11 HEIDNISCHE ZAUBERLIEDER. TAUFGELÜBDE. 12 ZWEI HEIDNISCHE ZAUBERLIEDER. Aufzeichnung des zehnten Jahrhunderts. Jac. Grimm über zwei entdeckte Gedichte aus der Zei des deutschen Heidenthums, Berlin 1842: Abdruck S. 10 fg. S. 4 und Schriftnachbildung. Litt. Gesch. § 24, 1. S. 43 u. § 25. S. 45 fgg. Aufzeichnung des neunten Jahrhunderts. Monumenta Germanic historica ed. Pertz 3, Hannov. 1835, pg. 19. Litt. Gesch. § 20, 3. S. 35 u. § 26, 13. S. 50. Forsáchistu diobolae? 15 en ende saxnote ende allum them unhold EXHORTATIO AD PLEBEM CHRISTIANAM. Exhortatio ad plebem christianam, Glossæ cassellanæ, über die Bedeutung der deutschen Fingernamen von Wilh. Grimm, Berlin 1848: Nachbildung der Casseler Handschrift und S. 71 bis 74 Abdruck. Die Lesarten der Münchner Handschrift nach deren Abdruck in Massmanns Deutschen Abschwarungs-, Glaubens-, Beicht- und Betformeln, Quedlinburg u. Leipzig 1839, S. 150 bis 154. Litt. Gesch. § 20, 3. S. 35. 10 Hloset ir, chindo liupostun, rihti dera calaupa, 5 fona demo truhtine innan caplasan, dera calaupa cauuisso faoiu uuort sint: dem uuihom potom sinem, deisu uuort thictota 20 uueo mag er christani sin, der dei lirnen ni uuili noh in sinera cahucti hapen? Denkmahle des Mittelalters von Hattemer 1, SGallen 1844, S. 324 fg. Litt. Gesch. § 20, 3. S. 35. Credo in deum patrem omnipotentem, creatorem cæli et terræ, et in Jesum Christum filium Kilaubu in kot fater almahticum kiskat himiles enti erda enti in ihesum christ sun eius unicum, dominum nostrum, qui conceptus 20 sinan ainacun unseran truhtin. der inphangan DAS VATERUNSER MIT AUSLEGUNG. Die deutschen Abschwærungs-, Glaubens-, Beicht- und Betformeln von Massmann, Quedlinb. u. Leipz. 1839, S. 165 a bis 168 a; die Handschrift nach S. 49 im neunten, nach Docens Miscellaneen 2, 288 noch vor dem neunten Jahrhundert aufgesetzt. Litt. Gesch. § 20, 2. S. 35. * 5 Pater noster, qui es in celis. Fater unser, du pist in himilum. mihhil gotlich ist, daz, der man den almahtigun truhtin sinan fater uuesan quidit. karisit denne, daz, allero manno uuelih sih selpan des uuirdican gote, cotes sun ze uuesan. Sanctificetur nomen tuum. Kauuihit si namo din. Nist uns des duruft, daz uuir des dikkem, daz, der sin namo kauuihit uuerda, der eo uuas uuih enti eo ist: uzzan des dikkames, daz, der 10 sin namo in uns kauuihit uuerda, enti de uuihnassi, de uuir in deru taufi fona imo intfengun, daz uuir ze demu suonotakin furi inan kahaltana pringan muozin. Adveniat regnum tuum. Piqhueme rihhi din. sin 15 richi uuas eo enti eo ist: uzzan des dikkames, daz daz sin richi uns piqhueme, enti er in uns richisoja, nalles der tiuval, enti sin uuillo in uns uualte, nalles des tiuvales kaspanst. Fiat voluntas. uuesa din uuillo, 20 sama so in himile ist, sama in erdu. daz nu so unpilipono enti so erlicho, soso de engila in demu himile dinan uuillun arfullant, des mezzes uuir inan arfullan muozzin. Pa unsro licmiscun durufti pifankan. Nu avar euuigo forkip uns, truhtin, den dinan lichamun enti din pluot, daz uuir fona demu altare intfahames, daz iz uns za euuigera heili enti za euuikemo lipe piqhueme, nalles za uuizze, enti din anst enti dino minna in uns follicho kahalt. Et dimitte nobis debita nostra, sicut et nos dimittimus debitoribus nostris. Enti flaz uns unsro sculdi, sama SO uuir flazzames unsrem scolom. Makannotduruft allero manno uuelihhemo sih selpan desem uuortum za pidenchennæ, daz allero manno uuelih sinemu kanoz enti sinemu proder er allemu hugju enti hercin sino missitati flazze, daz imu der truhtin sama deo sino flaze, danna demu sinemu kanozze flazan ni uuili, danna er qhuidit «flaz uns, sama so uuir flazames.>> Et ne nos inducas in temptationem. Enti princ unsih inin chorunka. ni flaz unsic, truhtin, den tiuval so fram gachoron, soso sin uuillo si, uzzan soso uuir mit dinera anst enti mit dinem ganadin ubaruuehan mekin. Sed libera nos a malo. uzzan kaneri unsih fona allem sunton, kalitanem enti antuuartem enti cumftichem. * 20. in inchorunka amen. er DAS LIED VON HILDEBRAND UND HADEBRAND. Nachbildung der Handschrift durch Wilh. Grimm, de Hildebrando antiquissimi carminis teutonici fragmentum, Gottinga 1830; verglichen mit der Ausgabe Lachmanns, über das Hildebrandslied, Berlin 1834. Litt. Gesch. § 24, 3 fgg. S. 43 fg. u. § 25. S. 45 fgg. Ik gihôrta dhat seggen. dhat sih urhêttun anon muotin Hiltibrant enti Hadhubrant untar herjun tuêm. sunufatarungôs irô saro rihtun, garutun sê irô gûdhamun, gurtun sih irô suert ana, helidôs, ubar hringâ, dô siê tô derô hiltju ritun. Hiltibrant gimahalta: her uuas hêrôro man, ferahes frôtôro; her frâgên gistuont fôhêm uuortum, huer sîn fater uuâri fireô in folche * * „eddo huelihhes cnuosles du sîs. 20 ibu du mî anan sagês, ik mî dê ôdrê uuêt, chind in chunincrîche: chûd ist mi al irmindeot." darba gistuontun fateres mines. dat uuas so friuntlaos man: her uuas Otachre ummett irri, deganô dechisto miti Deotrichhe. her uuas êo folches at ente: imo uuas êo fchta ti leop; 1. Lachm. joh 3. 4. Lachm. dat Hiltibrant hêtti | min fater ih heittu ladubrant. 5. HS. gihueit; vor diesem Verse bezeichnet Lachmann eine Lücke. 7. Lachm. mit 14. HIS. heraet ostar hina det; Lachm. arbeolaosa (er rêt | ôstar hina) dêt. 16. IS. gistuontum 17. fatereres 20. HS. ummett tirri. 22. HS. unti, Lachm. was er; hinter 12 in der HS. noch einmal darba gistontun 23. her uuas tilgt Lachm. |