Czyliż idąc w zacne krwi macierzyńskiey tropy,
Nie wynidzie Telemak z twoiey Penelopy?
Co za pompa? co za blask weselnych płomieni?
Czy się znowu z Junoną władca niebios ženi?
Oto zacny Radziwiłł ślub czyni Helenie!
Wiecznym chcą bohatyrskie, nieba mieć, nasienie.
Kiedy bierzesz, Michale, tak nadobną żonę,
W wieczną z nią przyiaźń krocząc: słyszałem Junonę:
Gdybyś i na Ideyskiey górze sprawę sądził,
Nigdyby ci los takiey nagrody nie zrządził.
Ciesz się i stokroć ieszcze powiem, ciesz się mile:
Wykrzykuy głośne io! zacny Radziwile.
DO KSIĘCIA ADAMA CZARTORYSKIEGO
w Dzień dorocznych Imienin.
Musarum Martisque decus!
Książe! narodu Polskiego ozdobo!
Mądry, uczony, grzeczny, piękny, dzielny;
Któryś to wszystko swą zamknął osobą,
Cokolwiek sobie życzy człek śmiertelny.
Nie moiey to iest ręki praca; aby
Ogarnął wszystko razem umysł słaby.
Uczonym twoię mądrość do pisania,
Dzielność żołnierskiey zostawuię ręce;
Grzeczność, co większy dank maią z poznania
Swiata; a piękność Kastalskiey panience,
Co patrząc na cię wzdycha ustawicznie:
Kto z duszy kocha, musi pisać ślicznie.
Jam sobie obrał, co się tylko tycze
Osoby moiey; twe łaski, twe dary!
Trudne to dzieło: nigdy ich nie zliczę,
Choćbym Parnaskie sam popił nektary.
Wie świat, żem przez cię tym iest, czym mię sądzą I ci co służą, i co w kraiu rządzą.
Tyś mego szczęścia pierwszy krok, Adamie!
Tyś mi dał pierwszy wstęp do maiestatu.
Twoie z ciemności dźwignęło mię ramie,
Daiąc mię poznać monarsze i bratu.
I że mi pańskie otwarte pokoie;
Jego to łaska, lecz staranie twoie.
Ukrytych w ziemi leży skarbow tyle,
Lecz ich niekopie ręka pracowita:
Czasem się znaydzie w niepozorney bryle
Zyła złotego metalu obfita.
Piękny iest kruszec; lecz ten niemniey drogi,
Kto zaniedbane, otworzył odłogi.
Szczerze wiernego umysłu wyznanie
Przechodzi wszystkie pochlebstwa rymowe;
Bierz ie, móy Książe, na powinszowanie,
Pomniąc łaskawie za przysłowie owe:
Ze ten nad wszystkich wymową góruie,
Który co mówi, co pisze, to czuie.
Wszczęty w Warszawie na Nowymmieście, którym część Collegii Nobillium S. Jesu w perzynę poszła dnia 19. Kwietnia 1773.
Po cóż się żalić, po co próżnym dąsać gniewem
Na to, co nieprzeszkodny z nieba wyrok zdarzył;
Jak ów, co obalonym kęs nie starty drzewem,
Na niewinne się drzewo wieszcz
1 Horacyusz w Księdze II. pieśni 13.
Bóg chciał: nie masz cię, zacne Polskich Muz siedlisko!
Szumny Eol z kulawym stróżem dymney kluzy,
Ten martwe z gmachow twoich zrobił zgorzelisko,
Ow i same rozwionął po powietrzu gruzy.
Piękna twych wychowankow, Apollinie, trzoda
Ze swemi obcych szuka kątow przewodniki;
Rząd idzie w zamieszanie, w ubóstwo wygoda,
Nim czas i przemysł złoży pomącone szyki.
Pracuy, kleć w dzień i w nocy, człecze niespokoyny,
Kryśląc w głowie z twych trudow zyski coraz nowe:
A to los stoiąc pozad w tysiąc trafow zbroyny,
Zamiast liczb, cyfry tylko roztacza iałowe.
Tež same, co ci służą ku wdzięczney wygodzie,
Jutro gonią na odwrót przeciwne żywioły;
Po lubym trunku znaydziesz topielisko w wodzie,
Ziemiać połknie, a ogień obroci w popioły.
Tak gdy w buyney pasiece pszczołki złoto-gware
Cało-letnim plon słodki zbieraiąc starunkiem,
Gdy już prawie pod iesień śpichrze lipko-iare
Wytłoczonym z łupieży łąk napełnią trunkiem:
Niespodziewny ożogiem smolnym bartnik zmaca;
Leci co żywo z ula gospodarz i dziatki:
Idzie w niwecz łożona rąk tysiącznych praca;
A kto inny pożera frasowne dostatki.
Cóż za dziw, że iak plecie wiek ów w baśnie płodny,
Gdy storęczny wielko-lud z równemi potwory,
Spisek na iasne bogi zrobiwszy niegodny,
Aż w górne trzaskał dębem rygle i zawory:
Ztrwożona dzikim gwałtem cna niebianow rada,
W różne się przemykała postawy z popłochu:
Ow capem został w trzodzie, ten cielcem ze stada,
Tamten w swoim pierzysku dyszał gdzieś w maclochu.
Ledwo gomonny bęben, a dzwon ryknął z wieży,
Ze się do bram Parnaskich groźny Wulkan zbliża,
Kalliope w pokrzywy, Klio w krzaki bieży,
Rani stopki po głogach Melpomene chyża.
Co iey pierwey nie tknęła dłoń uczoney ręki,
Prócz śkiełek gwiazdo-łownych, lub cytry Marona,
Tłucze dachy oskardem, rozrywa osęki,
Erato grubym kopciem zewsząd oczerniona.
I móy myślał Apollo iuż koło ucieczki,
Zaniechawszy i łuku i Słowiańskiey liry;
By mu łaskawy Bachus z śwey przytułek beczki
Nie zdarzył, wsadziwszy go ze swemi papiry.
W takim nowy 2 Dyogen, gdy doń gromca Meda
Przyszedł, siedziałem gmachu; kiedyś i o drobney
Cząstce twych sług, o królu! iakiego nam nie da
Wiek oyca, pamiętaiąc, cieszył dom żałobny:
2 Wzmianka tu o owey beczce, w którey autor miał wszystkie swoie papiery złożone; a z którą umykaiąc od pożaru, obalił się i piersi sobie mocno naruszył.
|