Obrazy na stronie
PDF
ePub

significavitque se legatos mittere, ad vices suas im- A plendas, Paschasinum Lylibæi episcopum. Bonifacium presbyterum, et Julianum Coensem. Data epistola vi Kalendas Julii. Præfatis legatis postridie duos alios adjunxit, Lucentium episcopum, et Basilium presbyterum.

Interim cum Attila Hunnorum rex in Galliis victus fuisset, et Orientem versus iter cœpisset, totumque Illyrium perturbari ob imminentium barbarorum metum, ex litteris præfectorum accepisset imperator, neque Nicæam posset se conferre, concilium Nicæa Chalcedonem, quæ Constantinopoli septem tantum stadiis abest, transtulit; eamque episcopis insinuavit, edicto dato x Kalendas Octobris. Translationi huic etiam occasionem dedit obsecratio legatorum apostolicæ sedis, qui imperatorem enixe rogavorant, ut adesset sancto concilio, protestati se, ipso absente, illuc non venturos. Ista constant ex epistolis Marciani imperatoris ad synodum, quæ Nicæam convenerat, relatis part. I concil. Chalced., num. 41 et seq.; ex Liberato cap. 13 Breviarii, et ex Evagrio lib. II, cap. 2. Porro synodum a Marciano Augusto primum Nicæam convocatam, deinde ab eodem Chalcedonem translatam consentiente sancto Leone, recte probat Natalis Alexander sæculo v, dissert. 11, pag. 2, ubi et ostendit eumdem S. Leonem synodo præfuisse per legatos Paschasinum Lylibætanum et Lucentium Asculanum episcopos, et Bonifacium presbyterum, quibus Julianum Coensem, ut consiliorum participem, potius quam legationis socium adjunxit. Incœpta est synodus octavo Idus Octobris anni Christi quadringentesimi quinquagesimi primi, in amplissima sanctæ virginis et martyris Euphemiæ basilica, in civitatis suburbiis sita.

Actione secunda de fide agi cœptum est. Publice recitatum Nicænum, Constantinopolitanumque symbolum; deinde Cyrilli ad Nestorium et Joannem Antiochenum litteræ, cum pax inter eos inita est : tum S. Leonis ad Flavianum epistola, cui illis verbis acclamaverunt episcopi : Petrus per Leonem ita locutus est: Apostoli ita docuerunt.

Actione quarta reditum est ad constabiliendam fidei formulam, et ad Leonis epistolam. Regati Patres quid de ea epistola censerent, suo simul ordine responderunt, symbolis Nicæno et Constantinopolitano consentaneam esse, necnon fidei a sancto Cyrillo in epistolis expositæ, ideoque se illi subscripsisse.

Actio undecima, quæ est de Domno Antiocheno episcopo, non est commentitia ut arbitratur Quesnellus dissert 11 in Opera S. Leonis. Nam Baluzius in Præfatione ad concilium Chalcedonense num 32 et seqq eum hac in re deceptum esse solide demonstrat, et ad omnia ejus argumenta respondet. Domnus Antiochenus episcopus ab episcopis Ephesina synodi latrocinalis depositus est, in ejusque locum ordinatus Maximus ab Anatolio episc. Constantinopolitano, jubente Theodosio imperatore. Omnia hujus latrocinii acta in irritum misit sanctus Leo, restituit episcopos qui e suis sedibus dejecti fuerant : Domnus unus ab eo non est restitutis; imo confirmatus est episcopatus Maximi, qui ipsi superordinatus fuerat. Domno vero annuum ex Ecclesiæ Antiochenæ facultatibus, permittente synodo, concessit Maximus.

Lin. 23. Hic firmavit frequenter suis epistolis synodum Chalcedonensem, etc. In actione decima quinta, Constantinopolitana Ecclesiæ clerici petiere, ut de sede Constantinopolitana Patres aliqua constituerent. Legati dixerunt id sibi non esse in mandatis; judices vero pronuntiarunt rem esse synodi, statimque ex ea discessere, et eos legati secuti sunt. Patres nihilominus, utrisque absentibus, complures canones condiderunt. Græci codices habent 30, Latini 28, ex quibus vigesimus ocfavus confirmat patriarchica privilegia, a concilio primo Constantinopolitano sub

B

Damaso, Ecclesiæ Constantinopolitanæ concessa, ut scilicet, primo post sedem Romanam honore frueretur, jusque et potestatem haberet in Thraciæ, Panti et Asiæ dioceses, earumque metropolitas, et barbarorum insuper episcopos ordinaret.

Id postquam audivere legati apostolici in actione decima sexta et ultima, Kalendis Novembris habita, postularunt ut relegeretur canon de sede Constantinopolitana, se absentibus conditus. Eo recitato, cum omnium fere Patrum subscriptionibus, Lucentius sedis apostolicæ legatus, judices interpellans dixit: << Primo gloria vestra perpendat, qua circumventione cum sanctis episcopis gestum sit, ut non conscriptis canonibus, quorum mentionem fecerunt, subscriberc sunt coacti. » Conclamaverunt omnes: Nemo coactus est. Quia vero de canonibus erat controversia, judices jusserunt ut canones ab utraque parte proferrentur, quod postquam factum fuit, hi canonem iterum recensitum sua firmaverunt aucto

ritate, Patribus acclamantibus : Hæc justa sententia ; hæc omnes dicimus, etc.

