CHRONOLOGIA BERNARDINA. Anno Christi 1091, Urbani papæ II 4, Henrici IVA mperatoris 35, Philippi I Galliarum regis 31, natus est Bernardus in castro Fontanis appellato, prope Divionem in Burgundia, patre Tescelino Soro, domino de Fontanis, matre Aletha Bernardi domini Montis-Barrensis filia. Paternæ ejus ædes recens, beneticio Ludovici XIII Galliarum regis, RR. Patribus Congregationis Fuliensis concessæ, in monasterium conversæ sunt. De genere sancti Bernardi lege Admonitionem præmissam initio Vitæ S. Bernardi, ct Joannem Eremitam in Vita quarta, ubi Viri saneti genus paternum ex veteri Burgundiæ ducum familia originem duxisse fertur. 1098. B. Robertus abbas Molismensis, assumptis secum ex eodem monasterio viginti et uno monachis, in eremum Cistercii secedit, ibique novum monasterium exstruit, in dioecesi scilicet Cabilo nensi, quinque circiter leucis a Divione, opitulanti- B bus simul et probantibus Gualtero Cabilonensi et Hugone Lugdunensi præsulibus; prædia vero largiente Odone Burgundiæ duce, quo ibi cum sociis strictius ad amussim observaret Regulam S. P. Benedicti, cujus die sacro in Dominicam Palmarum hoc anno incidente, opus illud tum primum exordium sumpsit. Ex primis B. Roberti sociis fuereAlbe ricus, Odo, Joannes, Stephanus, Leta'dus, et Petrus. 1099. Henrici IV imperatoris 43, Philippi Galliarum regis 39, Urbano II decimo nono anno pontificatus, quarto kalendas augusti defuncto succedit Paschalis II ex monacho Cluniacensi. Beatus Robertus Molismensium interpellationibus in concilio Romano ac Pontificis jussu Molismum redit eique Albericus ex priore substituitur, apud Cistercium. Ecclesia in honorem beatæ Virginis hoc anno dedicatur. 1100. Hac anno Joannes, et Ilbodus monachi Ro- C mam mittuntur ab Alberico Cistercii abbate, cum litteris commendatitiis Joannis et Benedicti cardinalium, Hugonis archiepiscopi Lugdunensis, atque Walteri præsulis Cabilonensis, quorum precibus Paschalis II institutum Cisterciense confirmat peculiari privilegio dato Troje decimo quarto kalendas maii indict. 8, pontificatus anno 2, Exstat apud Baronium et Manriquez. 1101. Albericus abbas arctissimam Regulæ S. Benedicti observationem instituit in novo monasterio, abjiciens quidquid Regulæ adversaretur. Obiit beatus Bruno institutor Ordinis Carthusiensis (qui anno millesimo octogesimo sexto exordium sumpsit), patria Coloniensis, sanctitate ac scientia illustris. 1102. Odo Burgundiæ dux, Cistercii fundator, moritur, et sepelitur in ecclesia Cisterciensi; eodem- D que anno Henricus ejus filius habitum monasticum ibidem induit. 1103. Cistercienses nigrum habitum in album commutasse creduntur, et beatæ Virginis officium quotidie recitandum sibi proposuisse. 1105. Obiisse putatur Aleiha S. Bernardi mater, kalendis septembris, ex Necrologio S, Benigui Divionensis, ubi sepulta est: cujus corpus post annos centum quadraginta quinque translatum est ClaramVallem. Ejus obitum describit Guillelmus in Vita S. Bernardi, lib. 1, cap. 2. 1106. Paschalis II anno 7, Philippi I Galliarum regis 46, Henricus IV infeliciter vitam clausit anno imperii 49. Huic successit Henricus V hostili in Ecclesiam animo patri non degener filius: qui Ro mam pergens, Paschali Pontifici manus injecit, ab eoque per vim ecclesiarum investituras extorsit; sed et coronam imperatoriam anno 1111. 1108. Paschalis II anno 9, Heurici V 2, tertio kalendas augusti, Philippus rex Francorum obiit apud Milidunum: cui Ludovicus ejus filius, cognomento Grossus, successit. 1109. B. Albericus, secundus Cistercii abbas obiit septimo kalendas februarii, anno regiminis nono et dimidio cui substitutus B. Stephanus Hardingus, nobili apud Anglos stemmate oriundus, prioris antea vice functus, qui et ipse cum aliis, Molismo vitæ arctioris desiderio egressus fuerat. 1110. Hoc anno ad superos migravit tertio kalendas maii B. Robertus abbas Molismensis, Cistercii primus institutor, non anno 1098, ut vulgo creditur. B. Bernardi conversione celeberrimus est. Qui annos 1113. Paschalis II 14, Henrici V 8, Ludovici VI 6, natus circiter viginti tres, Cisterciensium familiæ sub Stephano abbate una cum triginta sociis nomen dedit. Ex quo tempore Cisterciensis Ordo mirifice propagari et florere cœpit. Eodem anno Firmitas, prima Cistercii filia, fundatur in diœcesi Cabilonensi ad Gronam fluvium, a dominis Vergiacensibus, Savarico et Guillelmo ejus filio, comitibus Cabilonensibus. Primus abbas Bertrandus. 