Obrazy na stronie
PDF
ePub

nava a casa tuto afaigao, e la maere docementi lo prendea e dixea: Perche fáe-to cosi, fijor me, e stai tanto che tu no torni? e per che vai tu cossi a la longa? E lo fantin respondea: Maere mea, e o visto tante belle cosse che a faeto messer domenedé, che no me ne sa5 vea partir. E quando vago pu a la longa, e le trovo pu belle e pu nove. E questo era ministero de li angeri chi lo goardavan, chi semper gi mostravan chose nove, per inamorao pu de la solitudem. E odando questo lo paere e la maere, ben che monto fossen vaghi de veilo (f." 77, I) cum lor, cognoseam in veritae che questa era overa de dee, 10 e benexianlo e laxavanlo star e far. Andava questo fantin [e] semper benixando dee de ben in meio. E semper se alongava da la gente pu l'un di cha l'atro, si che monto se ne dixea; e monti lo trovavam, e za quasi lo laxavam star, che ge parea che de questa cossa no se poise far atro. E maormenti che lo paere e la maere se ne stavam, 15 e za no l' andavam pu cerchando, salvo raira vota.

Or vegné lo tempo che lo fantin avea za copio cinque agni, un di comensá andar pu in lá che no era andao [Che ello andá pu in la che no era andáeto], e intrá in un bosco chi era ben da la lunga d'abitatium da la gente. E pensome che ello fosse presso a lo deserto 20 unde ello ze da poa. E incontenente che questo fantin intrá dentro, ge vegné un odor de solitudem, e, como piaxé a dee, pársegi esser in pareixo, unde ello se dovesse repossar. E goardava li erbori de sovra freschissimi, e la terra de sota, chi parea un prao pin de fioi devisai. E lo comensá a loar dee e mísseze a coger de quelle fioi 25 chi ge pareivam pu belle; e como ello goardava pu in la, ello le veival

pu belle e pu nove. E tante n' aveiva za cogeite che elo no le poea tegney in scozo. E lantor se azá la roba tuto intorno, e se ne inpí tuto dentro e de fora, e tuta via loando dee cum grande voxe. E queste fioy, si voreiva adur a lo paere e la maere. E quando ello 20 ave ben pin lo scozo, e vi che (f.o 77, II) era pasao hora de tronar a casa, vegniva cantando e si fito che ello parea un oxelo chy vorase cum alegreza grandissima de questo deserto che ello avea trovao, chi ge piaxea cotanto. La maere lo aspeitava vegando che era pasao l'ora de tronar. E stava in penser, e pregava dee chi gi lo mandase. 35 E mandava fora la famigia: Andae a vey da ogni via, se voi lo trovai, adúlo in brasso che ello serea forsa stancho. E ella stava a lo barchon a vey se ella l'odisse e visse da niguna parte. E in questo ella odí la voxe de lo fantin chy cantava lo Magnificat a ata voxe. E ella incontenente se inzenogiá e rendé gratia a dee. E acha che 40 lo fantin se ne ven su per le scare cum grande alegressa. E tuta la famigia se ne alegrava. E santa helisabet gi ze incontra digando:

