Defluit saxis agitatus humor:
Concidunt venti, fugiuntque nubes,
Et minax (quod sic voluere) ponto
Unda recumbit.

Romulum post hos prius, an quietum Pompilî regnum memorem, an superbos Tarquinî fasces, dubito, an Catonis

Nobile letum.

Regulum, et Scauros, animæque magnæ Prodigum, Pœno superante, Paulum,

Gratus insigni referam Camena,

Fabriciumque.

Hunc, et incomtis Curium capillis
Utilem bello tulit, et Camillum
Sæva paupertas, et avitus apto
Cum lare fundus.

Crescit, occulto velut arbor ævo,
Fama Marcelli: micat inter omnes

Julium sidus, velut inter ignes
Luna minores.

Gentis humanæ pater atque custos,
Orte Saturno, tibi cura magni

Cæsaris fatis data: tu secundo
Cæsare regnes.

Ille, seu Parthos Latio imminentes
Egerit justo domitos triumpho,
Sive subjectos Orientis oræ
Seras et Indos,

Te minor latum reget æquus orbem :
Tu gravi curru quaties Olympum ;

Tu parum castis inimica mittes
Fulmina lucis.

ODE XIII.

AD LYDIAM.

Cum tu, Lydia, Telephi

Cervicem roseam, cerea Telephi

Laudas brachia; væ! meum

Fervens difficili bile tumet jecur.

Tunc nec mens mihi, nec color

Certa sede manet; humor et in genas

Furtim labitur, arguens

Quam lentis penitus macerer ignibus.

Uror, seu tibi candidos

Turparunt humeros immodicæ mero

Rixæ; sive puer furens

Impressit memorem dente labris notam.

Non, si me satis audias,

Speres perpetuum, dulcia barbare

C

Lædentem oscula, quæ Venus

Quinta parte sui nectaris imbuit.

FELICES ter et amplius,

Quos irrupta tenet copula, nec malis

Divulsus querimoniis

Suprema citius solvet amor die.

ODE XIV.

IN SEXTUM POMPEIUM CIVILE BELLUM RENOVANTEM.

O NAVIS! referent in mare te novi

Fluctus? o! quid agis ? fortiter occupa
Portum: nonne vides, ut

Nudum remigio latus,

Et malus celeri saucius Africo,
Antennæque gemant? ac sine funibus
Vix durare carinæ

Possint imperiosius

Æquor? non tibi sunt integra lintea,
Non Dî, quos iterum pressa voces malo.
Quamvis Pontica pinus,
Silvæ filia nobilis,

Jactes et genus et nomen inutile;
Nil pictis timidus navita puppibus
Fidit: tu, nisi ventis

Debes ludibrium, cave.

Nuper solicitum quæ mihi tædium,
Nunc desiderium, curaque non levis,
Interfusa nitentes

Vites æquora Cycladas.

ODE XV.

IN M. ANTONIUM ET CLEOPATRAM.

PASTOR cum traheret per freta navibus Idæis Helenam perfidus hospitam, Ingrato celeres obruit otio

Ventos, ut caneret fera

Nereus fata. Mala ducis avi domum,
Quam multo repetet Græcia milite
Conjurata tuas rumpere nuptias,
Et regnum Priami vetus.

Eheu, quantus equis, quantus adest viris Sudor! quanta moves funera Dardanæ Genti! jam galeam Pallas et ægida

Currusque et rabiem parat.

Necquicquam, Veneris præsidio ferox, Pectes cæsariem, grataque feminis Imbelli cithara carmina divides : Necquicquam thalamo graves

Hastas, et calami spicula Gnossii Vitabis, strepitumque, et celerem sequi Ajacem. Tamen, heu! serus adulteros Crines pulvere collines.

Non Laërtiaden, exitium tuæ
Gentis, non Pylium Nestora respicis ?
Urguent impavidi te Salaminius

Teucer, te Sthenelus sciens

Pugnæ, sive opus est imperitare equis, Non auriga piger. Merionen quoque Nosces. Ecce, furit te reperire atrox Tydides, melior patre :

Quem tu, cervus uti vallis in altera
Visum parte lupum graminis immemor,
Sublimi fugies mollis anhelitu;
Non hoc pollicitus tuæ.

Iracunda diem proferet Ilio,
Matronisque Phrygum classis Achillei :
Post certas hiemes uret Achaïcus
Ignis Iliacas domos.