LOCUS DECIMUS QUINTUS.

DE VOCATIONE ET FIDE.

QUÆSTIO PRIMA.

Quid sit Vocatio, et Quotuplex; et Quomodo Vocatio Externa et Interna differant?

I. Hactenus de Officio Christi dictum est: nunc de ejus Beneficiis agendum, quæ pertinent ad applicationem salutis nobis acquisitæ, quæ hic inchoatur per gratiam, et in cœlis consummabitur per gloriam. Primum eorum est Vocatio; Non specialis ad munus aliquod, sive politicum, sive sacrum, quo sensu Paulus se passim dicit vocatum Apostolum, Rom. i. 1, sed generalis ad salutem. Cujus quanta sit præstantia, vel hinc patet, quod ipsa Ecclesia non aliunde nomen suum adepta sit, quam a xàñou, ́ seu vocatione, nihilque aliud sit quam Catus Vocatorum.

II. Vocatio ista est Actio gratiæ Dei in Christo, qua Quid sit Vocatio. homines mortuos in peccatis et perditos in Adamo, Evangelii præconio, et Spiritus Sancti virtute vocat ad communionem Christi, et salutem in eo consequendam : In qua duo Termini attendendi, a quo, et ad quem. Terminus a quo est status peccati et damnationis, in quo versantur, Eph. ii. 1; tenebræ, Eph. v. 8, 1 Pet. ii. 9; mundus, Joh. xv. 19; et quæ sunt retro, terrena scilicet et mundana, Phil. iii. 13. Terminus ad quem, Communio Christi, 1 Cor. i. 9; sanctitas, Rom i. 7, 1 Cor. i. 2, 1 Thess. iv. 7; lux admiranda, 1 Pet. ii. 9; regnum Dei, 1 Thess. ii. 12; gloria æterna in Christo, 1 Pet. v. 10; Vita æterna, 1 Tim. vi. 12.

III. Hinc vocatur modo Vocatio sancta, 2 Tim. i. 9, non tantum ratione principii, quia Deus author Vocationis sanctus est, 1 Pet. i. 15, sed etiam ratione finis, quia tendit ad sanctitatem; Modo xañas iugavos, Heb. iii. 1, cœlestis, et Phil. iii. 14, ävw años, superna, quia est e cœlo et ad cœlum vocat, allusive ad ludos Olympicos, in quibus non modo Bastion suspendebatur super metam, sed inferius Athletæ currebant, et coronabantur in superiori loco, ubi sedebant ßaßsurai et Agonothetæ, unde voce Præconis cursores ad cursum citabant.

IV. Si quæritur, Cur Spiritus S. hac nomenclatura uti Cur ita dicta. voluerit ad opus istud describendum? Ratio multiplex reddi potest. 1. Ad designandam hominis miseriam, quia a Deo per peccatum separatus, et longe dissitus, revocandus fuit ab erroribus suis, ut ad Deum rediret, quomodo Deus Adamum fugientem quærit et vocat, “Adam ubi es?"

2. Ad notandum medium, quo Deus utitur ad homines conver

tendos, vocem scilicet Evangelii, et Verbi præconium, quo nullum aptius et convenientius Creaturæ rationali dari potuit, ut homo qui oyizès est, by conveniretur. 3. Ad exhibendas varias exi, sub quibus vocatio potest spectari: vel ut nova quædam Creatio, in qua Deus vocat ea quæ non sunt ac si essent, Rom. iv. 17, e nihilo peccati ad vitam nos traducendo et splendendo in cordibus nostris, eodem modo quo olim jussit e tenebris lucem splendescere, 2 Cor. iv. 6; vel ut mirabilis resurrectio, in qua voce omnipotenti Christi vocamur, ut resurgamus a peccatis, Eph. i. 20, et ii. 5, non absimili ratione, quam quum voce sua Christus Lazarum ex sepulchro excitavit, "Lazare exi foras," et novissimo die mortui voce Christi audita sunt suscitandi, Joh. v. 25; vel ut dignitas summa filiorum Dei, et gloriosum munus, ad quod vocamur, in communione Christi, quomodo per vocationem dignitates et munera hominibus in mundo deferri solent; vel ut stadium et curriculum, quod nobis emetiendum proponitur, Phil. iii. 14, Heb. xii. 1, quomodo Cursores in ludis Olympicis voce præconis ad cursum vocari solebant, ut e carceribus ad metam tenderent.

V. Vocatio autem ista diversimode distinguitur a variis. Quomodo distin- Quibusdam triplex dicitur, Realis per Opera, Verbalis per guatur. Evangelium, Spiritualis per Spiritum: Illa quæ ad omnes et singulos extendatur in mundo; Ista quæ restringatur ad Vocatos in Ecclesia; Hæc quæ popria sit solorum Electorum et fidelium. Verum supponitur gratis dari Vocationem ad salutem per Opera naturæ, quod supra confutavimus.

In Externam et
Internam.

