DE NON TEM. CRED. CALUMN. p. 131. [564. E. ed. Salmur.] Ἐν δεξιᾷ τις ἀνὴρ κάθηται, τὰ ὦτα παμμεγέθη ἔχων, μικροῦ δεῖν τοῖς τοῦ Μίδου προσεοικότα, τὴν χεῖρα προτείνων πύῤῥωθεν ἔτι προσιούσῃ τῇ διαβολῇ. περὶ δὲ αὐτὸν, ἐστᾶσι δύο γυναῖκες, ἄγνοιά μοι δοκεῖ καὶ ὑπόληψις, ἑτέρωθεν δὲ, προσέρχεται ἡ διαβολὴ, γύναιον ἐς ὑπερβολὴν πάγκαλον.-Forte ΠΑΡΑ δὲ αὐτὸν ἑστᾶσι δύο γυναῖκες.

DE NON TEM. CRED. CALUMN. p. 133. [566. A. ed. Salmur.] φέρε δὲ καὶ ἡμεῖς εἰ δοκεῖ, κατὰ τὴν τοῦ ἐφεσίου ζωγράφου τέχνην διέλθωμεν τὰ προσόντα τῇ διαβολῇ προτέρον γε ὅρῳ τινὶ περιγράψαντες αὐτήν· οὕτω γὰρ ἂν ἡμῖν ἡ εἰκὼν γενήσεται. Excidisse videtur ἀκριβεστέρα. οὕτω γὰρ ἂν ἡμῖν ἡ εἰκὼν ἀκριβεστέρα γενήσεται.

DE NON TEM. CRED. CALUMN. p. 133. [566. A. ed. Salmur.] τριῶν δ' ὄντων προσώπων, καθάπερ ἐν ταῖς κωμῳδίαις, τοῦ διαβάλλοντος, καὶ τοῦ διαβαλλομένου, καὶ τοῦ πρὸς ὃν ἡ διαβολὴ γίγνεται, καθ ̓ ἕκαστον αὐτῶν ἐπισκοπήσωμεν, οἷα εἰκὸς εἶναι τὰ γιγνόμενα. Herodot. lib. 7. διαβολὴ γάρ ἐστι δεινότατον· ἐν τῇ δύο μέν εἰσι οἱ ἀδικέοντες, εἷς δὲ ὁ ἀδικεόμενος. ὁ μὲν γὰρ διαβάλλων ἀδικέει, οὐ παρεόντος κατηγορέων· ὁ δὲ ἀδικέει, ἀναπειθόμενος πρὶν ἢ ἀτρέκεως ἐκμάθῃ· ὁ δὲ δὴ ἀπεὼν τοῦ λόγου τάδε ἐν αὐτοῖσι ἀδικέεται, διαβληθείς τε ὑπὸ τοῦ ἑτέρου, καὶ νομισθεὶς πρὸς τοῦ ἑτέρου κακὸς εἶναι.

DE NON TEM. CRED. CALUMN. p. 158. [580. C. ed. Salmur.] ἆρ ̓ οὖν τοῦ ̓Αριστείδου ἐστί τις δικαιότερος; ἀλλ ̓ ὅμως κἀκεῖνος συνέστη ἐπὶ τὸν Θεμιστοκλέα, καὶ συμπαρώξυνε τὸν δημὸν, ἧς φησιν ἐκεῖνος πολιτικῆς φιλοτιμίας ὑποκεκνισμένος.—Iæc sensu cassa ad hunc modum emendare velim; ΤΗΣ ΠΡΟΣ ἐκεῖνον πολιτικῆς φιλοτιμίας ὕπο κεκνισμένος.

PSEUDOLOGISTA. p. 163. [584. E. ed. Salmur.] ταυτά σοι καὶ αὐτὸς ἀπειλῶ, οὐ μὰ τὸν Δία τῷ ̓Αρχιλόχῳ εἰκάζων ἐμαυτόν. πόθεν; πολλοῦγε καὶ δέω. σοὶ δὲ μυρία συνειδὼς ἰάμβων ἄξια βεβιωμένα, πρὸς ἄ, μοι δοκεῖ, οὐδ ̓ ἂν ὁ ̓Αρχίλοχος αὐτὸς διαρκέσαι.—Acrius esset, σοὶ δὲ ΜΥΡΙΩΝ συνειδὼς ἰάμβων ἄξια, βεβιωμένα—κ. τ. λ.