Sed reclamavit Lucentius apostolicæ sedis legatus, et merito: unde S. Leo huic definitioni vehementer succensuit; utpote quæ Nicænos canones evertens, nitatur reprobato Constantinopolitani primi concilii tertio canone, et falso asserat Romanam Ecclesiam, non nisi accepto a Patribus, quod in universam Ecclesiam habet, potiri primatus privilegio: hinc eodem Constantinopolitanam sedem, utpote cum Romana factam jam æqualem, donandam esse. Quare S. Leo, sicut eorum, quæ adversus hæreticos illi decreverant, fuit constantissimus approbator, ita se ambitionis acerrimum præbuit vindicem, haudquaquam passus, Ecclesiarum jura, quæ a Nicænis Patribus constituta fuerant, commutari. Itaque canonem illum 28 improbavit, qui et e numero canonum expunctus est a Græcis ipsis. Canones vero cæteros concilii tacito saltem consensu approbavit, eosque Ecclesia recepit universa. Porro synodus a 630 PaC tribus celebrata, ineunte mense Novembri anni 451 absoluta.

D

Lin. 25.- Episcopis per Orientem epistolas octodecim. Anno quadringentesimo quinquagesimo tertio sanctus Leo scripsit ad Julianum episcopum Coensem, ut vice sua functus assumeret specialem curam, ne hæresis, vel Nestoriana, vel Eutychiana in aliqua parte revivisceret. Ea epistola, alias 56, nunc est 86. In epistola vero ad Marcianum imperatorem 84, de eodem Juliano loquens Leo ait : « Vicem ipsi meam contra temporis nostri hæreticos delegavi : atque propter Ecclesiarum pacisque custodiam, ut a comitatu vestro non abesset, exegi. » Data ea vi Idus Martii Opilione V. C. cos. ideoque anno Christi 453. Quibus ex verbis et similibus Marca lib. v de Concordia, cap. 15 et seqq., et Quesnellus in Notis au easdem epistolas, vicariorum, seu. ut nunc loqui consuevimus, nuntiorum sedis apostolicæ in comitatu agentium, originem deducunt.Qua in institutione, orientalium patriarcharum morem secutus est S. Leo; illi enim apocrisarios ad imperatores Orientis destinarunt ab eo tempore, quo sedes imperii Byzantium translata. In multis tamen Leo sese ab eisdem pro sua prærogativa discrevit. Viderat sanctus pontifex per novam Nestorii hæresim orientales Ecclesias diris procellis jactatas, vix et ne vix quidem per concilii Ephesini definitiones quievisse. Non ignorabat etiam Constantinopolitanum antistitem canone secundi concilii generalis fretum, totis viribus amplificandæ potestati suæ incumbere, nec prius molitionibus suis finem positurum, quam sibi majores primates subjecisset; quibus subjectis timendum erat ne de minuenda pariter Romanæ sedis auctoritate aliquando cogitaret. Quare existimavit, aliquem in urbem regiam mittendum, qui fidei et ecclesiastice paci vigilaret, ageretque apud imperatorem, de compescendis conatibus eidem fidei, ac paci contrariis. Clericis aut presbyteris apocrisariorum

munus creditum fuit priori ævo, camque ob causam A pontifices emineat merito singulari, et instructus imprimis institutum, edictisque imperatorum sancitum, ne ad comitatum venirent episcopi, quod ex Justiniani Novella 6, cap. 11 manifestum est: nunc sæpe episcopis munus illud committitur. Sed de legatis,apocrisariis aut responsalibus Romanorum pontificum ad imperatores, pro negotiis universalis. Ecclesiæ procurandis, legendus Marca laudatus. De origine vero nuntiorum apostolica sedis in comitatu Francorum regum vide dicenda in Gregorio III.

[ocr errors]

Num.67,linea 1. - Hic renovavit post cladem Vandalicam,etc.Anno quadringentesimo quinquagesimo quinto Genserico Vandalorum regi urbem Romam improviso aggredienti et ingredienti S.Leo occurrit, ipsumque pluribus allocutus, obtinuit ut igne et ferro, quo civitatem delere parabat, abstineret, sola direptione contentus, ut refert Prosper in Chronico: Romanam urbem omni præsidio vacuam Gensericus obtinuit, occurente sibi extra portas sancto Leone episcopo, cujus supplicatio, ita eum, Deo agente, lenivit,ut cum omnia potestatis ipsius essent, tradita sibi civitate, ab igne tamen et cæde, atque suppliciis abstineretur. Post quatuordecim igitur dies secura et libera scrutatione omnibus opibus suis Roma vacuata est: multaque millia captivorum... cum regina et filiabus ejus Carthaginem abducta sunt. Tres primarias basilicas a direptione defendit sanctus pontifex. Nam cum resarciendis damnis post cladem animum adjiceret, argentea et magni ponderis vasa, olim tribus basilicis Constantinianæ, sancti Petri, et sancti Pauli a Constantino data conflari jussit, et per titulos Urbis distribui, ut habet liber Pontificalis, qui et complures basilicas ejus pietate et sollicitudine ædificatas, instauratasque memorat.

