Camérarius augmenta cette collection, et la fit réimprimer à Bâle, chez Oporinus, en 1551 et 1555, in-8°, en faisant usage des manuscrits. Jacques Hertélius, natif de Coire, fit aussi imprimer à Bâle, en 1561, une collection de sentences des anciens poètes, dans laquelle il fit quelques augmentations à celle de Camérarius, tirées principalement de Stobée. Simonides y est compris comme daus les précédentes. D'un autre côté, Michel Néander, rapporte aussi des fragmens de ce poète, p. 395 de son Aristologia Pindarica Græcolatina, et Sententiæ novem Lyricorum, ex variis tum Patrum, tum Ethnicorum libris collecta, Bâle, 1556, in-8°. Henri Etienne réimprima cette collection des lyriques avec une version latine, en petit format, en 1560 et 1566. Plantin réimprima cette dernière collection à Anvers, en 1567. Fulvius Ursinus recueillit les ouvrages de Simonides avec des notes, Anvers, 1598, in-8°, pages 153-198 et 328-34, d'une collection de lyriques très-supérieure à celle de Henri Etienne. Paul Etienne réimprima cependant cette dernière en 1600 et 1612.

Les fragmens de Simonides se retrouvent dans le second volume du Corpus Poetarum Græcorum, Genève, 1614, in-folio, page 121 de la seconde partie. Ils ont été réimprimés beaucoup plus correctement dans les Analecta veterum Poetarum Græcorum, de Brunck, imprimés à Strasbourg, in-8°. C'est dans le premier volume, qui est sans date, mais dont la préface est datée de Strasbourg, le 18 décembre 1776, qu'on trouve à la page 120, cent douze fragmeus de Simonides de Céos et de quelques poètes du même nom. On n'y trouve pas à beaucoup près toutes les pièces qui sont insérées dans le Corpus Poetarum; mais on y en lit un grand nombre qui manquent dans cette volumineuse collection. Après la publication de la dernière, M. Heyne, publia à Goettingue, en 1785, un traité sur le fragment de Simonides que Platon nous a conservé dans son Protagoras; il y distingue chaque vers de ce fragment, ce que le disciple de Socrates avoit négligé de faire. C'est sur ce morceau ainsi disposé et commenté, que M. Boissonade a fait son élégante traduction. On peut donc affirmer qu'une collection complète des fragmens de Simonides de Céos et des deux autres écrivains grecs du même nom, est encore à faire ; elle mériteroit d'occuper un helléniste, aujourd'hui que l'étude de la langue grecque semble avoir repris en France une nouvelle

activité.

M. de F. d'U. in MILLIN'S Annales Encyclopédiques. For a more complete collection of the Fragments of Simonides, we refer our Readers to Gaisford's Poetæ Minores Græci, T. 1. and to E. H. Barkeri Epist. Cr. ad Gaisf. in the Classical Journal for additional Fragments to, and for Observations on, those collected by Gaisford.-ED.

125

DE CARMINIBUS ARISTOPHANIS

COMMENTARIUS;

AUCTORE G. B.

PARS VII.—[Vid. No. XXXVI.

p. 370.]

POST Virorum labores in hac re exercitatorum, duo tantum Carmina Antistrophica in Acharnensibus reperiri possunt. Eosdem tamen Epodica satis superque eluserunt. Inde natæ sunt emendationes præposteræ. Verum istas exagitare mihi nunquam in animo fuit. Satius est operi, diu nimis deducto, finem imponere. In Acharnensibus igitur moneo esse

et sic Hermann. de Metr. p. 195=203.

