σε τῷ προσώπῳ τῶν Ἰουδαίων ἐπίκειται Μωυσέως ἀναγινωσκομένου· ἐὰν δὲ ἐπιστραφῇ πρὸς κύριον, περιαι ρεῖται τὸ κάλυμμα· ὁ δὲ κύριος τὸ πνεῦμά ἐστιν. Διὰ δὲ τοῦ προφήτου ῥητὸν πνεῦμα λέγει τὸν κύριον. Οἷς οὖν ἐπίκειται κάλυμμα, οὐκ ἂν εἴποιεν· „πνεῦμα προσώ που ἡμῶν Χριστὸς κύριος· ἀλλ ̓ οἱ ἀνακεκαλυμμένῳ ') προσώπῳ εἰς δόξαν κυρίου κατοπτριζόμενοι, ὧν ἀεὶ πρὸ τῶν τῆς διανοίας ὀφθαλμῶν ἔστιν ὁ κύριος· ὡς δῆλον, ὅτι τὸ ἐνεργῆσαν ἐν τοῖς προφήταις πνεῦμα ἦν ὁ Χριστὸς, ὃς καὶ ἐνανθρωπήσας φησίν, αὐτὸς 3) ὁ λαλῶν πάρειμι· αὐτὸς ὢν πνεῦμα, καὶ κύριος, καὶ Χριστός. Τοῦτον συνέλαβον οἱ διαφθείραντες πρῶτον ἐν ἑαυτοῖς τῆς θεοσεβείας σπέρματα. ̓Αλλ' ἡμεῖς οἱ προφῆται οὐκ ἄλλον ἡγούμενοι τὸ πνεῦμα τοῦ προσώ που ἡμῶν, μετὰ τὴν ἡμῶν σύλληψιν μηκέτι τόπον ἔχοντες ἐν αὐτοῖς, ὑπὸ τῇ τοῦ Χριστοῦ χάριτι σκιαζόμεθα, οὐκέτι παρ ̓ Ἰουδαίοις, ἀλλ ̓ ἐν ὅλοις τοῖς ἔθνεσιν, ὅτε ἀρθεῖσα ἡ βασιλεία τοῦ Θεοῦ ἀπ' αὐτῶν διὰ τὸ κατὰ τοῦ Χριστοῦ τόλμημα ἐδόθη τοῖς ἔθνεσιν. Ἰδοὺ γὰρ ζῶσιν ἐν ἡμῖν οἱ προφῆται, λαλοῦντες περὶ αὐτοῦ καὶ κηρύσσοντες, ἀλλ ̓ οὐκέτι παρ' ἐκείνοις, τοῖς ἔτι καὶ νῦν αὐτὸν ταῖς ἑαυτῶν διαφθοραῖς περιβάλλουσιν, ὁσημέραι βλασφημοῦντες αὐτόν. Ὁ δὲ Ακύλας ἔφη·„πνεῦμα μυκτήρων ἡμῶν. Σύμμαχος δέ· πνοὴ μυκτήρων ἡμῶν. Οἱ γὰρ θεοφιλεῖς διὰ παντὸς Χριστὸν ἀναπνέουσιν, πρὸ ὀφθαλμῶν αὐτὸν ἔχοντες. Ιστέον δὲ, ὅτι ὥσπερ ὁ Χριστὸς πνεῦμα ὢν ἐν τοῖς προφήταις ἐλάλησεν, οὕτω καὶ ὁ πατήρ. Λέγει γὰρ ἐν τῇ πρὸς Εβραίους ὁ Παῦλος πολυμερῶς 3) καὶ πολυτρόπως πάλαι ὁ θεὸς λαλήσας ἐν τοῖς προφήταις, ἐπ' ἐσχάτων τῶν ἡμερῶν ἐλάλησεν ἡμῖν ἐν υἱῷ. Οὕτως δὲ καὶ τὸ 1) Cfr. II Cor. III, 18. πνεῦμα τὸ ἅγιον· φησὶ γὰρ ὁ σωτήρ, καλῶς 1) εἶπεν ἐν Ησαΐς τὸ πνεῦμα τὸ ἅγιον· ἀκοῇ ἀκούσητε, καὶ οὐ μὴ συνῆτε. Ἐν δὲ τῇ πρὸς Κορινθίους ὁ Παῦλος εἰ πὼν τὰ χαρίσματα, ἐν οἷς ἐστιν ἡ προφητεία, φησίν· ,,ταῦτα δὲ πάντα ἐνεργεῖ ἓν καὶ τὸ αὐτὸ πνεῦμα, χορηγοῦν ἑκάστῳ καθὼς βούλεται· τουτέστιν αὐθεντι κῶς, οὐ δουλικῶς. Λέγοις δ ̓ ἂν πνεῦμα προσώπου Χριστὸν, τὸν δωρησάμενον ἡμῖν τὸ πνεῦμα τῆς προφητείας. Αὕτη γὰρ προφητῶν πρόσωπον, πνεῦμα δὲ χάρισμα, σκιὰ δὲ ὁ νόμος· σκιὰν) γὰρ ἔχει ὁ νόμος τῶν μελλόντων ἀγαθῶν. Ἔζησαν οὖν ἐν ἡμῖν οἱ προφῆται, καὶ ἐν τῇ τοῦ νόμου σκιᾷ. Τὸ οὖν χάρισμα τὸ προφητικών, πρὸς ἃ βλέπει πάσης τῆς προφητείας ἡ ἔκβασις, Χριστός ἐστιν, τουτέστιν, ἀπὸ Χριστοῦ. Τέλος 4) γὰρ νόμου καὶ προφητῶν ὁ Χριστός. Ρηθείη δὲ καὶ ἐκ προσώπου τῶν ἀποστόλων, καὶ τῶν πιστῶν· ἐν) αὐτῷ γὰρ ζῶμεν καὶ κινούμεθα καί ἐσμεν ᾧ εἴπομεν ἐν τῇ σκιᾷ αὐτοῦ ζησόμεθα, τουτέστι κατὰ μίμησιν αὐτοῦ. Λέγει γὰρ ὁ θεῖος ἀπόστολος,μιμηταί 7) μου γίνεσθε, καθὼς κἀγὼ Χριστοῦ. Χαῖρε ) καὶ εὐφραίνου, θύγατερ Ιδουμαίας. Ὁ λόγος πρὸς τοὺς ἐξ Εδώμ καὶ Ἠσαῦ τοῦ ἀδελφοῦ Ἰακώβ, ὑπερβολὴν αὐτοῖς προσαγορεύων κακῶν. Τοῦτο γὰρ τό· μεθυσθήσῃ) καὶ ἀποχεεῖς· περὶ ὧν φησι καὶ Δαυίδ· μνήσθητι, 10) κύριε, τῶν υἱῶν Ἐδώμ, τὴν ἡμέραν Ἱερουσαλὴμ, τῶν λεγόντων· ἐκκενοῦτε, ἐκκενοῦτε ἕως τῶν θεμελίων αὐτῆς. Ἀδελφοὶ γὰρ ὄντες καὶ γεί τονες, τὸ προγονικὸν διεφύλαξαν μῖσος. Περὶ δὲ Χριστοῦ 1) Cfr. Matth. XIII, 14. coll. Jesai. VI, 9. 2) Cfr. I Cor. XII, 11. 3) Cfr. Hebr. X, 1. 5) Cfr. Act. XVII, 28. 7) I Cor. XI, 1. 9) Thren. IV, 21. 216 EX ORIGENE SELECTA IN THRENOS. φήσας, εἰς καιρὸν καὶ ταύτης ἐμνήσθη. Τὴν γὰρ γήϊνον προσαγορευομένην πορθεῖν ἔμελλεν ὁ Χριστὸς, οὐράνιον ἐργαζόμενος. Απειλητικὸν γὰρ ἡ ἀρετή τε, καὶ γνῶσις πρὸς τοὺς φιληδονοῦντας πλάναις καὶ μέθαις· ὧν μέθη μὲν ἡ νέκρωσις τῆς σαρκὸς, ὑπερέκχυσις δὲ, καὶ τὸ νεκρῶσαι ταύτης τὸ φρόνημα. Εξέλιπεν ') ἡ ἀνομία σου, θύγατερ Σιών, οὐ προσθήσει τοῦ ἀποικίσαι σε “ Ἱκανὴν ἐξέτισας δίκην, ἐν ᾗ Εδώμ διαδέξεται. Τὸ δὲ τό·,, οὐ 2) προσθήσει τοῦ ἀποικίσαι σε ἢ πρὸς τὴν ἀνάκλησίν φησιν· οὐ γὰρ ἐπιμενεῖς τῇ αἰχμαλωσία τὸ τέλειον μέτρον πληρώσασα· μειοῖ γὰρ τὴν δίκην ὁ θεὸς, οὐ προστίθησιν· - ἢ γοῦν εἰ πρὸς δευτέραν ὡς μὴ γενησομένην ἅλωσιν εἴρηται, πῶς ἡ μετ ̓ ἐκείνην ὑπὸ Ῥωμαίων ἐγένετο; Μήποτε τοίνυν περὶ τῆς ἐσχάτης ὁ λόγος τῆς γεγονυίας διὰ Χριστὸν, μεθ ̓ ἣν οὐ γέγονεν ἑτέρα. Καὶ πᾶς Ἰσραὴλ σωθήσεται, μετὰ τὸ πλήρωμα τῶν ἐθνῶν, τὴν ἀνομίαν ἀπολιπών· μεθ ̓ ὃ λοιπὸν ἡ συντέλεια, καὶ τῶν γηΐνων ἡ κόλασις, ἐκδεχομένης τῆς κρίσεως. Ρηθείη δ ̓ ἂν καὶ πρὸς τὴν ἐκκλησίαν ὁ λόγος, ἥτις ἐστὶ θυγάτης τῆς πάλαι συναγωγῆς· ἀμεταμέλητα γὰρ τὰ χαρίσματα τοῦ θεοῦ. Ἐξέλιπε δὲ ταύτης ἡ ἀνομία διὰ τοῦ θείου βαπτίσματος. Ην οὐκέτι τοῖς ἐχθροῖς παραδίδωσιν ὁ φήσας·,, ὧδε) κατοικήσω, ὅτι ᾑρετισάμην αὐτήν καὶ τόν ἰδοὺ 4) ἐγὼ μεθ' ὑμῶν εἰμι πάσας τὰς ἡμέρας ἕως τῆς συντελείας τοῦ αἰῶνος· ὅτε καὶ τὴν ἀσέβειαν ἐστηλίτευσε τῶν φρονούντων τὰ γήϊνα. 1) Thren. IV, 22. 2) Thren. IV, 22. ORIGENIS FRAGMENTA EX LIBRO DE PROVERBIIS SALOMONIS. Videtur 1) autem mihi et illa assertio, quae transformari animas de corporibus in alia corpora asseverat, pervenisse etiam in aliquos eorum, qui Christo credere videntur, ex quibusdam scripturae sanctae occasionibus, non intelligentes, quomodo intelligi debeant, quae scripta sunt. Non enim animadvertunt, quomodo homo efficiatur, aut pullus, aut equus, aut mulus; et putaverunt, transformari humanum animum in pecudum corpora, ut aestimarent, quod aliquando serpentis suscipit corpus vel viperae, aliquando equi, vel reliquorum animalium. Jam ergo consequens est, et hoc illos dicere debere, quod diabolus, qui leo in Scripturis dicitur, corpore leonis utatur, aut draconis carnibus, cum draco nominatur. Ita erit, ut secundum illos transmutatio ista animarum perveniat et in daemonum naturam, ut sit aliquando vel leo, vel draco anima, habens diabolum. Et paulo post: Sed superfluae sunt omnes istae adinventiones. Manifestum est enim, quod una poena tam daemonum naturae, quam humano generi peccatorum a Domino praefinita 1) Cfr. Prolegomena coll. ed. Ruaei Tom. III. 218 ORIG. FRAGM. EX LIB. DE PROV. SALOM. sit illa, quam Dominus sua sententia designavit, dicens: ,, ite') in ignem aeternum, qui paratus est diabolo et angelis ejus:" ostendens, quia eadem species poenarum peccatoribus hominibus, et diabolo, et angelis ejus praeparata sit, licet in eadem poena diversa sit quantitas poenae. Alius enim gravius ac vehementius cruciatur pro magnitudine peccatorum: alius autem remissius, cujus leviora et faciliora peccata sunt. 1) Cfr. Matth. XXV, 41. |