Adde quod pubes tibi crescit omnis,
Servitus crescit nova; nec priores
Impiæ tectum dominæ relinquunt,
Sæpe minati.

Te suis matres metuunt juvencis;
Te senes parci; miseræque nuper
Virgines nuptæ, tua ne retardet
Aura maritos.

ODE IX.

AD VALGIUM.

NoN semper imbres nubibus hispidos

Manant in agros, aut mare Caspium

Vexant inæquales procellæ

Usque; nec Armeniis in oris,

Amice Valgi, stat glacies iners
Menses per omnes; aut aquilonibus
Querceta Gargani laborant,

Et foliis viduantur orni.

Tu semper urges flebilibus modis
Mysten ademptum : nec tibi vespero
Surgente decedunt amores,
Nec rapidum fugiente solem.

At non ter ævo functus amabilem
Ploravit omnes Antilochum senex
Annos: nec impubem parentes

Troilon, aut Phrygiæ sorores,

Flevere semper. Desine mollium
Tandem querelarum : et potiùs nova
Cantemus Augusti tropæa

Cæsaris, et rigidum Niphaten,

Medumque flumen, gentibus additum
Victis, minores volvere vortices,
Intraque præscriptum Gelonos
Exiguis equitare campis.

ODE X.

AD LICINIUM.

RECTIUS

ECTIUS Vives, Licini, neque altum

Semper urgendo, neque,

dum procellas

Cautus horrescis, nimiùm premendo

Littus iniquum.

Auream quisquis mediocritatem

Diligit, tutus caret obsoleti
Sordibus teeti, caret invidendâ
Sobrius aulâ.

Sæviùs ventis agitatur ingens
Pinus et celsæ graviore casu
Decidunt turres : feriuntque summos
Fulgura montes.

Sperat infestis, metuit secundis,
Alteram sortem bene præparatum
Pectus. Informes hiemes reducit
Juppiter, idem

1

Submovet. Non, si malè nunc, et olim Sic erit: quondam citharâ tacentem Suscitat musam, neque semper arcum Tendit Apollo.

Rebus angustis animosus atque
Fortis appare: sapienter idem
Contrahes vento nimiùm secundo
Turgida vela.

ODE XI.

AD QUINCTIUM.

UID bellicosus Cantaber, et Scythes, Hirpine Quincti, cogitet, Hadriâ Divisus objecto, remittas

Quærere: nec trepides in usum

Poscentis ævi pauca. Fugit retro
Levis Juventas, et Decor, aridâ
Pellente lascivos Amores

Canitie, facilemque Somnum.

Non semper idem floribus est honor Vernis; neque uno Luna rubens nitet Vultu: quid æternis minorem Consiliis animum fatigas ?

Cur non sub altâ vel platano vel hâc
Pinu jacentes sic temerè, et rosâ

Canos odorati capillos,

Dum licet, Assyriâque nardo

Potamus uncti? Dissipat Evius
Curas edaces. Quis puer ociùs
Restinguet ardentis Falerni

Pocula prætereunte lymphâ?

Quis devium scortum eliciet domo
Lyden ? eburnâ, dic age, cum lyrâ
Maturet, in comptum Lacænæ
More comam religata nodum.

ODE XII.

AD MAECENATEM.

NOLIS longa feræ bella Numantiæ,

Nec durum Hannibalem, nec Siculum mare Poeno purpureum sanguine, mollibus Aptari citharæ modis;

Nec sævos Lapithas, et nimium mero
Hylæum; domitosve Herculeâ manu
Telluris juvenes, unde periculum
Fulgens contremuit domus

Saturni veteris. Tuque pedestribus
Dices historiis proelia Cæsaris,
Mæcenas, meliùs, ductaque per vias
Regum colla minantium.

Me dulcis dominæ musa Licymniæ
Cantus, me voluit dicere lucidùm
Fulgentes oculos, et bene mutuis

Fidum pectus amoribus:

Quam nec ferre pedem dedecuit choris, Nec certare joco, nec dare brachia Ludentem nitidis virginibus, sacro Dianæ celebris die.

Num tu, quæ tenuit dives Achæmenes, Aut pinguis Phrygiæ Mygdonias opes, Permutare velis crine Licymniæ,

Plenas aut Arabum domos?

Dum flagrantia detorquet ad oscula
Cervicem, aut facili sævitiâ negat,
Quæ poscente magis gaudeat eripi,
Interdum rapere occupet.

ODE XIII.

IN ARBOREM.

ILLE et nefasto te posuit die, Quicumque primum et sacrilegâ manu Produxit, arbos, in nepotum Perniciem, opprobriumque pagi:

Illum et parentis crediderim sui
Fregisse cervicem, et penetralia
Sparsisse nocturno cruore
Hospitis: ille venena Colcha,

Et quidquid usquam concipitur nefas,
Tractavit, agro qui statuit meo
Te, triste lignum, te, caducum
In domini caput immerentis.