Phoebus, medentis pocula, miscuit ; Illa et Dearum sola tepentibus Marmoreae simulacra formae. Duritiem, Chalybumque frangis Retibus implicuit dolosis! Sed ne queraris: nam neque lenient Ausa mori mulier marito !" H. D. E CONVIVIO PLATONIS EXCERPTUM. Oportet enim, aiebat, eum, qui ad hoc recto sit tramite progressurus, statim ab adolescentia pulchra corpora contemplari, et primum quidem, si modo recte ducatur, unum corpus amare, ibique rationes pulchras producere, cogitare deinde pulchritudinem quae corpori cuilibet inest, alterius corporis esse germanam, et si sequi decet quod in specie pulchrum, absurdum est credere eam, quae omnibus corporibus inest, non unam eandemque pulchritudinem esse: et qui hoc advertit, omnium pulchrorum corporum amator evadere debet, amoris autem erga unum vehementiam hac ratione remittere Acropolis. et parvi facere: post haec pulchritudinem, quae animis. inest, illa quae in corpore praestantiorem existimet, adeo ut, si quis animi ingenui sit, quamvis forma corporis aliis quibusdam cedat, sufficere tamen arbitretur et amet curetque et rationes hujusmodi pariat quaeratque sermones omnes qui reddere meliores adolescentes possint, ut hinc ad pulchritudinem, quae in studiis ac legibus reperitur, inspiciendam ducatur, intelligatque illam omnem sibi ipsam cognatam exsistere, ut eam quae circa corpus est pulchritudinem parvi faciat : post studia ad scientias transeat, ut jam scientiarum pulchritudinem contempletur dumque id quod ampla exuberat pulchritudine contueatur, haud amplius ei, quae uni adest, tanquam mancipium unius pueruli speciem admirans aut cujusdam hominis vel officii unius, serviens exilis et abjectus sit, verum in profundum pulchritudinis se pelagus mergat, ubi ipso intuitu multas praeclaras atque magnificas rationes sententiasque in philosophia ista copiosa pariat, donec ibi confirmatus et roboratus scientiam jam unam talem intueatur, quae pulchri talis exsistit. Aciem vero mihi nunc, inquit, mentis pro viribus adhibe. Quicumque hucusque per amatoria gradatim deducitur, recto ordine pulchra intuitus, ad finem jam amatorii affectus perveniens, subito quandam natura mirabilem inspiciet pulchritudinem, hoc illud, o Socrates, cujus gratia labores omnes praecedentes subiimus, quod principio quidem semper est, nec fit nec interit nec crescit unquam neque decrescit, praeterea non hac ex parte pulchrum, ex illa turpe, vel tum pulchrum, tum minime, neque ad hoc quidem pulchrum, turpe vero ad illud, vel hic pulchrum, ibi turpe, ut quibusdam pulchrum sit, quibusdam vero nequaquam : neque rursus imagi natione quadam ipsum pulchrum ita fingetur, uti vultus pulcher vel pulchrae manus aut aliud quiddam, cujus corpus est particeps, neque ut oratio quaedam, aut scientia quaedam, neque in alio esse putabitur, velut in animali vel terra vel caelo aut alio quopiam, sed id ipsum per se ipsum cum semetipso uniforme semper exsistens, cetera vero omnia, quae pulchra suut, illius participatione quadam pulchra, ea scilicet conditione, ut nascentibus et intereuntibus reliquis, nihil subtrahatur illi aut addatur et nihil patiatur. quando vero ab his aliquis recte pueros amando adscendens, illud ipsum pulchrum contueri incipit, fere jam finem attingit. hoc est profecto ad amatoria recte pergere vel ab alio duci, quando videlicet quis ab his pulchris gratia pulchri illius adscendere incipit, quasi quibusdam gradibus utens, ab uno primum in duo transiens et a duobus in omnia quae pulchra sunt corpora, ab his in omnia studia pulchra, a pulchris studiis ad doctrinas pulchras conversus, donec a doctrinis in illam doctrinam perveniens, quae non alius est quam illius ipsius pulchri doctrina, atque ita demum quod ipsum pulchrum est, cognoscat. In hoc utique vitae statu, o amice Socrates, inquit hospes illa Mantinica, si usquam alibi, homini videlicet ipsum pulchrum spectanti vita vitalis, quod si quando videris, supra quam dici possit pretiosius auro ornatisque vestibus et pulchris pueris adolescentibusque censebis, quos nunc et tu et alii multi, dum spectatis nimium stupetis et parati estis videntes amasios et semper cum illis versantes, si fieri id posset, cibo potuque carere, solumque spectare illos et una esse. quam felix illud spectaculum fore putamus, si cui contigerit, ut ipsum pulchrum intueatur, sincerum, integrum, purum, simplex, non humanis carnibus, coloribus, non aliis mortalibus nugis contaminatum, sed ipsum uniforme pulchrum divinum inspiciat? num vitam parvi facias hominis qui illuc suspiciat et spectantis quo pulchrum spectandum est, et cum illi versantis? nonne cogitas quod sibi solum cernens ille eo oculo pulchrum quo percipi potest, non imagines virtutis ulterius, sed virtutes ipsas pariet, quippe cum non simulacrum, sed rem ipsam attingat, cumque virtutem veriam pariat atque alat, deo amicus efficietur et, si quis alius hominum, is maxime immortalis exsistet ? IN MATREM OMNIUM. [Hymnus Homeri.] Terram omnium matrem canam bene fundatam. honoratissimam, quae nutrit in terra omnia quaecumque sunt. et quot terram divam incedunt et quot pontum, et quot volant, haec nutriuntur ex tuis divitiis. Ex te autem boni filii et boni fructus existunt, veneranda: in te autem positum est dare vitam et auferre mortalibus hominibus, at hic felix quem utique tu in animo prompte honorabis. Huicque copiosa omnia sunt. Abundat quidem illis arvum vitiferum, et per agros jumentis abundat, domus autem impletur bonis. Ipsi a bonis legibus per urbem habentem pulchras mulieres, dominantur felicitas autem multa et divitiae sequuntur. Filii autem laeticia juvenilii gloriantur, virginesque choreis festivis laeto animo ludentes gaudent per flores molles herbae, quos utique tu honorabis veneranda copiosa dea. Salve deorum mater, uxor coelii stellati, prompta autem loco cantus vitam laetam praebe: at ego et tui et alterius memor ero cantionis. ORACULORUM DEFECTIO. [Milton, "The Ceasing of the Oracles."] |