Lex Dei erat Judæis, et tamen peccata eorum non sunt consumpta. Flamma enim lex Dei est; rubus autem peccata Judæorum sunt, quæ lex non potuit concremare:Nihil (1) enim, inquit Apostolus, ad perfectionem deduxit lex. Alii vero in rubo inflammato, et non combusto Ecclesiam intelligunt inflammari persecutionibus, et eam tamen, loquente in ea Domino, non perire. Alii namque per ru bum Mariam significari putant, in qua virginitas (2) ardebat, et nullum detrimentum patiebatur. Quod vero in eodem rubo Dominus Moysi apparuisse legitur, significat non alibi, quam in Ecclesia eum credentibus apparere. Et dixit Dominus ad Moysen (3): Solve calceamenta de pedibus tuis. Illa autem Moysi deposita calceamenta, hoc significabant, quia nullus digne consistere, vel Dosponsa sponsum repudia- » que sicut dictum est Jore vellet, discalcearetur ,, sue, et Moysi. Hebræi ille, et hoc esset signum,, autem dicunt, propterea repudii. Proinde Moyses in rubo apparuisse, et ,, non in alio ligno, ne for,, te sculperent in eodem Judæi idolum. Semper enim Deus abstulit occasionem idolatriæ.,, (1) Hebr. vII. 19. Nihil enim ad perfectum etc. (2) Cod. divinitas. (3) Exod.111. ver.5. Solve calceamentum . دو دو discalceari jubetur, ne ,, ad Ecclesiam, quæ in ,, rubo significabatur,quasi » sponsus calceatus accede,, ret. Hoc enim Christo ,, servabatur, qui verus » sponsus erat; de quo di,, cit Joannes : Cujus non sum dignus solvere corrigiam calceamenti; uti 59 دو دو minum videre potest, nisi qui cuncta terrena, et mortalia deposuerit vitia. Est et alia figura in eo quod excalceari jubetur Moyses; veterum namque consuetudo erat, ut si sponsam sponsus repudiare (1) vellet, discalc earetur ille, et hoc esset signum repudii; proinde Moyses excalceari jubetur, ne ad Ecclesiam, quæ in rubo significabatur , quasi sponsus calceatus accederet: Hoc enim Christo servabatur, qui verus sponsus erat, de quo dicit Joannes (2): Non sum dignus solvere corrigiam calceamenti ejus. CLXXXVII. QUARE IN RUBO DOMINUS APPA- Dominus (3) enim propterea in rubo apparuit Moysi, et non in alio ligno, ne forte exculperent in eodem Judæi idolum; semper enim abstulit Dominus causam idolatriæ. (1) Deuteron. xxv. 9. (2) Joan. 1. 27. Cujus ego non sum dignus, ut solvam ejus corrigiam calceamenti. (3) Vide S. Isidorum Hispalensem in Exod. Comment. cap.cit. CLXXX VIII. DE SCENOPHE GIA Scenophegia siquidem tabernaculorum (1) celebratio dicitur, quæ apud filios Israel magna cum veneratione decima die mensis septimi, ob suæ liberationis recordationem ab Egyptiaca servitute, annue celebrabatur (2). Qui mox ut a præfata liberati sunt servitute, transeuntes mare rubrum, a vasta eremo suscepti, per quadraginta annos in eadem in papilionibus, atque tabernaculis habitaverunt, donec ad terram promissionis pervenerunt. Hæc tabernaculorum solemnitas, non unius diei, sed multorum erat ; quam Joannes Evangelista declarat, dicens (3) Mediante autem die festo; et alibi (4): In novissimo autem die magne festivitatis stabat Jesus. Illud sane sciendum est, quia non vacat mysterio (5), quod Scenophegia celebratur. Ecce Apostolus (6): Omnia, inquit, in figura contingebant illis. Quod si omnia, ergo et dies festi, et Sabbatorum, ac Neomeniarum, nec non et ri (1) Exod. cap. xxix. 13) Joan. vII. 15. Jam au (4) Ibid. ver. 37. ubi die magno. (5) Supplevimus mysterio. (6) 1. Cor. x. 11. et ritus sacrificiorum, atque legalis cuncta observatio. Hinc est igitur, quod idem ait (1): Finis legis Christus est. Ergo et Scenophegia contigit illis in figura. Sed videamus, cujus hic dies festus umbra erat futuri. Videamus igitur, qui sint Israelitæ ; cuncti scilicet fideles recte Israelite, hoc est, viri videntes Dominum vocantur. Ipsi nimirum & Hebræi sunt, hoc est, transitores, nec non et Judæi confessores. Hi profecto ab Ægyptiaca servitute, hoc est, dæmonum liberati suasione nihilominus, et mundi hujus cupiditate, mare quoque rubrum, hoc est, Baptismi transeuntes Sacramentum, quod et rite dicitur rubrum, quoniam Domini Sanguine est rubricatum; ab eremo sanctæ sunt suscepti Ecclesiæ, quæ in hujus vitæ consistit afflictione, et amaritudine. Quamdiu ergo in hac sumus, non in domibus manufactis, non fundamento locatis, sed in deserto, et in tabernaculis commoramur; quoniam quidem: Non (2) habemus hic manentem civitatem, sed futuram expectamus in cælis ; et iterum (3) Scimus autem, quia si terrestris domus nostra hujus habitationis dissolvatur, quod ædificationem ex Deo habemus: domum non manufactam, æternam in cælis. In hac etenim eremo commorantur peregrini, et advenæ, quos alloquitur Petrus, dicens (1): Obsecro vos tamquam advenas, et peregrinos abstinere vos a carnalibus desideriis, que militant adversus animam. Quos et Apostolus alloquitur, dicens (2): Jam non estis hospites, et advene; sed estis cives Sanctorum domestici Dei; ac si diceret : hospites a regno patriæ celestis fuistis, sed jam nunc mundum contemnendo cives effecti estis. Hinc est, quod Abel occiso, Chain civitatem (3) legitur ædificasse, et eamdem Henoch appellasse. Henoch vero septimus ab (4) Adam in generatione justorum translatus narratur fuisse. Per Chain ergo, qui civitatem ædificavit, illi profecto designantur, qui hujus mundi gloriam quærunt, quæ per Henoch civitatem figurate ostenditur. Unde est illud (5): Hereditas ad quam festinatur in principio, in novissimo benedictione carebit. Illi nimirum, qui hic gloriam non quærunt, ut terram promissionis ingrediantur, omni desiderio præstolantur; hinc est, quod in sonitu Domini transeuntis stetisse Elias legitur in ostio papilionis (6) sui. Nota ergo, quia non intus, (1) i. Pet. 1. 11. (4) Addidi ab. (5) Prov. cap.xx. ver.2 1. (6) 111. Reg. XIX. 13. |