VI. Duplex ergo a nobis Vocatio agnoscitur pro duplici statu Ecclesiæ, visibili et invisibili, Externa et Interna: Illa quæ fit tantum ministerio Verbi et Sacramentorum, quæ sunt externa media applicationis; Ista vero insuper virtute interna et omnipotente Spiritus Sancti : Illa quæ aures corporis duntaxat pulsat; Ista quæ cor etiam aperit. Illa objective tantum se exerit; Ista etiam effective operatur. Illa suadet moraliter; Ista etiam efficaciter persuadet et trahit. VII. Licet vero in variis conveniant, Tum a parte Dei vocantis, quia utraque Deum authorem habet, qui homines vocat ad regnum suum; Tum a parte hominum vocatorum, qui sunt et quoad qualitates internas in peccatis mortui et perditi, et quoad externas, infirmi, insipientes magna ex parte, et ignobiles, 1 Cor. i. 26; Tum a parte instrumenti, quod utrobique est ordinarie Verbum; Tum a parte finis, qui est Dei gloria, et Vocatorum salus: In pluribus tamen differunt, 1. Respectu Authoris, quia in externa Deus imperative tantum agit, exigendo ab homine officium, sed non dando vires ad illud implendum; sed in interna etiam operative cum mandato officii, suppeditando vim illud exequendi, et operando intus, quod imperat foris. 2. Ratione Modi: Illa fit per Verbum tantum, Ista etiam per Spiritum. 3. Ratione Amplitudinis: Illa multorum est, Hæc paucorum, Multi vocati, pauci electi. Illa latior est, quæ extenditur etiam ad reprobos in Ecclesia versantes, quo sensu Evangelium confertur areæ, quæ paleam cum tritico continet, et sagenæ, quæ bonos et malos pisces colligit, Matth. xiii. 47. Ista adæquatur electioni, ut ejus effectus, qui ideo Vocatio xarà gói dicitur, Rom. viii. 28, per quam omnes et soli Electi vocantur. 4. Ratione Eventus: Illa manet semper inefficax, Ista efficax est et finem suum certo assequitur, Quisquis audivit a Patre, et didicit, venit ad me, Joh. vi. 45. 5. Ratione Durationis: Illa temporalis et revocabilis, ut patet in gorxaigas, et in Apostatis, qui redeunt ad vomitum; Ista vero immutabilis et ausrapiantos, Rom. xi. 29. Illa visibilem et externam communionem Ecclesiæ constituit in professione Reli

gionis, et usu Sacrorum; Ista invisibilem et internam in fide et charitate. Ex illa Sancti dicuntur æquivoce, Ex ista vero proprie et univoce.

distinguantur

VIII. Quæstio hic movetur ab Adversariis circa disAn Vocatio exter- tinctionem duplicis istius Vocationis, An vocatio interna na et interna et efficax distinguatur tantum ab externa a posteriori et tantum eventu? eventualiter; An vero etiam a priori, ratione voluntatis et Decreti divini, et naturæ ipsius Vocationis? Lutherani enim Vocationem internam et externam a parte rei unam eandemque censent, ita ut omnes externe vocati, interne quoque vocentur. Rogati vero, qui fiat, quod Vocatio externa in uno sit efficax, in altero non? Respondent, id ab hominis oriri voluntate. Arminiani rem clarius edisserunt, Vocationem in quibusdam esse inefficacem, in aliis non, non quod Deus plura in illis operetur, sed quod bona hominis voluntas efficaciam superaddat, quodque illi pro sua libertate admittant Verbum, quod alii respuunt. Sed Orthodoxi discrimen istud non ab hominis libero arbitrio suspendunt, et solo eventu dimetiuntur; sed ab ipso Dei Decreto et natura Vocationis, et discrimine Gratiæ subjectivæ, quæ longe efficacius in his, quam in illis operetur, petunt.

IX. Rationes sunt, 1. Quia Vocatio interna est xarà gólio, quæ proinde pendet a Decreto Dei, et est æterna et μsraμiλntos, Rom. viii. 28, et xi. 29; Non ergo efficax tantum eventualiter. 2. Quia eventus ipse non aliunde pendet, quam ab ipso Decreto Dei, qui ita dirigit Vocationem potenter, ut eventum suum necessario sortiatur in iis, qui sunt electi, Act. xiii. 48, "Crediderunt quotquot ordinati erant ad vitam æternam. 3. Quia alias homo seipsum discriminaret, contra Paulum, 1 Cor. iv. 7, "Quis te discernit? Quid habes quod non acceperis?" Nec esset "solius Dei miserentis, sed hominis volentis et currentis," Rom. ix. 16; cum tamen Deus operetur in nobis velle et perficere, Phil. ii. 13. Quid hic opponatur ab Adversariis expendetur, quum de efficacia Vocationis agetur in sequentibus.