fijor me, perche áe-tu faeto cossi? E preche é-tu staeto cossi tardi? E incontenente lo fantin se inzenogiá a ella digando: Maere, perdonaime, che e o anchoi trovao le pu belle chosse; perzo che sum andao pu alla lunga che no sum uzao, e o ge trovao le pu belle cosse e le pu belle fioy che may e visse. E vóssivene adur a messé e 5 a voy, e persó sone staeto pu. E no mene poea satiar, si g' e bello stallo. E la maere incontenente lo preixe e menálo inter la camera de lo paere. E lo paere lo receivé dosementi. E lo fantin averse lo scosso chi era pin de fiori devisae introno intorno. E disse a lo paere e a la maere: Queste fioi v'e aduto azo che voy ne vegay. E elli 10 con devotium e lacreme (f. 77, I) lo demandavam digando: fijor, unde andasti anchoi, che tu ay trovao cossi belle cosse? E lo fantin respondea: e anday in chotar logo e vi un bosco pu a la longa e vegneme voluntae de andarge, e no g'e trová[r] persona; e intráige dentro e vi lo piu bello bosco che e visse may. E vi quelli erbori freschi e 15 li oxeli cantar. E per terra queste belle fioj vi, e no g' era persona atri ca mi. E quando pu andava inter lo boscho, trovava pu belle cosse. E se no fosse che e vorea tornar a casa a voy, e sereiva vorenrentera staito queste note. Lo paere e la maere ge incomensam a dir: fijor me, no ge star de note e no andar tropo in entro lo bosco, 20 perso che stan le bestie salvayghe che forsa te fareivam ma. E lo fantin respondea alegramenti e dixea: E no o paira niguna; no le a faete messer domenendee? E quelli respondeam: fijor si. E dixea lo fantin: Doncha staró cum elle como e faso cum voy. No ne saeva rende atra raxon anchora; ma lo paere e la maere parlando inseme 25 dissem: Noi savemo che questo e singular messo de dee, e si e ordenao l'ofitio che ello de avey. E duncha devemo crey che singular goardia dee ga misso intorno. E duncha ne covem laxiar far a dee. E goardemo ben che niguna teneressa mondana no ne prende, per lo quar noy inpaihassemo questo fantin. Che noy vegamo ben che dee lo goar- 30 da ben e governa como ello vo. E comensá a confortá lo fantin dosementi. E odivam semper cosse de cognosimento de (77a, II) dee, e de zo monto se maravegiavam, e dávangi cenna, confortavamlo de lo magiar, digando: fijor me, dee vo che noi mangiemo discretamenti, aso che lo corpo viva e pósege serví pu longamenti. E lo fantin, tuto 35 obediente e reverente, faxea zo che elli dixeam quando ello era con lor, perzó che ello cognoscea che elli eram santi de dee. E za comenzava a cognoscer che elli no gi davam impaiho a far ben, avanti ne lo confortavam.

E demente che lo fantin avea senao, lo paere e la maere stavam e ra- 40 xonavam de lo fantin, e de dee. E quando lo fantin avea senao, vorean

tornar a raxonar. E lo fantin demandava la letera chi era vegnua da la nativitae de criste. Persó che lo paere e la maere, per lo tempo passao, gi aveam mostrao de leze. E pocha breygha aveam avuo, persó che maravegiosamenti avea imprey so. Questo fantin prendea lo lume 5 e andavasene da l'un lao della camera e lezeyva questa letera. E infogava la soa mente de tanto fervor, che no se poreyva dir. E . faxéase dar a lo paere li libri de le profetie e de la leze, e lezeyva li comandamenti de dee, e in tuto se proponeiva de observar li comandamenti de dee. Metéivasse a leze le profetie, e spietalmenti quelle 10 chi profetavam de criste e de lo testamento novo. E de lo nostro segnor ge vegniva[m] audiando (avriando?) lo intendimento e la veritae pu l'un di cha l'atro. E lo fantin se innamorava e semper gi cresceiva lo desiderio de mar dee e de servílo. E quando la maere veiva che (f.o 77, I) ello era staeto tanto como se convegniva, e ella 15 gioixea (gi dixea) de andar a dormí. Ello, per amor de la discretium, incontenente obeiva, benche monto gi paresse dose de star a leze queste cosse. E pregava la maere docementi, che ella lo iamasse per tempo, e no lo laxasse dormí tropo. E ella lo faxea discretamenti, metendosse da parte ogni teneressa humanna, per lo timor de dee. E 20 quando era faeto iorno, lo fantin insiva de casa per andar a lo deserto. E incomenssava a domandar la benixon a lo paere e a la maere. Elli gi la davam santamenti. E pregavanlo che ello tornasse la seira. Anchor lo pregavam e dixeam: fijor me, porta de lo pan con teigo quando tu vay cossi a la longa. E-llo fantin benignamenti ne prendea alchuna 25 vota. E cossy avea faeto per lo tempo passao, persó che ello era anchor pisenin. Andava a questo bosco, e andava monto pu in entro, e semper trovava pu belle cosse a lo so parey. E quando ello era andaeto un pocho, si se metea in quarche prao a seze e alchuna vota star in çenogium, e arecordavasse le cosse che ello avea lezue de dee e de 30 lo so fijor. E savea ça che la nostra dona era fuzía in egypto con lo so fijor, e si lo desirava de vey e dixea: o segnor, quando poré vey lo to fijor e la soa maere, e quando me troveré con ello? E de questo butava lacreme con devotion. E quando era faeto cossi un pocho, e ello se levava e andava cantando: Ave maria, gratia plena, dominus tecum 35 et benedictus dominus deus israel, e atri versi li quay el- (f.o 77, II) -lo avea imprey xi. Archuna vota trovava archun fruti sarvayghi, chi sum per li boschi, e paréangi belli e si li colxea e si li paream boin, persó che gi levavam un pocho la fame. E incontenente s' apensava de adúne a messer e a madona, e cossy faxea. E comenssá a trovar 40 de queste bestióre menue chi stam per li boschi, e incontenente corse a ele e pigiale e abrasele e miselo in scoso, e adumestegavasse con