B

C

Linea 16. Sepultus ost ad basilicam B. Petri apostoli,etc. Postquam sanctus Leo annos viginti unum, mensem unum,et dies tredecim sedisset, ad Deum migravit die quarta mensis Novembris anni quadringentesimi sexagesimi primi, ut probat Annotator Baronii ad eum Christi annum,ubi et ostendit a tempore tantum Gregorii XIII festum ejus diei xi mensis Aprilis affixum fuisse. Sepultus est in basilica sancti Petri, ut habet liber Pontificalis. Tres postea ejus reliquiarum translationes factæ sunt. A quo pontifice prima fuerit facta, ignoratur; sed secunda facta est a Sergio papa hujus nominis primo, anno 688 quarto Kalendas Julii, indictione prima, quod constat ex ejus epitaphio, in quo legitur: Depositus 1 Idus... et iterùm translatus huc a beato papa Sergio iv Kal. Jul. indict. 1, et in codice ms. Virdunensis cœnobii sancti Vitonis apud Mabillonium tom. II Analect. pag. 431 additur: Sedit in episcopatu annos viginti unum, mensem unum, dies tredecim. Tertia ejusdem sancti pontificis translatio peracta est a Paulo V. Henschenius enim ad diem xi mensis Aprilis quo colitur, recitat Historiam elevati et translati corporis ejus ex ms.catalogo Ecclesiæ sancti Petri in quo le- D gitur: « Sacrum ipsum corpus una cum ossibus aliorum Leonum,Secundi, Tertii, et Quarti solemni ritu in novum templum translatum fuit, memorata die xxvII Maii, Dominica infra octavam Ascensionis 1607, post cantatas vesperas. Huic translationi præsentes fuerunt, » etc. Sanctissimus dominus noster Paulus papa V voluit videre corpora eorumdem sanctorum,viditque illa multo animi sui solatio. In ea Historia etiam legitur corpus sancti Leonis M. ante hanc translationem conditum fuisse in capsa lignea, in qua quiescebat corpus beatissimi Leonis Magni papa Primi a Sergio I reconditum.

[blocks in formation]

cum esset dotibus universis ad maximum pontificem
efformandum necessariis, earumque exercendarum
occasiones nactus sit plurimas, ad summum laudis
culmen pontificatus gloriam evexit. A suæ admi-
nistrationis cxordio satis ostendit, sibi apprime
notam fuisse amplitudinem ac sublimitatem muneris
sibi demandati: quippe qui a sacrificiis Dominicæ
laudis inchoandum esse censuit, implorato divino
auxilio (serm. de Assump. sua) atque iis confisus
viribus,quas in apostolorum Principe a Christo Do-
mino solidatas fide perpetua, hæreditas cathedræ ad
successores transmittit : « Et sicut permanet quod
in Christo Petrus credidit; ita permanet quod in Pe-
tro Christus instituit (sec. serm. 2) cujus etiam di-
gnitas (ait) in indigno hærede non deficit... quem
non solum hujus sæculi præsulum, sed et omnium
episcoporum noverint esse primatem.» Hanc igitur
maximam potestatem et asseruit et exercuit,tum in
hæresibus damnandis atque evellendis (cap. 1) tum
in fide ac disciplina catholica stabifienda (cap. 2).
Præclarum illud circa fidem, quod primus expres-
sum ac formale testimonium in Ecclesia reddiderit
de sancti Spiritus processionne a Patre ac Filio,epist.
95 ad Turribium Asturic., cap. 1 de summa Trini-
tate ita scribens : « Quam impie sentiant (Priscillia-
nista) etc... tanquam nec alius sit qui genuit, alius
qui genitus est, alius qui de utroque processit.
(Somier pag.268, tomi II) discipline autem, ac tra-
ditionum,et canonum vindicum se præbens,præser-
tim in administratione sacramentorum, abusum re-
movet exigenda a pœnitentibus publicam confessio-
nem occultorum criminum; « cùm reatus conscien-
tiarum sufficiat solis sacerdotibus indicari confessione
secreta, epist. 80, sufficit enim illa confessio, quæ
primum Deo offertur, tum etiam sacerdoti, a quo
pro delictis pœnitentiam peccator accipit. » Solem-
nem baptismum administrari vetat extra dies con-
stituos Paschatis et Pentecostes. Ibi leges et praxim
reconciliandi pœnitentis tradit vi ægritudinis a vocis
officio impeditos epist. 91, c. 5. Ordinationes vero
episcoporum juxta limites a decessoribus suis uni-
cuique constitutos ita vetuit perturbari per sanctos
etiam antistites qualis erat Hilarius Arefatensis; ut
Viennensem inter et Arelatensem provinciam certos
terminos fixerit, attributis Viennensi vicinis quatuor
oppidis, Valentiæ, Tharantesiæ, Geneva, et Gratia-
nopoleos; reliquis vero civitatibus ejusdem provin-
cia (Narbonensis Gallia) Arelatensi assignatis epist.
109. (Somier lib. v, cap. 3.)

