que rogare cœpit ut puerum a terra levaret: vir A ruit ei, eumque si in hac vita plus vivere vellet, autem Dei quid in re esset ignarus, extendens manum apprehendit puerum, dicens: «< Surge; » et confestim surrexit.

LI. EBIZO, Casinensis monachus, dum in vigilia natalis Domini signum ad inchoandam missam pulsaret, vidit cujusdam ultramontani comitis animam in jumentorum morem ligatam ad supplicia trahi: cumque ad hanc visionem obtupesceret, diabolus qui eandem animam trahebat ait : « Animam istam, quam cernis in nostra jura venisse, domini tui noveris esse, qui die hodierna mortuus est.» Hoc ubi vir Dei audivit, ingemuit, et facto mane veniens in capitulum ait : «Dominum meum noveritis hesterno die de mundo migrasse, unde vestram sanctitatem enixius flagito ut pro eo omnipotenti Deo preces fundatis vidi enim in præterito die animam ejus ligatam a dæmonibus ad supplicia trahi.» Hæc cum narrasset, una cum fratribus pro ejusdem animæ liberatione preces fundere cœpit. Nocte vero adveniente diabolus adfuit, eumque ita flagellis cecidit, ut seminecem eum relinqueret dicens: Cur pro eo ausus fuisti Deum rogare, qui suis sceleribus exigentibus in nostra jura devenit, ?» Mansionarii vero currentes, eumque a terra levantes, in lecto posue runt. Alia etiam nocte adveniente, cum Deum pro ejusdem animæ liberatione rogaret, antiquus hostis eum iterum gravissime verberavit. Tertia autem nocte tantis eum diabolus verberibus flagellavit, ut e lecto in terram decideret, eumque mansionarii seminecem invenirent. Igitur cum vir Dei ob ejusdem animæ liberationem assidue Deum rogaret, Leo Bibliothecarius, qui post Ostiensis episcopus factus est, ab eodem viro Deirogatus divina mysteria celebraturus accessit ; cumque ad hostiæ confractionem venisset, Ebizo sopore deprimitur; apparuitque ei diabolus dicens : « Cum tuis psalmis et orationibus animam depotestate mea abstraxisti (88). » Tunc vir Dei evigilans Deo gratias retulit, et quod viderat et audierat, fratribus per ordinem pandit. Interea e Gallia Alemanni cum advenissent, vir Dei de ejus obitu inquirens, ea hora illum invenit de mundo migrasse, qua ipse ejus animam ad supplicia trahi prospexerat. Quodam præterea tempore cum ab abbate Venafrum missus fuisset, constituto ei in ecclesia diabolus adfuit, eumque taliter alloqui cœ

inquirit. Cui ille « Non. » respondit. Et Dei geni-
trix « Veni ad me. >> Quo ille audito, extremum
halitum fudit.

Ex vita ejusdem Ebizonis camposita a Paulo monacho
Casinensi.