1114. S. Bernardus metendi artem et facultatem, cum per corporis imbecillitatem alias non valeret, divinitus impetravit, Vitæ libro 1, cap. 4. Fundatur Pontiniacum, secunda Cistercii filia, quatuor ab Autissiodoro leucis distans, in allodio Heriberti canonici Autissiodorensis, concurrente Herveo comite Nivernensi, sub Humbaldo episcopo: cujus cœnobii basilica a Theobaldo Campaniæ comite postmodum ædificata, fundatoris nomen ipsi obtinuit. Primus abbas Hugo Matisconensis, postea piscopus Autissiodorensis, ad quem plures Bernardie epistolæ, 1115. Fundantur hoc anno Clara-Vallis et Morimundus, tertia et quarta Cistercii filiæ. Clara-Vallis quidem, ad fluvium Albam in comitatu Campaniæ et dioecesi Lingonensi, septimo kalendas julii, non a Theobaldo (ut quidam opinantur, cœnobii ClaræVallensis translationem, de qua anno 1035, cum fundatione confundentes), sed ab Hugone Trecensi comite, (ut probabitur in Notis ad epistolam 31. Claræ-Vallensi monasterio præficitur Bernardus, et a Guillelmo de Campellis Catalannensi episcopo, absente scilicet Josceranno episcopo Lingonensi, consecratur, quator et viginti agens annos. Vitæ libro 1, cap. 7. Morimundus vero, in eadem dioecesi, ab Odolrico de Agri-Monte et Adelina ejus uxore, dominis de Choiseul. Primu, abbas Arnoldus, ad quem epistola 4. Et hæ sunt quatuor abbatiæ quasi totidem Cistercii filiæ primigeniæ, ex quibus inde cæteræ omnes sunt exortæ. Eodem anno obiit Ivo Carnotensis episcopus, vir doctissimus, qui successorem habuit Gaufridum, legati in Gallia houore perfunctum, S. Bernardo charissimum, de quo epis!! 15, 47 et 55, et De Consideratione, lib. iv, cap. 5, tum etiam Vitæ S. Bernardi libro II, capp. 1 et 6, et libro iv, cap. 4. 1116. Primum Cistercii capitulum generale a B. Stephano convocatum, quotannis in posterum fraquentandum idibus septembris, ut habet Jacobus a Vitriaco, Historiæ Occidentalis capite 14. dictus Lambertus, episcopus Ostiensis, eodem anno conscendit. 1117. B. Bernardus gravi infirmitate detentus, A anno 6; Sedemque apostolicam Honorius II antea medico rusticano curandus committitur procurante Guillelmo episcopo Catalaunensi, Vitæ libro 1, cap 7. Quo quidem anno vel circiter accidisse fertur conversio Tescelini S. Bernardi parentis, qui non multo post sanctitatis fama celebris decessit die 11 aprilis, ut habet Necrologium S. Benigni Divionensis. 1118. Henrici V 12, Ludovici VI 10, Paschali II post annos pontificatus octodecim et menses quinque vita functo successit Gelasius itidem II ex monacho itidem Cluniacensi, cui Henricus imperator Mauricium Burdinum, archiepiscopum Bracarensem, Gregorii nomine opposuit. Hoc item anno cœpit Ordo militum Templi, cujus primi auctores Hugo de Paganis et Gaufredus de S. Aldemaro, ut testis est Tyrius, Belli sacri libro XII: quo etiam auctore idem Ordo confirmatur in concilio Trecensi, anno, 1128, ut diserte habet Michaelensis scriba concilii postea extinguendus a Clemente V sub Philippo IV Galliarum rege, anno Christi 1313, in concilio Viennensi. Fundatur monasterium Trium-Fontium, prima filia Claræ-Vallis, in dioecesi Catalaunensi. Primus abbas Rogerius; secundus, Guido ad quem epistolæ 69, 70. Item Fontanetum, secunda Claræ-Vallis filia, in dioecesi Eduensi. Primus abbas Godefridus, Bernardi consanguineus, qui fundato loco regulariterque ordinato, refert liber sepulcrorum Claræ-Vallis, ad suam Claram-Vallem rediit, ubi tertius prior fuit, demumque episcopus Lingonensis 1119. Henrici V 13, Ludovici VI 11, Gelasio II Cluniaci e vivis sublato suffectus est Calistus II, Viennensis antea episcopus, Guido appellatus, qui hoc anno Remis concilium celebravit duodecimo kalendas novembris, et Burdini schisma feliciter compressit. Eodem anno conficitur Charta Charitatis vulgo appellata, triginta constans articulis seu capitulis, agente B. Stephano abbate Cisterciensi, assentientibusque cæteris coabbatibus, ad providendnm paci et tranquillitati Orditis Cisterciensis, quæ a summo Pontifice Callisto Il approbata est. Exstat apud Manriquez. 