Linea 20. Beatus vero Leo direxit fidei catholicæ tomum et exposuit.Nempe epistolam illam dogmaticam ad Flavianum episcopum Constantinopolitanum,quæ post symbolum Nicænum, et Constantinopolitanum recitatum actione secunda in concilio Chalcedonensi,acclamationibus Patrum suscepta est, normam rectæ fidei in eadem esse testantibus.Hæc Patrum fides, hæc apostolorum fides. Omnes ita credimus: orthodoxi ita credunt. Anathema ei qui ita non credit. Petrus per Leonem itu locutus est. Apostoli ita docuerunt. Præstat autem summatim saltem recensere ordinem gestorum ad ea præmissorum, ut auctoritatis pontificia ubique custoditæ,et providenter adhibitæ, exemplum clarissimum elucescat, juxta ea quæ attigimus in dissertatione analytica primatus S. sedis inter Prolegomena hujus tomi, art. 6.

Eutyches archimandrita, seu præfectus monasterio in regia urbe Constantinopoli, novam hæresim procudit dum contra Nestorianam invehitur. Cum enim Nestorius duas personas in Jesu Christo impio assereret,una scilicet æterni Filii Dei, alteram vero a se confictam Virginis Mariæ Filii tanquam a priori diversam, Eutyches opinatus est, huic errori oppositam veritatem sese invecturum,si unicam quoque in Christo naturam, quemadmodum una est persona,doceret: «< Multos igitur in impietatem propriam præsumpsit inferre (ut Flavianus ad S. Leodem scri

bit) dicens: ante inhumanationem quidem Salvato- A nensis gesta sunt, cum ex Pagio supra retinerimus, ris nostri J. C. duas naturas esse, divinitatis et humanitatis post unitionem vero unam naturam faclam...Adjecit autem et aliam impietatem, dicens : Corpus Domini,quod ex Maria factum est,non esse nostræ substantiæ, neque humanæ conspersionis; sed humanum illud quidem vocat,non tamen nobis consubstantiale, neque genitrici ejus secundum carnem,» etc. Novus hic hæresiarcha damnatus fuit in concilio Constantinopoli habito tanquam renovator errorum Valentini et Apollinaris : et cum pertinax in assumptis erroribus recusaret ab iisdem recedere, communione privatus, et exauctoratus fuit munere presbyterii, et regimine monasterii privatus.Eutyches ad sedem apostolicam appellatione interposita, sese falso insimulatum hæreseos jactans contestatorios libellos adversus Eusebium episcopum, a quo accusabatur, proponere compulsus est. Per eunuchum Chrysapium ita se insinuavit Theodosio principi, ut litteras ab co impretravit, quibus Leoni papa commendaretur. Tentavit etiam Occidentales episcopos præoccupare adversus S. Flavianum, a quo fuerat depositus, quos inter S. Petrum Chrysologum prævenire studuit, sed irrito conatu; nam S. archiepiscopus ita rescripsit ad Eutychen: <«< In omnibus autem hortamur te,frater honorabilis, ut his,quæ a beato paga Romanæ civitatis scripta sunt,obedienter attendas: quoniam B. Petrus,qui in propria sede et vivit et præsidet, præstat quærentibus fidei veritatem. Nos enim pro studio pacis et fidei extra consensum Romanæ civitatis episcopi causas audire non possumus. >>

Cum ex litteris imperatoris novisset B. Leo turbas in Ecclesia Constantinopolitana subortas ex hoc discrimine, imperatoris zelum commendat, quod non modo regium, sed etiam sacerdotalem animum in eo compererit, tempusque poscit ut instruatur, de quibus æstimet, eum arguendem. Validas vero epistolas etiam ad Flavianum misit: « Miramur, inquiens, fraternitatem tuam quidquid illi scandali fuerit nobis reticuisse. Sed respicientes ad causam facti tui nosse volumus rationem, et usque ad nostram notitiam cuncta deferri,etc. Et ideo quia dilectio tua de tanta causa nos videt necessario esse sollicitos, quam plenissime et lucide universa nobis, quod ante facere debuit, indicare festinet. » Huic epistolæ obtemperans sanctus Flavianus certiorem reddit Leonem diligenti et exacta narratione gestorum et apostolicæ sedis auctoritate cuncta comprobat: Commotus itaque, ait, sanctissime Pater... propriam faciens communem causam simul decernere adversus eum regulariter factam, et per propria scripta dignare... Causa enim eget solummodo vestro solatio,atque defensione, qua debeatis consensu proprio ad tranquillitatem et pacem cuncta perducere. Sic enim hæresis quæ surrexit, et turbæ quæ propter eam facta sunt, facillime destruentur, Deo cooperante, per sacratissimas vestras litteras, Removebitur autem et concilium quod fieri divulgatur, quatenus nequaquam ubique sanctissimæ turbentur Ecclesiæ. »

Quod hic subdit de removendo concilio, illud respicit quod Eutyches cum sua factione tentabat, nempe concilium indici apud Orientales, ubi fautores plurímos sibi pollicebatur.Concessit attamen S.Leo ut apud Ephesum, postulante id Theodosio, concilium haberetur,quo etiam legatos suos misit. Verum cum his dogmaticam epistolam suam ad Flavianum a se perscriptam indicat imperatori esse transmissam, ut ex illa cognosci possit: Quid catholica Ecclesia universaliter in sacramenta Dominicæ Incarnationis credat et doceat.

Hanc igitur epistolam Patres concilii Chalcedonensis posi recitatum de more fidei Nicænæ et Constantinopolitanæ synodi symbolum actione secunda ea quæ diximus acclamatione legerunt.