Ebizo genere Teutonicus, de provincia, quæ Francia Teutonica dicitur, cum a parentibus et cognatis primatibusque civitatis suæ impediretur longe proficisci, habitumque mutare; nactus horam quamprimum imperatricem adivit Agnetem, ejusque consilio fultus et auxilio non solum urbem, sed et gentem mutavit. Peregrinationis igitur Abrahæ factus imitator, a sancto Desiderio monasterii Casinensis abbate susceptus est benigne ; sub quo nimiBrum religionis amatore taliumque adjutore, corpus suum hostiam viventem, sanctam, Deo placentemexhibuit. Cilicium quod asperius invenire poterat ad carnem induebatur: sic intentus eratjejunio, ut et piscibus, qui cœnobitarum cibus dici consuevit, indesinenter abstineret: non ovis vel adipe unquam usus est; carnes a nativitate sua nunquam comedit: oleo quoque, nisi communiter cum cæteris, prorsus indiguit. Facta denique dicti liquoris penuria, edictum exivit a patre monasterii, ne cui daretur oleum, nisi solemni cunctorum refectione. Sicque factum est ut elixis tantum leguminibus uteretur; et, quod erat miserabilius, quando alii melius prandebant, ipse deterius reficiebat. Ante nonam nunquam reficiebat exceptis Dominicis diebus et solemnitatibus præcipuis, tribus in hebdomada diebus pane duntaxat et aqua contentus. Sic totum annum ex ordine continuabat. Rarissime dormiebat, ne prævaricari vide. returillud Sine intermissione orate (I Thess. v, 17). Ita silentio deditus erat, ut vix per integrum annum nisi confessionis causa loqueretur. Aulam beati Bartholomæi, quæ basilica Sancti Benedicti lateralis est atque contigua, quasi consistorium fecit, ut incluso corpori negaretur horis et momentis excursus; quam nimirum pro eremo indesinenter habitans, absque mendacio psallebat; Ecce elongavi fugiens, et mansi in solitudine (Psal. LIV, 8). Nullo certe tempore præfata æde exibat, nisi vel obedientiæ proventu, vel humanæ necessitatis impulsu ; ut cum beato Job dicere videretur: In nidulo meo muriar (Job xxix, 18). Unde factum est ut hominum interdicta frequen

C

pit: » Abbas vester plus gerit sollicitudinem de rebus D tia, sæpius cum angelis, vel dæmoniis quan cum hotransitoriis et caducis quam de monachis, multaque jam mala sustinuisti. Nunc igitur tolle pallium istud tibique panes exinde eme. » Cui vir Dei respondit: « Pallium tuum tecum sit in perditionem. » Tunc statim recessit, et e tecto duos lapides, quibus eum percutere posset projecit, Illo vero tempore quo de hac vita erat exiturus, beata Dei genitrix appa

(88) Diaboli testimonium nemo necessario admittet. Nam quod ipse bibliographus postea affirmat, id quoque ex hoc diaboli dicto pendet. Est autem catholicæ Ecclesiæ doctrina, sententiam damnationis post obitum esse irrevocabilem. Quominus ta

minibus confabularetur.Habuerat enim ante conversionem quemdam familiarissimum Adonem nomine, prædivitem, qui plurima beneficia sibi conferens, ad extremum quibusdam eum adfecit injuriis. Satanæ vero satellites rati hominem Dei vindicta gaudere. in vigilia natalis Domini oranti ei, et præ nimia lassitudine jam somniculanti visi suntquodam tri

men hac super re theologice heic disputem, otium ipse mihi feci, qui ad Nicephori Blemmydæ a me editam orationem satis disserui de illorum opinione qui Trajani imp. animam precibus S. Gregorii PP. ab inferis ilberatam autumarunt.

unde jucundamini? » Atilli: « Quoniam, aiunt, de
anima illius modo triumphavimus. »

De eodem Ebizone secundum Paulum monachum
Casinensem.

pudio lætabundi. Quos ita sciscitatus est : « Et vos A dens extremum. sciscitatus est qui essent, et quare celebrarent illam ? Cui respondit quem consuluit : << Non expedit te nunc id doceri, quia de vicino es cogniturus,» Inter hæc abbas ejusdem loci Desiderius visitandi gratia ad eum accedens,ait: « Quo te habes, frater? » et Ebizo : « Orationibus, Pater, intervenientibus vestris, bene. >> Tunc hortatus est eum ut pro allevatione ægritudinis piscem saltem comederet. Et Ebizo : « Non, Pater, non ; absit ut abstinentiam, quam per totum vitæ meæ tempus servavi,nunc in mortis articulo constitutus perdain! jam enim Domini mei præsentabor conspectibus ; jam cupio dissolvi et esse cum eo. » Tunc Desiderius ad fratres conversus ait : « Iste homo lapideus est, non carneus, excellit hominum mensuram. Non