1120. Sanctus Nobertus, quem Bernardus « Spi« ritus sancti fistulam » vocat epist. 56. Ordinem Præmonstratensem instituit in loco territorii Laudunensis, Pramonstrato vulgo nuncupato. Vida epistolam 255, et Notas ad eandem. 1121. Celebratur synodus Suessionensis adversus Petrum Abælardum, præsidente Conano episcopo Prænestino, apostolicæ Sedis legato, in quo ipse Petrus librum suum de Trinitate flammis tradere compulsus est. Guillelmus Campelleusis episcopus Catalaunensis eodem anno ineunte obiit: de quo vide Notas ad epistolam 3. Fundatur Fusniacum, in dioecesi Laudunensi, cujus abbati Rainaldo Bernardus scripsit epistolas 72, 73 et 74, 1122. Petrus Mauricius, natione Arvernus, dictus Venerabilis, chiarissimus Bernardi amicus, fit abbas Cluniacensi in Octavis Assumptionis. Notæ ad epistolam primanı S. Bernardi. 1123. Hoc circiter anno eligitur episcopus Tarentasiensis, Petrus Firmitatis abbas, primus e familia Cisterciensis episcopus, substituto in ejus locum Bartholomæo Bernardi fratre. Item Adamo S. Dionysii prope Parisios ssabat defuncto, communibus eligentium votis succebor renuntiatus est Sugerius. Exstant Bernardi complures ad eum epistolæ. 1124. Henrici V imperatoris anno 18, Ludovici VI Galliarum regis 16, Callistus papa obiit pontificatus B C 1125. Henricus V imperator moritur Trajecti ad Rhenum, cum annos undeviginti imperasset, ac nullis post se liberis relictis, funestum diuturnumque ortum est discidium, Bernardi opera aliquando componendum, inter Lotharium Saxonum ducem et Conradum Henrici decessoris sororium qui a Friderico fratre et aliis rex proclamatus conscensis Alpibus, a Mediolanensibus, suscipitur, ac ab eorum archiepiscopo Anselmo, inquit Otto Frisingensis, qui ista narrat Chronici libro VII, cap. 17, Modoyci, sede Italici regni, in regem ungitur. Pro Mediolanensium reconciliatione cum Innocentio atque Lothario hujus nominis II (in cujus gratiam electionis jure Imperii summa cessit) multum fuit Bernardo insudandum, ut postea dicetur. Eodem anno gravis fames, in Gallia maxime et Burgundia sæviens, Bernardi charitatem exercet, Vitæ libro 1, cap. 10; quo anno ipse etiam gravi morbo conflictatus incidit in vitæ discrimen, ope tandem B. Virginis et SS. Benedicti atque Laurentii sanitati restitutus, ibidem: ac postmodum singularis ejus sanctitatis et doctrinæ cœlestis fama per urbem et orbem volavit. 1126. Otto, postea Frisingensis episcopus, celebris historiographus, monachum induit in cœnobio Morimundi. Is, ut scribit familiaris ejus Radevicus, imperatorum Henrici IV nepos, Henrici V sororius, Conradi frater uterinus et Friderici patruus fuit, ex patre clarissimo et pio principe Leopoldo Austriæ marchione, et matre Agnete, filia Henrici IV. 1127. Hoc circiter anno Stephanus, ex cancellario episcopus Parisiensis, a curiæ frequentia ad meliorem frugem Bernardi monitis revocatus, graviter a Ludovico rege exagitatur, tandem que post multas infestationes, Cisterciensium, maxime vero Bernardi opera in gratiam restituitur. Quod etiam Henricus Senonensis archi præsul non multo post eademque de causa expertus, eumdem habuit causæ patronum ac defensorem. Consule epistolam 45 et Notas. Fundatur Igniacum, quarta Clara-Vallis filia, diœcesis Remensis, a Rainaldo de Pratis Remorum archiepiscopo, Primus abbas Humbertus, ex CaseDei monacho Claræ-Vallensis factus, qui non multo post amore quietis, dimissa præfectura. ClaramVallem rediit; qua de re a Bernardo in Italia tunc propter schisma detento acriter correptus epist. 141, nihilominus hoc in sancto otio perstitit de diem usque mortis, in quo S. Bernadus de eximiis ejus virtutibus sermonem habuit. Abbas secundus Guerricus pietate juxta ac scriptis percelebris, cujus sermones hic in tomo sexto. 1128. Concilium Trecense celebratur (non vero Danno 1127, teste Michaelensi scriba concilii) in solemnitate S. Hilarii, præsidente Matthæo Albanensi, apostolicæ Sedis legato: eique interfuere Stephanus Cisterciensis, Bernardus Claræ-Vallensis, aliique cjusdem Ordinis abbates. In ipso Patres Templariis Regulam vestesque candidas (quibus Eugenius III postea rubeam crucem attexi curavit) præscripsere. Fundatur Regniacum, in diœcesi Autissiodoreusi. 