جمو

Et inquietis adsidens præcordiis,

Pavore somnos auferam.

Vos turba vicatim hinc et hinc saxis petens
Contundet obscenas anus.

Post insepulta membra different lupi
Et Esquilinæ alites:

Neque hoc parentes, heu! mihi superstites!
Effugerit spectaculum.

Qu

ODE VI.

IN CASSIUM SEVERUM,
POETAM MALEDICUM.

UID immerentes hospites vexas, canis,
Ignavus adversùm lupos?

Quin huc inanes, si potes, vertis minas,
Et me remorsurum petis?

Nam, qualis aut Molossus aut fulvus Lacon,
Amica vis pastoribus,

Agam per altas aure sublatâ nives,

Quæcumque præcedet fera.

Tu, quum timendâ voce complesti nemus,
Projectum odoraris cibum.

Cave, cave, namque in malos asperrimus
Parata tollo cornua:

Qualis Lycambæ spretus infido gener,
Aut acer hostis Bupalo.

An, si quis atro dente me petiverit,
Inultus ut flebo puer?

ODE VII.

AD POPULUM ROMANUM.

Quò, quò scelesti ruitis? aut cur dexteris

Aptantur enses conditi?
Parumne campis atque Neptuno super
Fusum est Latini sanguinis?

Non ut superbas invidæ Carthaginis
Romanus arces ureret,

Intactus aut Britannus ut descenderet
Sacra catenatus viâ;

Sed ut, secundùm vota Parthorum, suà
Urbs hæc periret dexterâ.

Neque hic lupis mos, nec fuit leonibus,
Numquam nisi in dispar feris.

Furorne cæcus, an rapit vis acrior?
An culpa? responsum date.
Tacent; et ora pallor albus inficit,

Mentesque perculsæ stupent.

Sic est: acerba fata Romanos agunt,
Scelusque fraternæ necis,

Ut immerentis fluxit in terram Remi
Sacer nepotibus cruor.

ODE VIII.

IN ANUM LIBIDINOSAM.

ROGARE longo putidam te sæculo
Vires quid enervet meas?

Quum sit tibi dens ater, et rugis vetus
Frontem senectus exaret;

Hietque turpis inter aridas nates

Podex, velut crude bovis.

Sed incitat me pectus et mammæ putres,
Equina quales ubera;
Venterque mollis, et femur tumentibus
Exile suris additum.

Esto beata; funus atque imagines
Ducant triumphales tuum;

Nec sit marita quæ rotundioribus
Onusta baccis ambulet.

Quid, quòd libelli Stoici inter sericos
Jacere pulvillos amant?

Illiterati num minùs nervi rigent?
Minùsve languet fascinum?

Quòd ut superbo provoces ab inguine,
Ore adlaborandum est tibi.

ODE IX.

AD MAECENATEM.

QUANDO

UANDO repostum Cæcubum ad festas dapes,

Victore lætus Cæsare,

Tecum sub altà, sic Jovi gratum, domo,
Beate Mæcenas, bibam,

Sonante mixtum tibiis carmen lyrâ,

Hâc Dorium, illis Barbarum;

Ut nuper, actus quum freto Neptunius
Dux fugit, ustis navibus,

Minatus urbi vincla, quæ detraxerat
Servis amicus perfidis?

Romanus, eheu! posteri negabitis!

Emancipatus feminæ,

Fert vallum et arma miles, et spadonibus

Servire rugosis potest;

Interque signa turpe militaria

Sol adspicit conopeum.

Ad hoc frementes verterunt bis mille equos
Galli canentes Cæsarem;
Hostiliumque navium portu latent
Puppes sinistrorsum citæ.

Io triumphe! tu moraris aureos

Currus, et intactas boves:

Io triumphe! nec Jugurthino parem
Bello reportasti ducem;

Neque Africano, cui super Carthaginem
Virtus sepulcrum condidit.

Terrâ marique victus hostis punico
Lugubre mutavit sagum;

Aut ille centum nobilem Cretam urbibus,
Ventis iturus non suis,

Exercitatas aut petit Syrtes Noto;
Aut fertur incerto mari.

Capaciores affer huc, puer, scyphos,
Et Chia vina, aut Lesbia,

Vel, quod fluentem nauseam coërceat,
Metire nobis Cæcubum.

Curam metumque Cæsaris rerum juvat
Dulci Lyæo solvere.

MAL

ODE X.

IN MAEVIUM POETAM.

ALA soluta navis exit alite,

Ferens olentem Mævium.

Ut horridis utrumque verberes latus,
Auster, memento fluctibus.

Niger rudentes Eurus, inverso mari,
Fractosque remos differat.

Insurgat Aquilo, quantus altis montibus
Frangit trementes ilices:

Nec sidus atrâ nocte amicum appareat,
Quâ tristis Orion cadit:

Quietiore nec feratur æquore,

Quàm Graia victorum manus,

Quum Pallas usto vertit iram ab Ilio
In impiam Ajacis ratem.
O quantus instat navitis sudor tuis,
Tibique pallor luteus,

Et illa non virilis ejulatio,

Preces et aversum ad Jovem,

Ionius udo quum remugiens sinus
Noto carinam ruperit!

Opima quòd si præda curvo littore
Porrecta mergos juveris,

Libidinosus immolabitur caper,
Et agna tempestatibus.

ODE XI.

AD PECTIUM.

PECTI, nihil me, sicut antea, juvat
Scribere versiculos amore perculsum gravi;
Amore, qui me præter omnes expetit
Mollibus in pueris aut in puellis urere.
Hic tertius December, ex quo destiti
Inachiâ furere, silvis honorem decutit.

Heu me! per urbem, nam pudet tanti mali,