Ductus est etiam in spiritu per amoena loca, et nominabantur ei quorum forent diversoria, et inter cætera ostensus est illi quidam deliciosus locus : et audivit illum Eliæ fuisse prophetæ. Ad extremum autem poposcerat Deum, ut ante vitæ occasum qualibet cruciatus ægritudine mundus exiret ad requiem. Tandem exauditus fistulam accepit in læva parte mamillæ, quæ cum a fratribus et a seipso vix tolerari posset propter incrementum liquoris atque putoris, persuasus est ab eisdem fratribus suis curationis causa pergere ad Venafranum episcopum vo- B enim pisces, non carnem, non caseum, non ova, nec cabulo Petrum,qui plurimis super ejusmodi morbo remedium contulerat. Ille vero nolens abjicere quod a Deo petierat, a venerabili presbytero Gregorio tunc temporis edicto vix ire compulsus est. Cumque Venafri aliquot diebus ea de causa moraretur, non tamen opus orationis intermittens, post altare basilicæ secreto sedebat. Unde communis piorum inimicus diabolus nec jam livorem sufferens, saxum dejecit Dominique famulum, reor opprimere cupiens, sedem ligneam ante quam sedebat comminuit. Illo autem a solitis obsecrationibus nullatenus desistente, jam populo ad divina conveniente, templique parietes constipante, malignus tunc hostis quem prius terrore permovere nequiverat, simulata benignitus consolatione, in monachi specie Ebizonem humiliter adiens, sic exorsusest: « Abbas vester plus gerit sollicitudinem de rebus transitoriis et caducis quam de monachis multaque jam mala sustinuisti. Nunc igitur exuere vili quo indutus es habitu,et decentiore quem affero, in tanta frequentia plebis amicire: nam et ipse vilibus vestitus erat; honestius pallium monachum, qui videbatur, gerere cernebat. Quem cum diligenter attenderet, quasi minister adolescens venerat, nunc virilis ætatis, nunc senilis apparebat ut, opinor, verbis auctoritas major inesset: Cumque personam variari prospiceret, illico quid fuerit animadvertens, semetipsum signo crucis armavit, et mox imago illa disparuit ; qua evanescente, tanto tremore tota concussa est aulæ machina,ut populus et clerus qui interfuerat, fugiens exiret; pontifex etiam in episcopio prope commanens terræ motu stupefactus, aliosque palari prospectans, cœpit quærere sollicite quidnam de servo Dei factum esset, eumque ad se adduci præcepit. Quem percontatus an terræ motum sensisset, quid homo Dei vidisset, et quod gestum fuerat penitus agnovit. Hic autem præsul ob dignæ religionis meritum, Deo revelante comperit eum impotem curari, et hominem in proximo exuturum. Quapropter eum ad Casinense cœnobium remisit, ut in suo monasterio sæculo vale faceret, Ubi dum persisteret divinam flagitans opitulationem, cernit per visum prolixam atque jucundam dealbatorum processionem; ad quorum acce

