Orbata quem defleverat,
Partem recepit anxia.

Quem vix putabat redditum
Præventa voto prospero,
Res mira quando cernitur
Solet stupere visio.

Recolligit rector gregem,
Errore captum semitæ,
Pastoris arce cognita

Gavisa sunt ovilia.

Sumpsit gradum quo tempore Regressus est eo die, Quis non superno munere Hoc contigisse prædicet? Tantum nec ante præmium Plebi fuit, cum factus est, Lætata quantum tunc fuit Quando recepit præsulem. Venite, cives, plaudite, Et vota votis addite; Quo facta sunt miracula, Servent eum cœlestia. Christus sereno lumine Circumvolet, quem reddidit, Ut trina crescat gratia, Mercede, vita, gloria. Imum canendo concrepet, Quisquis Deo non invidet; Laus ejus est, qui præsulem De mortis ore retrabit.

Zelante fido pectore,

Jam vera dici non pudet,
Hæc parva nobilissimo

Papæ damus Leontio.

* Juxta Baronium, in notis ad Martyrologium Romanum 8 Maii, et Possevinum, in Apparatu sacro,

mus fuerit a S. Siagrio martyre, fratre reginæ Gallia

qui existimant hunc Drepanium esse illum cujus meminit Sidonius Apollinaris lib. vi, epist. 11. EDIT.

vixisse ad annum Christi 650. Scripsisse hymnos ipse testatur ad Wulphinum grammaticum :

Conticuit citharæ quondam vox optima nostræ,
Et lyra dulcimodos pressit amica sonos.

Quid præterea scripserit, non possum affirmare.

PSALMUS XXII.

Me pater omnipotens clementi jure gubernat, Non mihi dira fames, non ulla nocebit egestas. Adsunt graminei colles et pascua læta, Adsunt et liquidi fontes et flumina larga. Ilis ego nutritus, his semper abunde refectus, Justitia rectos contendam carpere calles, Quos mihi dux mentis secreto lumine pandit, Ipsius ut nomen celebretur laude perenni. Illum ego corde sequens, lethi mortisque tenebras, Intrepido calcabo pede, mala nulla timebo : Meme quippe tux pie rex correptio virgæ, Me baculus, pater alme, tuus firmatque regitque. Tu mihi delicias, tu mensam epulasque parasti, Qui satur invictas adipiscar pectore vires, Adversasque acies pulchro certamine vincam, Ut mihi post validos pugnæ victricis agones. Lætitiæ largo caput aspergatur olivo, Lucifluusque calix pleno me proluat haustu, Servatusque tua cunctis pietate diebus, Sidereum Christi mcrear conscendere templum, Sub quo perpetuis vivam feliciter annis.

PSALMUS XXVI.

Sive ergo castris sedeant, seu prælia tentent, Ponam corde metum, spem tota mente resumam.

Persolvam, gaudensque melos et carmina dicam : BO Deus, ætherei censor mitissime regni, Pande salutiferas moestis clamoribus aures, Quosque gemens fundo miseratus respice flexus. Te mea vult facies, te mens, te corda precantur, Conspectum faciemque tuam, Pater alme, requiro. Neve pios oculos, sanctum neu subtrahe vultum, Neu famulum Dominus bello incumbente relinque : Esto mihi clemens potius, fidusque patronus, Nec me contemptum truculentis desere monstris. Ne me quippe feri quondam liquere parentes : At bonus hic Dominus dulci pietate refovit. Pande mihi rectum perplexa per avia callem, Legis et eximiam tribuas fulgere lucernam, Ne ferro accinctos incurram nescius hostes : Sed duce te gradiar inimica per agmina tutus; C Nam me falsiloqui cinxerunt undique testes : Nil tamen insontem mendacia vana nocebunt, Sed mendax proprium portabit lingua reatum. Ast ego confido Domini quod gaudia larga Vitali in patria lætus sine fine videbo. Exspecta Dominum constanti corde benignum ; Semper et adversis conflige viriliter armis, Nam bona perpetui patiens feret inclyta regni. PSALMUS XXVII.

Ꭰ

Ad te polorum conditor Clamore supplex intimo, Votum precemque dirigo : Aurem benignus commoda.

Nam si tuis oraculis
Indigna gesto pectora,
His exsto jam simillimus.
Imo vorantur qui lacu.

Audi precantis anxia, Pater supreine, murmura, Dum templa cœli ad ardua Elata tollo brachia.

Ne me scelestis obsecro Et criminosis cœtibus Mixtum trahas ad infima Pœnæ voracis tartara.

Qui lingua et ore subdolo Pacem loquuntur proximo: Dirum sed altis contegunt Bellum feri præcordiis.

His ergo, judex optime,

1085

Parem repende gratiam;
Tormenta versutis vafra,
Infer malignis callida.