elle e dixea: Queste sum le cosse che dee a faete, che dixea messer e madona che elle (sum) bestie salvayghe. De goarda como elle sum belle! e tegneivale in pocho e alegrávasse cum elle e lasiavale andar. Queste bestiore vegnivam a ello e stavam cum ello, como le domesteghe fam cum noy. E se ello se trovava de lo pan, si ge ne daxea; e za no 5 penssava: che mangero? Tornava lo fantin la seira, e semper aduxea cosse nove a lo paere e a la maere, de quelle che ello trovava. E dixéage queste nove, como ello avea trovao de le bestiore, e como elle eram faete e staete con seigo e introno. E lo paere e la maere lo aschotavam cum alegressa. E vegnivalo demandando de le cosse che ello faxea 10 per lo deserto. E lo fantin ge responde a alegramenti e puramenti.

Or vegné che lo fantin, andando per lo deserto, era tanto lo deleto che ello avea, che ello ze tanto avanti per lo deserto che sovravegné la note; e no ave tempo de tornar a casa, e forsa no vose, e no se ne arecordá. (f.o 78a, I) E lo beneito fantin se misse in oration, e 13 vegniva pensando sovre tutte le cosse, che ello lezea quando ello era a casa; e cossi alegro e in reposo, como quando ello era inter la camera, e monto pu. Persó che lo spirito santo lo infiama pu quando ello era inter lo deserto, cha quando ello era in casa; persó che lo vorea menar per quella via. Ma digamo de lo paere e de la maere, 20 chi vin che lo fantin no tornava a casa, fortementi se desvegiá lo so amor e la soa teneressa. E dee consentí a questa baptagia, azo che, passandose virtuosamenti, fossem pu virtuosi e pu exaltae. E la famigia era tuta tribulaa, e chi piangea de ça e chi pianzea de lá. E dixeam a la maere: Voy sey quella; che cosa e a lasiarlo andar cossi 25 pissenin, e no mandar nigum con seigo, ni per esse? E le mame respondeam pianzando e [a] chacuna dixea: vorentera anderea cum ello a lo boscho, e pu vorentera starea cum elo a veilo a o[r]dílo, cha a casa, che questa e tuta la mea alegressa, pu de odílo. Dime, fijor, unde é-tu questa note? é-tu cum le bestie salvaighe? e se elle te 30 faram mar, como poremo noy vive? Madona helisabet s'ateneriva forte, ma pur confortava questi e dixea: no abiai penser, fijore, che li angeri de dee ne lo goardam. E anchor lo verei deman a seira san e salvo. E sézene a Zacharia e dísegi queste cosse de la famigia, como eram tuti turbay, e como la maxná (ella mesma ?) era un pocho atenera (ateneria?). 35 E san Zacharia respoxe a la soa dona e disse: Che parole sum queste? (f.o 78a, II) No sáe-tu che questo fijor e messo de dee, e faeto per andar davanti lo so fijor e per aparegiargi la soa via? E duncha no crei-tu che li soi angeri no lo goarden? Dona mea, se tu ay in terra (1. intera) la fe de la veritae che dee n' a manifestao de questo fijor, no 40 a bexogno che noy se ne daghem archuna faygha. Anchora vey cer