PSEUDOLOGISTA. p. 164. [586. A. ed. Salmur.] εἰ μή τις ἄρα ἐξ Ὑπερβορέων ἄρτι ἐς ἡμᾶς ἥκοι, ἢ ἐς τοσοῦτον κυμαῖος εἴη, ὡς μὴ ἰδὼν, εὐθὺς εἰδέναι ὄνων ἁπάντων ὑβριστότατόν σε ὄντα, μὴ περιμείνας ὀγκωμένου προσέτι ἀκούειν. Χenoph. Αnab. 5. 8. 2. ̓Αλλὰ μὴν καὶ χειμῶνός γε ὄντος, οἵου λέγεις, σίτου δὲ ἐπιλελοιπότος, οἴνου δὲ μηδ ̓ ὀσφραίνεσθαι παρόντος, ὑπὸ δὲ πόνων πολλῶν ἀπαγορευόντων, πολεμίων δὲ ἑπομένων, εἰ ἐν τοιούτῳ καιρῷ ὕβριζον, ὁμολογῶ καὶ τῶν ὄνων ὕβριστότερος εἶναι· οἷς φασιν ὑπὸ τῆς ὕβρεως κόπον οὐκ ἐγγίγνεσθαι.

PSEUDOLOGISTA. p. 182. [602. E. ed. Salmur.] ἀγαπητὸν δὲ ὁπωσοῦν κλεινὸν, καὶ ὀνομαστὸν εἶναι. εἶτα καταριθμήσειν αὐτῇ τὰς πολλάς σου προσηγορίας, ὑπόσας κατὰ ἔθνη προσείληφας. Gesnerus legit καταριθμήσαις vel καταριθμήσειας. Sed sic quoque locus non sanus ; nam particula ̓ΑΝ opus est. εἶτα καταριθμήσειας ̓ΑΝ αὐτῃ τὰς πολλάς σου προσηγορίας.

DE Domo. p. 193. [614. B. ed. Salmur.] τούτου δὲ τοῦ οἴκου τὸ κάλλος, οὐ κατὰ βαρβαρικούς τινας ὀφθαλμοὺς, οὐ δὲ κατὰ περσικὴν

ἀλαζονίαν ἢ βασιλικὴν μεγαλαυχίαν, οὐδὲ πένητος μόνον, ἀλλὰ εὐφυοῦς θεατοῦ δεόμενον, καὶ ὅτῳ μὴ ἐν τῇ ὄψει ἡ κρίσις ἀλλά τις καὶ λογισμὸς ἐπακολουθεῖ τοῖς λεγομένοις.-Imo τοῖς ΒΛΕΠΟΜΕΝΟΙΣ. nam quid bic λεγομένοις ?

MACROBII. p. 226. [643. A. ed. Salmur.] περὶ ἔτη δὲ ἐνὸς ἀποδέοντα ἑκατὸν, γεγονὼς, ὡς ᾔσθετο ̓Αθηναίους ὑπὸ Φιλίππου ἐν τῇ περὶ Χαιρώνειαν μάχῃ νενικημένους, ποτνιώμενος, τὸν Εὐριπίδειον στίχον προσηνέγκατο, εἰς ἑαυτὸν ἀναφέρων, Σιδώνιόν ποτ ̓ ἄστυ Κάδμος ἐκλιπών. Legendum προενέγκατο.

PATRIA ENCOM. p. 233. [651. B. ed. Salmur.] κἂν ἀπορῶσι τῆς γῆς ἐπαινέσαι τὴν ἀρετὴν, τῶνγε ὑπὲρ τῆς πατρίδος οὐκ ἀπορήσουσιν ἐγκωμίων. ἀλλὰ κἂν ἴδωσιν ἑτέρους σεμνυνομένους πεδίοις ἀνειμένοις, καὶ λειμῶσι φυτοῖς παντοδαποῖς διειλημμένοις, καὶ αὐτοὶ τῶν τῆς πατρίδος ἐγκωμίων οὐκ ἐπιλανθάνονται. τὴν δὲ ἱπποτρόφον ὑπερορῶντες, καὶ κουροτρόφον ἐπαινοῦσι. Rescribendum videtur τὴν δὲ ἱπποτρόφον ὑπερορῶντες ΤΗΝ κουροτρόφον ἐπαινοῦσι.

