sequaces ostendit. Porro Nazareth Galilææ, quo Dominus transfertur, partem gentis ejusdem, quæ tunc temporis fidem Christi est susceptura, designat. Unde bene Galilæa perpetrata transmigratio, Nazareth flos aut virgultum ejus interpretatur: quia nimirum sancta ecclesia, quo ardentiori desiderio ab his, quæ in terris videt, ad cœlestia promerenda transmigrat, eo majore spiritualium abundat flore atque germine virtutum. Unde oportet, fratres carissimi, quia primitias martyrum hodierna festivitate veneramur, de eterna, quæ in cœlis est, martyrum festivitate sedulo cogitemus, eorumque vestigia in quantum possumus sequendo, et ipsi ejusdem festivitatis supernæ participes existere curemus, testante Apostolo: quia si socii passionum fuerimus, simul et consolationum erimus. Nec tam de morte eorum lugeamus, quam de justa palmæ perceptione lætemur. Si quidem singulos eorum cum per tormenta pellerentur, ex hac vita Rachel gemebunda, id est, sancta ecclesia quæ gemit, luctu lacrymisque prosecuta est: sed jam hinc expulsos superna Hierusalem, quæ est mater omnium nostrum, mox in aliam vitam obviis lætitiæ ministris excepit, atque in gaudium Domini sui perpetuo coronandos introduxit. Unde dicit Joannes [Apoc. 7.]: Stabant ante thronum, et in conspectu agni amicti stolis albis, et palmæ in manibus eorum. Stant enim modo ante thronum Dei coronati, qui quondam ante thronos judicum terrenorum jacebant pœnis attriti. Stant in conspectu agni nulla ratione illic a contemplanda ejus gloria separandi, a cujus hic amore nec supplicio poterant separari. Stolis fulgent albis, et palmas in manibus habent: quia præmia in operibus habent, dum corpora quæ pro Domino ignibus et bestiis dilacerata, flagris absumi, per præcipitia dissolvi, ungulis abradi, omnimodo pœnarum genere passi sunt dissipari, per resurrectionem glorificata recipiunt. Et clamabant, inquit, voce magna dicentes [Ibidem]: Salus Deo nostro, qui sedet

super thronum, et agno, Magna voce salutem Deo decantant, qui magna gratiarum actione recolunt, non sua se virtute, sed ipso auxiliante tribulationum impugnantium superasse certamina. Dicit iterum eorum et præteritos agones et coronas describens perpetuas [Ibidem]: Hi sunt, qui venerunt de tribulatione magna, et laverunt stolas suas, et dealbaverunt eas in sanguine agni. Stolas quippe martyres in sanguine agni laverunt, dum membra sua, quæ oculis insipientium visa sunt pœnarum squalore fœdari, sic potius fuso pro Christo sanguine ab omnibus mundavere contagiis: insuper et beata immortalitatis luce digna reddidere, quod est lotas etiam dealbasse stolas in sanguine agni. Ideo sunt, inquit, ante thronum Dei, et serviunt ei die ac nocte in templo ejus. Non est laboriosa, sed amabilis et optanda servitus, in Dei laudibus perpetuo adsistere: dies quippe et nox non vicissitudinem temporis proprie, sed perpetuitatem tropice significant. Nox enim non erit illic, sed dies una melior in atriis Christi super millia, in qua non plorat Rachel filios suos, sed absterget Deus omnem lacrymam ab oculis eorum: dantque vocem lætitiæ et salutis eternæ in tabernaculis justorum ei, qui vivit et regnat Deus per omnia secula seculorum, Amen.

HOMILIA XXXVII.

JOAN. I. MATTH. III. MARCI I. LUCE III. In illo tempore vidit Joannes Jesum venientem ad se, et ait, Ecce agnus Dei, ecce qui tollit peccata mundi, &c.

OANNES Baptista, et præcursor Domini Salvatoris, quem diu venturum populis verbo prædicaverat, ipsum jam venientem ad se, sicut ex lectione sancti Evangelii, fratres,

modo cum legeretur, audistis, mox digito demonstravit, dicens:

Ecce agnus Dei, ecce qui tollit peccata mundi.] Ecce agnus Dei, ecce innocens et ab omni peccato immunis, utpote qui os quidem de ossibus Adam, et caro de carne Adam, sed nullam de carne peccatrice traxit maculam culpæ. Ecce qui tollit peccata mundi, ecce qui justus inter peccatores, mitis inter impios, hoc est, quasi agnus inter lupos apparens, etiam peccatores et impios justificandi habet potestatem. Quomodo autem peccata mundi tollat, quo ordine justificet impios, Apostolus Petrus ostendit, qui ait [1 Pet. 1.]: Non corruptibilibus argento vel auro redempti estis de vana vestra conversatione paternæ traditionis, sed pretioso sanguine quasi agni incontaminati et immaculati Jesu Christi. Et in Apocalypsi [Apoc. 1.] Joannes Apostolus, cujus est hoc Evangelium: Qui dilexit nos, inquit, et lavit nos a peccatis nostris in sanguine suo. Non solum autem lavit nos a peccatis nostris in sanguine suo, quando sanguinem suum dedit in cruce pro nobis, vel quando unusquisque nostrum mysterio sacrosanctæ passionis illius baptismo aquæ ablutus est, verum etiam quotidie tollit peccata mundi. Lavat itaque nos a peccatis nostris quotidie in sanguine suo, cum ejusdem beatæ passionis ad altare memoria replicatur, cum panis et vini creatura in sacramentum carnis et sanguinis ejus ineffabili spiritus sanctificatione transfertur: sicque corpus et sanguis illius non infidelium manibus ad perniciem ipsorum funditur et occiditur, sed fidelium ore suam sumitur in salutem. Hujus recte figuram agnus in lege paschalis ostendit, qui semel populum de Ægyptia servitute liberans, in memoriam ejusdem liberationis, per omnes annos immolatione sua populum eundem sanctificare solebat, donec veniret ipse, cui talis hostia testimonium dabat, oblatusque patri pro nobis in hostiam odoremque suavitatis, mysterium suæ passionis oblato