Cætera, quæ in prosecutione concilii Chalcedo

B

[ocr errors]

C

D

non putamushic iter anda in notis archiepiscopi So mier.Seligemus attamen nonnulla gesta, tam ante quam post concilium in copiosa scrie factorum feliciter observata ex capitibus subsequentibus ejusdem D. archiepiscopi lib. v, ex cap. 8, pag. 337, consilium aulæ Constantinopolitanæ in expetenda apud Ephesum synodo generali erat longe diversum a studio papa Leonis in accommodanda auctoritate eidem convocationi.Aulicæ tricæ, ab eunucho Chrysaphio præpotenti earumdem inventore, et infesto hoste S. Flaviani, Eutychetis vero patrocinatore, in id intenderant, ut recte judicata a Flaviano dissolverentur servala larva justitiæ. Vario molimine incassum promoto,illud tandem occurrit,ut in consortium factionis adhiberet Dioscorum Alexandrinum,cum Eudocia Augusta Flaviano infenso potenter aucturum apud Theodosium facile circumveniendum principem,et ad sua vota trahendum. Ut igitur in concilio dominari possent, longius a conspectu pontificis Leonis, et sub oculis Theodosii esse indicendum curant, exclusis episcopis qui Flaviano faverent. Ut occidentales quoque inde arcerentur, scrius ad eosdem perferri convocatorias litteras student. Leonem quídem acciri suadent; quem cum considerent per ea tempora difficilia ex Italia non abscessurum; præsidendi munus Dioscoro Alexandrino oblatum iri sperabant. Incautum principem ex composito ita pertrahunt ad primas partes Dioscoro decernendas, tanquam Nicænæ synodo decreta sequeretur. In synodum itaque prædatoriam degeneravit indictum Ephesi concilium. Licet enim S. Leo suos legatos dirigeret,ut suam præsentiam supplentes synodo de more præsiderent, cosque instrueres litteris ad principem Theodosium, ad Pulcheriam Augustam et ad episcopos datis, ut omnia servato juris ordine peragerentur, et jus illud in hisce litteris exerceret: apostolicæ curæ proprium, præscribendi scilicet conciliis generalibus quæstiones in iis decidendas et dirigendi judicia circa eas proferenda;

attamen universa hæc Leonis cura eludebatur non solum occultis dolis, sed aperta violentia ac tyrannide, quam Dioscorus præpotentium favore subnixus usurpabat. Occupaverant enim concilii aditum armata manu aulæ magnates, obtentu quidem avertendarum turbarum, et libertatis Patrum asserendæ,re autem vera ad hanc opprimendam, et ad eas turbas augendas, quas ipsi conciverant. In ipso sessionis exordio id aperte constitit. Nam Dioscorus contra fas in locum principem Romanæ Ecclesiæ legatis præsentibus de more rssignandum prosiliens, hos sibi assidere admonebat. Legati vices habentes papæ Leonis assidere non passi sunt, eo quod nou fucrit data præsessio sanctæ sedis eorum (ait Liberatus in Breviar., cap. 12). Extra ordinem igitur spectatores facti rerum quæ subindæ agerentur,cupientes etiam avertere, si possent, deteriora ejus infausti congressus molimina, in vim apertam proruere universa conspiciunt. Leonis litteræ non admissæ : Eutychetis libellus receptus et Dioscoro præcinente, auctor libelli restitutus : Flavianus cum aliis catholicis episcopis hæreseos insimulatus et in vincula conjectus: quem provocantem ad sedem apostolicam Dioscorus ex episcopo factus carnifex tot pugnis calcibusque contudit, ut post triduum in exsilio gravissime plagarum dolore conflictatus obierit adeo ut non synodi nomen,sed latrocinii Ephesini apud posteros hæc infelicia gesta obtinuerint.

«Et hi quidem qui missi sunt (ait Leo Magnus de suis legatis in epistola 26 ad Pulcheriam) reclamaverunt in synodo sicut oportuit, unius hominis non tam judicio quam furori protestantes, ea quæ per vim metumque gererentur sacramentis Ecclesiæ, et ipsi symbolo ab apostolis instituto præjudicare non posse; nec se ab ea fide ulla injuria separandos,quam plenissime expositam atque digestama sede B.Apostoli Petri ad S.synodum detulissent. Cujus cum recitatio

poscentibus episcopis non sit admissa, » etc.

Ex cap. 7 cui titulus est: Epistolæ ab occidentalis imperii principe et Augustis feminis scriptæ,in quibus recognoscitur Romanus pontifex supremus ac legitimus judex in causis fidei et episcoporum.

Cum Theodosius ab Eutychianis circumventus sibi arrogasset supra Ephesinam synodum auctoritatem ad eum non pertinentem, decidendi scilicet tanquam arbitrum de præsidentia ac decisionibus concilii, quod consequans erat, usurpavit etiam jus confirmandi ipsum concilium: edicto proposito, in quo hæc attentat expresse legenda actione 3 sac. concilii Chalcedonensis.

