cum mundi principe damnemur, resistamus illi fortes in fide, et fugiet a nobis. Loquamur veritatem in corde nostro, nec faciamus dolum in lingua nostra, ut spiritus veritatis magis magisque diffundendo caritatem in cordibus nostris, ducat nos ad agnitionem omnis veritatis. Hujus spiritus gratiam in cunctis actibus nostris, carissimi, hujus precemur auxilium, dicamus singuli Domino, dicamus omnes: Spiritus tuus bonus deducet me in terram rectam. Sicque fit ut qui Apostolus superveniens ea, quæ ventura erant, annunciavit, nostris quoque mentibus venturæ vitæ gaudia patefaciat, nos ad hæc inquirenda benignus incendat, cooperante ipso qui hunc et polliceri suis fidelibus, et dare consuevit Jesu Christo Domino nostro, qui vivit et regnat cum patre in unitate ejusdem spiritus sancti Deus per omnia secula seculorum, Amen.

HOMILIA III.

JOANNIS XVI. In illo tempore dixit Jesus discipulis suis: Amen, amen dico vobis, si quid petieritis patrem in nomine meo, dabit vobis. Usque modo non petistis quicquam in nomine meo, &c.

P

OTEST movere infirmos auditores quomodo in capite lectionis hujus Evangelicæ discipulis Salvator promittat. Amen, amen, dico

vobis, Si quid, inquiens, petieritis patrem in nomine meo, dabit vobis: cum non solum nostri similes multa, quæ patrem in Christi nomine videntur petere, non accipiant, verum etiam ipse apostolus Paulus tertio Dominum rogaverit, ut a se angelus Satanæ, a quo tribulabatur, abscederet, nec impetrare potuerit. Sed hujus motio quæstionis antiqua jam patrum explanatione reserata est, qui veraciter intellexe

runt illos solum in nomine Salvatoris petere, qui ea quæ ad salutem perpetuam pertinent petunt: ideoque Apostolorum non in nomine Salvatoris petisse aiunt, ut tentatione careret, quam ob custodiam humilitatis acceperat, quia si hac caruisset, salvus esse non posset, ipso affirmante cum ait [2 Cor. 12.]: Ne magnitudo revelationum extollat me, datus est mihi stimulus carnis meæ angelus Satanæ, qui me colaphizet. Quotiescunque ergo petentes non exaudimur, ideo fit, quia vel contra auxilium nostræ salutis petimus, ac propterea a misericorde patre beneficii gratia nobis, quod inepte petimus negatur, quod eidem apostolo Paulo contigisse probatur, cui ter petenti responsum est: Sufficit tibi gratia mea, nam virtus in infirmitate perficitur: vel utilia quidem, et quæ ad veram salutem respiciant petimus, sed ipsi male vivendo auditum a nobis justi judicis avertimus, incidentes in illud Salomonis [Proverb. 28.]: Qui avertit aurem suam ne audiat legem, oratio ejus erit execrabilis: vel dum pro peccantibus quibusdam, ut resipiscant oramus, et si salubriter petimus, atque ex nostro merito digni sumus auditu, ipsorum tamen perversitas ne impetremus obsistit. Fit etiam aliquando, ut salutaria prorsus et precibus solicitis, et devotis quæramus actionibus, nec tamen statim obtineamus quæ petimus, sed in futurum petitionis nostræ differatur effectus, sicut cum genibus flexis quotidie rogamus patrem, dicentes : Adveniat regnum tuum, idem tamen regnum non mox oratione finita, sed tempore congruo sumus accepturi. Quod pia provisione nostri conditoris constat actitari, ut videlicet desideria nostræ devotionis dilatione crescant, et incremento quotidiano magis magisque provecta, tandem perfectius capiant gaudia quæ requirunt. Inter quæ notandum, quia cum pro peccantibus oramus, et si eorum salvationem impetrare nequimus, nequaquam tamen fructu precis nostræ privamur: quia etsi illi digni non sunt salvari, nos tamen amoris quem illis im

pendimus, mercede donabimur, sicque in tali petitione implebitur nobis illa Domini promissio, qua ait:

Si quid petieritis patrem in nomine meo, dabit vobis.] Intuendum enim, quia non ait simpliciter dabit, sed dabit, inquit, vobis: quia etsi non eis pro quibus petimus dabit, nobis tamen cum pro aliorum erratibus misericorditer intervenimus, premium nostræ benignitatis restituet. Sequitur:

Usque modo non petistis quicquam in nomine meo.] Non petierunt eatenus in nomine Salvatoris, quia dum ipsum Salvatorem visibili præsentia complecterentur, minus ad invisibilia salutis dona mentis intuitum erexerant. Sed et nostra fragilitas patrem petens non in nomine Jesu, id est, Salvatoris petit, dum contra rationem suæ petit salutis, non ut apostolorum simplicitas corporali visu sui Salvatoris ab eternæ salutis petitione sit retardata, sed obstaculo propriæ cupiditatis ab intuitu Dominicæ voluntatis impedita. Quid autem principaliter petendum, ac sine ulla dubietate eis, qui fideliter in petendo perstiterunt, sit parandum a patre, Dominus subdendo manifestat, dicens:

Petite et accipietis ut gaudium vestrum sit plenum.] Ordo quippe sensus est: Petite ut gaudium vestrum sit plenum, et accipietis. Plenum ergo gaudium beatitudinem perpetuæ pacis appellat. Nam ut taceamus de gaudio reproborum, quo sibi luctum mercantur eternum, habent sancti etiam in præsenti gaudium de spe cœlestium bonorum, cum pro Domino terrenis exercentur adversis: habent gaudium cum amore fraternitatis suadente, discunt gaudere cum gaudentibus, et flere cum flentibus. Sed non est plenum gaudium, quod fletu variante miscetur. Plenum quippe gaudium fit, ubi nemine flente cum solis datur gaudere gaudentibus. Ait itaque,

Petite et accipietis, ut gaudium vestrum sit plenum.] Ac si patenter dicat: Non fluxa seculi gaudia, quæ et

mærore semper mixta, et certo sunt fine obnoxia: sed illud singulare gaudium a patre petite, cujus plenitudo nullo cujuslibet inquietudinis attactu minuitur, eternitas nullo unquam termino dissolvitur. Si enim perstiteritis in petendo, procul dubio quæ petitis accipietis. De cujus plenitudine gaudii Petrus fidelibus scribit, dicens [1 Petr. 2.]: Credentes autem exultabitis lætitia inenarrabili et glorificata, reportantes finem fidei vestræ salutem animarum vestrarum. Petere autem hujusmodi gaudium est, non verbis tantummodo patriæ cœlestis introitum flagitare, sed et digna operatione pro ejus perceptione certare. Neque enim quippiam utilitatis affert bene orando superna quærere, qui non desistit perverse vivendo infimis implicari.

Hæc in proverbiis locutus sum vobis. Venit hora, cum jam non in proverbiis loquar vobis, sed palam de patre annunciabo vobis.] Illam nimirum horam significat, qua eis peracta sua passione ac resurrectione spiritus sancti erat gratiam daturus. Tunc etenim spiritualiter intus instructi, spirituali dilectione succensi, quo perfectius omnia quæ de agnitione divinitatis mortalibus erant capienda, ceperant, eo ardentius sola quæ ad ejus visionem promerendam juvarent, petere ac desiderare curarent. Hoc est enim quod subjunxit:

Illo die in nomine meo petetis.] Possumus horam quam pollicetur in futura vita intelligere, in qua palam de patre annunciat, id est, palam patrem ostendet electis, quando sicut Apostolus ait [1 Cor. 13.], Videbimus eum facie ad faciem. De qua annunciatione dicit et Joannes [1 Joan. 3.]. Carissimi, nunc filii Dei sumus, et nondum apparuit quid erimus. Scimus enim quia cum apparuerit, similes ei erimus: videbimus enim eum sicuti est. Ubi veraciter in nomine Jesu petunt electi, dum pro nostra fragilitate intercedunt, quatenus ad suæ salvationis sortem pertingamus, a qua adhuc inter insidias hostium peregrinamur in terris, quam sanctorum peti

tionem aptissime in die futura promisit, Illo, inquiens, die in nomine meo petetis. In die etenim petunt, quia non in tenebris pressurarum, ut nostra in præsenti, sed in luce sempiternæ pacis, et gloriæ beatorum spirituum pro nobis intercessio funditur. Possunt autem idem spiritus electorum in illa cœlesti civitate positi, etiam pro seipsis in nomine salvatoris petere intelligi: quia videlicet tempus universalis judicii et resurrectionis corporum, in quibus pro Domino certavere, venire desiderant. Unde et Joannes ait [Apoc. 6.]: Vidi sub altare Dei animas interfectorum propter verbum Dei, et propter testimonium quod habebant. Et clamabant voce magna, dicentes: Usque quo, Domine, sanctus et verus, non judicas et vindicas sanguinem nostrum de his qui habitant in terra? Ubi continuo subinfertur: Et datæ sunt illis singulæ stolæ albæ, et dictum est illis ut requiescerent tempus adhuc modicum, donec implerentur conservi eorum, et fratres eorum. Singulas quippe stolas albas nunc habent animæ, cum sola sua felicitate fruuntur: binas tunc accipient cum impleto in fine numero fratrum, corporum quoque immortalium receptione lætantur.

Et non dico vobis, quia ego rogabo patrem de vobis.] Quia enim Dominus noster Jesus Christus, et Deus et homo est, modo summa deitatis, modo humanitatis humilia loquendo designat. Quod enim dicit non rogaturum se patrem, de discipulis propter consubstantialem patri divinitatis suæ potentiam dicit, in qua non patrem ipse rogare, sed rogata cum patrem consuevit donare. Quod vero Petro ait [Lucæ 22.], Ego autem rogavi pro te, ut non deficiat fides tua, Et de illo Joannes [1 Joan. 2.], Advocatum, inquit, habemus apud patrem Jesum Christum justum: propter dispensationem dictum est assumptæ humanitatis, cujus cum triumphum patris ostendit oculis, pro nostra infirmitate propitius intervenit. Potest et ita non inconvenienter accipi quod ait,