et vir peccator turbabit amicos, et in medio pacem A dire linguam nequam, et ori tuo facito ostia, et se

INCIPIUNT EPISTOLÆ LEONIS PAPÆ.

188 Ad notitiam nostram tuæ dilectionis epistolam retulisti, quod Nestoriana hæresis quorumdam rursus studiis pullularet. Sollicitudinem tuam ex hac parte nobis placuisse rescripsimus, quoniam index animi tui est sermo quem sumpsimus. Unde non ambigimus auctorem catholicæ fidei Dominum tibi in omnibus affuturum. Nos autem cum plenius quorum hoc improbitate fiat, potuerimus agnoscere, necesse est, auxiliante Domino, providere, quatenus nefanduin virus dudumque damnatum radicitus possit exstingui. Deus te custodiat incolumem, dilectissime D evidentia nihil habebat. Sed cum presbytero hærefili.

quibus mihi displicere cognosceret, quod ea quæ A ad soliditatem fidei pertinentes, prava cujusquam

in tanta causa gesta fuerant etiam nimio silentio reticeret, cum studere debuerit primitus nobis cuncta reserare. Quem credimus, vel post admonitionem omnia ad nostram notitiam relaturum, ut in lucem ductis his quæ adhuc videntur occulta, id quod evangelicæ et apostolicæ doctrinæ convenit, judicetur. Data ad Kalendas Martias, Asterio et Protogene consulibus. III. — Ad Flavianum Constantinopolitanum episcopum ubi quærit, cur Eutices ab Ecclesia fuerit separatus. Dilectissimo fratri FLAVIANO LEO, et cætera.

interpretatione violentur. Deus te custodiat incolumem, frater charissime.

IV.—Rescriptum Flaviani ad beatum Leonem papam. 1. De subdoli hostis insidiis.

2. De fraudulenta subtilitate hæreticorum.

3. De blasphemiis Euticetis.

4. De excommunicatione ejus justissima. Domino beatissimo et Deo amabili Leoni Flavianus in Domino æternam salutem.

CAP. I. Nulla res diaboli venena compescit, nec continet mortiferas ejus sagittas. Sursum enim atque deorsum pervolans quærit quos possit occidere, quos possit superare, quos possit devorare. Propter quam rem vigilandum est in orationibus, atque id

simus. Decet autem sequi Patres nostros, nec commutare definitionem eorum perpetuam, quorum secundum sacras Scripturas didicimus regulam. Depositis ergo fletibus et lacrymis, quia summo clericus degens gradu invasus est a fero dæmone, et non potui eum liberare, nec auferre de tali lupo, qui animam meam pro illo paratus eram ponere. Quomodo raptus sit, quomodo resilivit a proposito divino, et ad illum cucurrit, qui perdere consuevit, præcepta Patrum declinans et constituta eorum despiciens, jam incipio enarrare.