5

v. 208 et sqq. στο.
223 et sqq. ἀντιστρ. S ed. 2dæ.
v. 263 et sqq. Itȧ lege
Φαλῆς ἑταῖρε Βακχίου
σύγκωμε νυκτιπεριπλάνητε
ε μοιχὲ παιδέραστ ̓ ἐν
ἔκτῳ σ ̓ ἔτει πρόσειπον
ἔνδημον ἐλθὼν, ἀσμένως
σπονδὰς ποιησάμενος ἐμαυτ-
ᾧ πραγμάτων τε καὶ μαχῶν
καὶ Λαμάχων ἀπαλλαγείς·
πολλῷ γὰς ἐσθ ̓ ἥδιον, ὦ,
· κύπτουσαν εὑρόνθ ̓ ὡρικῶς
10
τὴν Στρυμοδώρου Θράτταν εἰς
τὰ Φελλέως ὑλήφορον
μέσην λαβόντα, καταβαλόντε
α καταγιγαρτῆσαι, Φαλῆς. 14
ὁ δ ̓ αὖ Φαλῆς κατακυπτάζει. Μοχ

V. 3. Vulgo deest iv. Id reposui, ne hiatus esset. V. 5. εἰς δῆμον. At non ad δῆμον Phales advenit; verum ibi semper adfuit. Sed Δικαιόπολις ab urbe per sex fere annos aberat. Ibid. Vulgo ἄσμενος. Id cum præcedentibus conjungi solet. At rusticus, Δικαιόπολις, non libenter ad urbem venit: fuit tamen libenter ἀπαλλαγείς μαχῶν. V. 10. Vulgo κλέπτουσαν. Intelligere id nequeo. Dedi κύπτουσαν propter verba Sophronis apud Schol. ώρικῶς habet Suid. in ipsa voce.

V. 10. Cf. Pauli Silentiarii Epigr. xii. V. 12. Vulgo ἐκ τοῦ Φελλέως. Reposui εἰς τὰ Φελλέως. Luditur hic sensu duplice. Etenim Φελλεὺς erat πετρώδης τόπος: quomodo dici potest res virilis. Μox ὑλήφορος audit res muliebris. V. 13. Delevi ἄραντα gl. pravam quæ debuit esse ágáμevov propter loca similia apud Dawes. p. 295. necnon Æliani verba, Berglero citata, ex Epist. ix. ἐμέλλησε δ ̓ ἂν τὴν-Θηβαΐδα ἀράμενος μέσην εἶτα ῥίψας εἰς τὸ κλινίδιον ἐχέσθαι τῆς σπουδῆς : ubi propter verba Comici

σπονδὰς ποιησάμενος prætulerim χεάσθαι τὰς σπονδάς. Ut in gratian redeas cum puella viam esse facilem et felicem monet Ovidius: Sed lateri nec parce tuo; pax omnis in uno Concubitu: et rursus Oscula da flenti. Veneris da gaudia flenti. Pax erit. Hoc uno solvitur ira modo. Cf. et Eurip. Tro. 674. μι' εὐφρονὴ Χαλᾷ τὸ δυσμενὲς γυναικὸς εἰς ἀνδρὸς λέχος.

οὗτος αὐτός ἐστιν οὗτος· βάλλε βάλλε βάλλε βάλλε παῖε παῖ· τὸν μιαρὸν

V. 3. Vulgo παῖε παῖε. Αἱ παῖ hic correptum est pro παῖς, sicut παῦ pro παθε. Phot. Πα. τὸ παῦσαι λέγουσι μονοσυλλαβῶς. Vid. Elmsleium ad Herc. F. 1410. in Classical Journal, No. xv. p. 248.

οὐ βαλεῖς; οὐ βαλεῖς ;

285, 6.

σὲ μὲν καταλεύσομεν ] Vulgo σὲ μὲν οὖν καταλεύσομεν ὦ μιαρά: at σέ τοι μιαρὰ κεφαλή. 5 σέ τοι sic geminantur. Vid. Blomfield. ad Heracl. 657. in Quarterly Rev. No. xvii. p. 360. et Elmsl. ad Ajac. 1228. in Mus. Critic. Cantab. No. 1v. p. 485.

