Historya literatury polskiej ...Spólka wydawnicza polska, 1904 |
Z wnętrza książki
Wyniki 1 - 5 z 40
Strona 32
... Koźmian zapowiedział uroczyście Ziemiaństwo , Wężyk wydawał tragedye z historyi polskiej ; Osiński piłował i gła- dził swoje tłómaczenia klassycznych tragedyj francuskich , i na wyścigi z Koźmianem opiewał Odami zwycięstwa Napoleona ...
... Koźmian zapowiedział uroczyście Ziemiaństwo , Wężyk wydawał tragedye z historyi polskiej ; Osiński piłował i gła- dził swoje tłómaczenia klassycznych tragedyj francuskich , i na wyścigi z Koźmianem opiewał Odami zwycięstwa Napoleona ...
Strona 34
... Koźmian za Stefana Czarnieckiego , o którym już wtedy może myśleć zaczął . Po zwycięstwie romantyków nad klassykami , długo je- szcze po niem , lekceważyliśmy Towarzystwo Przyjaciół Nauk , mściliśmy się na nim za jego poetów ...
... Koźmian za Stefana Czarnieckiego , o którym już wtedy może myśleć zaczął . Po zwycięstwie romantyków nad klassykami , długo je- szcze po niem , lekceważyliśmy Towarzystwo Przyjaciół Nauk , mściliśmy się na nim za jego poetów ...
Strona 77
... Koźmian ostygł w za- pale i nienawiści , robił niektóre koncessye ; jeden Osiński » po- szedł do grobu z dwoma wierszami parodyi Dziadów , z Odą do Kopernika , i z Laharpem pod pachą . Tymczasem do tej powagi wyroczni , ze wszystkich ...
... Koźmian ostygł w za- pale i nienawiści , robił niektóre koncessye ; jeden Osiński » po- szedł do grobu z dwoma wierszami parodyi Dziadów , z Odą do Kopernika , i z Laharpem pod pachą . Tymczasem do tej powagi wyroczni , ze wszystkich ...
Strona 83
... najbystrzejszym , najbardziej nieomyl- nym ze znawców i krytyków . Kajetan Koźmian umarł z tem przekonaniem , i na parę lat przed własną śmiercią , 6 * Osiński . 83 żnym! A miłość do Lionela jest podług niego największą ...
... najbystrzejszym , najbardziej nieomyl- nym ze znawców i krytyków . Kajetan Koźmian umarł z tem przekonaniem , i na parę lat przed własną śmiercią , 6 * Osiński . 83 żnym! A miłość do Lionela jest podług niego największą ...
Strona 92
... Koźmian pisywał już, ale nie dowierzał sobie i nie odważał się drukować; Wężyk nieśmiało trzymał w zamknięciu przekład Edypa i Eneidy. Ale to, co się teraz działo, to powinno było nietylko sławić się wierszem, ale w tym wierszu być ...
... Koźmian pisywał już, ale nie dowierzał sobie i nie odważał się drukować; Wężyk nieśmiało trzymał w zamknięciu przekład Edypa i Eneidy. Ale to, co się teraz działo, to powinno było nietylko sławić się wierszem, ale w tym wierszu być ...
Inne wydania - Wyświetl wszystko
Kluczowe wyrazy i wyrażenia
Adam Mickiewicz albo Atalii ballady Barbara Brodziński Brodzińskiego Byrona cała całej cały chce chciał choć coś Czacki czem części człowiek dobrze dość dramat Dziadów dzieła gdyby Grażyna historyczne Jan Śniadecki jeżeli Kajetan Koźmian klassyków komedye Koźmian Kraków króla Księztwa literatury ludzi Lwów mają mało Marya Mendog miał miała Mickiewicza miłości miłość mogła mógł mówi musiał myśl myśli Napoleona naprzykład niego niej niem Niemcewicz Nierozsądne Śluby nietylko niż ojczyzny Osiński Osińskiego owszem piękności pisał podług poemat poeta poetów poety poezyi poezyi polskiej Polsce Polska pomimo powieści powieść prze przecież rodzaju Rossyi rozbiór rzeczy siebie skiego Sonety krymskie Stanisław Potocki Studya swego swoich swoim swoją swojej Śpiewy Historyczne świata Tadeusz Czacki talentu Tarnowski Towarzystwa Przyjaciół Nauk tragedyi trzeba uczucia uczuć Wallenrod wcale Wężyk wieku wiele wielką wiersze więcej wpływ wreszcie wszyst wszystkie wtedy wyobraźni Zaleski zawsze Ziemiaństwo znać zupełnie żeby życia życie
Popularne fragmenty
Strona 375 - Powszechne znaczenie i powszechna sława jest pięknym zbytkiem, o którym wtedy dopiero myśleć można, kiedy zaspokojona jest pierwsza potrzeba, jaką dla każdego narodu jest literatura własna, obejmująca wszystkie jego uczucia, odpowiadająca jego dążnościom. U nas tej potrzebie stało się zadosyć w drugiej ćwierci naszego wieku. Epoka to dziwnie świetna i płodna, podnosząca literaturę polską na wysokości, o jakich jej się przedtem nie śniło. Od...
