JULIUS AFRICANUS. (CIRCA MEDIUM TERTII SÆCULI.) LATINUS. Julius Africanus, qui et cognomento Sextus, si habeatur Suidæ fides (in African. p. 512), philosophus Afer, inter viros omni genere doctrinæ excultos, una cum Clemente et Origene a Socrate numeratur. Paganus primum, deinde vero Christianus, destructo Emmaüm, quo secesserat vico, « sub imperatore » Marco Aurelio Antonino, qui Maximo successerat, > legationem pro instauratione urbis suscepit, quæ >> postea Nicopolis appellata est. » Ita Hieronymus in Catal. c. LXIII. Agebatur annus Christi 221, quo finem imposuit temporum Historiæ quam Christianum jam inchoasse arguunt susceptæ de Patriarchis et Prophetis, necnon et de Ecclesiasticis rebus usque ad ultimum Heliogabali annum narrationes ; unde a Sozomene (lib. 1, c. xx1) inter Ecclesiæ histo ricos recensetur. Presbyterii dignitate decoratus fuisse creditur, cum ab Origene jam sacerdote patris honoretur nomine; seniorem vero demonstrat filii vocabulum, quo ipsum prosequitur Origenem : hinc Origeni præponendum duximus Africanum. Quo tempore defunctus sit, incertum. Hæc extant ab eo scripta : 1o De Chronographia libri v. Incipiens Auctor ab orbe condito, ad Christi adventum chronologiam perduxit; magis autem succincte commemorat gesta jam inde a Christi ætate usque ad Maximi imperatoris tempora. Integrum pene hoc opus in priorem chronici sui partem secure transfudit Eusebius, nulla Africani facta mentione. Deperditis vero tum Africani tum Eusebii Græcis, nihil restat nisi quod Georgius Syncellus in Chronographia sua conservavit. Cum autem ab historiis abstinendum esse in hac nostra collectione duxerimus, hoc opus a nobis prætermittatur necesse est. 2o Fragmenta quædam, videlicet de Doxologiæ formula, ex Chronicorum libro v, a D. Basilio (de Spiritu sancto cap. xxix) citata; et apud Eusebium Præpar. evang. l. x, cap. x, et Demonst. evang. l. VII, p. 389. Cum ista reperiantur in operibus quæ postea integra excudentur, ad hoc temporis prælo subjicienda differentur. 30 Epistola ad Origenem, de historia Susannæ, quam confutavit doctissimus Ecclesiæ Alexandrinæ sacerdos. Ut autem uno intuitu quæstio simul et responsio habeatur, illam Origenis epistolæ adjungemus initio ejusdem operum. 4o Epistola ad Aristidem, de dissensione quæ videtur esse inter Matthæum et Lucam in historia Christi recensenda : in qua Evangelistarum consensum ex narratione quadam, quam a majoribus acceperat, apertissime demonstravit. Hujus partem longe majorem refert Eusebius l. 1, c. vu, hanc infra studiosus habebit lector. Præterea Paganus adhuc libros Κεζων nomine, id est Cestos, testibus Eusebio (lib. VI, C. XXXI), et Photio (cod. xxxiv), composuit, ubi de medicina, physica, agricultura, imo et de superstitiosis curationibus disserebat: quod quidem opus nunc desideratur. Huic autem abjudicanda videntur, tum sanctæ Symphorosæ martyris acta, tum varia a Trithemio (de Vir. illust. c. xxxviii) recensita opuscula, nempe de Trinitate, de Circumcisione, de Attalo, de Pascha, de Sabbato. Hunc, præter Hebraïcæ linguæ cognitionem, « in >> examinibus et meditationibus Scripturæ multum >> fuisse versatum » asserit Origenes: cui accinit his verbis B. Hieronymus : « Extant et Julii Africani li>> bri et Theodori, qui omnes in tantum philosopho>> rum doctrinis atque sententiis suos resarciunt li>> bros, ut nescias quid in illis primum admirari >> debeas, eruditionem sæculi, an scientiam Scriptu>> rarum. » (Epist. Lxxx111, ad Magn.) Vide Bibliothecam Gallicam D. Guillon, tom. 11, p. 287. ut id quod diximus clarius fiat, utriusque stirpis seriem proponemus. Igitur si a Davide per Salomonem generationes cum Matthæo numeraveris, tertius a fine reperietur Matthan, qui genuit Jacob patrem Josephi. Quod si cum Luca a Nathan Davidis filio numeres, tertius itidem a fine reperietur Melchi, cujus filius fuit Heli pater Josephi. Sic enim ait : « Joseph, qui fuit Heli, qui fuit Melchi1. » Cum igitur velut scopus nobis propositus sit Josephus, explicandum nobis est, quomodo uterque pater illius esse dicatur, tam Jacob qui ex Salomone, quam Heli qui ex Nathan originem ducit; ac præterea quomodo isti duo Jacob et Heli fratres fuerint; deinde vero qua ratione horum patres Matthan et Melchi, diverso genere prognati, avi Josephi fuisse probentur. Matthan et Melchi, cum eamdem uxorem alter post alterum habuissent, liberos ex ea, qui uterini fratres erant, susceperunt. Quippe lex minime vetabat ne mulier vidua seu repudiata, seu viro ipsius mortuo, alteri nuberet, Igitur ex Estha (hoc enim mulieris nomen fuisse accepimus) primus Matthan qui a Salomone genus ducebat, Jacobum filium sustulit. Post Matthanis autem interitum, Melchi, qui ad Nathanem originem referebat, cum ex eadem tribu sed diversa familia editus esset, ut antea diximus, uxorem eam sortitus, Heli filium suscepit. Hoc modo Jacob et Heli, licet diverso genere prognatos, uterinos fratres reperiemus. Quorum alter, Jacob scilicet, cum frater ipsius Heli sine liberis decessisset, viduam ejus conjugem sibi accipiens, tertium ex ea Josephum genuit, naturali quidem ratione filium suum. Unde etiam scriptum est : « Jacob autem genuit Jo» seph. » Sed secundum legem filius erat Heli, quippe cum ejus semen Jacobus frater suscitavisset. Proinde nec generis per eum deducta series, vana ac futilis deprehendetur: quam Matthæus quidem recensens, «Jacob, inquit, genuit 4 Luc. nr. |