DISSERTATIO CUM HESIODO. p. 241. [660. B. ed. Salmur.] ὥστε ἀνάγκη σοι (Hesiodo, cum nihil prædixeris, et tamen vaticinandi potestatem a deabus accepisse te gloriatus sis) τῶν τριῶν τούτων αἰτιῶν μιᾷ γε πάντως ἐνέχεσθαι· ἢ γὰρ ἐψεύσω, εἰ καὶ πικρὸν εἰπεῖν, οὐχ ὡς ὑποσχομένων σοι τῶν μουσῶν καὶ τὰ μέλλοντα προλέγειν δύνασθαι, ἢ αἱ μὲν, ἔδοσαν ὥσπερ ὑπέσχοντο—&c. Solanus delet οὐχ. Reitzius pro οὐχ ὡς legit οὕτως. Melius Solanus: sed scripsit forte Lucianus οὐχ οὕτως ὑποσχομένων σοι τῶν Μουσῶν, καὶ (etiam) τὰ μέλλοντα προλέγειν

δυνάσθαι.

NAVIGIUM SEU VOTA. p. 252. [669. C. ed. Salmur.] ỏ μèv yàp ἄλλος κόσμος, αἱ γραφαὶ, καὶ τοῦ ἰστίου τὸ παράσιον πυραυγὲς, καὶ πρὸ τούτων, αἱ ἄγκυραι, καὶ στροφεῖα καὶ περιαγωγεῖς, καὶ μετὰ τὴν πρύμναν οικήσεις, θαυμάσια πάντα 'μοι ἔδοξε.—Fors. καὶ ΚΑΤΑ τὴν πρύμναν οἰκήσεις.

NAVIGIUM SEU VOTA. p. 264. [681. E. ed. Salmur.] τῇ πόλει δὲ ταῦτα παρ' ἐμοῦ ἐξαίρετα ὕπηρξεν ἂν, αἱ μὲν διανομαὶ, κατὰ μῆνα ἕκαστον δραχμαὶ τῷ μὲν ἀστῷ ἑκατὸν, τῷ δὲ μετοίκῳ, ἥμισυ τούτων, δημόσια δὲ ἐς κάλλος θέατρα, καὶ βαλανεῖα. Mihi venit in mentem elegans lectio; ΔΑΙΜΟΝΙΑ δὲ ἐς κάλλος θέατρα καὶ βαλανεῖα.—δαιμόνια ἐς κάλλος est Pulchritudine divina, vel miranda.

NAVIG. s. Vor. p. 272. [690. E. ed. Salmur.] πρόσειμεν δὴ, εἴ σοι δοκεῖ καὶ ὅπως ἄνδρες ἀγαθοὶ ἐν τοῖς κινδύνοις ἔσεσθε, μὴ δὲ προδώσετε τὸ πάτριον, φρόνημα. ἤδη γάρ που καὶ οἱ πολέμιοι ἐπιλαμβάνουσιν. ὥστε τὸ μὲν σύνθημα ἔστω ἐνυάλιος. Mallem, ἤδη γάρ που οἱ πολέμιοι ἘΠΕΛΑΥΝΟΥΣΙΝ.

NAVIG. S. VOT. p. 276. [696. E. ed. Salmur.] ei dé rɩ év 'Irdoïs, ĥ Ὑπερβορέοις θέαμα παράδοξον, ἢ κτῆμα τίμιον, ἢ ὅσα ἐμφαγεῖν ἢ πιεῖν ἡδέα, οὐ μεταστειλάμενος, ἀλλ ̓ αὐτὸς ἐπιπετόμενος, ἀπέλαυον ἁπάντων, ἐς κόρον. καὶ ἐπεὶ γρὺψ ὑπόπτερον θηρίον, ἢ φοῖνιξ, ὄρνεον ἐν Ἰνδοῖς ἀθέατον τοῖς ἄλλοις, ἐγὼ δὲ καὶ τοῦτο ἑώρων ἄν. Pro ἐπεὶ, quod hic ineptum est, imo sensum et syntaxin pessundat, legendum omnino et

πη sicubi. καὶ ΕΙ ΠΗ γρὺψ, ὑπόπτερον θηρίον, ἢ φοῖνιξ, ὄρνεον ἐν Ἰνδοῖς ἀθέατον τοῖς ἄλλοις, ἐγὼ δὲ καὶ τοῦτο ἑώρων ἄν.