S. Leo provide occurrens tot malis ac scandalis pro sui officii auctoritate, præter ea quæ per se gessit,insinuari etiam curavit decepto ab Eutychianis principi saniora concilia per Valentinianum Augustum Theodosii generum, et per Gallam Placidiam ejusdem Theodosii matrem.Generi hujus ac matris litteræ in Chalcedonensis concilii collectione editæ parte i sunt documenta amplissima Romanæ sedis auctoritatis etiam a Cæsaribus et Augustis cognitæ.

<< Nos a nostris majoribus traditam fidem (ait Valentinianus) debemus cum omni competente devotione defendere,et dignitatem propriæ venerationis B. Petro apostolo intemeratam et in nostris temporibus conservare : quatenus beatissimus Romanæ Ecclesia episcopus,cui principatum sacerdotii super omnes antiquitas contulit,locum habeat,ac facultatem de fide ac sacerdotibus judicare, » etc. Insinuat concilii generalis indictionem intra Italiam, etc.

Galla Placidia ad eumdem scribens,rogat « ut secundum formam et definitionem apostolicæ sedis, quam et nos tanquam præcellentem similiter veneramur (ut scilicet veneratus fuit generis sui auctor Constantinus Magnus) in statu sacerdotii illæso manente per omnia Flaviano ad concilium apostolicæ sedis judicium transmittatur, in qua primus ille, qui cœlestes claves meruit accipere, principatum episcopatus ordinavit, » etc.

Eudoxia quoque Valentiani uxor, et Theodosii filia similiter petit,« ut quidquid in illo tumultuoso, miserrimoque concilio constitutum est (Ephesino Dioscori) omni virtute removeatur,ut omnibus integris permanentibus,ad apostolicæ sedis,in qua primus apostolorum B. Petrus, qui etiam claves regni cœlestis suscipiens sacerdotii principatum tenuit, episcopatus causa mittatur. >>

A non dogmaticam suam traditioni antiquæ confor

B

C

His Augustis testimoniis de suprema S.sedis auctoritate tam luculenter prolatis accensere liceat Theodoreti episcopi Cyri epistolam 119, qua ad S. Leonem provocat, cum in Ephesino conciliabulo fuisset depositus. « Si Paulus præco veritatis, tuba sanctissimi Spiritus ad magnum Petrum cucurrit, ut iis, qui Antiochiæ contendebant, ab ipso afferret solutionem; multo magis nos, qui abjecti sumus et pusilli ad apostolicam vestram sedem currimus. Vobis namque per omnia primos esse convenit... Ego D autem apostolicæ vestræ sedis exspecto sententiam, et supplico, et obsecro vestram Sanctitatem, ut mihi appellanti justum vestrum et rectum judicium opem ferat, et jubeat ad vos accurrere, et ostendere meam doctrinam vestigia apostolica sequentem.»> Et in epistola 116:« Habet enim sanctissima illa sedes (Romana) omnem per orbem Ecclesiarum ducatum et principatum multis quidem de causis. » etc.

Hanc igitur auctoritatem exercuit Magnus Leo eliam in admissione Anatolii ad episcopatum Constantinopolitanum a Theodosio expetita. Legatos enim ea de re misit, ut certas conditiones afferri curarent de explorata Anatolii confessionc catholicæ fidei publice habenda, damnando Nestorii hæresim, et Eutychetis,admittendo Cyrilli epistolam dogmaticam a S. sede approbatam, in qua Nicænæ fidei summa explicatur, et lectissima SS. Patrum testimonia pro eadem catholica fide asseruntur, nec

mem.

Videtur Theodosius aliquam reparationem attulisse damnis a se ignoranter illatis Ecclesiæ, cum eunuchum Chrysaphium amandarit tandem in exsilium, et uxoris Eudoxiæ recessum in solitudinem non ægre tulerit. Erat fortasse proximus ad cætera per Leonem insinuata exsecutioni demandata, nisi morte præventus inopinata vivere desisset.

Ex cap 8, ubi de convocatione generalis concilii Chalcedonensis agitur Romanæ sedis auctoritate indicti ac celebrati, nec non de testimoniis pro eadem auctoritate prolatis.

Egregius princeps Marcianus Theodesii successor imperii primordia rite auspicatus a defensione religionis catholicæ a Theodosio negligentius procurata, ita scribit ad Leonem Magnum, ejus auctoritatem recognoscens indicendi ac celebrandi synodum ccumenicam «< Pro firmitate et statu nostri imperii æternam divinitatem tua sanctitas deprecetur, ut et tale propositum atque desiderium habeamus : quatenus omni impio errore sublato, per celebrandam synodum, te auctore, maxima pax circa omnes episcopos fidei catholicæ fiat ab omni scelere pura, et intemerata consistens, » etc.

