Concessæ vivis nequeunt defunctis applicari, nisi in indulto exprimatur: quæ autem applicari possunt, exigunt accuratam operum impletionem, quæ in statu gratiæ saltem perficiatur, debet enim prius sibi comparare indulgentiam qui eam vult alteri applicare. Porro effectus non est certus quoad defunctos; sed pendet ex Dei beneplacito, quum desit promissio.1

253. Nemo plenariam prorsus indulgentiam consequitur, qui ab omni erga peccatum veniale affectu liber non sit, quum pœna non remittatur culpa manente: sed potest cæterorum veniam plenam consequi, qui alicujus tantum tenetur affectu, ideoque pro animi dispositione perfectiore, effectus major est: nam Pontifex censetur concedere plenariam remissionem impetrandam pro capacitate subjecti, ut remittatur pœna peccatorum venialium remissorum. Confessio ad indulgentiæ consecutionem necessaria est, licet quis mortalis peccati sibi conscius non sit, si in diplomate verba hæc legantur: "Qui vere pœnitentes confessi, &c.," ita enim probante Clemente XIII. statuit S. C. Indulgentiarum.

254. Jubilaeus est indulgentia plenaria cum privilegiis conjuncta; scilicet fit facultas Regularibus confessarium quemlibet, etiam sæcularem, ex probatis ab Ordinario, et sanctimonialibus quemlibet ex probatis ad audiendas monialium confessiones, sibi eligendi,3 cui plena tribuitur potestas ab omnibus peccatis et censuris, licet reservatis Summo Pontifici, vel episcopo, absolvendi ; et vota simplicia, exceptis iis quæ in communitatibus emittuntur, et in quibus aliorum interest, in alia pia opera commutandi; et dispensandi ab irregularitatibus contractis ob censurarum violationem.1 Dum celebratur Jubilæus aliæ indulgentiæ suspenduntur, præter eas quæ moribundis conferuntur, vel quæ defunctis applicari queunt, vel quæ quibusdam fidelibus datæ sunt, vel quæ ab episcopo loci dantur. Facultates autem episcoporum jure communi, vel speciali indulto innixæ, manent. Facultates absolvendi a peccatis reservatis Sedi Apostolicæ et commutandi vota, Regularibus a Sede Apostolica concessæ, suspenduntur tempore Jubilæi Anni Sancti.

(1) S. Alph. 1. vi. n. 534. 10.

(3) Alex. VII. in Const. Unigenitus.

(2) Die 19 Martii 1759.

(4) Bened. XIV. Constit. Celebrationem. in Bull. t. iii.
(5) Ibidem, Const. Convocatis. n. 12.

(6) Ex decl. Urbani VIII. ann. 1625.

(6) Bened. XIV. Const. Inter præteritos.

5

255. Jubilæus plerumque ad quindecim dies protenditur, operaque in una hebdomada peragenda sunt: ex usu tamen confessio facta sabbato prævio, vel in festivitatis vigilia, censetur intra tempus præscriptum fieri: sicut et communio ultima Dominica facta: media autem Dominica ad utramque hebdomadam censetur pertinere.1 Jejunia ter in eadem hebdomada, feriis quarta, sexta et sabbato, plerumque præscribuntur; et eleemosyna pauperibus tribuenda pro cujusque facultate, vel animi arbitrio; et ecclesiæ quædam designatæ visitandæ sunt, et quidem omnes eodem die. Cæterum conditiones ex diplomate quærendæ sunt; nonnunquam enim, eleemosynæ et jejuniorum omissa mentione, sacramentorum susceptio et visitatio ecclesiæ cum oratione tantum exiguntur, uti in recenti de Hispaniarum regno indulto.

66

256. Opera aliàs debita non sufficiunt Jubilæo lucrando; nam una solutione nequit satisfieri duplici debito oneroso, prout est opus, sive conditio apposita in Indulto. Et sic hodie tenendum ex dictis a N. P. Bened. XIV. in Constitutione pluries citata ;"2 itaque dans pauperibus pecuniam ex confessarii præscripto ad fraudem reparandam, vel jejunans quatuor anni temporibus, non præstat opera injuncta, sed debet alia sponte adjicere.

257. Non datur etiam in Jubilæo facultas absolvendi complicem. Absolutio autem a peccatis reservatis et censuris, quæ culpa et mala fide confitentis nulla est, non tollit reservationem; quum facultas detur ut indulgentia comparari queat: imo si bona fide confessio facta sit, quam doloris defectu contigerit esse nullam. Quod si quis absolutionem a censuris et a peccatis reservatis obtinuerit, et deinceps neglexerit opera ad lucrandam indulgentiam præscripta, non incidit denuo in censuras, nec peccare graviter plerisque videtur.

