Dzieje literatury pięknej w PolsceSkł. gł. w księg.: Gebethner i Wolff, 1918 |
Inne wydania - Wyświetl wszystko
Kluczowe wyrazy i wyrażenia
Akad albo artyzmu autor Bajronizm bądź bibl Boga Brückner Crac czem części dopiero ducha duszy Dziadów elegii Encyklopedya polska epika epiki formy heksametrach historyi Horacego jakby Jezuici język Karpiński Kętrzyński kiem Kniaźnina Kochanowskiego Kraków Krasiński Krasińskiego króla latach liryce liryki liryzm literatury Lwów miał Mickiewicza miłości miłość mógł myśli narodu natchnienia niej niemal nieraz nietylko niż ojczyzny Pana Tadeusza panegiryk pierwszy pieśni pieśń poeci poemat poeta poetę poetów poety poezya polska poezyi polskiej Polsce polska polskich polskiego powieści prozą prze przecież Psalm raczej satyry serca sielanki skiego skiej Słowacki Słowackiego stylu swą swej swych śmierci Średniowieczna poezya średniowiecznej świat treści treść twórczości uczucia uczuć utworów utwory utwór Warsz wieku wier wiersz wierszach wiersze więcej wogóle Woronicz wpływ wpływem wreszcie wszystkiem wśród wydał wyobraźni wyraz względem XVII zwłaszcza życia życie
Popularne fragmenty
Strona 510 - Taką, jak byłaś, nie wstaniesz z mogiły! Nie wrócisz na świat w dawnej swojej krasie; Musisz porzucić kształt przeszłości zgniły, Na którym teraz robactwo się pasie. Musisz zatracić niejeden rys miły I wdzięk w dawniejszym uwielbiany czasie... Lecz nową postać wziąć i nowe siły, I nowych wieków oręż mieć w zapasie. Grób cię nie odda światu widmem bladem, Z mogilnej pleśni i zgnilizny plamą, Do wnętrza śmierci przesiąkniętą jadem... Lecz przystrojona...
Strona 357 - Trzeba pójść i zniżyć się pod strzechę wieśniaka w różnych odległych stronach, trzeba spieszyć na jego uczty, zabawy i różne przygody. Tam, w dymie wznoszącym się nad głowami, snują się jeszcze stare obrzędy, nucą się dawne śpiewy i wśród pląsów prostoty odzywają się imiona bogów zapomnianych.
Strona 388 - Postać Klaudyny unosiła się przed moją duszą, jak ulotny ustęp wielkiego poematu, jak nuta bolesnej pieśni. Nie wiedząc o tym, czułem to wówczas, że tym poematem była ziemia polska, tą pieśnią ciężki nasz żywot. Nie to, co mówiła, obudziło we mnie to uczucie, ale to, co z całej jej postaci wyczytałem, świat jakiś tajemniczy, z którego wychodziła i ten, w który szła. Potęga jakaś ducha, która ją wiodła i wspierała. Postać jej była wątła i podobna do cienia, a...
Strona 396 - Do tych pagórków leśnych, do tych łąk zielonych, Szeroko nad błękitnym Niemnem rozciągnionych; Do tych pól malowanych zbożem rozmaitem, Wyzłacanych pszenicą, posrebrzanych żytem; Gdzie bursztynowy świerzop, gryka jak śnieg biała, Gdzie panieńskim rumieńcem dzięcielina pała, A wszystko przepasane jakby wstęgą, miedzą Zieloną, na niej z rzadka ciche grusze siedzą.
Strona 444 - Ciałom wszystkim rozdać chleba — Duszom wszystkim — myśli z nieba! Nic nie spychać nigdy w dół, Lecz do coraz wyższych kół Iść przez drugich podnoszenie — Tak Bóg czyni we wszechświecie!
Strona 403 - Wtenczas lat tysiące, Wtenczas mu w oczach przyszłość stanęła daleka, Świetna okrzykiem ludzi, az tymi obrazy Obecna chwila czarnym łamała się cieniem Odrzuconą miłością, dumą, oburzeniem; Serce jak kryształ w setne poryło się skazy, I tak wiecznie zostało.
Strona 410 - Polsko ty moja! gdy już nieprzytomni Będziemy . . . wspomnij ty o nas ! o ! wspomnij ! Wszak myśmy z twego zrobili nazwiska Pacierz, co płacze i piorun, co błyska.
Strona 216 - Niech ku pożytku dobra spólnego pomoże. Komu dowcipu równo z wymową dostaje, Niech szczepi między ludźmi dobre obyczaje; Niechaj czyni porządek, rozterkom zabiega, Praw ojczystych i pięknej swobody przestrzega.
Strona 292 - ... mogła. Skrzepłaby miłość w poezyi; ten tak śliczny i tak żywy sentyment serca małoby się w swojej mocy i piękności mógł pokazać, gdyby bogini z synem nie stawali za wezwaniem poety; toż inne rozmaite postaci do różnych materyj.
Strona 293 - ... śpiewa przed ludem to co czuje, nie dlatego żeby lud pociągnął do swego przeświadczenia, to jest dzieło oratora; ale dlatego, żeby dał poznać wszystkim stan swojego serca.