Juliusz Słowacki: jego życie i dzieła w stósunku do współczesnéj epoki, Tom 3

Przednia okładka
Nakł. księg. Gubrynowicza i Schmidta, 1881

Z wnętrza książki

Inne wydania - Wyświetl wszystko

Kluczowe wyrazy i wyrażenia

Popularne fragmenty

Strona 243 - Kto drugi tak bez świata oklasków się zgodzi . Iść?... taką obojętność, jak ja, mieć dla świata? Być sternikiem duchami napełnionej łodzi, I tak cicho odlecieć — jak duch, gdy odlata? Jednak zostanie po mnie ta siła fatalna, Co mi żywemu na nic... tylko czoło zdobi ; Lecz po śmierci Was będzie gniotła niewidzialna, Aż Was, zjadacze chleba — w aniołów przerobi.
Strona 242 - Lecz zaklinam — niech żywi nie tracą nadziei I przed narodem niosą oświaty kaganiec; A kiedy trzeba, na śmierć idą po kolei, Jak kamienie przez Boga rzucane na szaniec!...
Strona 242 - Nie zostawiłem tutaj żadnego dziedzica Ani dla 'mojej lutni, ani dla imienia: — Imię moje tak przeszło jako błyskawica I będzie jak dźwięk pusty trwać przez pokolenia. Lecz wy, coście mnie znali, w podaniach przekażcie. Żem dla ojczyzny sterał moje lata młode; A póki okręt walczył — siedziałem na maszcie, A gdy tonął — z okrętem poszedłem pod wodę...
Strona 116 - Na skałach Oceanowych postawiłeś mię Boże , abym przypomniał wiekowe dzieje ducha mojego; a jam się nagle uczuł w przeszłości Nieśmiertelnym , Synem Bożym , stwórcą widzialności i jednym z tych, którzy Ci miłość dobrowolną oddają na złotych słońc i gwiazd girlandach.
Strona 215 - Oczy moje łez pełne. Serce odpowiedzialne przed Bogiem. Mękę wielką czuję. - Co chciałem, stało się. Pola przyległe pełne są ruchu. Przy ogniskach nabożne pieśni śpiewają. Ofiarują się. Ciała kładą za ducha nieśmiertelność. Boży czas zaczynają".
Strona 230 - We wszystkim, chcąc wyjść z biedy, trzeba drogę odmienić, trzeba formę wziąć nową. Lecz trzeba to uczynić prędko i energicznie, nie tracąc czasu na zatrzymywaniu rzeczy, które od nas odlatują w przepaść. A pańszczyzna i królowanie szlachty polskiej jest jedną z takich rajskich róż, które już Ewa Polska na wieki utraciła. A że powinna była to utracić, to świadczy mała miłość, którą sobie u ludu zyskała.
Strona 157 - Postanowiłem niebiosa zatrwożyć, Uderzyć w niebo tak jak w tarczę z miedzi. Zbrodniami przedrzeć błękit i otworzyć, I kolumnami praw, na których siedzi Anioł żywota, zatrząść tak z posady, Aż się pokaże Bóg w niebiosach — blady...
Strona 61 - Otóż dokompletowałem siebie czynem, to jest, spotkawszy mego przeciwnika na wyższem stanowisku podniesionego ku prawdzie prawdziwej Bożej — już nie w jezuityzmie — podałem mu rękę — i teraz jesteśmy razem — jesteśmy ja i on i jeszcze trzeci ... równie zajęci sercami naszych braci, równie pomagający duchem i życiem, ile go który ma w sobie . . . Życie takie podobne jest do życia Aniołów, i nieraz ozłocone uśmiechem są twarze nasze, a prawie zawsze serca spokojne.
Strona 184 - O zgon Polski ich pytałem , Ja urodzon po jej zgonie. Za co życie, w życia chwili Z taką pychą roztrwonili , Że potomkom nie zostało Ni potęgi ni puścizny. Jedno w zamian ich ojczyzny Rozebrane kraju ciało? Co ich wichrem takim gnało Po dziejowej czasu fali , Że tak dbając o nas mało. Krew nam , iw tej krwi — śmierć — dali...
Strona 274 - ... kiedym je pisał. Teatralny koturn włożyłem na stopy moje, abym, dziecięciem jeszcze będąc, wzrostu sobie przymnożył. Pokazałem się więc po raz pierwszy jako artysta ludziom, którzy bynajmniej o artystostwie nie myśleli... ważną i okropną tragedyą rzeczywistą zajęci. Pierwszemi dwoma tomami zgubiłem się na cały czas życia mego i teraz muszę bez echa śpiewać, choć śpiewam inaczej...

Informacje bibliograficzne