HISTORIAE ECCLESIASTICAE QUAS JOANNES NEP. ALBER E SCHOLIS PIIS S. THEOL. DOCTOR, LINGV. HEBR. ARCHAE. BIBL. INTRODUCT. IN LIBR. CAN. VET. TEST. APOLOG. EORUMDEM, ÉT EXEGES. IN REG. SCIENTIAR. UNIVERS. PESTIENS. PROFESSOR PUBL. ORD. LIBROR. HEBR. IN HUNG. REVISOR REG. NEC NON FACULT. THEOLOG. SENIOR EDIDIT. TOMULUS IV. EDITIO SECUNDA AUCTIOR, TOTAQUE NOVIS CURIS ELABORATA. Cum Censura et Facultate Superiorum. AGRIAE, TYPIS LYCEI ARCHIEPISCOPALIS 1825. PARS IV. INSTITUTIONUM HISTORIE ECCLESIASTICE. A SECULO XIII. USQUE AD SECULUM XVI. S. 1. Innocentius III. Papa. Quæ huic intercesserint cum Ottone IV. Imp. et Joanne III. Rege Angliæ. Celestinus ælestinus III. a. 1198. mortuus est. Innocentius III. ei successit in Pontificatu, antea Lotharius Comitis Signiæ filius, et Cardinalis. Huic cum Principibus multa intercesserunt negotia. Henrico VI. Friderici Aenobarbi filio mortuo alii ex proceribus Germaniæ, penes quos jus eligendi erat, Philippum Ducem Sveviæ, et Henrici VI. fratrem, alii Ottonem Saxoniæ Ducem elegerunt: inter quos contentio de imperio intercessit, donec Philippus ab Ottone Wittelspachio Comite Palatino occisus esset, ea de causa, quod filiam suam ei in matrimonium dare nollet, quam se daturum jam spoponderat. Denegaverat autem hanc Philippus Ottoni, quod iniqua cæde cujusTomulus IV. 1. dam dam, qui familiaritate erat junctus Duci Bavariæ, multorumque aliorum nobilium sangvine se se foedavisset. Philippus quoque cognomento Augustus Rex Galliæ contendebat ad Imperatoris diguitatem. Nihilominus sublato Philippo Sveviæ Duce consentientibus Germanis Ottoni confirmata est dignitas, qui Imperator etiam Romanorum a Romano Pontifice coronatus est, quartus eorum, qui Ottonis nomen gesserant. Cum vero Otto non tantum ea non restituisset, quæ ad patrimonium pertinebant S. Petri, occupata autem erant ab Imperatoribus, qui antecesserant, adversus jnrisjurandi religionem, quo se obstrinxerat, dum coronaretur, verum etiam alias invasisset terras ejusdem Patrimonii, eo nomine, quod antiquitus finibus continerentur Romani Imperii; quod occupandi causa si justa haberetur, quid esset in mundo, quod alicujus proprium dici posset? Pontifex quoque, postquam nihil profecisset monitionibus, gladium in eumdem Ottonem distrinxit excommunicationis. Quo tamen Otto factus obstinatior cum Philippo Galliæ Regi bellum intulisset, ab hoc victus est apud Bovinum in Gallia Belgica, nec se recolligere deinceps potuit, desertus etiam a Germanis. Qui indebita appetit, ait S. Leo M. in Epist. ad Anatolium, amittit etiam propria. Post hunc casum, qui ei a. 1214 accidit, vixit tamen adhuc annis quatuor sed in solitudine, et contabescens. Fridericus II. Henrici VI. filius ei in Germania, ac postea etiam in Imperatoris dignitate successit cujus Imperium adhuc multo turbulentius fuit per dissidia cum Romano Pontifice. De quibus paulo post narratio succedet. Rigordus in Vita Philippi Augusti. Chronicon Fos sæ Nova, et ipse Innocentius III. in plurib. Epist. suis. Joannes, cujus paulo ante facta mentio est, Angliæ Rex, hoc nomine tertius fuit Henrici II. filius, frater Richardi, qui Henrico in regno successerat: sed quo mortuo absque filio Joannes regnum occupavit, quod ad Arturum spectasset, si lex successionis fuisset observata: siquidem Arturus fuerit filius Godofredi qui Henrici erat filius secundo loco natus, atque Joannes Godofredo minor fuerit natu. Arturus armis sibi conatus est asserere Regiam dignitatem. Sed captus in prælio, et in carcerem conjectus, paulo post evanuit, modo omnibus fere ignorato, ait Matthæus Parisius. Rigordus vero in Vita Philippi absque ullis ambagibus dicit, Arturum occisum esse ab Joanne Rege. Joannis hujus, cui cognomen fuit Senza terra (Sine terra) non fuit prosperum regimen. Post Humberti, qui S. Thomæ successerat in Archiepiscopatu Cantuariensi, mortem, Monachorum Ecclesiæ Cathedralis Cantuariensis pars noctu, et clandestino elegerat Relandum Subpriorem ejusdem monasterii Cantuariensis. In multis locis erant Ecclesiis Cathedralibus copulata monasteria, in quibus ipsi etiam Episcopi harum Ecclesiarum habitarent, quique Monachis uterentur in suum adjutorium in Ecclesiæ functionibus. Ita se res habebat etiam Cantuariæ. S. Thomas Martyr factus Archiepiscopus ipsum etiam habitum, et vestitum induit monasticum, tametsi hoc alii omnes non fecerint Archiepiscopi nec Cantuariæ, nisi jam alioquin essent Monachi. Augustinus Abbas cum quadraginta monachis a S. Gregorio M. in Angliam missus, ut Anglis Evangelium prædicaret, factus Episco 1 pus t |