Cum Christianissimus et clementissimus imperator sanctæ et laudabilis fidei pro Ecclesiæ catholicæ pace sollicitus ad nos scripta transmiserit, de his qui apud vos perturbationis strepitum moverant. Miramur fraternitatem tuam, quidquid illud scandali fuerit, nobis B operandum est, ut fatuas inquisitiones evitare possilere potuisse, et non potius procurasse, ut primitus nos insinuatio tuæ relationis instrueret, ne de rerum gestarum possemus fide ambigere. Accepimus enim libellum Euticetis presbyteri, qui se queritur accusante Eusebio episcopo immerito communione privatum, maxime cum evocatum se affuisse testetur, nec sui præsentiam denegasse, adeo ut in ipso judicio libellum appellationis suæ asserat obtulisse, nec tamen fuisse susceptum, qua ratione compulsus sit, ut contestatorios libellos in Constantinopolitana urbe proponeret. Quibus rebus intercedentibus, necdum agnoscimus qua justitia a communione Ecclesiæ fuerit separatus. Sed respicientes ad causam facti tui nosse volumus rationem, et usque ad nostram notitiam cuncta deferri. Quoniam nos qui sacerdotum Domini C matura volumus esse judicia, nihil possumus incognitis rebus in cujusquam partis præjudicium definire, priusquam universa quæ gesta sunt veraciter audiamus. Sed ideo fraternitas tua per idoneam maxime aptamque personam, plenissima nobis relatione significet, quid contra antiquam fidem novitatis emerserit, quid severiori sententia dignum fuerit vindicari. Nam et Ecclesiæ moderatio et religiosissimi principis fides multam nobis sollicitudinem Christianæ pacis indicunt, ut amputatis dissensionibus fides catholica inviolata servetur, et his qui prava defendunt ab errore revocatis, nostra auctoritate, quorum fides, probata fuerit, muniantur. Nec aliqua poterit ex hac parte difficultas afferri, cum memoratus presbyter libello proprio sit profes- D sus, paratum se esse ad corrigendum, si quid in se inventum fuerit, quod reprehensione sit dignum. Decet enim in talibus causis hoc maxime provideri, ut sine strepitu concertationum, et charitas custodiatur, et veritas defendatur, frater charissime. Et ideo quia dilectio tua de tanta causa nos videt necessario esse sollicitos quam plenissime et lucide universa nobis quod ante facere debuit, indicare festinet, ne inter assertiones partium aliqua ambiguitate fallamur, et dissensio quæ in suis initiis abolenda est, nutriatur. Cum in corde nostro ea observantia, Deo inspirante, permaneat, ne constitutiones veresahilium Patrum divinitus roboratæ, et

II. Sunt enim quidam veste sua oves significantes, interius lupi raptores, quos ex fructibus eorum debemus agnoscere. Isti prima fronte videntur esse de numero nostro, sed non sunt de numero nostro. Si enim de numero nostro essent, nobiscum mansissent. Quantum autem cœperunt assumere impietatem, illud quod occultabatur in illis aperitur, et dolus omnis fit omnibus manifestus. Inveniuntur autem infirmæ fidei homines, et qui divinas lectiones nesciant, et sccum eos in perditionem præcipitant, dissipantes et vituperantes Patrum disciplinas, et reliquas sanctas Scripturas ad suam perditionem, quos debemus prævidere, el a quibus multum cavere, ne in malitia sua aliqui occupati concidant de sua firmitate: Exacuerunt enim linguam suam quasi serpentes, et venenum in labiis habent quasi aspides (Psal. cxxxix, 4). › De his hæc Propheta clamavit.

III. Talis nobis Eutices emersit quondam presbyter et archimandrites, qui quasi nostræ religionis sectam sapiebat, et hanc præferebat; Nestorii autem impietatem confirmabat, et succingebatur pro Nestorio militare in pugna, quæ contra Nestorium parabatur. Trecentorum autem decem et octo sanctorum Patrum de fide expositionem factam, et sanctæ memoriæ Cyrilli epistolam scriptam ad Nestorium, vel ad similes ejus quibus omnes assenserunt, tentavi evellere, antiquam impii Valentini et Apollinaris reparans sectam, et non timuit præceptum veri Dei dicentis Quicunque scandalizaverit unum de pu-sillis istis, expedit ei ut mola asinaria alligetur collo ejus, et demergatur in profundum maris (Matth.

XVIII, 6). Verecumdiam autem omnem abjecit, et A scuro, non ad propheticas voces, non ad apostolicas quam gerebat infidelitatis pelle excutiens in sancta synodo asserebat instanter dicens: Dominum Jesum Christum non oportere confiteri de duabus naturis post humanam susceptionem, cum a nobis unius substantiæ, et unius personæ cognoscitur, neque carnem Domini coessentialem nobis subsistere tanquam ex nobis susceptam, et coadunatam Dei Verbo secundum substantiam. Sed dicebat Virginem quidem quæ eum genuit secundum carnem consubstantialem nobis esse. Ipsum autem Dominum non suscepisse ex ea carnem consubstantialem nobis, sed corpus Domini non esse quidem corpus hominis, humanum vero corpus esse quod est ex Virgine.