287 et sqq. στρο ? Ita disposuit Hermann. de Metr. p. 191. ed. 297 et sqq. άντιστρ. S Imæ. Ipse lego in 301, 2. ἐγώ κατέτεμόν ποτ ̓ ἀστοῖσι καττύματα vice ἐγὼ τοῖσιν ἱππεῦσί ποτ' ἐς καττύματα. At s delevit Elmsl.: quem tamen latuit manifesto pravam esse scripturam κατατεμῶ. Etenim Equites erant commissi anno præeunti. Id minime nesciebat Interpolator; e cujus manu venit ̔Ιππεῦσι.

294, 5.

σοῦ γ ̓ ἀκούσομαι; ἀπολεῖ· ' Hic as crasin facit cum a. Cf. Lys. κατά σε χώσομεν λίθοις. § 116. Eq. 1175. et Ran. 512. Περίο ψομ ̓ ἀπελθόντ'.

236.

ἀπολεῖς ἄρα τόνδ'

ἥλικα φιλ ανθρακέα;

338 et sqq.

Hermann. de Metr. p. 360. ed. 1. Reisig. Conject.
Aristoph. p. 210. Bentleius Elmsleiusque falluntur

omnes.

στρο

ἀλλὰ νυνὶ λέγ ̓ ὅτι σοι δοκεῖ, ΧΟ. τόν τε Λακεδαίμονιον αὐτὸν, ὅτι

τῶν τρόπων σοὐστὶ φίλος· ὡς τόδε τὸ

λαρκίδιον οὐ προδώσω ποτε.

Vulgo τῷ τρόπῳ φίλον. At syntaxis est. λέγε τε τὸν Λακεδαιμόνιον τρόπον αὐτὸν, ὅτι φίλος σοί ἐστιν. Et sane φίλος legisse videtur Schol. καὶ εἰπὲ ὅτῳ τρόπῳ [lege ὅτι τῶν τρόπων] ὁ Λακεδαιμόνιός ἐστί σου φίλος. Quis sit ille modus Laconicus exponit Hesych. Λακαλ

νικὸν τρόπον περαίνειν, παιδεραστεῖν ἢ παρέχειν ἑαυτὸν τοῖς ξένοις. Hoc postremum fecerat Δικαιόπολις, quando illis τὰς σπονδὰς acceperat. In antistrophicis vulgo σειστὸς ἅμα τῇ στροφῇ γίγνεται. MS. B. et Schol. στροφιγγί. Inde erui στροφή κτείνετο : et vice ἅμα τῇ σ. dedi ἀμένης. Etymol. ̓Αμένης—παρὰ τὸ μὴ ἔχειν μένος. Suam impotentiam in prælio Veneris expertus est Δικαιόπολις; ut alio tempore demonstrabo. Facete igitur, dum ad penem digito intendit, senex rem suam esse tranquillam, diu licet commotam, commonstrat. 342, 3.

οὗτοι σοι χαμᾶζε· καὶ

Vulgo χαμαι. Sed ob sequens et

σὺ κατάθου τὸ ξίφος πάλιν. 5 præcedens χαμάζε, idem hic quoque postulatur.

358 et

335 et sqq. αντιστρ. Ita Kust. e Schol.

404, 5, 6, 7. Sic lege versus, quos Bentleius pro senariis dimidiatis habuit.