Manus iniquis actibus,
Vitamque fraudi deditam
Condigna plectat ultio,
Fraus fraude, vita concidat.
Domus dolosis illita
Fucis perenne corruat :
Quae facta mens nescit Dei,
Densis tenebris horreat.

Grates polorum principi,
Qui vota servi supplicis
Vocemque clemens flebilem
Tanto beavit munere.

Hic dimicantem protegit,
Juvat, tuetur, erigit :
Hujus favente numine,
Claros triumphos consequor.
Tunc dura post discrimina,
Caro dolore libera
Florebit, et decus novum
Pulchræ salutis induet.

Huic ergo prompto spiritu
Mei decoris principi
Laudes sacrabo debitas
Dulces et hymnos concinam.
Hic namque virtus inclyta
Plebis beatæ præmia ;
Hic ipse Christo proflua
Servat salutis gaudia.

Salva, Creator optime,
Plebem redemptam sanguine,
Tuæque dita præmiis
Hæreditatis gloriæ.

Hanc cum potenti dextera
Semper guberna et protege,
Extolle summis hanc bonis,
Ævi perennis sæculis.

HYMNUS ANANIÆ, AZARIÆ ET MISAEL,
SANCTORUM TRIUM FUERORUM.

Te sator immensas tellus fundata per undas, Te quoque sublimi gaudentes vertice montes, Et colles humili spectantes sidera collo, Aeriæque sonent jucundo murmure silvæ, Atque omnis celebret fetus telluris opimæ Tum fontes gelido moderantes caumata potu, Et maria horrendo quatientia littora fluctu, Flumineusque canat lapsus clamore sonoro. Te ceti immanes, et quidquid reptat in undis; B Te volucrum dulcis laudet concentus in agris. Te pecorum mitis grex inclyte personet, et te. Vis etiam resonet rabidarum torva ferarum. Hunc hominum omne genus pollens ratione potenti Innumeris recinat linguis, hunc ipsa resultet Israelitarum nimium plebs cara Tonanti. Vosque sacerdotes, quos nobile germen Aaron Edidit, et sacro Levitæ sanguine creti, Quos proprii templi voluit Deus esse ministros, Perpetuas supero laudes persolvite Regi.

Spiritus hunc animæque ciant per sæcla piorum, Et sancti atque humiles pura pietate frequentent. Hunc Anania sacer summo sustollat honore, Azariasque simul reverendo prædicet ore, Et Misael pulchro sanctus collaudet amore, C Qui se de medio fornacis turbine tutos Eruit, et venti rorantis flamine fovit,

Ꭰ

Cum rapidis cincti canerent hæc carmina flammis,
Vimque suam oblitus sanctos non læderet ignis.
Res mira, et nullis abolenda in sæcula sæclis,
Non caro, non vestis, non verticis ipse capillus
Ardorem sensit piceum flammæve vaporem :
Quin læti atque alacres, ipso poscente tyranno,
Egressi in laudes veri domuere profana
Ora Dei, quo psallenti mirantia vultu,
Horrore ingenti tremuerunt barbara corda.
Hunc et nos igitur summum sanctumque paren-
[tem,

Cum nato immensi statuit qui culmina cœli :
Cumque sacro flatu, virtutum auctore potentum,
Laudibus assiduis digno exsultemus honore.
Te, Domine, æternus cœlorum prædicat axis,
Te laudat cœli sacrosancto exercitus ore,
Glorificatque ingens cunctarum machina rerum,
Extollit, metuit, clamat, benedicit, adorat.

HYMNUS AD MICHAELEM ARCHANGELUM.
Clarent angelici sublimia festa diei,
Allatura piæ dona beata animæ,
Hunc etenim Michael, aulæ cœlestis alumnus,
Conspicuo nobis consecrat ore diem,
Dignatus Petri Paulique invisere sedem,
Imperiumque fovens inclyta Roma tuum,
Qui proceres inter pia monia luce coruscos,
Egregio vultu splenduit orbe novo:
Cum Deus expulsis lucem depromeret umbris,

Nullius ut muri cingier orbe queat :
Sed Deus hanc ignis jugi munimine cinget,
Consumens hostes, lumen et intus agens;
Ilic sub fine etiam cum serpens ille vetustus
Intulerit Christo prælia cassa Deo,
Caelestem cupiens telis exscindere sedem,

Et populum sacrum carpere dente fero,
Consurget toto cœlestis turbine pugnæ,
Flammarumque globis castra nefanda premet :
Tum populus Christi perfecta pace fruetur,
Semper et angelico concinet ore melos.
DE CEREO PASCHALI.