3

4

258. Aliquando apponitur conditio, quod qui censuras occultas contraxit, alium lædendo, ei satisfaciat, vel saltem se satisfacturum juratus promittat, antequam absolvatur: quapropter si copiam habeat satisfaciendi, satisfactio plerumque absolutioni præire debet. "Ab occultis censuris ob partem læsam incursis non prius absolvant (confessarii) quam parti læsæ pœnitens satisfecerit; vel si prius

(1) S. Alph. 1. vi. n. 537.

(2) Ibidem, n. 538.

(3) Vide S. Alph. 1. vi. n. 537. Quær. ii.
(4) Ben. XIV. Const. Inter præteritos, n. 86.

pœnitens nequeat, non eum absolvant, nisi juret se satisfacturum cum primum poterit." Cæterum si perpetuò sit impotens, juramentum non exigitur. Quod si negligat deinceps juramentum implere, non censetur contrahere iterum censuras.

259. In Jubilæo data facultate absolvendi ab omnibus peccatis et censuris, etiam reservatis Sedi Apostolicæ, intelligitur facultas dari absolvendi a reservatis episcopo, uti communiter dicunt theologi.1 Ab hæresi tamen externa nequeunt confessarii absolvere, quum reservatio sit maxime specialis: in hac autem regione inter facultates a Pontifice concessas, quas missionariis communicant episcopi, ea facultas reperitur, quam idcirco etiam extra Jubilæum exercent. Absolvunt etiam a censuris publice contractis, et ad forum externum deductis et "a censura ab homine, seu a quocumque judice de partibus nominatim lata," ad effectum, dumtaxat, indulgentias Jubilæi consequendi, sed nequeunt ea de re dare ullum testimonium.2 Ita concessit Benedictus XIV. qui tamen "præsentis Jubilæi” faciens mentionem, non videtur legem generalem statuisse.

260. Qui dum tempore Jubilæi confiteretur, peccatorum reservatorum oblitus est, vel ea omisit ex causa, poterit eorum absolutionem deinceps consequi, nam jus ad eam confitendo eo tempore acquisivit. Sic et qui cœpit confiteri, sed absolutione non est donatus intra tempus Jubilæi, poterit a reservatis absolvi, eo etiam transacto, nam est continuatio cœpti judicii.

261. Votorum commutatio post tempus Jubilæi ab eo impetrari posse videtur, qui opera præscripta implevit, acquisivit enim jus ad eam: proinde ab alio quocumque confessario concedi potest.

262. Vocalis aliqua oratio videtur plerisque necessaria ad indulgentiam Jubilæi consequendam, nam ea præcipue intelligitur in decretis Ecclesiæ. Plerique censent, nescio quo fundamento, quinquies orationem Dominicam et salutationem angelicam recitandam. Si visitatio ecclesiæ præscribatur, sufficit extra eam orare, quoties multitudine hominum ingressus impeditur, vel clausum sit ostium.

263. Eleemosyna, si pro cujusque facultate danda sit, copiosa a divitibus detur oporteat, pro rei in quam conferenda est ratione :

(1) Ben. XIV. Const. Convocatis.

(2) Apud S. Alphonsum, l. vi. n. 537. Quær. viii.
(3) Ben. XIV. Const. Convocatis.

secus si pro arbitrio danda præscribatur, tunc enim modica sufficiet. Ipsi pauperes modicam quandam eleemosynam dare debent, si ea apponatur lucrandæ indulgentiæ conditio: quod si nihil omnino habeat quisque quod suo jure possit tribuere, superiorem roget ut ejus nomine quid tribuat, vel petat commutationem oportet.

APPENDIX II.

CANONES PENITENTIÆ.

PLACET LECTORIBUS SUBJICERE CANONES POENITENTIE OLIM IN ECCLESIA VIGENTES, UT INDE SUMANT OCCASIONEM POENITENTIUM STUDIUM ACCENDENDI, UT SUAS LUANT CULPAS.

CANONES PENITENTIÆ

Spectantes peccata contra primum Decalogi præceptum commissa.

Qui a fide Catholica desciscens, intimo summoque prævaricationis suæ dolore affectus ad Ecclesiam redierit, pœnitentiam aget annis decem.

Qui more gentilium elementa coluerit; qui vel segetibus faciendis, vel ædibus extruendis, vel arboribus serendis, vel nuptiis contrahendis, inanem signorum fallaciam observaverit, pœnitentiam aget annos duos feriis legitimis.

Nota: Feriæ legitimæ, sunt secunda, quarta, et sexta, Canonum legibus pænitentiæ jejunioque in pane et aqua consecratæ.

Qui auguriis et divinationibus servierit, quive incantationes diabolicas fecerit, pœnitens erit annos septem.

Mulier incantatrix pœnitentiam aget annum.

Qui herbas medicinales cum incantationibus collegerit, pœnitentiam aget dies viginti.

Qui magos consuluerit, quive domum suam conduxerit aliquid arte magica exquirendi causa, in pœnitentia erit annos quinque.

Qui ædes magicis cautionibus lustrat, aliudve tale admittit, et qui ei consentit, quive consulit, in pœnitentia erit annos quinque.