Strona 375 - Niektóre z jego postaci, i to może najdoskonalsze właśnie, są tak specyficznie polskie, że cudzoziemiec w zupełności nie mógłby ich zrozumieć i ocenić. Nie żeby w nich nie było ogólnej ludzkiej prawdy i rzetelnego dowcipu przystępnego dla wszystkich, ale nie mówiąc już o Panu Jowialskim, który w tym kierunku narodowej typowości dochodzi aż do narodowej...
Strona 248 - W moim wiec rozumieniu to wszystko jest klasycznym, co jest zgodne z prawidłami poezyi, jakie dla Francuzów Boileau. dla Polaków Dmochowski, a dla wszystkich wypolerowanych narodów przepisał Horacy: romantycznym zaś to, co przeciwko tym prawidłom grzeszy i wykracza.
Strona 376 - Śluby panieńskie, a oprócz tych poetów, którym wielkie geniusze, jeszcze [większe] serca, zapewniają nieśmiertelność, jak Mickiewicz i Krasiński, oprócz mniejszych niż oni, lecz pałających przecie świętym ogniem poezji jak Słowacki i Malczewski, nie wiemy, kto w naszej literaturze pięknej mógłby pewniejszym być trwałego życia i pamięci, kto by do nich więcej miał prawa — jak Fredro.
Strona 375 - Wspólne im to jest zresztą z całą naszą nowszą poezyą, która znaczenia uniwersalnego nie będzie nigdy miała w mierze takiej, do jakiej dawałby jej prawo geniusz naszych poetów i piękność ich dzieł, dlatego, że pierwiastek narodowy góruje w niej bardzo nad ogólnie ludzkim. Fakt to, któremu nie ma się co dziwić, ani go żałować; konieczność, którą okoliczności dostatecznie tłumaczą: dla naszej zaś literatury iw ogóle dla całego naszego życia było to zbawiennem.
Strona 249 - Szekspira żadnej prawdziwej tragedyi : jak to przyznaje sławny krytyk i wydawca jego dzieł Samuel Johnson : bo we wszystkich prawie wesołość , a często gruba i nieprzystojna żartobliwość miesza się do rzeczy tkliwych i okropnych. Są to, jak dziś nazywają, Dramy ; rodzaj zły, i zamiarom sceny przeciwny; gdzie jedno czucie osłabia i zaciera drugie, żadne wrażenie ostać się długo nie może: i zdaje się, że autor, co jedną ręką napisał, to drugą maże. Szekspir malował swój...
Strona 438 - Warszawa, jej życie umysłowe i ruch literacki w ciągu lat trzydziestu (od 1800 do 1830 r.), Warszawa 1880, s. 11. Odb. z „Biblioteki Warszawskiej
Strona 153 - Żaden człowiek nie powinien napastować drugiego ani używać przeciw niemu mocy, chyba w potrzebie sprawiedliwej obrony. 7. Żaden człowiek nie powinien odmawiać pomocy wzajemnej lub łaskawej drugim ludziom, ile tylko może. Otóż całe prawodawstwo przyrodzenia na trzy podzielone tablice, z których pierwsza zabezpiecza człowiekowi własność jego osoby, druga własność nabytych przez niego rzeczy, trzecia upewnia należytości i powinności wszystkich nawzajem. Jest to w samej rzeczy...
Strona 249 - ... doświadczenie: bądźmy im posłuszni; bo one wydały tak wielkich ludzi, jakich jeszcze nie urodziła, i podobno nigdy nie urodzi romantyczność. Pomyślmy sobie, że nowość bez prawideł może być dziwactwem albo rozpacza głów dumnych, a zatem środkiem niebezpiecznym dla oświaty krajowej. Starajmy się tak pisać i myśleć, żebyśmy się nigdy nie bali sądu w trybunale prawdy, przyjemności i smaku.
Strona 51 - Handlowe, które miało swoje statki, i jak pomyśleć, że to wszystko nie przeszkadzało mu być bibliografem tak uczonym jak biskup Załuski, i zbierać bibliotekę, która tamtej mało ustępowała, wglądać ustawicznie w stan wszystkich szkół powierzonych jego dozorowi, bronić siebie i szkół tych od coraz nowych i coraz zaciętszych napaści, aw wolnych chwilach jeszcze pisać — zdumieć się trzeba nad tą głową tak uorganizowaną.