PONT. XIII. Exor dium. CANONIZATIO BEATI PETRI REGALATI Sacerdotis Professi Ordinis Minorum, Regularis Observantiæ inter Hispanos Restitutoris. BENEDICTUS EPISCOPUS NEGOTI SERVUS SERVORUM DEI Ad perpetuam rei memoriam. EGOTIATORES Coeli, qui, fidelibus Redemptoris nostri promissionibus innixi, quæcumque Mundus appetit, quæ caro concupiscit quæ Domon pollicetur, omnia relinquunt, ut Christum bajulantem sibi Crucem, per asperam angustamque viam prosequantur, non modo inestimabilem bonæ negotiationis fructum in æternæ vitæ possessione percipiunt, sed etiam in terris centuplum, pro omnibus, quæ dimiserunt, utilissima commutatione lucrantur. Dum enim vitæ hujus oblectamentis, per mortificationis, et continentiæ studium renunciant, puris tranquillisque voluptatibus, de conscientiæ serenitate, ac Divini favoris suavitate, replentur; dum anxias Mundi divitias, Evangelicam paupertatem amplexi, a se abdicant, supernorum charismatum thesauris abunde ditantur; et pro vanis fluxisque honoribus, quos contemnunt, veram solidamque gloriam, non solum coram Angelis Dei, sed etiam coram hominibus adipiscuntur. Vidit hæc Coelesti lumine edoctus BEATUS PETRUS REGALATUS, Ordinis Minorum Alumnus, ejusque disciplinæ, quam Sanctus Patriarcha Franciscus discipulus suis tradiderat, perfectissimus ipse Sectator, et 1746. in aliis quoque Restitutor. Gustavit, quam suave ANNO ac bonum esset, abnegatis sæcularibus desideriis, uni Deo adhærere; reliquit, quæ sua erant, ut Christum lucrifaceret : Verum in ipsis etiam voluntariæ paupertatis angustiis dilatatum est cor ejus, ut quarum rerum nec possessione, nec affectu tenebatur, in eas mirum sæpe jus et imperium, supra id quod naturæ leges ferunt, Deo concedente, exerceret. Nunc denique ad immensum Gloriæ pondus, qua îs jamdudum in Cœlis potitur, non exiguus in Terris accessit honoris cumulus, decreto eidem cultu universæ per Orbem Ecclesiæ, cui Nos, licet indigni, Divina voluntate præsidentes, ipsum Beatum Virum, Christianarum Virtutum perfectione, et Miraculorum claritate illustrem, inter Sanctos Confessores a Nobis, cum consilio Venerabilium Fratrum Nostrorum S. R. E. Cardinalium, nec non Patriarcharum, Archiepiscoporum, et Episcoporum in Romana Curia frequenti numero congregatorum, rite ac solemniter adscriptum, religiosa veneratione prosequendum, et proficua devotione invocandum proponimus, ac præsentium Literarum tenore denunciamus. Vallisoleti, Nobili Hispaniæ Urbe natus est PETRUS Anno salutis MCCCXC., ex Nobilibus Regulari ortus, et piisque parentibus, quorum disciplina, et exem- initia. plis eruditus, ac Divina præsertim gratia præventus, cœpit a puero ad Christianæ perfectionis leges vitam moresque suos componere, et conformare; quin etiam vix decimo ætatis anno transacto, domesticis facultatibus honoribusque contemptis, Franciscani Instituti habitum, ac professionem expetere. Restitit quidem ab initio amantissima Mater, et piis Filii desideriis obsecundare triennio toto recusavit; verum is in sancto proposito firmiter perseverans, eumque præferens Matri, quem præferre jubemur, et animæ Nostræ, instando et obsecrando, tandem Ordinem obtinuit, ut ad Religiosæ vitæ Tyrocinium, Minorum mox etiam ad solemnia emittenda Vota in pa- ingreditriæ Civitatis Cœnobio admitteretur. Ex eo tem- tur. S. Petri PONT. pore quum in suscepto perfectionis curriculo, A. I. per internæ humilitatis, externæque mortifica. tionis studium, per assidua Orationis, et contemplationis exercitia, per sollicitam puri cordis, et sensuum custodiam, novos semper progressus faceret, numquam respiciens retro, sed ad perfectiora, et, sublimiora extendens se ipsum; ad illud brevi pervenit virtutis fastigium, ut et in omnibus religiosi Viri officiis toti Sodalitio exemplis suis præluceret, et sanctioris disciplinæ in Minorum, Familia non nihil tunc temporis, laxate in pristinum splendorem restituendæ, inspirante Deo,, consilium caperet, eodemque adjuvante, ad effectum mire perduceret. Ejusque Etenim occasionem nactus, qua Vir pius, ac Reforma prudens Frater Petrus Villacretius ejusdem Ortionem dinis Professor, potestate a Superioribus sibi unà cum facta, Hispaniæ Coenobia peragrabat, ut ex iis, Petro Vil- qui a subinducta libertate ad perfectiorem vipromovet vendi rationem transire cuperent, peculiarem lacretio veluti gregem conflaret, in quo pristina Franciscana Regulæ puritas, et austeritas revivisceret, nihil cunctatus PETRUS se illi socium adjunxit, et in solitariam Domum prope Aquileriam Oxomensis Dioecesis Oppidum permissu Episcopi extructam, lubens