IV. Sed ne multa dicens longam faciam epistolam, olim quidquid egerimus, misimus ad beatitudinem B vestram, quibus litteris docuimus, et presbyterio illum esse nudatum, quia sic captus est, et jussimus eum cum monasteriis nullam habere rationem, et exclusimus eum a communione nostra, ut Sanctitas vestra hoc cognoscens quod circa illum actum est, omnibus episcopis sub beatitudine vestra degentibus manifestare dignetur illius impietatem, ne nescientes aliqui quod ille sentiret quasi ad orthodoxum vel per litteras, vel per aliquam conjunctionem loquantur.

V. Rescriptum Leonis papæ ad Flavianum Constantinopolitanum episcopum contra Eulicetis hæ

litteras, nec ad evangelicas auctoritates, sed ad semetipsos recurrunt. Sed ideo magistri erroris existunt, quia veritatis discipuli non fuere. Quam enim eruditionem de sacris Novi et Veteris Testamenti paginis acquisivit, qui nec ipsius quidem symboli initia comprehendit? Et quidem per totum mundum omnium regenerandorum voce depromitur, istius adhuc senis corde non capitur. Nesciens igitur quid deberet de Verbi Dei incarnatione sentire, nec volens ad promerendum intelligentiæ lumen in sanctarum Scripturarum latitudine laborare, illam saltem communionem et indiscretam confessionem sollicito apprehendisset auditu, qua fidelium universitas profitetur credere se in Deum Patrem omnipotentem, el in Jesum Christum Filium ejus unicum Dominum nostrum, qui natus est de Spiritu sancto et Maria virgine. Quibus tribus sententiis omnium fere hæreticorum machinæ destruuntur. Cum enim Deus et omnipotens creditur, et Pater sempiternus, eidem Filius demonstratur in nullo a Patre differens, quia de Deo Deus, de omnipotente omnipotens, de æterno natus est coæternus. Non posterior tempore, non inferior potestate, non dissimilis gloria, non divisus essentia. Idem vero sempiterni Genitoris Unigenitus sempiternus natus est de Spiritu sancto et Maria virgine. Quæ nativitas temporalis illi nativitati divinæ et sempiternæ nihil minuit, nihil contulit, sed totam se reparando homini qui erat deceptus, inpendit, ut mortem vinceret, et diabolum qui mortis habebat imperium, sua virtute destrueret. Non enim superare possemus peccati et niortis auctorem, nisi naturam nostram ille susciperet, et suam faceret, quem nec peccatum contaminare, nec mors potuit detinere. Conceptus quippe est de Spiritu sancto intra uterum matris virginis, quæ ita illum salva virginitate edidit, quemadmodum salva virginitate concepit. Sed si de hoc Christianæ fidei fonte purissimo sincerum intellectum haurire non poterat, quia splendorem perspicuæ veritatis obcæcatione sibi propria tenebrarat, doctrinæ se Evangelicæ subdidisset, et dicente Matthæo: ‹ Liber generationis Jesu Christi, filii David, filii Abraham (Matth. 1, 1), apostolicæ

LEO episcopus FLAVIANO Constantinopolitano quoque prædicationis expetisset instructum, et leepiscopo.

Lectis dilectionis tuæ litteris quas miramur fuisse tam seras, et gestorum episcopalium ordine recensito, tandem, quid apud vos scandali contra integritatem fidei exortum fuisset, agnovimus, et quæ prius videbantur occulta, nunc nobis reserata patuerunt. Quibus Eutices qui presbyterii nomine honorabilis videbatur, multum imprudens et nimis imperitus ostenditur, ut etiam de ipso dictum 189 sit a Propheta: Noluit intelligere ut bene ageret, iniquitatem meditatus est in cubili suo (Psal. xxxv, 4, 5). › Quid autem iniquius quam impia sapere, et sapientioribus doctioribusque non credere? Sed in hanc insipientiam cadunt, qui cum ad cognoscendam veritatem aliquo impediuntur ob