ullum prorsus pinguedinis blandimentum in tota vita sua,ut ante jam dictum est, vir beatus comedit. O virum inter summos ex antiquis Patres non immerito connumerandum,qui nec in die mortis abstinentiæ voluit relaxare rigorem! Dum igitur vir Dei in eadem infirmitate depressus jaceret, matrona quædam statura admirabilis, venustate inestimabilis, persona imperialis, fit ei obviam, et talibus dolomate angustiantem affatur eloquiis : « Vide ne deficias,sed confortare,meque operire quoad redeam: »> videbatur enim esse in itinere. Atille : « Quonam, inquit, pacto te præstolor, domina, qui præ ulceris æstu vix in me maneo? » Tum illa, quæ ipsi putabatur beata esse Maria, hoc æstuanti dedit responsum « Sustine, ait, viriliter, quia per ardorem C hunc momentaneum evasurus es illum intolerabilem atque perpetuum. » Hac igitur consolatione suscepta stetit hilarior, et post pusillum diem clausit extremum xu Kal. Novembris,tertio decimo die postquam Venafro redierat. Sepultus vero est juxta ecclesiam Sancti Benedicti. Postea vero Desiderius ex eodem loco corpus ejus elevans, in capite graduum, qui pergunt ad refectorium, cum aliis multis locavit. Idem Paulus ait: Ebizo comparabilis est beato Gregorio,qui de suppliciis Trajanum eripuit. Sane non est difficilius ethnico subvenire quam publicano Institor enim Ado fuerat, nec absque gravi culpa nundinas frequentare poterat, et habemus scripturas satis authenticas, quæ publicanos deteriores ethnicis asseverant. Non ergo mirabilius est Trajanum quam Adonem liberasse: quanquam in hoc distant, quod hic aqua et spiritu regeneratus regnum Dei credatur ingressus, ille solum de pœnis ereptus.

D

LII. RAIDERISUS, Casinensis monachus, dum quodam tempore ad sancti Apollinaris castrum venisset, maximaque siccitas esset, habitatores loci ubi eum illuc venisse agnoverunt, rogabant ut pro siccitate preces Domino fundere dignaretur. Vir autem Domini, eorum humiliter postulationibus obediens, ad vivificam aram omnipotenti Deo sacrificium oblaturus accessit. Adfuit itaque confestim clementia Dei; nam statim inundatio pluviæ erupit.

se Casinum fecit atque prope monasterium cellam ædificans,in ea per triginta annos in sancta conversatione permansit. Fuit namque in charitate, abstinentia ac humilitate summus ac præcipuus, ita ut nec intra claustrum quisquam sciret quomodo jejunaret. Inter reliqua autem virtutum ejus dona ita exosum habebat detractionis (vitium), quatenus mox ut quis ad detrahendum os aperiret, mox,velut sagitta rigore lapidis repercussa, in dirigentem protinus redundaret. Post vero ejus obitum nonnulla per eum ibi divinitus sunt facta miracula.

LIII. ALMANNUS in Casino monachus fuit, cujus A fregit; qui ad terram nimio dolore prostratus,reduci profecto quantum Deo placuerit vita, exitus ejus patefecit Hic igitur e Melphia, de qua ortus fuerat, ad hoc cœnobium veniens districtissime satis et continentissime vixit: omnibus enim noctibus juxta ecclesiam Sancti Andreæ apostoli nudus permanens, duris scoparum ictibus, psalmos canens,semetipsum affligere non desinebat. Gerardi autem abbatis tempore,eum idem vir nocturno tempore esset defunctus, Nicolaus cellerarius extra monasterium foris manens,elevatis oculis vidit tectum cœnobii desuper aperiri, et ex eo maximum globum ignis egredi, atque in cœli alta deferri. Statim vero ad monasterium nuntium mittens, invenit ea hora fuisse Almani obitum,qua globum ignis de monasterio egredi colique alta petere vidit. Hanc autem visionem sicut B cellerarius foris, ita et Carbo in monasterio positus conspexit. Hic vero, quandiu vixit, tribus diebus in hebdomada panem comedit et aquam bibit, et nunquam nisi certa solvit solemnitate jejunium.

LIV. FORTUNATUS, Hispania provincia oriundus, ad corpus beati Benedicti causa religiosius conversandi Casinum veniens, ex concessione abbatis Richerii juxta ecclesiam Sancti Matthæi apostoli sibi habitaculum construens, omnipotenti Deo servire illic studiosius cœpit. Quadam vero die ad Casinense cœnobium veniens, ingressus ecclesiam, obvius ei ante crucem majorem quidam vir factus est, quem immundus spiritus gravissime vexabat; cumque ante eum venisset, rabido ore, micantibus oculis, in eum impetum fecit. Cui vir Domini manus suas extendens ait : « Crudelissime latro, si hominum carnibus de lectaris, hos digitos devora (quos enim homines tenebat scindebat; alios autem dentibus vorabat). Cum hæc dixisset Fortunatus presbyter, immundus spiritus ab eo egrediens, ecclesiam fumo fetoreque replevit. Juxta ecclesiam vero Sancti Matthæi dæmoniacam ad se venientem oratione curavit.

LVII. PETRUS, Casinensis abbas, fuit maximæ religionis, qui pondus regiminis arduum sibi esse perspiciens, abbatia relicta, ad vallem lucis se contulit ibique cum fratribus religiose vivere cœpit. Quadam autem die dum idem venerabilis Pater una cum fratribus ad fruges incidendas esset egressus, serenitasque maxima esset, subito cœlum densatur nubibus, tonitrua concrepant, coruscationesque maximæ micare cœperunt. Quod ubi vir advertit, fratribus præcepit dicens: « Nullus vestrum agrum deserat, cæptoque insistite operi, hodie illud valeatis explere. » Hæc cum dixisset. sese cum lacrymis ibidem in orationem dedit: Mirabilis Deus in sanctis suis (Psal. LXVII, 6), qui glorificantes se, suaque præcepta servantes. tam velociter exaudire dignatur ! Nam cum pluvia magna descendisset, agro in quo idem vir Domini cum fratribus stabat nec una quidem gutta pluviæ cecidit. Ex vicino vero monte, qui eidem monasterio imminet, sæpissime C lupus venire, eique oves auferre consueverat. Quadam autem die lupus venit ex more,ovem abstulit, et recessit, Quod cum viro Dei nuntiatum fuisset, ecclesiam ingressus, sese cum lacrymis in orationem dedit qua completa, ad portam egressus, reperit lupum ovem in ore tenentem, et ad se deducentem cumque ad eum lupus venisset, ovem ante pedes posuit, statimque recessit. Alio autem tempore latrones ejusdem monasterii hortum ingressi sunt, ac olera furari nitebantur.Cumque jam unusti oleribus essent, tentantes fugere, per totam noctem in circuitu deambulaverunt, foras egredi non valentes. Qui sollicitius unde, qui essent, vel cur venissent, inquisiti protinus sui sceleris furtum pandentes so luti sunt. Qui autem illos invenerat,fuit horti custos frater quidam, qui mane facto reperit eos deambulantes, et aditum nullatenus invenientes.

. LV. ALPHANUS, Casinensis monachus, ante quam
vita decederet, vidit per visum scalam erectam ire
de lectuli sui sede usque ad cœlum. Cumque hac vi-
sione stuperet attonitus, quidam albati juxta eum
stantes dixerunt : « Ascende per scalam sursum ; »
cumque jam ad summitatem scalæ pervenisset, vidit
duos gradus in ea deesse, statimque ab albatis sur-
sum raptus, in domum ingentilumine coruscantem
inducitur.Evigilans autem cum hæc fratribus retu- D
lisset, suum obitum reseravit, ac post non multos
dies diem clausit extremum. Hujus autem vita talis
exstitit: in quadragesima nunquam in lecto quievit,
bis in ebdomada comedit, psalmi ex ore illius non

recessere.

LVI. JOANNES, sancti Romualdi discipulus, atque ab eo cum Olibano ad quemdam locum inhabitandam directus, per aliquos annos ibi remoratus est. Inde igitur recedens Hierosolymam petit. Cumque de Casinensi monte descendens jam ad campestria pervenisset, subito equussocii ejus furioso rotatus impetu Joannis tibiam calce ferrato percutiens