1129. Matthæus Albanensis (verba sunt Alberici in Chronico) legatus, ex Ordine Cluniacensi, concilium tenuit apud Catalaunum in Purificatione beatæ Mariæ Virginis: ubi de consilio S. Bernardi abbatis, Henricus Virdunensis episcopus episcopatum dimisit et factus est episcopus per biennium quidam Ursio abbas S. Dionysii Remensis. Fundatur Ursi-Campus, in diœcesi Noviomensi, a Simone episcopo. 1130. Lotharii II imperatoris 8, Ludovici VI Gallia 16 rum regis 22, mortuo Honorio papa decimo sexto KaA lendas februarii, pontificatus sui sexto, gravissimum schisma in Ecclesia Dei oritur, Innocentio II canonice electo decimo tertio kalendas martii, qui Gregorius antea vocabatur; sed Petro Petri Leonis filio, violentia amicorum suorum, qui potentissimi in Urbe erant, favente sibi Rogerio Siculo, iutruso. Innocentii causam Bernardus per octo annos strenue propugnavit. Vide epistolam 124 et sequentes. Nam et inter alia hoc ipso anno a Patribus concilii, Stampis ea de re habiti, arbiter una voce constitutus, Innocentium Anacleto præferendum declaravit et Henricum Angliæ regem ad eum suscipiendum induxit, Vitæ libro 2, cap. 1. Vide Præfationem nostram generalem, § 2. Eodem anno ipse Bernardus summa animi demissione episcopatuni Genuensem, Sigefridi anno superiori ad superos translati morte destitutum recusavit. Balduinus vero in concilio apud ClarumMontem in Gallia habito, primus ex Cisterciensibus sacro cardinalium collegio adscriptus est cui adjunctus putatur Martinus vir ille integerrimus, cujus meminit Bernardus in libro 4 de Consideratione, cap. 5. de Balduino, in epistolis 144, et 244. 1131. Innocentio Leodii magnifice recepto, cum prius sub finem anni superioris in Galliam se recepisset, Bernardus repressit Lotharium imperatorem, episcopales investituras repetentem; eumque summus Pontifex ibidem in Germaniæ regem coronavit, Romæ post duos annos imperatorio diademate donandum. Peracta vero Leodii Quadragesima præsentis anni, Innocentius in Gallias redux, ad concilium contra Anacletum mense octobri Remis indictum profectus, Ludovicum Juniorem in locum Philippi fratris, ex equi lapsu infeliciter necati, regem consecravit. Quo quidem concilio soluto, inquit Sugerius in Vita Ludovici Grossi, dominus Papa Aulissiodori delegit demorari, reliquo nempe tempore labentis anni, cum prius Cluniacum, cujus ecclesiam dedicavit, deinde Claram-Vallem aliasque ecclesias visitasset, comitante ipsum ubique Bernardo. Leodii conventum post concilium Remense narrat Ernaldus in libro 2 de Vita Bernardi. cap. 1, contra expressam Sugerii auctoritatem. Hoc etiam anno Bernardus, ut habet magnum Chronicum Belgicum, episcopatum Catalaunensem electus recusavit, et per ipsum Gaufredus abbas Sancti Medardi-Suessionensis fit episcopus Catalaunensis. Idem refert Albericus, qui et addit, Innocentium Sancti Medardi ecclesiam consecrasse, idibus nimirum octobris, ante concilium Remense ut habet Chronicum ejusdem monasterii. B C Hoc itidem anno, Thomas prior Sancti Victoris Parisiensis, vir integerrimus, pro justitia crudeliter perimitur a nepotibus Theobaldi Neoterii archidia- D coni Parisiensis, cui ob exprobratas in ecclesiasticos exactiones invisus erat. Nec multo post Archembaldus subdiaconus Aurelianensis idem mortis genus eademque de causa subiit, Joanne auctore ecclesiæ S. crucis itidem archidiacono. Pro priore S. Victoris scripsit Bernardus epistolas 158, 159, 160, 162; et pro subdiacono, epístolam 61. Suscepta autem est et agitata utriusque causa in concilio Jotrensi diœcesis Meldensis. Fundantur Morerola, in Castella et territorio Zamorensi; monasterium S. Joannis de Tarouca inLusitania, dioecesis Lamecensis; Longus-P ons, in diœcesi Suessioneusi; Charus-Locus, in dioecesi Bisuntinensi; Bouus-Mons, in Sabaudia, dioecesis Gebenoensis; Rievallis, in Anglia, diocesis Eboracensis. 