NAVIG. S. Vor. p. 277. [698. A. ed. Salmur.] οἷον δὲ κἀκεῖνο ἦν, τοὺς πολεμοῦντας ἐπισκοπεῖν ἔξω βέλους ὑπεραιωρούμενον. καὶ εἰ δόξειέ μοι προσθέμενος ἂν τοῖς ἡττημένοις, κοιμίσας τοὺς κρατοῦντας, νικᾷν παρεῖχον τοῖς φεύγουσιν, ἀναστρέψασιν ἀπὸ τῆς τροπῆς.—Concinnius esset, ἀναστρέψας ἀπὸ τῆς τροπῆς.

DIALOG. MERETR. p. 282. [704. D. ed. Salmur.] σὺ δὲ πόθεν ταῦτα ἤκουσας ; ἢ συντέθηκας αὐτὴ, ὦ Μύρτιον, καινάς τινας ζηλοτυπίας σκιαμαχοῦσα; Tempus erat pro συντέθηκας reponere συντέθΕΙκας.

DIALOG. MERETR. p. 294. [719. C. ed. Salmur.] Lyra meretrix aurum, floridas vestes, et ancillas quatuor adepta est, τὸ μὲν πρῶτον κατακοσμοῦσα ἑαυτὴν εὐπρεπῶς, καὶ εὐσταλὴς οὖσα, καὶ φαιδρὰ πρὸς ἅπαντας, οὐκ ἄχρι τοῦ καγχάζειν ῥᾳδίως, καθάπερ σὺ εἴωθας, ἀλλὰ μειδιῶσα ἡδὺ, καὶ ἐπαγωγόν. εἶτα προσομιλοῦσα δεξιῶς, καὶ μήτε φενακίζουσα εἴ τις προσέλθοι, ἢ προπέμψειε, μήτε αὐτὴ ἐπιλαμβανομένη τῶν ἀνδρῶν. Miror neminem ante me vidisse legendum esse, καὶ μήτε 'ΑΚΚΙΖΟΥΣΑ, εἴ τις προσέλθοι ἢ προσπέμψειε, μήτε αὐτὴ ἐπιλαμβαν ομένη τῶν ἀνδρῶν. Mediam quandam viam tenens, neque affectata verecundia nimis se difficilem præbendo, neque contra proterva fronte ipsa in viros manus injiciendo.

DIALOG. MERETR. p. 299. [726. A. ed. Salmur.] Ampelis: καὶ τοῦτο ἡδύ σοι, ὑπὸ πλουσίων οἴεσθαι σπουδάζεσθαί σε· οὕτω γὰρ ἀνιάσεται μᾶλλον, καὶ φιλοτιμήσεται, ὡς μὴ ὑπερβάλοιντο αὐτὸν οἱ ἀντερασταί. Χρυ. καὶ μὴν οὗτός γε μόνον ὀργίζεται, καὶ ῥαπίξει δίδωσι δὲ οὐδέν. Αμ. ἀλλὰ δώσει. ζηλότυποι γὰρ, καὶ μάλιστα λυπηθήσονται, Corrupta hæc verba censeo; inquit Solanus.-Sanari possunt forsitan rescribendo, ζηλότυποι γὰρ καὶ μαλίστα φιλοτιμήσονται.

DIALOG. MERETR. p. 303. [730. D. ed. Salmur.] εὖγε, οἴχου ὦ Παννυχί.--Gesnerus legisse videtur ᾤχου, vertit enim PERISTI

DE MORTE PEREGRINI. p. 330. [763. E. ed. Salmur.] πεπείκασι γὰρ αὐτοὺς οἱ κακοδαίμονες (Christiani) τὸ μὲν ὅλον, ἀθάνατοι ἔσεσθαι, καὶ βιώσεσθαι τὸν ἀεὶ χρόνον. παρ ̓ ὃ καὶ καταφρονοῦσι τοῦ θανάτου, καὶ ἑκόντες αὐτοὺς ἐπιδιδόασιν οἱ πολλοί.--Legendum πεπείκασι γὰρ αὑτοὺς,

et αὑτοὺς ἐπιδιδόασιν.