LVIII. STEPHANUS Casinensis abbas et sedis apostolicæ pontifex, regali ortus prosapia a pueritia liberalibus litteris eruditus ac nimis eloquentissimus, Leonis papæ cancellarius fuit; a quo Constantinopolim directus, patriarcham ejusdem urbis deposuit, acanathematis vinculo innodavit. Inde igitur rediens, in Casinum monachus factus,ac post non multum abbas electus, Romam conseccrationis suæ gratia pergens, a Victore papa consecratus est; sed ante quam reverteretur, Romanus pontifex obiit. Confestim a senatu, clero, populoque Romano est raptus, et in

rogavit ut eum non dimitteret. Qui postulationi ejus obtemperans, cum eo permansit. Cum vero vitæ ejus appropinquasset jam ultima hora, respiciens vidit beatissimam Dei genitricem Mariam ad se venientem; illiccque manus sursus erigens clamare cœpit : « Domina mea. » Quem interrogantes quid videret, ait: « Nunquidnam beatissimam virginem Mariam non videtis ? hic nempe est. » Hæc cum dixisset, animam exhalavit.

apostolica sede consecratus: ubi indigladiabiliter A decederet, Gregorium ejusdem cœnobii presbyterum pro (89) conjugiis clericorum, sacerdotum, nec non consanguineorum pugnavit, ac omnes clericos Romæ, qui post interdictum papæ Leonis incontinentes exstiterant, de conventu clericorum et choro ecclesiæ præcepit exire. Quidam presbyter juxta canonicam beatæ Cæciliæ trans Tiberim habitabat, qui nec feminam acquiescebat abjicere, nec nunquam poterat hæc statuta nisi vana et frivola judicare. Quadam autem die dum incolumis vegetus et sanus existeret, vespertinis horis ad quiescendum se in lecto composuit : sed repentina divinæ ultionis animadversione percussus, subitanea morte mortuus est. Falsorum monachorum et sanctimonialium vitam idem pontifex reprehendit et correxit; Simoniacam hæresim in æternum damnavit, atque post hæc in civitate Florentia obiit; ad cujus sepulcrum suis pro meritis plurima Christus signa ostendit.

LIX. VICTOR in ipsis suis nuptiis sponsam suam relinquens, eremum petiit; ac deinde Casinum veniens consecrationem monastici ordinis ibidem accepit. Quodam vero tempore quiescente eo,apparuit ei visio non contemnenda. Cernebat namque se in turre, quæ juxta capitulum erat consistere, in qua nimirum Pater Benedictus videbatur sede decentissima residere. Cumque ad hanc visionem pave factus stuperet et accedere propius nequaquam præsumeret, beatus Pater Benedictus ei hilariter innuebat, eumque juxta se sedere manu porrecta jubebat. Hanc visionem rei probavit eventus, abbas dehinc factus totum monasterium sicut nunc cernitur renovavit. Præterea

cum Casinense cœnobium sæpissime attereretur C
a fulmine quadam nocte sanctus Pater Benedictus
ei apparens, nihil aliud quam diabolicas insidias et
antiquam pro loco ipso invidiam esse perdocuit.
Defuncto interea sedis apostolicæ pontifice, ab omni
clero et populo pontifex ordinatus est. Sepultus
vero est in Casino in absida capituli.

LX. RANDISIUS in Casino sub Desiderio abbate
monachus fuit; cujus qualis quantaque vita fuerit,
in ipso mortis articulo est dignatus Dominus osten-
dere. Nam cum expleto vivendi tempore, mortis de.
bitum persolveret, cœperunt fratres sicut mos est
ejus animam omnipotenti Domino commendare. Cum
jam extremum halitum traheret, ad fratres conver.
sus ait: » Tacete, tacete; nunquid non auditis
quantæ resonent laudes in cœlo ? nunquid pueros D
qui mihi laudes decantant non videtis? nam vesti-
menta vultusque eorum sunt ut nix. UndeperDeum
obnixe vos postulo, ut sileatis, mihique tam suavis-
simum sonum audire sinatis. » Hæc dum diceret.
spiritum emisit. Sepultus vero est juxta ecclesiam
Beati Stephani et sancti confessoris Christi Martini
Hic quandiu vixit, ab omnibus admirabilis atque
sanctissimus habebatur.