D

gens in Epistola ad Romanos: ‹ Paulus servus Jesu Christi vocatus apostolus, segregatus in Evangelium Dei, quod ante promiserat per prophetas suos in Scripturis sanctis de Filio suo qui factus est ei ex semine David secundum carnem (Rom. 1, 1-3), › ad propheticas paginas piam sollicitudinem contulisset, et invenisset promissionem Dei ad Abraham, dicentis In semine tuo benedicentur omnes gentes (Gen. xxvi, 4). › Sed ne de hujus seminis proprie tate dubitaret, secutus fuisset Apostolum dicentem: ‹ Abrahæ dictæ sunt promissiones, et semini ejus (Luc. 1, 55). › Non dicit in seminibus quasi in multis, sed quasi in uno, et semini tuo quod est Christus. Isaiæ quoque prædicationem interiore apprehendisset auditu, dicentis: Ecce virgo in utero

concipiet, et pariet filium, et vocabitur nomen ejus A rat, propriam mutasse sententiam opus fuit secreti

me videtis habere (Luc. XXIV, 39), ut cognoscere

pra dorsum maris plantis non subsidentibus ambu- A dete, quia spiritus carnem et ossa non habet ficut lare, et elationes fluctuum increpata tempestate consternere, sine ambiguitate divinum est. Sicut ergo (ut multa præteream) non ejusdem naturæ est flere miserationis affectu amicum mortuum, et eumdem remoto quatriduanæ aggere sepulturæ ad vocis imperium excitare redivivum, aut in ligno pendere, et in noctem luce conversa omnia elementa tremefacere, aut clavis transfixum esse, et paradisi portas fidei latronis aperire, ita non ejusdem naturæ est dicere Ego et Pater unum sumus (Joan. x, 30), › et dicere: Pater major me est (Joan. xiv, 28). › Quamvis enim in Domino Jesu Christo Dei et hominis una persona sit, alius tamen est unde contumelia, alius unde communis est gloria. De nostro enim illi est minor Patre humanitas, de Patre illi est æqualis cum Patre divinitas.

(

IV, V. Propter hanc unitatem personæ in utraque natura intelligendam, et filius hominis legitur descendisse de cœlo, cum Filius Dei carnem de ea virgine, de qua est natus, assumpserit. Et rursus Filius Dei crucifixus dicitur ac sepultus, cum hæc non in divinitate ipsa qua unigenitus consempiternus et consubstantialis est Patri, sed in naturæ humanæ sit infirmitate perpessus. Unde unigenitum Filium Dei crucifixum et sepultum omnes etiam in Symbolo confitemur secundum illud Apostoli: ‹ Si enim cognovissent, nunquam Dominum majestatis crucifixissent (I Cor. 11, 8). › Cum autem ipse Dominus noster atque Salvator fidem discipulorum suorum suis interrogationibus erudiret, quem, inquit, dicunt homines esse Filium hominis? › (Matth. XVI, 15.) Cumque illi diversas aliorum opiniones retexuissent, Vos autem, ait,'quem me esse dicitis? > Ubi beatus Petrus divinitus inspiratus, et confessione sua omnibus gentibus profuturus: Tu es, inquit, Christus Filius Dei vivi (Matth. xvi, 16). › Nec immerito beatus est pronuntiatus a Domino, et a principali petra soliditatem, et virtutis traxit et nominis, qui per revelationem Patris, eumdem et Filium Dei est confessus et Christum, quia unum horum sine alio receptum non proderat ad salutem. Sed æqualis erat periculi Dominum Jesum Christum aut Deum tantummodo sine homine, aut sine Deo solum hominem credidisse. Post resurrectionem vero Domini quæ utique veri hominis fuit, quia alter non est resuscitatus, quam qui fuerat crucifixus, et mortuus, quid aliud quadraginta dierum mora gestum est, quam ut fidei nostræ integritas ab omni caligine mundaretur? Colloquens enim eum discipulis suis, et cohabitans atque convescens, et pertractari se diligenti curiosoque contactu ab eis quos dubietas perstringebat admittens. Ideo clausis ad discipulos januis introibat et flatu suo dabat Spiritum sanctum, et donato intelligentiæ lumine sanctarum Scripturarum occulta pandebat. Et rursus, idem vulnus lateris, fixuras clavorum, et omnia recentissimæ passionis signa monstrabat, dicens: Videte manus meas et pedes, quia ego sum, palpate et vi