1132. Discedentem e Galliis Innocentium Bernar dus in Italiam prosecutus, Pisanos et Genuenses reconciliavit, oblatumque denuo Genuensem pontificatum, Syro vel deferente, vel in sedem necdum evecto, modeste constanterque rejecit. Exorta item est Cluniacenses inter et Cistercienses magna controversia, occasione videlicet privilegii, quo istos Innocentius a decimarum solutione exemit. Vide epislolas 228, 283. Fundantur monasterium Valcellense, in diœcesi Cameracensi, vite epistolam 186; ac monasterium Trium-Fontium, in Anglia, dioecesis Eboracensis. Vide epistolas 92, 94 sqq. 1133. S. Bernardus, in Italiam anno superiori profectus, cum vires Innocentio non sufficerent ad Romam expugnandam (Lothario quippe armatorum duntaxat duo millia ministrante), Henrico Majoris Britanniæ regi scripsit epistolam 138, ad ferendum suppetias. Sed tandem Innocentius urbem ingressus, in basilica Lateranensi Lotharium coronavit imperatorem; quo abeunte, Anacleto per urbem grassanti cedere coactus, Pisas se contulit. Unde Bernardus mittitur in Germaniam, Conradum cum imperatore Lothario reconciliaturus. Qua occasione captata, Rogerius Siciliæ tyrannus, ab Anacleto regis nomine donatus, Pisanos ab innocentii obedientia retrahere conatur: quibus in fide constanter persistentibus, S. abbas congratulatoriam hoc anno dedit epistolam 130. Porro in illo ejus itinere contigit Mascelini conversio, de qua Vitæ libro 4, cap. 3, necnon et ducissæ Lotharingiæ, ibid. 1134. Conciliam Pisanum celebratur, ad quod cum Bernardus Innocentii jussu facta pace cum Lothario et Conrado accedens per Lombardiam iter ageret, Mediolanenses sacrorum communione et metropolitana dignitate privati, quod Anselmum archiepiscopum secuti, Conrado et Anacleto adhæsissent, litteris illum interpellant, de restituenda sibi pontificis et imperatoris Lotharii gratia, quibus peracto concilio adfuturum se promisit, datis epistolis 132, 133. Nec mora, concilio ejus potissimum prudentia absoluto, com Matthæo Albanensi et Guidone episcopo Pisano cardinalibus, necnon et Gaufrido Carnotensi, delegatur ad componendam Mediolanensium pacem: a quibus ingenti plausu et summa veneratione acceptus, archiepiscopalem honorem sibi pertinaciter delatum vix effugere potuit. Multis vero ibidem conversis de quibus epistola 135, primam eodem loci Ordinis sui coloniam, scilicet ClaramVallem, aliis mendose Ciaram-Vallem, excitavit. Inde jussu Innocentii, ut habet Sigonius, de Regno Italiæ, lib. 11, ad pacificandas ipsas inter Lombardiæ civitates profectus, Papiam et Cremonam se contulit. Cum autem apud Cremenses nihil profecisset, eorum Innocentio pertinaciam significavit epistola 318. se Interim post concilium ad superos migrat Norbertus Ordinis Præmonstratensis fundator. Sed et Stephanus abbas Cisterciensis, quinto kalendas aprilis : eui post rejectum Widonem, qui Stephano adhuc superstite electus, sex menses pedum gessit pastorale, substitutus est Rainaldus, filius Milonis comitis Barri-super-Sequanam, inquit lib. 8 Ordericus monachus Claræ-Vallensis. Is præclara instituta capitibus octoginta septem comprehensa in capitulo genarali ordinavit,quæ videre licet in Annalibus Mauriquez. Fundantur præter Charam-Vallem Mediolanensem, Hemmerodium, in dioecesi Trevirensi; Valiis-Clara, in diœcesi Landunensi. Primus abbas Henricus de Murdach, ad quem epistola 321. 1135. Bernardo ex Italia reduce per urbem Mediolanensem, Vitæ libro 2, cap. 4, transfertur ClaraVallis in commodiorem locum, Vitæ libro 2, cap. 5, ubi cum vix tantisper consedisset, jussus est in Fundatur Busaium, in diœcesi Nannetensi, ab Ermengarde Britanniæ comitissa, quam in prædicto itinere a sæculi vanitate revocavit. Vide epistolas 116, et 117, Primus abbas Joannes, ad quem epistola 232. Fondantur etiam Alta-Cumba, in diœcesi Gebennensi; Gratia-Dei, in Santonensi; Eberbachum, in Moguntina. 1136. Guido, inter Bernardi fratres natu major, extra Claram-Vallem, juxta fratris vaticinium, Vitæ libro 2, cap. 12, moritur, nimirum Pontiniaci. Fundantur Balerna, in dioecesi Bisuntinensi; primus abbas Burchardus, ad quem epistola 146; Domus-Dei, ad Charum fluvium in diocesi Bituricensi, cujus abbas fuit Robertus Bernardi consanguineus, ad quem epistola 1; Alba-Ripa, in diœcesi Lingonensi. Denique adoptatur monasterium Alpense, diœcesis Gebennensis, tradente Guarino abbate, postea episcopo Sedunensi. Vide epistolam 253. 