Alme Deus rerum, cœli custodia cujus
Legibus æternis vertigine concita jugi
Volvitur, immensi socialis machina mundi :
Te cœlum, et quidquid cœli tegit aureus umbo,
Te chorus astrorum, te sol et menstrua luna,
Te nimbi et nebulæ, verrentesque æquora venti,
Te lucis noctisque vices, te quatuor anni
Tempora, transcursis in se redeuntia rivis ;
Te terra, et quidquid terras ambitque tegitque,
Te freta, te curvis errantia flumina ripis,
Te properi fontes, te jussæ stare paludes,
Te prone pecudes, sortitæque alta volucres,

Te muti pisces, te virosi serpentes,

Pro se quisque tremunt: age rerum maxime rector
Sidereas acies oculorum blanda tuentum
Ad famulos demitte tuos, vultuque serenus
Aspice constructam tanta in mysteria plebem,
Unum quæ trino celebrant sub nomine numen.
Non sic Idæis simulantur Dindyma Gallis,
Attica nec Graiis nuribus vigilatur Eleusis,

A Orgia Thebanus vel agit nocturna Citharon,
Nil habet insanum strepitu, nil thure vaporum,
Sanguine nil madidum, nil cursibus immoderatum.
Nox sacris operanda tuis tantum prece pura,
Simplicibus votis manibusque celsa supinis,
Te colimus natumque tuum, quem cuncta tuentem,
Et tibi consortem verbo genitore creasti,
Ignea quem celsi linquentem moenia cœli,
Visurumque suas hominis sub imagine terras,
Intacto prægnans utro dedit innuba mater,
Hunc ut per totam possimus dicere noctem,
Inferimus claros sanctis altaribus ignes.
Vestibus innumeris tereti circumflua gyro,
Æquoream cohibet formatrix cera papyrum,
Cera domus mellis: jam cætera turba colentum
B Nigrantes tenuat vario splendore tenebras,
Ubertat stupas, fervet discordia concors,
Ut dum sacra pio peraguntur mystica ritu,
Æmula sidereis vigilent funalia flammis.

C

Hæc tibi nempe tui patris indiscreta propago, Multa luce micans, terra nox splendet in omni, Nox claro mage clara die : gens nulla nivali Usque adeo subjecta polo est, quam frigore pigram Sidus et æternæ premit inclementia brumæ, Quæ te Christe neget rutilum : qua flammeus orbem Sol agit, occidui quæ meta secunda diei est, Et qua prima patet redituræ janua lucis; Tu coleris, dum finis erit, dum terra manebit, Vertetur cœlum, vertentur mensibus anni, Semper honos nomenque tuum laudesque canentur. DREPANIUS MODUINO

AUGUSTODINENSI EPISCOPO.

Exhortatio ad legenda sacra volumina.
Solvo pater profluas hilari de pectore grates,
Quod reseras Floro labra benigna tuo.
Ex queis prædulcis distillat gratia mellis,
Ambrosiusque liquor pectora nostra fovet
Audieras crebro Domini pia dicta jubentis,
Os ego, si pandas, exsatiabo tuum.
Cœlestem sitiens traxisti in viscera flatum,
Unde modo suavis efflat et almus odor.
Hausisti placidas Jesu de fontibus undas,

Unde meam recreas doctor abunde sitim.
Sic rogo divinis flagrent tua pectora flammis,
Quas patribus Christus misit ab arce poli.
D Cum vehemens subito sonuisset ab æthere flatus,
Fulsissetque omni vertice lingua rubens :
Queisque duo valide fervebant corda virorum,
Quos voluit media Christus adire via,
Mystica sacrorum reserans oracula vatum,
Ore uno et cunctos se cecinisse docens.
Crede, pater, multo gaudent mea viscera motu,
Et lætante anima vix mea lingua silet:
Quod me non meritum tanto dignaris amore,
Tamque pio affaris carmine, tamque sacro ;
Quod non Assyrii violatur fluminis undis,
Nec sordescit aquis, turbide Nile, tuis;
Sed liquido potius Jordanis manat ab amne,
Quo pulcher Christi ketificatur ager.
Jam nunc Castalii siecetur fontis arena,

Aoniumque nemus fistula nulla sonet : Laurus Apollineæ marcescat denique silvæ, Cumque suis baccis alba ligustra cadant; Victrices Christi vigeant per sæcula palmæ, Quas olli exsultans turba canora dedit, Paciferos scindens oleæ de vertice ramos,

Atque sacram sternens veste nitente viam, Quæ Dominum portans mansuetæ pullus aselle; Poneret innocuos molliter ille pedes. Si placidi fontis vitalem quærimus undan,

En Silo nobis vena salubris adest, Quæ naturales potis est abolere tenebras,

Atque diem cæcis reddere luminibus. Si montes collesque juvant, sanctique poetæ, Ecce Sionis apex mœnia sacra feret. In laudes Christi Thabor exsultat, et Hermon, Libanus aeriis plaudit et ipse cedris, Carmelus sacer est Eliæ fulmine pollens,

Vertice sublimi fert holocausta Dei, Nomine qui duplici Sina vocitatur et Horeb, Legiferum nobis monstrat et ipse senem, Flammea cornuto vibrantem lumina vultu, Gestantemque sacris jura superna tablis. Job prius heroo sua carmine bella retexit, Divina David personat ipse lyra.