Nec scius loquitur Pulcheria Augusta Marciani uxor in epistola cum superiori edita prima parte concilii Chalcedonensis: « et propterea tua reverentia quocunque modo prospexerit significare dignetur, ut omnes etiam totius Orientis episcopi, Thraciæ, atque Illyrici (sicut etiam nostro Domino piissimo imperatori meo conjugi placuit) in unam civitatem velociter ab Orientalibus partibus valeant convenire: et illic sancto concilio, et de catholica confessione, et de his episcopis, qui ante hoc segregati sunt, sicut fides, et christiana pietas exigit, te auctore decernant. »

Hanc igitur auctoritatem exercens Leo Magnus indicto apud Chalcedonem concilio adesse legatos suos jubet, et ad concilii Patres perscribit,« ut rejecta penitus audacia disputandi contra fidem divinitus inspiratam, vana errantium infidelitas conquiescat nec liceat defendi quod non licet credi: cum secundum evangelicas auctoritates,secundum propheticas voces apostolicamque doctrinam plenissime et lucidissime per litteras, quæ ad beatæ memoria Flavianum misimus, fuerit declaratum, quæ sit de sacramento Incarnationis D. N. J. Christi pia et sincera confessio.... Prioris autem Ephesina synodi cui beatæ memoriæ Cyrillus tunc præsedit, in Nestorium specialiter statuta permaneant: ne tunc damnata impietas ideo sibi in aliquo blandiatur, quia Eutyches justa damnatione percellitur. Puritas enim fidei, atque doctrinæ,quam eodem quo sancti Patres nostri spiritu prædicamus, et Nestorianam, et Eutychianam cum suis auctoribus condemnat pariter, et persequitur pravitatem. >>

Chalcedone igitur celebratum fuit concilium, cui præsederunt de more legati pontificii, ut actione prima et sequentibus diserte legitur, qui semper primo loco nominantur, et qui testantur actione tertia de Leone, « qui nostram parvitatem huic sancto concilio pro se præsidere præcepit, etc., et actione prima expresse declarant beatissimi atque apostolici viri papæ urbis Romæ, quæ est caput omnium Ecclesiarum præcepta se habere præ manibus,quibus præcipere dignatus est ejus apostolatus, ut Dioscorus Alexandrinorum episcopus non sedeat in concilio, sed audiendus intromittatur. Hoc nos observare necesse est... judicii sui necesse est eum dare rationem: quia cum personam judicandi non haberet, præsumpsit, et synodum ausus est facere sine auctoritate sedis apostolicæ, quod nunquam licuit, nunquam factum est, » etc.

Jussa Romani pontificis illico paratam inveniunt exsecutionem. Episcopus Alexandrinus e subsellio judicum descendens quod ante obtinebat,in medium

prodit, utpote accusatus. Eusebius Doroleensis ejus A accusator instat, ut cogatur in concilio respondere de his, « quæ a nobis, inquit, et ingeruntur,relictis in sancto hoc concilio monimentis ab eo contra nos gestis, quæ per possumus ostendere, eum et alienum esse a catholica fide, et impictate repletam hæresim roborasse, et injuste nos deposuisse, » etc. Theodoretus Cyri, a Dioscoro pridem depositus in conciliabulo,ne quidquam reclamantibus factionis Dioscori episcopis, ingredi jubetur, ut sit particeps synodi, quia et restituit ei episcopatum sanctissimns archiepiScopus Leo,etc.Examinantur acta conciliabuli Ephesini. Respondere jubetur Dioscorus, cur epistola Leonis papæ ad Flavianum, quam legi exsposcebant episcopi, lecta non fuerit, licet jurejurando non semel promisisset,eam lectum iri. Ex ejusdem responsis, aliorumque in illa convocatione præsentium cognoscitur,suppressam fuisse studiose. Convincitur Dioscorus de actorum interpolatione,et de vi aperta adversus episcopos adhibita.Declaratur injuste damnatum ab hæreticis fuisse Flavianum sanctæ memoriæ episcopum,cujus fides concordat cum apostolica sede, et Patrum traditione: quare concluditur, necessario in eos retorqueri oportere sententiam:et in fine actionis proposita depositionis sententia contra Dioscorum ejusque asseclas, testimonium redditur laudis epistolæ papæ Leonis,utpote quæ adversus Eutychis infidelem et contrariam catholicæ religioni emergentem dubitationem perscripta fuerit.

Secundæ actionis exordium ducitur a fidei catholicæ professione juxta receptam formulam in generalibus conciliis, et a declaratione Patrum cum Cecropio episcopo Sebastopolis testantium:« Emerserunt quæ ad Euctychetem pertinebant, et super iis forma data est a sanctissimo archiepiscope Romanæ urbis; et sequitur eum, et epistolæ omnes subscripsimus.Reverendissimi episcopi clamaverunt : Ista omnes dicimus: sufficiunt quæ exposita sunt: alteram expositionem non licet fieri... Fides bene disceptata est a 318 sanctis Patribus, et firmata a sanctis Patribus Athanasio, etc., et nunc iterum per sanctissimum Leonem; et precamur, ut ea... recitentur.» Lecto deinde symbolo Nicæno et Constantinopolitano, necnon epistola Cyrilli ad Nestorium et ad Joannem Antiochenum,episcopi clamaverunt: « Omnes sic credimus. Papa Leo sic credit. Anathema ei qui confundit et ei qui dividit... Hæc Patrum fides,hæc apostolorum fides. Petrus per Leonem ita locutus est:apostoli ita docuerunt...Hæc in Epheso cur lecta non sunt? Hæc Dioscorus occultavit... Nos ita credimus. Omnes ita credimus. Nostrum nullus dubitat. Nos jam subscripsimus. »

B

C

In tertia actione Paschasinus tanquam legatus papa concilio de more præsidens, et pertractanda proponens ait : « Nostram parvitatem huic sancto concilio pro se (catholicus papa Leo) præsidere præcepit.Ideoque necessarium est hæc quæ in medium proferuntur per nostram interlocutionem disceptari. Propter hoc igitur porrectus libellus a religio- D sissimo fratre nostro et coepiscopo Eusebio susceptus... recitetur. »