LXI. SERGIUS, Casinensis monachus, natione Amalphitanus, dum Gerardi abbatis in tempore vita

LXII. AZO, Casinensis decanus, Campania provincia oriundus fuit ; qui dum a Gerardo abbate in Sardiniam missus fuisset, dum rediret ad monasterium, captus a Sarracenis apud Africam provinciam ductus in captivitatem est. Hic igitur cum in eadem provincia defunctus fuisset, corpus ejus in ecclesia Beatæ Mariæ ante altare sepultum est. Factum est autem intempesta nostis silentio, Sarraceni inde transeuntes, dum luna radios suos emitteret, viderunt eum foris juxta ostium sedentem librumque in manu tenentem. Tunc illi obstupefacti alios Sarracenos vocare cœperunt, dicentes : « Currite citius, currite; huc properare studete: nam presbyterum Christianorum qui in isto mense mortuus est, ante ostium ecclesiæ sedentem conspicimus. » Hoc igitur reliqui audientes, portas civitatis egressi, illuc tendere festinarunt; cumque ad eum appropinquassent, vir Domini intra limen ostiumque basilicæ ingressus, nusquam comparuit. Quodam vero die mansionarius ingressus ecclesiam reperit lampadem, quæ super sepulcrum ejus pendebat ardentem. Tunc iratus puerum qui ei jugiter in ecclesia serviebat vocavit, eique dixit: « Cur lampadem accensam reliquisti?» Ad quem puer respondit : « Ego quando ecclesiam clausi, lucernas omnes exstinxi; istam autem quis accenderit, ignoro. » Animadvertens autem ille quod in re erat, lampadem exstinxit et ecclesiam clausit. Alio quoque die ingressus ecclesiam, lampadem ardentem reperit. Hoc igitur dum sæpius fieret, nuntiatum est regi Sarracenorum qui in re insolita admiratus,et putans a Christianis ista confingi, destinat Sarracenos qui lampadem exstinguerent, oleumque exinde traherent; quod cum factum fuisset, alio die ecclesiamingressi, lampadem lucentem atque aquam in morem olei ardentem invenerunt: qui præpete cursu inde egredientes, ad regem venerunt, et cuncta quæ viderant per ordinem pandunt. Tunc rex lampadem exstingui, et Sarracenos die ac nocte ecclesiam custodire præcepit, nequis Christianorum eamdem intraret. Nocte itaque adveniente, Sarraceni qui ecclesiam observabant oculos in cœlum levantes, stellam de cœlo super lampadem ecclesiæ radiantem aspiciunt. Tunc obstupefacti fores ecclesiæ reserant, lampademque lucentem aspiciunt. Cursu celeri ad regis tendentes palatium, seriatim quæ viderant nuntiare cœperunt. Rex vero suorum talia cum audisset ab ore, dictis derogans fidem, lampadem exstingui, et ecclesiam

(89) Pro hic significat contra, ut mox sub finem vitae Victoris. Alias apud infimi ævi scriptores significat causa.

expetens flagellandum accepi, licet animam sub tanto patrono constitutam nullo modo lædere prævaleam; quod postea liquido patuit. Nam ille huc veniens, usque in vitæ terminum religiosissimevixit; corpus tamen ejus crebris atque validis cruciatibus est semper depressum.

sicut prius custodire præcepit, exsurgensque ad A ego autem corpus tuum, sicut quondam Job a Deo domum califæ, quæ ecclesiæ imminebat, perrexit; cumque jam nox advenisset, elevatis in cœlum oculis vidit stellam super lampadem ecclesiæ radiantem, eamdemque radio suo accendentem. Statim igitur Sarracenos ad ecclesiam mittens, lampadem ardentem reversinuntiaverunt. Tunc rex proponit edictum ut Christiani liberam in ecclesiam ingrediendi facultatem haberent.