1137. Innocentii II 8, Lotharii II imperatoris 12, Ludovicus VI regni sui anno 29 Parisiis mortuus est kalendas augusti; cui successit filius Ludovicus VII Junior appeilatus, quod vivente patre regnare ca pisset. B Hoc ipso anno Bernardus ab Innocentio accitus, tertio Italiam progreditur, sub Anacleto laborantem vexatione Rogerii Siculi, qui a Rainulfo duce Bernardi precibus superatus, cum armis prævalere non posset, ad verba se convertit, atque Anacleti causam in ore Petri Pisani viri eloquentissimi reponere se simulans, cum ipsum a Bernardo convictum C et reductum vidisset, ne sic quidem ad meliora potuit emolliri. Fundantur monasterium Columbæ, in Italia, dicecesis Placentina; Bochia in Hungaria, dioecesis Vespriniensis, quamvis a nonnullis ad annum 1153 referatur. Item adoptatur monasterium Belli-Fontis, nunc Vallis-Paradisi nuncupatum, in Hispania, diœcesi Zamorensi. 1138. Lotharius II imperii anno decimo tertio regnare desiit tertio uonas decembris, succedente Conrado Franconiæ duce, quondam ejus cemulo. Quo etiam anno misere interiit Anacletus pseudo-pontifex, cui suffectus ex Rogerii factione Gregorius cardinalis, Victor vocitatus, qui suprema dignitatis insignia Bernardo resignans, schismati tandem, post septem annos S. Doctoris studio ac prudentia compresso, finem optatum imposuit. Vide epistolam 317. Abbas vero sanctus Romanam curiam nulla D mora interposita deserens, nihil inde in Gallias referre voluit pro xeniis, præter dentem S. Cæsarii, aliasque sanctorum reliquias, Vitæ libro 4, cap. 1. Qui de statu electionis Lingonensis a Lugdunensi metropolita contra sponsionem Romæ initam celebratæ certior factus, varias scripsit epistolas 165 et sequentes, cui quidem dolori accessit alius longe gravior, nempe de Gerardi fratris obitu, cujus inducias in Italia, ubi comitem eum habuerat in extrema sua peregrinatione, a Deo impetrarat, quem multis lacrymis prosecutus est sermone vigesimo sexto in Cantica, a quo resumpsit aureum hoc opus a se interruptum. Ipso anno Rainaldus Remensis archiepiscopus obiit, ut refert Auctarium Gemblacense: post biennium vero, scilicet anno 1140, Samson Carnotensis ecclesiæ præpositus Remorum ordinatur archiepisco pus, cum ipse Bernardus hanc dignitatem recusasset. Fundatur monasterium Benedictionis-Dei, in dicecesi Lugdunensi, cui præfectus Albericus, ad quem epistola 173. Adoptatur etiam monasterium Dunense, dioecesis Brugensis. Primus abbas Robertus, cui scribitur epistola 324, Bernardo apud Claram-Vallem aliquando successurus. 1139. Convocatum est Romæ concilium Lateranense mille circiter episcoporum, in quo iterato damnati Petri Leonis fautores, infirmatæ ab eo factæ ordinationes, torneamenta interdicta, Arnoldus Brixianus, tanquam hæreticus Italia excedere jussus. A qua quidem sententia adversus Anacleti fautores severitate Bernardus vindicare laboravit Petrum Pisanum cardinalem, Innocentio prius a se reconciliatum, ut patet ex epistola 213. Nec multo post Innocentius ipse a Rogerio Siciliæ duce dolose captus est, quod pacis diu exoptatæ inter utrumque componendæ fuit occasio. Hoc item anno Malachias archiepiscopus, Hiberniæ primas, Romam iter aggressus est, non vero, ut vult Baronius, anno 1137, cum constet ex Bernardo, Vitæ S. Malachiæ capite 10, Malachiam ab hac peregrinatione novem duntaxat annos supervixisse, itemque ex capite ultimo, anno 1148 decessisse. Malachias vero in hoc itinere Claram-Vallem adiens, ibi sex socios reliquit, qui Cistercience institutum edocti, illud postea in Hiberniam transtuleruut. 1140, Habetur concilium Senonense adversus Abælardum, qui condemnatis errorum capitulis Sedem Romanam appellavit quidem, sed Petri Venerabilis persuasione cedens appellatione, Cluniaci remansit ac ejusdem opera Ecclesiæ reconciliatus, cum per biennium ibi laudabiliter vixisset, in monasterio S. Marcelli Cabilonensi, quo morbi curandi causa se contulerat, cessit e vita. Vide epistolam 197 et sequentes, et ibidem Notas. Fundantur hoc anno Clarus Mariscus, in diœcesi Audomarensi; Blancha-Landa, in Wallia Angliæ provincia, dioecesi Menevensi; Ursaria, in regno Callæciæ, diœcesi Auriensi; Aripatorium, allis Ripatorium, in diœcesi Trecensi, cui præfectus, Alanus, postea episcopus Autissiodorensis, Vitæ S. Bernardi compilator. Item Innocentius monasterium S. Anastasii ad Aquas-Salvias reparatum Claræ-Vallensibus attribuit, præfecto Bernardo Pisano, S. Bernardi discipulo, qui subinde Eugenii III nomine in Sedem Romanam assumptus est. Denique adoplantur monasterium Benchorense, a Malachia Hiberniæ, primate Bernardo concessum; necnon et Casa-Marium, in civitate Verulana, in Italia. 