X. Vocatio rursus distingui solet in ordinariam et mediatam, et extraordinariam et immediatam. Illa est, quam Deus adhibet in ordinaria dispensatione gratiæ, quæ fit interventu mediorum externorum, seu ministerii hominum. Ista vero, quæ extra ordinem fieri solet, respectu certorum individuorum, quæ Deus immediate et per se, absque interventu hominum, vocat ad se et convertit, qualis visa est in latrone, Paulo, et aliis immediate a Deo vocatis.

QUÆSTIO II.

DE VOCATIONE REPROBORUM.

An Reprobi, qui Vocationis externæ fiunt participes, eo Dei consilio et intentione vocentur, ut salutis fiant participes? Et An, hoc negato, sequatur Deum cum illis non agere serio, sed hypocritice et simulate; vel posse injustitiæ ullius accusari? Neg.

Status Quæstionis.

I. Quæstio hæc nobis intercedit cum Lutheranis, Arminianis, et Gratia Universalis Patronis; qui, ut Vocationis Universalitatem adstruant, saltem quoad Præconium Evangelii in Ecclesia visibili, pertendunt quotquot vocantur per Verbum, a Deo vocari cum intentione salutis : quia alias Deus illuderet hominibus et

non serio, sed hypocritice ageret, offerendo ipsis gratiam, quam tamen dare nollet.

II. Nos vero licet non negemus Reprobos, qui versantur in externa Ecclesiæ communione, vocari a Deo per Evangelium; Negamus tamen eo consilio et intentione vocari, ut salutis reipsa fiant participes, quod novit Deus nunquam futurum, quia aliter in Decreto suo de iis constituit. Nec propterea censemus Deum hypocrisis ullius vel simulationis posse insimulari, sed maxime serio et sincere semper agere.

III. Quod ut distinctius percipiatur, notandum, 1. Vocationem externam extendi tam ad Reprobos, quam ad Electos; sed diversimode; Ad Electos quidem primario et directe, utpote quorum solorum gratia institutum sit ministerium Evangelii, ad colligendam scil. Ecclesiam, et Corpus Christi mysticum coagmentandum, Eph. iv. 12, et quibus de mundo sublatis, nulla amplius superesset prædicatio, quia Verbum Dei non potest incassum cadere, Isa. lv. 11; Ad reprobos vero secundario, et indirecte, quia cum Electis sint permixti, soli Deo notis, 2 Tim. ii. 19, non potest Vocatio indiscriminatim ad homines dirigi, quin ejus etiam fiant participes tam Reprobi quam Electi, ut finem suum consequatur ex ordine Dei: ut piscator jaciendo rete intendit tantum bonos pisces capere, sed indirecte malos etiam corradit bonis permixtos.

IV. 2. Finem Vocationis bifariam spectari, vel a parte Dei, vel a parte rei; qui vocatur finis operantis, et finis operis. Licet enim uterque conjungatur in Electis, in aliis tamen separatur. Ut in præconio legali, finis rei est vita per Legem, sed finis Dei post peccatum, non potest esse hominis felicitas, quæ per peccatum facta est homini impossibilis per Legem; sed convictio hominis impotentiæ, et manuductio ad Christum, qui finis est Legis; Ita in Vocatione Evangelica finis rei est salus hominis, quia natura sua eo tendit, ut per fidem et pœnitentiam ad salutem deducatur; sed non statim respectu omnium Vocatorum est finis Dei, sed tantum eorum quibus Deus fidem et salutem dare decrevit.

V. Porro finis iste a parte Dei, vel est communis omnibus Vocatis, vel specialis respectu Electorum, vel Reproborum. Et ad communem quod spectat, dubitari non debet, quin sit juris Dei et officii hominis declaratio, modi ac viæ salutis demonstratio, et promissio salutis iis qui conditionem præscriptam habuerint. Sed specialis respectu Electorum ulterius progreditur, nimirum ad salutis ipsis actualem collationem, quos ideo non modo imperative, sed et operative vocat, non præscribendo duntaxat officium, sed illud ipsum perficiendo, intus per Spiritum operando, quod per Verbum foris præcipit; Respectu vero Reproborum, convictio eorum et inexcusabilitas.

VI. Ut vero a triplici principio Vocatio ista oritur; Ita triplicem finem obtinet. 1. Oritur ab authoritate Legislatoris, qui jus habet præscribendi homini officium suum. 2. A bonitate et gratia Domini, qui creaturæ, licet indignæ et reæ, non desinit benefacere, viam salutis monstrando, et varia beneficia indulgendo. 3. A justitia Judicis, qui contumacem et rebellem vult convincere et inexcusabilem reddere. Hinc triplex finis fluit. Primus est præscriptio officii, ut sciat quid ab ipso exigat Deus, et quid ipsi debeat, nimirum ut credat et resipiscat. Secundus est promissio beneficii, posita conditione, ut cognoscat quid Deus dare constituerit credentibus et pœnitentibus. Tertius est detectio pravitatis cordis, Luc. ii. 35, et inexcusabilitas, Joh. xv. 22, supposita ejus contumacia, ut tum homo ipse in conscientia sua, tum alii reipsa cognoscant, justam esse Dei vindictam, adversus illum