LXIII. LEO, quidam Amalphitanus, in Casino monachus fuit, qui ad finem vitæ non leviter ægrotans, se custodientibus fratribus aquam petiit: quorum unus cum aliquantulum in hauriendo moratus bibendam aquam ei obtulisset, ille renuit dicens:

<< Nolo hanc aquam, quoniam Odilo Cluniacensis abbas statim huc veniens aquam mihi detulit,meque B sitientem refecit. » Quod audientes illi mirati sunt, statimque prædictus frater e mundo recessit.

LXIV. JOANNES Cajetanus Casinensis monachus fuit, qui cum apud domum infirmorum in extremo vitæ positus jaceret, Georgius mansionarius in secretario dormiens vidit maguam fratrum multitudinem quasi ad processionem euntium ab orientali parte hoe ingredi monasterium eoque ad hanc visionem mirante, unus dixit: Ad suscipiendum Joannem venimus. Hoc dicto, statim signum, quo fratrum obitus significatur, sonuit, festinansque invenit eum mortuum: intellexitque magni meriti Joannem fuisse, ad cujus animam suscipiendam illa sanctorum congregatio advenisset.

LXV. PETRUS, cui Cuculites cognomen fuit, cum gratia conversionis Casinum venisset, ad ecclesiam Sancti Severi quæ in hujus latere montis sita est, ei diabolus obviam factus est dicens : « Tu quidem mea jura relinquens, ad Benedictum confugium facis:

LXVI. RANDISIUS, Casinensis monachus ac Burrelli comitis filius, qui per triginta annos pristinum tenuit, cum hydropicus factus fuisset, ad mortem veniens vidit sanctum protomartyrem Stephanum cum innumerabili turba ad se venientem. Quod cum narrasset, confestim spiritum reddidit.

LXVII. JOANNES, Casinensis presbyter natione Ravennas, qualis quantusque fuerit, quantumque in vita valeret ipsius apud onipotentem Deum oratio, est dignatus Dominus ostendere. Nam Gerardi abbatis temporibus dum Sennes Capuanæ ecclesiæ archiepiscopus defunctus fuisset, idem archiepiscopus prædicto abbati per visionem apparuit. Cui abbas att : « Quomodo te habes ? » Et ille, « Diu est quod in igne crucior; sed si Joanni de Ravenna, et Joanni de Sancto Angelo præceperis ut pro me Redemptoris omnium hostiam offerant, ab his cruciatibus liberabor. »

LXVIII. BENEDICTUS sub Desiderio abbate Casinensis monachus, Capuamque cœnobii præpositus veniens, quam creber fuerit in psalmodiis, quam studiosus in eleemosynis, quam sedulus in orationibus, quamque pervigil in vigiliis, luce clarius patet. Hic apud Capuanum monasterium infirmitate tactus, C defunctus est xı Kal. Julii. Sepultus vero est ante ostium ejusdem monasterii ad dexteram partem introeuntibus ecclssiam, ubi usque hodie mira virtus divina patrare non cessat.

PETRI DIACONI

LIBER

DE LOCIS SANCTIS.

(Dom. TOSTI, Storia della badia di Monte-Cassino. Napoli 1842, 4o, t. II, p. 121, ex cod,
ms. Casin. n. 361.)

PROLOGUS.

AD GUIBALDUM CASINENSEM ET STABULENSEM ABBATEM.

(MARTENE, Ampl. Coll. VI, 790.)

Domino suo ac Patri in Christo venerabili GUI- D Quanto cupidinis igne, Pater in Christo veneran.

BALDO, Dei gratia sacri Casini Montis abbati, PETRUS
Casinensis diaconus debitæ obedientiæ famulatum.

de, exarserim, ac quali quantove desiderio ut vos omnipotens Deus de adversis eriperet exoptaverim,