1141. Innocentius pspa, ait Robertus, de Monte, interdixit terram dominicam regis Ludovici, quia nolebat recipere archiepiscopum Bituricensem, quem tamen postea recepit, et absolvit eum de sacramento quod irrationabiliter fecerat. Vide epistoJam 218 et sequentes. Quo etiam anno idem rex Francorum Ludovicus, ut habet idem auctor, afflixit comitem Theobaldum, et vastavit terram ejus, maxime in Campania, ubi compussit castellum Vitreuvium, seu Vitriacum, ubi multitudo diversi sexus hominum et ætatis, nimirum mille trecentæ animæ, teste Roberto de Monte in Supplemento ad Sigibertum, qui hoc refert ad annum 1143, cremata est. Consule epistolas 217, 220, 222, 223. Hoc tempore contigit obitus Humbelina sororis sancti Bernardi, de qua Vitæ libro 1, cap. 6. Fundatur cœnobium Melli-Fontis, in Hibernia; diœcesis Armachanæ, Malachia procurante, ascitis ex Clara Valle Christiano ac sociis, quos prædictus episcopus instituendos ibi reliquerat. Vide epistolas 356,357. 1142. Ivo presbyter cardinalis ex canonico regulari S. Victoris apud Parisios, mittitur in Gallias ad ferendam sententiam in Radulphum Viromanduorum comitem, qui repudiata priori uxore Petronilla, Theobaldi comitis sorore, Guillelmi Aquitaniæ ducis filiam, Reginæ sororem, superinduxerat. Quo etiam anathemate involuti Bartholomæus Laudunensis, Simon Noviomensis, Petrus Silvanectensis episcopi, divortii auctores. Vide epistolas 216, 217, 220, 221. Item Alfonsus Lusitaniæ rex se suumque regnum Claræ-Valli vectigale fecit, assignatis quinquaginta marabitinis sive dipondiis auri probati. Quo etiam anno, teste Roberto de Monte, vel proxime evoluto, ut tradit Ortelius in Anselmo Gemblacensi apud Miræum, animam cœlo reddidit magnus ille Hugo Victorinus, S. Bernardi amicus et cultor præcipuus, alter sui sæculi Augustinus. Vide epistolam 70. Fundantnr monasteria Melonis, in Callæcia dicecesis Tudensis, et Superadi, circa hæc tempora in diœcesi Compostellana. Item Alta-Crista, in Sabaudia, dioecesis Lausanensis. 1443. Conradi III imperatoris 5, Ludovici VII Francorum regis 6, innocentius papa moritur octavo kalendas octobris cum sedisset annos fere quatuordecim; cui succedit Guido de Castello, dictus Colesitinus II, ad quem epistolæ 234, 235. Fundantur Alvastrum, in Suecia, dioecesi Lincopensi; Nova-Vallis (aliis post quadriennium), ibidem; Bella Pertica, in dioecesi Montis-Albani; Meyra, in Callecia, Dioecesis Lucensis. 1144. Coelestinus papa,semestri necdum exacto, decessit: cui subrogatur Gerardus camerarius ex canonico regulari, presbyter cardinalis tit. S. Crucis in Jérusalem, Lucius II nuncupatus. Quo tempore Bernardus inter Ludovicum regem et Theobaldum comitem pacem composuit. Hoc item anno moritur Bartholomæus Firmitatis abbas, frater S. Bernardi. Item Stephanus Catalaunensis cardinalis episcopus Prænestinus ex Ordine Cisterciensi, vir magnæ sanctitatis, cui Bernardus varias inscripsit epistolas. Fundatur Belli-Locus, in diœcesi Rutenensis. 1145. Conradi III imperatoris 7, Ludovici VII Francorum regis 8, Lucio papæ quinto kalendas martii defuncto substituitur Eugenius II ex abbate S. Ana stasii ad Aquas-Salvias, Bernardus antea vocatus, de quo supra anno 1140. Vide epistolam 237 el sequentes. Quo tempore S. Bernardus a Ludovico rege de sacra expeditione consultus, rem ad summi Pontificis sententiam remittit, ex nostra Præfatione generali, § 7. Fundatur Pratea, in diœcesi Bituricensi. 