Obrazy na stronie
PDF
ePub

Sanguine multo rubicunda gerunt,
Repetitque casas rustica longo
80 Turba triumpho. En Diva fave!
Signum arguti misere canes.

Vocor in silvas: hac, hac pergam,
Qua via longum compensat iter.

[ocr errors]

PHADRA. NUTRIX.

PHEDRA.

Magna vasti Creta dominatrix freti! 85 Cujus per omne litus innumere rates Tenuere pontum, quidquid Assyria tenus Tellure Nereus pervium rostris secat; Cur me in penates obsidem invisos datam, Hostique nuptam, degere ætatem in malis 90 Lachrimisque cogis? profugus en conjux abest, Præstatque nuptæ, quam solet, Theseus fidem. Fortis per altas, invii retro lacus Vadit tenebras miles audacis proci, Solio ut revulsam regis inferni abstrahat, 95 Pergit furoris socius; haud illum timor, Pudorque tenuit; stupra, et illicitos toros Acheronte in imo quærit Hippolyti pater.

Sed major alius incubat mæste dolor: Non me quies nocturna, non altus sopor 100 Solvere curis alitur et crescit malum,

Et

He a preza levada: rubicundo

Com muito sangue os cães tem o focinho,
E a rustica turba em grão triunfo

As choças vai buscando. Oh Deosa, ajuda!
80 Cos latidos os cães sinal já derão :
Sigo o mais curto atalho: corro ao bosque.

Он

SCENA II.

FEDRA, AMA.

FEDRA.

OH grão Creta do vasto Mar senhora!

Por cuja costa immensas Náos imperão
Sobre as ondas, dès que cortar se deixa
85 Pelas quilhas Nereo até á Assyria;
Porque me obrigas a viver em pranto,
Em refens n' huma caza aborrecida,
E c'hum meu Inimigo desposada?

Meu Esposo anda errante, e á Esposa sua 90 A fé, que sempre uzou, Theseo lhe guarda: Nas trevas da Lagoa irremeavel,

Caminha socio d'atrevido amante,

Pra a Rainha roubar do Averno ao Solio;
No furor companheiro, pejo ou medo

95 O não impede; estupros, adulterios

No fundo Ach'ronte busca o Pai d' Hippolyto.
Mas outra maior dor, trişte! me opprime;

O socego da noite, o doce somno

Não me tira os cuidados; mal intenso
C

Se

Et ardet intus; qualis Ætnæo vapor
Exundat antro. Palladis tele vacant,
Et inter ipsas pensa labuntur manus.
Non colere donis templa votivis libet ;
105 Non inter aras, Atthidum mistam choris,
Factare tacitis conscias sacris faces;
Nec adire castis precibus aut ritu pio
Adjudicate præsidem terræ deam:
Juvat excitatas consequi cursu feras,
110 Et rigida molli gæsa jaculari manu.

Quo tendis, anime? quid furens saltus amas?
Fatale misera matris agnosco malum.

Peccare noster novit in silvis amor.

Genitrix, tui me miseret; infando malo
115 Correpta, pecoris efferi savum ducem
Audax amasti; torvus, impatiens jugi,
Adulter ille, ductor indomiti gregis;
Sed amabat aliquid: quis meas miseræ deus,
Aut quis juvare Dadalus flammas queat?
120 Non, si ille remeet arte Mopsopia potens,
Qui nostra cæca monstra conclusit domo,
Promittat ullam casibus nostris opem;
Stirpem perosa Solis invisi Venus,
Per nos catenas vindicat Martis sui,

Suas

100 Se nutre, crece, e dentro de mim arde;
Qual o fogo que do Ethna transborda.
As teas de Minerva estão paradas,
E a tarefa me cáe das mãos mil vezes.
Os Templos venerar com dons votivos,
105 As fachas agitar mysteriosas

Co' as Atticas matronas ante as Aras;
Com votos ou com pio rito a Deosa
Celebrar, que he de Athenas protectora ;
Nada disto me apraz: só me dá gosto
110 Seguir correndo as acoçadas feras,
Brandir com debil mão pezada lança.

Que queres, Coração? que aos bosques foges? Da desgraçada Mái sinto os furores. Aprendeo nosso amor a errar nas selvas! 115 Mai infeliz! e quanto te lamento! Por nefanda paixão arrebatada Do feroz gado o general valente Tu amaste atrevida; era terrivel, O jugo não soffria, adultro era, 120 E conductor d' indomita manada;

Mas conhecia amor!... O que me abraza
Que Dedalo, ou que Deos soccorrer póde?
Não me amparára o Mopsopio artista,
Que encarcerou os nossos cegos monstros;
125 E Venus que aborrece a clara Stirpe

Do odiado Sol, em nós se vinga
'Das cadeas fataes a Marte, e a ella;

Cii

Co

125 Suasque; probris omne Phœbeum genus Onerat nefandis: nulla Minois levi

Defuncta amore est; jungitur semper nefas..

NUTRIX.

Thesea conjux, clara progenies Jovis, Nefanda casto pectore exturba ocius, 130 Extingue flammas; neve te dire spei Præbe obsequentem. Quisquis in primo obstitit Pepulitque amorem, tutus ac victor fuit; Qui blandiendo dulce nutrivit malum, Sero recusat ferre, quod subiit, jugum. 135 Nec me fugit, quam durus, et veri insolens Ad recta flecti regius nolit tumor. Quemcumque dederit exitum casus, feram: Fortem facit vicina libertas senem. Obstare primum est velle, nec labi via: 140 Pudor est secundus nosse peccandi modum. Quo misera pergis? quid domum infamem aggravas, Superasque matrem? majus est monstro nefas; Nam monstra fato, moribus scelera imputes. Si, quod maritus supera non cernit loca, 145 Tutum esse facinus credis, et vacuum metu, Erras: teneri crede Lethæo abditum

Thesea profundo, et ferre perpetuam. Styga;

« PoprzedniaDalej »