Primis, et venerem et prœlia destinat:
Frustrà; nam gelidos inficiet tibi
Rubro sanguine rivos

Lascivi soboles gregis.

Te flagrantis atrox hora Caniculæ
Nescit tangere: tu frigus amabile
Fessis vomere tauris

Præbes et pecori vago.

Fies nobilium tu quoque fontium,
Me dicente cavis impositam ilicem
Saxis, unde loquaces
Lymphæ desiliunt tuæ.

ODE XIV.

AD ROMANOS.

HERCULIS

ERCULIS ritu, modò dictus, o plebs

Morte venalem petiisse laurum,

Cæsar Hispanâ repetit penates
Victor ab orâ.

Unico gaudens mulier marito
Prodeat, justis operata divis;
Et soror clari ducis: et decoræ
Supplice vittâ

Virginum matres juvenumque nuper Sospitum. Vos, o pueri, et puellæ Jam virum expertæ, malè ominatis Parcite verbis.

Hic dies verè mihi festus atras
Eximet curas: ego nec tumultum,
Nec mori per vim metuam, tenente
Cæsare terras.

I, pete unguentum, puer, et coronas, Et cadum Marsi memorem duelli, Spartacum si quâ potuit vagantem Fallere testa.

Dic et argutæ properet Neæræ
Myrrhinum nodo cohibere crinem:
Si per invisum mora janitorem
Fiet, abito.

Lenit albescens animos capillus Litium et rixæ cupidos protervæ: Non ego hoc ferrem, calidus juventâ, Consule Planco.

ODE XV.

IN CHLORIM.

UXOR pauperis Ibyci,

Tandem nequitia fige modum tuæ,
Famosisque laboribus:

Maturo propior desine funeri

Inter ludere virgines,

Et stellis nebulam spargere candidis. Non, si quid Pholoen satis,

Et te, Chlori, decet: filia rectiùs

Expugnat juvenum domos,

Pulso Thyas uti concita tympano.

Illam cogit amor Nothi

Lascivæ similem ludere capreæ:

Te lanæ prope nobilem

Tonsæ Luceriam, non citharæ, decent, Nec flos purpureus rosa,

Nec poti, vetulam, fæce tenus cadi.

ODE XV I.

AD MAE CENATE M.

INCLUSAN

NCLUSAM Danaen turris ahenea, Robustaque fores, et vigilum canum Tristes excubiæ, munierant satis Nocturnis ab adulteris;

Si non Acrisium, virginis abditæ Custodem pavidum, Juppiter et Venus Risissent: fore enim tutum iter et patens Converso in pretium deo.

Aurum per medios ire satellites,
Et perrumpere amat saxa, potentius
Ictu fulmineo. Concidit auguris
Argivi domus, ob lucrum

Demersa excidio. Diffidit urbium
Portas vir Macedo, et subruit æmulos
Reges muneribus. Munera navium
Sævos illaqueant duces.

Crescentem sequitur cura pecuniam,
Majorumque fames. Jure perhorrui
Latè conspicuum tollere verticem,
Mæcenas, equitum decus.

Quantò quisque sibi plura negaverit,
A dîs plura feret. Nil cupientium
Nudus castra peto, et transfuga divitum
Partes linquere gestio;

Contemptæ dominus splendidior rei,
Quàm si quidquid arat impiger Appulus
Occultare meis dicerer horreis,

Magnas inter opes inops.

Puræ rivus aquæ, silvaque jugerum
Paucorum, et segetis certa fides meæ,
Fulgentem imperio fertilis Africa
Fallit sorte beatior.

Quamquam nec Calabræ mella ferunt apes,
Nec Læstrygoniâ Bacchus in amphorâ
Languescit mihi, nec pinguia Gallicis
Crescunt vellera pascuis;

Importuna tamen pauperies abest;
Nec, si plura velim, tu dare deneges.
Contracto meliùs parva cupidine
Vectigalia porrigam,

Quàm si Mygdoniis regnum Alyattei
Campis continuem. Multa petentibus
Desunt multa. Bene est cui Deus obtulit
Parcâ quod satis est manu,

ODE XVII.

AD AELIUM LAMIA M.

AELI, vetusto nobilis ab Lamo,
(Quando et priores hinc Lamias ferunt
Denominatos, et nepotum

Per memores genus omne fastos

Auctore ab illo ducit originem;
Qui Formiarum monia dicitur
Princeps, et innantem Marica
Littoribus tenuisse Lirim,

Latè tyrannus); cras foliis nemus
Multis et algâ littus inutili
Demissa tempestas ab Euro
Sternet, aquæ nisi fallit augur

Annosa cornix. Dum potes, aridum
Compone lignum: cras genium mero
Curabis, et porco bimestri,
Cum famulis operum solutis.

ODE XVIII.

AD FAUNUM.

FAUNE, Nympharum fugientum amator,

Per meos fines et aprica rura

Lenis incedas, abeasque parvis

Aequus alumnis :