agno in creaturam panis vinique transferret, sacerdos factus in eternum, secundum ordinem Melchisedech. Sequitur:

Joannes testimonium perhibens de Domino, Hic est, inquit, de quo dixi: Post me venit vir, qui ante me factus est, quia prior me erat.] Post me venit vir, post me natus est in mundo, post me prædicare incipiet mundo qui ante me factus est, qui me potentia majestatis tantum, quantum sol luciferum, licet post apparens, antecellit, quia prior me erat, quia in principio erat verbum, et verbum erat apud Deum, et Deus erat verbum. Post me venit vir, tempus humanæ nativitatis, quo Joanne posterior est, intellige. Qui ante me factus est, primatum regiæ potestatis, quo etiam angelis præsidet, intuere. prior me erat, eternitatem divinæ majestatis, qua patri est æqualis, intellige. Post me venit vir, qui ante me factus est, quia prior me erat. Post me venit humanitate, qui ideo me præcellit dignitate, quia prior me erat divinitate.

Quia

Et ego nesciebam eum, inquit.] Certum est, quia sciebat Dominum Joannes, cui testimonium perhibere missus est, quem judicem omnium venturum prædicabat, dicens [Matth. 3.]: Cujus ventilabrum in manu sua, et permundabit aream suam: a quo spiritum sanctum dari debere testabatur, Ipse vos baptizabit, inquiens, spiritu sancto, a quo seipsum ablui desiderabat, dicens: Ego a te debeo baptizari, et tu venis ad me? Quomodo ergo dicit, Et ego nesciebam eum, nisi quia eum quem antea noverat, perfectius jam cum baptizaretur agnovit? Quem mundi Salvatorem et judicem noverat, hujus potentiam majestatis altius spiritu sancto super eum descendente agnovit. Neque enim dubitandum est, quia beatus Joannes cum spiritum sanctum licet corporali specie videre, cum vocem patris licet corporaliter sonantem meruisset audire, multum ex hoc visu et auditu profecerit, multum de divinæ potestatis excellentia revelatis oculis mentis scientiæ cœlestis acceperit a Deo,

T

ut ad comparationem intelligentiæ qua tunc illustrari cœperit, eatenus illum quantus esset omnimodis sibi videretur ignorasse. Qui testimonium, in quod missus est, Domino diligenter perhibens, adjungit:

Sed ut manifestaretur in Israel, propterea veni ego in aqua baptizans.] Quod est aperte dicere: Non ideo veni in aqua baptizans, quia peccata mundi baptizando tollere possum, sed ut eum baptizando ac prædicando manifestarem populo Israel, qui in spiritu sancto baptizans ad tollenda peccata non solum Israel, sed totius mundi, si ei credere voluerint, idoneus est. Propterea veni ego in aqua baptizans, ut sic baptizando illi viam præpararem, qui baptizaret in remissionem peccatorum.

Et testimonium perhibuit Joannes, dicens: Quia vidi spiritum descendentem quasi columbam de cœlo, et mansit super eum.] Bene in columbæ specie descendit super Dominum spiritus, ut discant fideles non aliter ejus spiritu se posse impleri, nisi simplices fuerint, nisi veram cum fratribus habuerint pacem, quam significant oscula columbarum. Habent autem oscula et corvi, sed laniant, quod columba omnino non facit: significantes eos qui loquuntur pacem cum proximo suo, mali autem sunt in cordibus eorum. Columbæ autem natura, quæ a laniatu innocens est, illis innocentibus aptissime congruit, qui pacem sequuntur cum omnibus et sanctimoniam, soliciti servare unitatem spiritus in vinculo pacis. Atque ideo spiritus in columba descendendo non suam tantummodo, vel ejus in quem descendit, innocentiam simplicitatemque designat, sed eorum æque qui sentiunt de illo in bonitate, et in simplicitate cordis quærunt illum. Quorum unanimem pietatem ac mansuetudinem spirituali gratia donatam, Dominus ipse laudans loquitur [Cantic. 6.]: Una est columba mea, una matri suæ, electa genitrici suæ. Matrem quippe ac genitricem ecclesiæ spiritus gratiam vocat, qua inspirante percepit, ut ipsa quoque possit columba recte nuncupari. Denique