tur in eo proprietas divinæ humanæque naturæ individua permanere, et ita sciremus Verbum non hoc esse quod carnem, ut unum Dei Filium et Verbum confiteremur et carnem. Quo fidei sacramento Eutiches iste nimium æstimandus est vacuus, qui naturam nostram in unigenito Dei nec per humilitatem mortalitatis, nec per gloriam resurrectionis agnovit. Nec sententiam beati Pauli et evangelista Joannis expavit dicentes: Omnis spiritus qui confitetur Jesum Christum in carne venisse ex Deo est, et omnis spiritus qui solvit Jesum, ex Deo non est, et hic est Antichristus (I Joan. iv, 2, 3). › Quid autem est solvere 190 Jesum nisi humanam ab eo separare naiuB ram, et sacramentum fidei per quod salvati sumus 'imprudentissimis evacuare ¡figmentis? Caligans vero circa naturam corporis Christi, necesse est ut etiam in parsione ejus eadem obcæcatione desipiat. Nam si crucem Domini non putat falsam et susceptum pro mundi salute supplicium verum fuisse non dubitat, cujus credit, agnoscat et carnem. Nec diffiteatur nostri corporis hominem quem cognoscit fuisse passibilem. Quoniam negatio veræ carnis, negatio est etiam corpore passionis. Si enim Christianam suscepit fidem, et a prædicatione Evangelii suum non avertit auditum, videat quæ natura transfixa clavis pependerit in crucis ligno, et, aperto per militis lanceam latere crucifixi, intelligat unde sanguis et aqua effluxerint, ut Ecclesia Dei lavacro rigaretur et C poculo. Audiat beatum Petrum apostolum prædicantem quod sanctificatio spiritus per aspersionem fiat sanguinis Christi. Nec transitorie legat ejusdem apostoli verba dicentis: Scientes quod non corruptibilibus argento et auro redempti estis de vana vestra conversatione pristinæ traditionis, sed pretioso sanguine, quasi agni incontaminati, Jesu Christi. (1 Petr. 1, 48, 19). Beati quoque Joannis apostoli testimonio non resistat dicentis: Sed sanguis Jesu filii Dei emundat nos ab omni peccato (I Joan. 1, 17); et iterum Hæc est victoria quæ vincit mundum, fides nostra. Et quis est qui vincit mundum, nisi qui credit quoniam Jesus est Filius Dei? Hic est qui venit per aquam et sanguinem Jesus Christus. Non in aqua solum, sed in aqua et sanguine. Et SpiDritus est qui testificatur quoniam Christus est Veriz tas. Quia tres sunt qui testimonium dant: Spiritus, aqua, et sanguis, et hi tres unum sunt (I Joan. V, 4,8). Spiritus utique sanctificationis, et sanguis redemptionis, et aqua baptismatis, quæ tria unum sunt, et individua manent, nihilque eorum a sui connexione sejungitur. Quia catholica Ecclesia hac fide vivit ac proficit, ut in Christo Jesu nec sine vera divinitate humanitas, nec sine vera credatur humanitate divinitas.

VI. Cum autem ad interlocutionem examinis vestri Eutyches responderit, dicens: Confiteor ex duabus naturis fuisse Dominum nostrum ante adunationem, post adunationem vero unam naturam confiteor;