Εὐριπίδιον ἄκουσον, εἴπερ τῷ ποτε

Δικαιόπολις καλεῖ κακόσχολά σ'· ΕΥ. Οἶδ ̓ ἐγώ

ΔΙ. ̓Αλλ ̓ ἐκκυκλήθητ ̓· ΕΥ. ̓Αλλ' ἀδύνατον· ΔΙ. Αλλ' ὅμως
ΕΥ. ̓Αλλ ̓ ἐκκυκλήσομαι ΔΙ. Κατάβαιν ̓ ἀλλ ̓ ἐν σχολή

Vulgo Εὐριπίδιον ὑπάκουσον εἴπερ δήποτ ̓ ἀνθρώπων τινί. Suid. εἴπερ ποτ' in Εἴπερ. at Rav. εἴπερ πώποτ' i. e. εἴπερ τώ ποτε cujus gl. est ἀνθρώπων τινι. Mox vulgo Δικαιόπολις καλεῖ σε Χολίδης ἐγώ. Αt ineptum est istud Χολλίδης. Ipse erui καλεῖ κακόσχολα σά. Etenim Euripides scripsit dramata, non minus quoad materiem quam ad artem, aliquatenus κακόσχολα. Certe ad hunc locum respexit Schol. ad 397. τὸ δὲ ἀναβάδην, ἐπὶ ὑψηλοῦ τόπου καθημένος· κακο σχόλως δὲ εἶπε. Luditur igitur in lectione nostra Δικαιόπολις καλεῖ κακόσχολά σ' : quæ sonat idem atque Δικαία ἡ πόλις καλεῖ τὰ σὰ κακόσχολα, vel Δικαιόπολις κακόσχολα καλεί σε. Postremo ad v. 4. retuli ἀλλ ̓ οὐ σχολή (quæ vulgo exstant post εγω) mutata in ἀλλ' ἐν σχολῇ. Etenim Δικαιόπολις, dum Euripidem καταβάδην in scenam intrare jubet, ne quid detrimenti ille capiat, magnopere

timet.

V. 3. Vulgo φίλ ̓ ὦ φυλέτα. Dedi φίλων φίλτατ : de phrasi vide annotata ad Iph. T. 827 in Classical Journal, No. xv. p. 144. et adde Suid. "Εσχατ ̓ ἐσχάτων κακὰ διαπέπρακται· ὁμοῖά ἐστι τῇ Δεινότερα δεινοτάτου καὶ Κύντερα κυντάτου. Idem in Πέρα habet ἀρρήτων ἀρρητότερα καὶ κακῶν πέρα. Unde alio tempore Sophoclis locum vexatissimum emendabo. Mox post ταξίαρχος delenda ἢ στρατηγὸς voluit Elmsl. cum Hotibio, et legendum τι pro τις, collato Eq 119. et sex aliis locis.

836—859. Quatuor systemata sex versuum. Ita Br. Vid. ad Ran, 416. 814. 898. Thesm. 959. Eq. 973. et 1111.

1190 et sqq. Sic lege

ΛΑ. ἀτταταὶ

ἀτταταὶ

στυγερὰ ταδὶ

κρυερὰ πάθη·

τάλας ἐγὼ διόλλυμαι

δορὸς ὑπὸ πολεμίου τυπείς·

ἐκεῖνο δ', οἴμ' αἰακτὸν, οὔτ ̓

ἄνεκτον ἂν γένοιτό μοι

αν

Δικαιόπολις γὰρ, εἴ μ ̓ ἴδοι τετρωμένον,

κάρτ' ἐγχάνοι γε ταῖσδ ̓ ἐμαῖς ἂν ἐν τύχαις. ΔΙ. ἀταταὶ

ἀταταὶ

τῶν τιτθίων ὡς χλιαρὰ καὶ Κυδώνια φιλήσατόν με μαλθακῶς, ὦ χειρίω, τὸ περιπεταστὸν καὶ τὸ μανδαλωτόν. τὸν γὰρ χοᾶ νῦν πρῶτος ἐκπέπωκα. ΛΑ. ἰω ἰώ· τραυμάτων ἐπωδύνων— ΔΙ. ἰὴ τὴ ἄμαχε παίδιον χύτρας ΛΑ. στύγν, Ερις, λέγω ΔΙ. μίγδ, "Ερος, λέγω ΛΑ. τί μέ συ δάκνεις;

ΔΙ. τί μέ συ κυνεῖς;

10

15

20