tissimi segnai. No vei-tu che questo fantin overa manifestamenti sovre natura, in lo cognosimento e in le overe? Or chi vi mai, ni odí dir che un fantin, chy nascece in terra, [chy] overasse in terra, in soa garsonitae, tae cosse? Doncha, dona mea, portae in paxe e laxiemo far 5 dee. E ti te inzegna de conosce li benefitij de dee. E specialmenti che ello n'a daeto chotar fijor per consolarne in nostra vegiessa. E madona helisabet stete contentissima, e recevé questo ameistramento cum grande devotium. E lo beneito Zacharia se fe chamar tuta la famigia, e comensáli a confortar e a dir: Voy devey star contenti a la vo10 luntae de dee. Voy avei visto, fin a lo nascimento de questo fantin, che no e como li altri; se ben ve arecorda, in tute le cosse a overao singularmenti da li atri fantin. E duncha vei-ve manifestamenti che dee e con ello, e lo goarda e defende de ogny mar. E per so voy dovey star contenti. E da oravanti no ve ne vogio vei alchuna tribulatium. 15 E se dee voresse che ello no tornasse zamay, cossi vogio che sea. E questa beneita famigia, li quae eram tuti ben amaistrae, con grande pianto comensam a dir: O messer, no vorei-vo che da matin noy l'andemo a cerchá? E respoxe lo vegio: E ve (f.° 78", I) dago parola che voy preghé dee chi ne lo renda deman de seyra, se l' e soa voluntae. E 20 cossi contentá la soa famigia, como megio ello poé. Romaxe in paxe tuta la caxa, vegando la soa vorentae. E poa va la nova inter li vexin e parenti soe, e monti de quelli vegnem a lo paere e a la maere e dixeam: Perche laxá voy andar cossi lo fantin? E lo pacre e la maere respondeam: Vei-ve che queste cosse ne piaxem (parem?) che le sum singularmenti 25 overae da dee in questo fantin. E voi l'avey posuo veir manifestamenti. Si che noi no vogiemo contrastar a la voluntae de dee; laxae far a ello, che ello sa ben so che ello a a far. E no calae de regratiar dee, e de loar semper li soi beneficij. Quelli chi eram boin, stavam contenti; li atri, chi no eram cossi boin, se maravegiavam monto. E andando que30 ste nove de questo fantin per tuta la contraa, monto se maraveiavam de so che veivam far a questo fantin. E quando ello tornava a casa, beó se reputava chi lo poea pu un pocho tochar o veir, persó ello zitava un deleto spiritual in l' anima, a chi lo veiva, e un desiderio de benixir dee, chi l'avea faeto. E quando se aproximava la seira, lo fantin 35 s'adrisava a tornar a lo paere e a la maere. E la famigia era tuta de fora a goardar in quelle parte de unde elli se creivam che ello vegnisse. E quando elli lo veam da la longa, era grande alegressa. E alchoin ge andava incontra e alchui(n) tornava a casa a dirlo a lo paere e a la maere. E tuti benixivam dee, chi lo avea remandao. E 40 vegní lo fantin tuto alegro e iocundo, e zitá- (f.° 78°, II) -vasse a li

pie de lo paere e de la maere e fávagi la reverentia uzá. E quelli

« PoprzedniaDalej »