Prævia triplici monitione canonica, Dioscorus varias excusationes obtendens ad conspectum synodi sc sistendi depositionis sententia percellitur, quam legati pontificii proferre contra reum convictum ita rogantur ab universis concilii Patribus : « Petimus igitur vestram sanctitatem,qui habes,magis autem qui habetis locum sanctissimi papa Leonis promulgare in cum et regulis insitam contra eum proferre sententiam.Omnes enim,et tota universalis synodus concors efficitur vestræ sanctitatis sententiæ. »

Denique prolata per legatos sententiæ synodus assentitur, et subscribit, et in relatione ad Pulcheriam hac formula utitur: « Christo ad intelligentiam prospere dirigente, qui ostendit in Leone mirabili veritatem : quia sicut sapiente Petro, ita et isto utitur assertore. >>

Ex cap.9. In quarta actione aulicis commissariis petentibus, quid constitutum a synodo fuisset de fide catholica respondentes. « Vicarii sedis apostolicæ per virum reverendissimum Paschasinum dixerunt Sancta synodus fidei regulam quæ apud Nicæam a Patribus est constituta sequitur, et tenet. Sed etiam,etc. Tertio vero beatissimi atque apostolici viri universalis Ecclesiæ papæ Leonís, hæresim Nestorii et Eutychetis damnantis directa scripta, quid vera fides habeat, exposuerunt. Similiter vero et sancta synodus hanc fidem tenet,hanc sequitur: nihil amplius nec addere potest, nec minuere... Episcopi clamaverunt: Omines sic credimus, sic baptizati sumus; sic baptizamus; sic credidimus; sic credimus. »

Quin etiam vocis testimonio addiderunt subsignationis monimentum epistola sanctissimi Leonis consonat (Nicænæ fidei 318 Patrum, etc.) et subscripsi ei.

Tricas nonnullorum ex nuperis scriptoribus nexas super hac subscriptione ferme pudet referre qui contendunt examini subjectam fuisse Leonis epistolam, et de illius conformitate per viam examinis pronuntiatum a Patribus. Hoc autem dicere nemo potest,nisi abutatur verbis concilii. Per ea,quæ sunt à nobis hactenus prolata,sole clarius patet,a Patribus Chalcedonensibus nunquam propositum fuisse ad deliberandum, num recipienda esset dogmatica Leonis epistola, et a se subscribenda; sed initium fecisse Patres ab ejusdem acceptatione: et unum ex præcipuis capitibus unde Nestorius condemnabatur, hoc ipsum fuisse, « quod neque epistolam legi permisit beatissimi papa Leonis: qua non lecta, scandalum et læsionem sanctæ Dei Ecclesiæ per totum orbem terræ pertulerunt. » (Act. 3.)

In secunda quidem actione, ubi lecta fuit epistola, et a concilio suscepta,non prævio examine judiciali, sed acclamationis,et laudis testimonio reddito, episcopis Illyrici,ac Palæstinæ dubia quædam suborta sunt circa nonnulla in eadem epistola enuntiata. Verum his dubitationibus nihil pensi habitis (præterquam quod unus ex episcopis, et unus ex diaconis similia quædam allegarunt ex epistola Cyrilli ad Nestorium), concilium denuo acclamavit: Nemo dubitat, etc., ostendens, de suprema hujus epistolæ auctoritate memini dubium inhærere.Quin etiam commissariis principis suggerentibus «< peculiarem congressum fieri posse apud Anatolium Constantinopolitanum episcopum,in quo communiter de fide tractetur, ut qui dubitant doceantur; tertia vice omnes reverendissimi episcopi clamaverunt : Nos ita credimus:omnes ita credimus:sicut Leo ita credimus: nostrum nullus dubitat: nos jam subscripsimus. »> Denique et ipsi episcopi Illyriciani, ac Palæstini in quarta sessione scripto contestati sunt, difficultates sibi subortas non aliunde provenisse, quam ex linguæ ipsis ignotæ obscuritate: «qui locum continet apostolicæ sedis, qui nobis dilucidaverunt quæ linguæ obscuritas secernere subnotabat...huic epistola consensimus,et subscripsimus...Aliqua ex ipsa obstiterunt verba... Audivimus a sanctissimis Patribus, etc., quia nullam dicunt partitionem...propter quod consensimus, et tomo subscripsimus. »

Concedo etiam tredecim Egyptios episcopos recusasse subscribere, obtendentes causam, quod Alexandrina sede vacante, cui erant subjecti, non possent post archiepiscupum suum de more signare Reverendissimi episcopi Egyptii dixerunt... Consentimus his, quæ decrevit potestas vestra. Non contradicimus: sed eligite archiepiscopum Hunc exspectamus, usque dum ordinetur.»

His tamen supplicationibus, et oblationibus non satis deferendum rati concilii Patres, proni jam erant ad judicium de suspicione hæresis iis intentandum,nisi legati sedis apostolicæ intercessissent, interloquente Paschasino:« Si præceperit gloria vestra, et jubetis illis aliquid præstari humanitatis;

« PoprzedniaDalej »