Qui loquar insigni tumidum Solomona cothurno,
Qui thalamos Christi psallit et Ecclesia?
Ho3, reverende pater, pleno sectentur amore,
Hinc sensus nostri verbaque cuncta fluant.
Auctorem pia lingua suum canat atque resultet,
Auctorem proprium mens pia concelebret;
Christicole sermo Christum ciat ore fideli :
Hoc dignum, hoc justum est; suave, salubre,
[pium.

DREPANIUS AMICO.

Pro suscepta sui defensione gratiarum actio. O quam suavis odor vestri de pectoris aula, Exilit, o Christi frater amore potens. Mulcentur sensus, mulcentur viscera tota, Oblectatque omnem cœlica vis animum, Non ita vernali vitis sub sidere flagrat,

Palmite cum læto gemmeus exit honor;
Nec sic camporum redolet nova gratia fundens
Candida puniceis lilia mixta rosis:
Hoc et floriferæ vincuntur munera silvæ.
Pomorumque omnis exuperatur odor.
Diligis et pariter præsens, et diligis absens,
Nec variat castum callida fraus animum,
Sive hostes, seu sint cari sine labe sodales :
Nos tua corda fovent, nos tua lingua canit.
Istis grata refers, illos ratione refellis,

Diversisque armis dimicat unus amor,
Et superat quoniam verax dilectio victrix,
Semper in æternum clara trophæa feret.
Solis atra odiis, votisque actisque malignis,
Turbine præcipiti jure ruina venit.

At sincerus amor, ceu lux æterna coruscat:
Nec cedit tenebris, sed tenebrosa fugat.

A Quid? quod crebro etiam mittis pia verba salutis,
Pluribus et donis hicque domique oneras?
Hic est verus amor, hæc est affectio munda,
Hoc patris et Christi munus ubique pium.
Talia diffundit per mentes dona pudicas,
Sedibus ætheriis spiritus ille fluens.
Antiqui nunc orsa senis juvat ore referre,

B

C

Lumine qui captus, mente serenus, ait, Sic mea nunc redolet proles velut inclyta rura, Munera divino quæ benedicta cluunt; Det tibi cunctipotens cœli de rore salubri, Pinguibus eque arvis munera larga satis : Scilicet egregios æterni fratris acervos,

D

Exundans oleum, vinaque pulchra nimis, His verbis persolvo libens tibi, care patrone, Perpetuas grates, vota benigna simul. Nam decet, et pulchra prorsus ratione recurrit, Divinis dictis munera diva cani.

Sis felix coeptum servans per sæcula amorem, Acceptus celso semper amice Deo.

DREPANIUS VULFINO,

GRAMMATICO AURELIANENSI.

Hortatio ad rescribendum.

Annuus excurrit revolutis mensibus orbis.
Quod tua vox nostris auribus insonuit,
Tam nitidis chartis, tam claris culta figuris,

Ut specimen cordis pagina pulchra daret :
Sic liquidas puteus profundit largifer undas,
Et rapidus rapido fervor ab igne salit.
Sic rutilus rutilum vomit et carbunculus ignem,
Puraque fert durus vina venusta calix.

Ex oleæ pulchro pulcher quoque vertice fructus
Carpitur, atque liquor pulchrior inde fluit;
Sed mihi mellifluum rapuit sors invida carmen,
Et dulcem pateram fregit iniqua manus.
Frigida ceu si quis sitienti pocula demat,
Vel famido gratas vertat ab ore dapes :
Proque dolore venit misero quod sæpe verebar,
Et metus ille meus re manifestus adest.
Conticuit citharæ quondam vox optima nostræ,
Et lyra dulcimodos pressit amica sonos.
Quid rogo frater agis tam longa silentia servans?
Quove tibi nostri tam cito pulsus amor?
Certe tanta tuæ tum florida carmina musæ

Haud parva ut pateant indiguere mora.
Vix tamen excursos excussit vis tua versus,
Dum volucres apices sic revolare jubes.
Justa igitur cœptis, et scribe, et scripta reposce:
Sic etenim dulcis crescere suevit amor.
Sermo ligat mentes, permulcet pectora sermo,
Absentes sociat, scissaque conciliat :
Sic animæ David Jonathæ mens pulchra cohæsit,
Nec patris horrendis dejicienda minis.
Vox etenim prudens, ceu fervida succina flagrat,
Et rapit attactu corda modesta suo.
Prome precor solitos mellito gutture cantus,
Et releva nostram dulcis amice sitim.