DE MORTE PEREGRINI. p. 359. [781. A. ed. Salmur.] εἶτα ἐνετύγχανον πολλοῖς ἀπιοῦσιν ὡς θεάσαιντο καὶ αὐτοί.-Imo ΕΠΙΟΥΣΙΝ

Accedentibus.

SYMPOSIUM VEL LAPITH E. p. 439. [863. A. ed. Salmur.] τοιαῦτα ἔφη ἐξεργάζεται ὁ καλὸς Χρύσιππος, καὶ Ζήνων ὁ θαυμαστὸς, καὶ Κλεάνθης, ῥημάτια δύστηνα, καὶ ἐρωτήσεις μόνον, καὶ σχήματα φιλοσόφων.—Libentius legerem φιλοσοφῶν.

SYMPOS. VEL LAPITHÆ. p. 445. [869. C. ed. Salmur.] ἵνα δὲ μὴ αντιλέγωσί μοι, ὁπόσα μὴ κατὰ ταυτὰ φιλοσοφοῦσι, περὶ γάμων, ἐρῶ τὰ εἰκότα. τὸ μὲν οὖν ἄριστον ἦν μὴ δεῖσθαι γάμων, ἀλλὰ, πειθομένους Πλάτωνι, καὶ Σωκράτει, παιδεραστεῖν. μόνοι γὰρ οἱ τοιοῦτοι ἀποτελεσθεῖεν ἂν πρὸς ἀρετήν. εἰ δὲ δεῖ καὶ γυναικείου γάμου, κατὰ τὰ Πλάτωνι δοκοῦντα, κοινὰς εἶναι ἐκείνων τὰς γυναῖκας, ὡς ἔξω ζήλου εἴημεν.-Pro

ἐκείνων scribendum censit Solanus ἐχρῆν vel πάντων. Mallem ipse, κοινὰς εἶναι ἘΚΕΙΝΩΣ τὰς γυναῖκας. İsto ritu : ita ut præcepit Plato.

DE SYRIA DEA. p. 475. [898. D. ed. Salmur.] τà dè πрoжúλaia τοῦ ἱροῦ ἐς ἄνεμον βορέην ἀποκέκρινται, μέγαθος ὅσον τε ἑκατὸν ὀργυιέων. -In ἀποκέκρινται una litera, nempe p, mutanda. ἐς ἄνεμον βορέην ἀποκέκλινται. ἀποκέκΛινται.

CYNICUS. p. 541. [964. A. ed. Salmur.] Cynicus: rí πoduv čot' ἔργον ; Λυ. πορεύεσθαι. Κυ. κάκιον οὖν πορεύεσθαί σοι δοκοῦσιν οἱ ἐμοὶ πόδες, ἢ οἱ τῶν πολλῶν; Λυ. τοῦτο μὲν, οὐκ ἴσως. Κυ. οὐ τοίνυν οὐδὲ χεῖρον ἔχουσιν, ΕΙ μὴ χεῖρον τὸ ἑαυτῶν ἔργον ἀποδιδόασιν ; (sic lego pro οὐ τοίνυν οὐδ' εἰ χεῖρον ἔχουσιν, ἢ μὴ, &c. quod in prioribus edd. legebatur) Lycinus : ίσως. Κυ. τοὺς μὲν δὴ πόδας, οὐδὲν φαίνομαι χεῖρον διακείμενος τῶν πολλῶν ἔχειν. Nisi si ἔχειν pro εἶναι positum sit, melius legeretur τοὺς μὲν δὴ πύδας. οὐδὲν φαίνομαι χεῖρον ΔΙΑΚΕΙΜΕΝΟΥΣ τῶν πολλῶν ἔχειν.

OF THE IGNORANCE OF THE

MOST CELEBRATED MODERNS

relative to the Philosophy of Aristotle.

PART II. [Concluded from No. xxxvI. p. 344.]

