Quo nos cunque feret melior fortuna parente,

Ibimus, O socii comitesque :
Nil desperandum Teucro duce, et auspice Teucro;

Certus enim promisit Apollo
Ambiguam tellure nova Salamina futuram.

O fortes, pejoraque passi
Mecum sæpe viri, nunc vino pellite curas :

Cras ingens iterabimus æquor.

ODE VIII.

AD LYDIAM.

LYDIA, dic, per omnes

Te deos oro, Sybarin cur properas amando Perdere ? cur apricum

Oderit campum, patiens pulveris atque solis ? Cur neque militaris

Inter æquales equitat, Gallica nec lupatis Temperat ora frænis ?

Cur timet flavum Tiberim tangere ? cur olivum Sanguine viperino

Cautius vitat? neque jam livida gestat armis Brachia, sæpe disco,

Sæpe trans finem jaculo nobilis expedito ? Quid latet, ut marinæ

Filium dicunt Thetidis sub lacrimosa Troja Funera, ne virilis

Cultus in cædem et Lycias proriperet catervas ?

ODE IX.

AD THALIARCHUM.

VIDES, ut alta stet nive candidum
Soracte, nec jam sustineant onus
Silvæ laborantes, geluque

Flumina constiterint acuto.

Dissolve frigus, ligna super foco
Large reponens; atque benignius
Deprome quadrimum Sabina,

O Thaliarche, merum diota.

Permitte divis cætera ; qui simul
Stravere ventos æquore fervido
Depræliantes ; nec cupressi,

Nec veteres agitantur orni.

Quid sit futurum cras, fuge quærere; et Quem sors dierum cunque dabit, lucro Appone; nec dulces amores

Sperne puer, neque tu choreas,

Donec virenti canities abest
Morosa. Nunc et campus, et areæ,
Lenesque sub noctem susurri

Composita repetantur hora:

Nunc et latentis proditor intimo
Gratus puellæ risus ab angulo,
Pignusque dereptum lacertis,

Aut digito male pertinaci.

ODE X.

AD MERCURIUM.

MERCURI, facunde nepos Atlantis, Qui feros cultus hominum recentum Voce formasti catus, et decoræ

More palæstræ :

Te canam, magni Jovis et deorum Nuntium, curvæque lyræ parentem; Callidum, quicquid placuit, jocoso

Condere furto.

Te, boves olim nisi reddidisses
Per dolum amotas, puerum minaci
Voce dum terret, viduus pharetra

Risit Apollo.

Quin et Atridas, duce te, superbos, Ilio dives Priamus relicto, Thessalosque ignes et iniqua Trojæ

Castra fefellit.

Tu pias lætis animas reponis
Sedibus, virgaque levem coërces
Aurea turbam, superis deorum

Gratus et imis.

ODE XI.

AD LEUCONOEN.

Tu ne quæsieris, scire nefas, quem mihi, quem tibi
Finem Dî dederint, Leuconoë ; nec Babylonios
Tentaris numeros. Ut melius, quicquid erit, pati !
Seu plures hiemes, seu tribuit Juppiter ultimam,
Quæ nunc oppositis debilitat pumicibus mare
Tyrrhenum. Sapias, vina liques, et spatio brevi
Spem longam reseces. Dum loquimur, fugerit invida
Ætas ; carpe diem, quam minimum credula postero.

ODE XII.

AD AUGUSTUM.

QUEM virum aut heroa lyra vel acri
Tibia sumis celebrare, Clio ?
Quem deum ? cujus recinet jocosa

Nomen imago,

Aut in umbrosis Heliconis oris,
Aut super Pindo, gelidove in Hæmo?
Unde vocalem temere insecutæ

Orphea silvæ,

Arte materna rapidos morantem
Fluminum lapsus, celeresque ventos;
Blandum et auritas fidibus canoris

Ducere quercus.

Quid prius dicam solitis parentis
Laudibus ? qui res hominum ac deorum ;
Qui mare et terras, variisque mundum

Temperat horis :

Unde nil majus generatur ipso,
Nec viget quidquam simile, aut secundum :
Proximos illi tamen occupavit

Pallas honores.

Præliis audax, neque te silebo,
Liber ; et sævis inimica virgo
Belluis ; nec te, metuende certa

Phæbe sagitta.

Dicam et Alciden, puerosque Ledæ ;
Hunc equis, illum superare pugnis
Nobilem : quorum simul alba nautis

Stella refulsit,