1146. In concilio Carnotensi pro expeditione sacra indicto hoc auno, ad quod Petrus Venerabilis invitatus, epistola 364, venire non potuit, ut colligitur ex ejus responsione, epistola 18, lib. 6, S. Bernardus in primarium militiæ ducem electus, ex mandato Eugenii, Germaniæ populos, Francos Orientales, Bajoarios, Anglos, etc. ad capessendam Cracem tum litteris, tum viva vece cohortatus est, multis suffragantibus miraculis, epistolis 363, 365, et libro de Miraculis S. Bernardi. A Hoc itidem anno Tornacensis Ecclesia, quæ per quingenos et amplius annos episcopis Noviomensis Ecclesiæ commendata fuerat, proprium episcopum, Anselmum nomine, ex abbate S. Vincenti Laudunensis, ab Eugenio papa III recepit, Bernardo abbate Claræ-Vallensi inter alios procurante. Fundantur Boxelona, in Anglia, dioecesis Cantuariensis; Villarium, in Brabantia, dioecesis Namurcensis. Hujus fundationem Auctarium Gemblacense apud Miræum reponit anno sequenti, his verbis: Monachi duodecim cum Laurentio abbate, et quin B que Conversis, a B. Bernardo ex Clara-Valle in Brabantiam missi, Villariense monasterium ædificarunt.> 1147. Eugenius anno superiori, Romanis Arnaldi factione, de qua epistola 242, infestantibus, in Galliam confugiens, hoc anno Parisiis honorifice excipitur a Ludovico rege, qui cum anno præcedenti, ut refert Robertus de Monte in Appendice ad Sigibertum, apud Vezeliacum, die dominica in Ramis palmarum crucem assumpsisset, simulque Robertus frater ejus, et Gaufridus comes Mellenti, et allii multi, hoc anno Parisius recesserunt, nimirum die 14 junii, ut habet Chronologia Cluniacensis, in Syriam contra Saracenos profecturi. Hoc eodem anno plures variis in locis habitæ synodi. Prima Stampis, in qua de negotio Jerosolymitano et regni dispositione, Bernardo præsente, actum est, Galliæ administratione Sugerio S. Dionysii abbati commissa. Vide Chronic. S. Dionysii tom. 2; Spicil. et lib. Mirac. S. Bernardi, cap, 16. Secunda Autissiodori, præsidente Eugenio. Tertia Parisiis, teste Ottone Frisingeusi, in Frid. lib. 1, cap. 50. In quibus causa Gilberti Porretani proposita, ad concilium Remense anno proximo celebrandum remissa est. Vide Præfationem generalem. Præterea Bernardus cum Alberico cardinali Ostiensi et legato, Gaufridoque Carnotensi, pergit in Aquitaniam contra Henricum hæreticum, de quo in nostra Præfatione generali, et in epistola 241. Quo etiam anno Alfonsus Lusitaniæ rex, urbe Scalabi meritis S. Bernardi expugnata, datis litteris monachos petit ad instituendum Ordinis Cisterciensis in suo regno monasterium. Fundantur Alcobatia a prædicto rege in Lusitania diœcesi Ulissiponensi; Vallis-Richerii, in dicecesi Bajocensi: Morganium, in Wallia; monasterium de Spina, in dioecesi Palentina in Castella a Sancia Alfonsi regis sorore. Vide epistolam 301. Item adoCptatur Grandis-Silva Ordinis S. Benedicti in diœcesi Tolosana, Bernardo ejus abbate se et domum suam tradente. Vide epistolam 242. 1148. Initio concilio Remensi decimo quarto kalendas aprilis, Eugenio præsidente, carcere damnatur Eon fatuus hæreticus: Gilbertus vero Porretanus, Pictavensis episcopus, a Bernardo convictus, suos retractat errores. Nec multo post Eugenius, agente sancto abbate, scripta Hildegardis approbavit in concilio Trevirensi, cum prius Tullensis ecclesiæ dedicationem, cui et Bernardus interfuit, peregisset. Quo eodem anno præfatus Eugenius cum capitulo Cisterciensi adfuisset, novumque cometerium sacrasset, fratribus non sine lacrymis valedicens, in Italiam remeavit. Post Eugenii e Gallia discessum, S. Malachias Hiberniæ primas, Romam denuo ad summum Pontificem pallii causa profecturus, optato die et loco apud Claram Vallem diem feliciter clausit ipso die solemuis Commemorationis omnium defunctorum, cujus memoria statim ab ipsius morte celebris ha beri cœpit. Vide epistolam 374, consolatoriam ad Hiberuienses; item Vitam ejus, tomo 2; et duos sermones in ejus depositione hahitos, tomo 3. Porro cum S. Malachias in extremis jam fere ageret, consummato ædificio novæ Claræ-Vallis, ossa venerabilium Patrum, qui in priori cœnobio obdormie ant, e veteri cœmeterio in novum translata sunt, in festo omnium sanctorum, ex sermone primo de S. Malachia, n. 2. Ejus canonizatio in Chronico Claræ-Vallensi apud Franciscum Chiffletium refertur ad annum 1192. Eodem anno obiit beatus Humbertus abbas Igniacensis, non anno 1145, ut putat Manricus. Probationes vide in Notatione ad sermonem de ejus obitu a Bernardo habitum, qui exstat in tomo III. Fundatur Camberona, in diœcesi Cameracensi. |