THE next extract with which I shall present the reader from the works of Lord Bacon, is of a most extraordinary nature; for in this he prefers to Aristotle Democritus, and other ancient philosophers who removed God and intellect from the fabric of things, attributed the structure of the universe to fate or fortune, and ascribed the causes of particulars to the necessity of matter, without the intermixture of final causes. And he considers these philosophers, so far as pertains to physical causes, to have been much more solid, and to have penetrated deeper into nature, than Plato and Aristotle. He adds also, as the sole cause of this, that the former philosophers never attended to final causes; but the latter perpetually inculcated them. And that Aristotle is more to be accused in this respect than Plato, because he omitted the fountain of final causes, viz. God, substituted nature for God, and embraced final causes rather as a lover of logic than of theology. "Quapropter philosophia naturalis Democriti, et aliorum, qui Deum et mentem a fabrica rerum amoverunt; et structuram universi infinitis naturæ prælusionibus et tentamentis (quas uno nomine fatum aut fortunam vocabant) attribuerint; et rerum particularium causas materiæ necessitati, sine intermixione causarum finalium,

assignarunt; nobis videtur (quantum ex fragmentis et reliquiis philosophiæ eorum conjicere licet) quatenus ad causas physicas, multo solidior fuisse, et altius in naturam penetrasse, quam illa Aristotelis et Platonis: hanc unicam ob causam, quod illi in causis finalibus nunquam operam triverunt; hi autem eas perpetuo inculcarunt. Atque magis in hac parte accusandus Aristoteles quam Plato quandoquidem fontem causarum finalium, Deum scilicet, omiserit, et naturam pro Deo substituerit, causasque ipsas finales, potius ut logicæ amator, quam theologiæ, amplexus sit." Vol. iv. p. 98.

I call this a most extraordinary passage for two reasons; one, for its folly, and the other for the profound ignorance of the works of Aristotle which it displays. For can any thing indicate greater folly than to prefer those philosophers who never attended to final causes, to those who perpetually inculcated them? For as Aristotle justly observes in his Posterior Analytics, the investigation of the cause why a thing is, can only be terminated by the discovery of the final cause. And without the knowledge of the why there can be no such thing as science. So that to blame Aristotle for perpetually inculcating final causes, is to blame him for inculcating that to which scientific knowledge inevitably leads, and without which demonstration would be useless, and investigation endless.

But this passage also shows that Lord Bacon was profoundly ignorant of the works of Aristotle. For can any thing more plainly indicate this than the accusation "that Aristotle omitted the fountain of final causes, viz. God; that he substituted nature for God, and embraced final causes rather as a lover of logic, than of theology?" The accusation indeed is so obviously false, that it is impossible it could have been made by any one who had merely inspected the works of Aristotle through the medium of an index; and I hardly think it would be made by any hackney writer of the present age, if he were hired to collect the dogmas of Aristotle from his works. For in the 7th chapter of the 12th book of the Metaphysics, Aristotle writes as follows concerning the first immovable mover of all things, God: κινει δε ωδε. το ορεκτον και το νοητον κινει ου κινούμενον. τουτων δε τα πρωτα τα αυτα. επιθυμητον μεν γαρ το φαι νομενον καλον· βουλητον δε πρώτον, το ον καλον. ορεγόμεθα δε οτι δοκει, μαλλον ἢ δοκει, διοτι ορεγομεθα. αρχη γαρ η νοησις. νους δε υπο του νοητου κινειται.αλλα μην και το καλον, και το δι' αυτο αιρετον, εν τη αυτή συστοιχιᾳ.-οτι δε εστι το ου ενεκα εν τοις ακινήτοις ή διαίρεσις δηλοι. εστι γαρ τιν το ου ενεκα, ων το μεν εστι, το δε ουκ εστι. κινει δε ως ερωμενον· κινουμενον δε, τ' αλλα κινει.-εξ αναγκης αρα εστιν ον· και ᾗ αναγκη καλως και ουτως αρχη.-εκ τοιαυτης αρα αρχης ηρτηται ο ουρανος και η φυσις. διαγωγή δε εστιν, οια τε η αριστη, μικρον χρονον ημιν. ουτω γαρ αει εκεινο έστιν. ημιν μεν γαρ αδύνατον επει και ηδονη

7