§. 1. Piśmiennictwo, zwykle literaturą zwane, jest obrazem stanu oświaty w narodzie i objawia się w płodach piśmiennych. §. 2. Znamiona główne narodu Polskiego jak cielesne tak i duchowe były i są po części takie same, jakie i całą rzeszę Sławiańską zdobią, a po części powstały ze stosunków spółecznych i obywatelskich. Do pierwszych da się policzyć gościnność i miłość do pieśni do drugich wojowniczość, tudzież pochop i lgnienie do cudzoziemczyzny téj warstwy spółeczeństwa, która wiedzę swą rozprzestrzeniła nauką i jakiéj takiéj nabyła ogłady. §. 3. Polskie piśmiennictwo jako wypływ téj wiedzy i ogłady toż samo nosi na sobie znamię. Długie wieki było naśladowniczem, mianowicie Rzymian i Francuzów; dopiero w nowych czasach wszedł naród w siebie i zaczął kroczyć o własnych siłach, samodzielnie, i odtąd poczęło się rozwijać piśmiennictwo w ścisłém znaczeniu narodowe. §. 4. Język Polski, jako mowa Sławiańska posiada przymioty i innym Sławiańskim właściwe; 1 |