cum eo secessit. Ibi in perpetuis pietatis, et poenitentiæ exer. citationibus ambo viventes, non solum Cœlestium gratiarum copiam, sed etiam hominum admirationem sibi conciliarunt; ut ea permoti quamplurimi, tum ex ipso Fratrum Minorum Ordine, tum e sæculari Clero, et e Populo, in eorum Societatem admitti certarint, eorumque disciplinæ se instituendos tradiderint. Quare cum nova Reformatorum Familia ad eum numerum aucta fuisset, ut jam Aquileriensibus Edibus contineri minime posset, alterum ejusdem Instituti Coenobium de Abroxo nuncupaReforma- tum in Agro Tribulano ad Ripam Durii Flutorum Co minis construi, opus fuit. nobia gu In horum Conventuum regimine, quoties na bernat. scentis Reformationis negotia Villacretium alio vocabant, PETRUS REGALATUS ipsius vices ANNO sustinere consuevit. Cum vero idem Villacre- 1746. tius, post obtenta a felicis recordationis Martino Papa V. Prædecessore Nostro, quem præsens adierat, quæcumque ad ipsius Reformationis firmitatem, atque dilatationem maxime optaverat, ex hac vita pie migrasset, communi Religiosorum Voto in ipsius locum suffectus est PETRUS, qui sicut eum viventem in prælaudati operis constitutione, et administratione, consilio suo, atque opera maxime juverat, ita deinceps non modo Aquileriense Coenobium, in quo præcipuum fixit domicilium, sed Tribulanum etiam, quod modo per se ipsum, modo per Vicarios a se delegatos regebat, ad perfe, ctioris disciplinæ normam sanctissime guber navit. Ipsius virtutes. Fuit in eo ad Socios, Subditosque in via Man. datorum Dei dirigendos non solum eximius religiosa zelus, et assidua vigilantia, verum etiam in omni virtutum genere præclari exempli lux, et auctoritas. Quorum enim jejuniorum observantiam ad mentem Sancti Fundatoris in usum reduxerat, ea ipse et exacte servabat, et voluntariis abstinentiæ rigoribus cumulabat, quum nullum fere obsonii genus ad panem, et aquam plerumque adjiceret, et, præter dies Dominicos, nihil omnino ad vesperam sumeret; quinimmo totos sæpe dies absque ullo cibo transigeret in laboribus, aut orationibus, quarum etiam amore nonnunquam integras noctes insomnes ducebat, vel humi cubando, curabat, ut ne quid somni caperet, præter id, quod ineluctabilis naturæ necessitas postulabat. Duris præterea flagellis, asperrimis ciliciis corpus affligere, et in servitutem redigere non desinebat. Paupertatis vero adeo amator fuit, ut quæ præ cæteris attritæ, et laceræ vestes essent, eas ipse sibi deligeret, nec unquam fere sandaliis aliove calceamenti genere uteretur, sed nudis plerumque pedibus ad humilitatis, et poenitentiæ exercitium incederet, T PONT. Quare cum sibi, ac mundo crucifixus omnino A. VI. esset, minime est mirandum, si totum cor ejus Pietas in sibi vindicavit Cœlestium amor, cujus virtute Deum. fortiter tractus, ac dulcedine suaviter illectus, ineffabilia Divinitatis attributa, et Redemptionis nostræ mysteria, præsentissimo animi sensu assidue contemplabatur, adeoque in piis meditationibus affectibusque inardebat, ut sæpe clarissimus lucis splendor ex ipsius corpore diffusus, non solum ad cubiculi ambitum, sed longe lateque supra Coenobii tectum emicaret; cujus rei causa a finitimis cognita, Domus Dei nomen Cœnobio inditum fuit, quo etiam usque in præsentem diem appellatur. Ex frequentibus vero mentis excessibus, quibus ad interiora cum Deo colloquia admittebatur, quum Cœlestium virtutum formam in se referret, earum quoque exemplar aliorum animis imprimere vehemenCharitas ter optabat. Hinc ortum habuit zelus ille arin Proxi- dentissimus, quo ad animarum salutem oppor mos. tunissimis rationibus procurandam accendeba tur; neque solum Religiosos Viros curæ suæ peculiariter commendatos, exemplis præceptisqué suis ad perfectionis culmen ducere satagebat; sed cæteris etiam omnibus opera, consilio, sermone, ac potissimum impensis misericordiæ, et charitatis officiis, tutissimam ad Coelum viam commonstrare, et complanare curabat. Hic erat præcipuus ipsius scopus, et cum pauperes Christi ægritudine afflictos, eosque maxime, quos propter horrificam morborum speciem, aut contagionis periculum, ab aliis derelictos conspiciebat, per se ipse adju vare, hospitio recipere, laboriosa curatione sublevare gestiebat; et cum, corrogata a divitioribus stipe, calamitosis omnibus opem ferre, potissimum vero Christifidelibus apud barbaros in captivitate detentis, libertatem impetrare studebat; cum demum inimicitias omnes, et simultates inter fideles componere omni studio nitebatur ut scilicet peccata, et vitia elimi naret, pericula, occasionesque peccandi omni |