Romani Pontifices. VI, vi. 14, 11. Nicænæ synodi secundæ decreta non sincere reddita rescidit. VII. xv. 11, 4. Non Nicænam ecumenicam, sed pseudosynodum Constantinopolitanam a Francofordiensi rejectam, falso nonnulli opinantur. ibid. et 12, 1. Probatam alii Nicænam Synodum et a Francofordiensi receptam putant. ibid. 12, 5. Probatam Francofordiensi negant Baronius et Bellarminus; proscriptane fuerit, certo affirmare non audent. ibid. § 6. Variæ de eo nonnullorum conjecturæ. ibid. et § 10. Neque Nicænam Synodum, neque decretum ejus aliquod Francofordienses damnaverunt; sed dictam in Nicæna sententiam ab aliquo episcopo perverse redditam ab interprete. ibid. § 9 et seq. Acta Nicæni concilii Latine versa, et in Gallias ab Adriano missa, latriæ cultum imaginibus impendi jubent, Græca prohibent. ibid. § 10.

Fratres Domini. Quos evangelistæ fratres Domini vocant, eos Josephi ex Maria conjuge filios veteres hæretici dixerunt. VII, xiv. 3, § 3 et 13. Ab Patribus confutati VII, xv. 3, 4 et seq.

Ab synodis damnati. ibid. § 3. Quatuor Domini fratres, duas sorores Epiphanius numerat, quos Josephi ex priore conjugio natos putat: ibid, § 13. Fratres Domini dicti sunt more Judæorum ejus cognati. ibid.

Fraus et vis ab homine aliena sunt, sed fraus odio digna majore. V, 1 de Incarn. 5, 18.

Frigus. Frigoris spiritualis duo genera. VIII, I de Pœnitentia 11, 5. Id non impedit communionem. ibid. iv. 1, 5.

Frumentii historia explicata contra Grotium, de potest. consecr, cap. 3.

Ś. Fulberti locus de pœnitentia explicatus. VIII, VI de pœnitentia 11, 4.

Functiones sacræ seu hierarchiæ quot sint. III, II. de Angelis 4, 1 et seq.

Futura contingentia an sint determinate vera an falsa. I, Iv. 7, 14. Novit Deus quæ futura non sunt, sed essent, si aliqua conditio poneretur. ibid. 8, 3 et seq.

Futura quomodo percipiant dæmones. III, 1. 8, 10 et seq.

Gaianus Acephalus a quo Gaianitæ dicti sunt incorrupticolæ; Alexandrinum thronum invadit, obnitente Theodora Augusta, ejusque jussis Carthaginem relegatur. V, 1 de Incarn. 16. 12.

Galla Placidia Valentini mater, Petri Apostoli sepulchrum veneratur et altare adorat. VII, XIV. 11, 18.

Gallicanorum conciliorum decreta de pœnitentia. VIII, vi de Pœnitentia 4, 5.

Gallus Juliani Apostatæ frater basilicas martyribus excitat, ejus religionem probante Deo, fratris simulationem detegente. VII, xiv. 12, 8.

Gamachius Arnaldo adversatur. VIII, v de Pœnitentia 10, 5.

Gaudentius Brixianus ad basilicæ dedicationem Sanctorum reliquias magno studio quærit. VII, XIV. 11, 15. Ad eorum venerationem populum hortatur. ibid.

Gehenna quam minatur Christus, ubinam sit. IV, III. de Ang. 5, 7.

Gelasius Papa auctor est libri de duabus naturis. V, m. 2, 2. A Melchiore Cano perperam de styli vitio reprehensus. V, 11 de Incarn. 3, 8.

Generare. Generat persona non essentia. II, II. 10, 1 Generari in Deo idem est cum termino. II, II. 5, 8. Generare in Deo non est potentiæ naturalis et absolutæ, sed proprietatis. II, m. 10, 4.

Generatio late sumpta definitur. ÍI, v. 6, 11. Ejus modi quatuor. ibid. Generatio proprie sumpta definitur et explicatur. ibid. cap. 7 per totum. Primo e substantia sit oportet. ibid. § 1 et seq. Quod Ariani recusabant dicere. ibid. § 2. Prius divinis quam creatis convenit. ibid. § 8. Solus Deus proprie gignit e substantia sua. ibid. § 9. Quia solus proprie est. ibid.

Generationis vera ratio iterum explicatur. III, vn. 14, 1. Generatio similitudinem infert. ibid. 8, 1 et seq. Naturæ potissimum. ibid. § 2. Errant qui alias quam naturæ similitudines necessarias putant. ibid. § 3. Quod deinceps late probatur. ibid. § 4 et seq. Generatio divina sola similitudinem facit. ibid. § 7. Generatio per se in personam desinit. V, v. 19, 7.

Generatio debet esse a principio conjuncto. III, v. 8, 8. Id latius exponitur. ibid. In eo cavillatio Arianorum qui sectionem substantiæ imputabant Top duoously et Catholicæ fidei. ibid. § 9. Nullum in ea profluvium aut sectio. ibid. et seq. Proprium est generationis eamdem communicare naturam. ibid. 9, 1. Et quidem numero in Deo. ibid. § 2 et 4. Ideo non separantur sed insunt sibi mutuo. ibid. § 3.

Generationem a divinis abjudicabant Ariani. II. I cap. 5 per totum. Et cum creatione confundebant. ibid. § 2. Nec initium habet in Deo nec finem. ibid. § 3 et seq. Quid divina distet ab humana. ibid. § 5. Generandi proprietas ostendit esse consubstantialem filium. ibid. 10, 9.

Generatio divina est locutio. II, m. 10, 6. Proprietas ejus est ut sit ex ipsa substantia. III, v. 4. 8. Non accidit Deo. ibid. § 9. Generationem divinam non antecedit voluntas. ibid. Generatio divina variis argumentis ab hæreticis oppugnata. ibid. 6, 4 et seq. Ejus notionem calumniabantur. ibid. § 6. Sel refelluntur a Patribus. ibid. § 7.

Generatio divina est æterna, nec initium hahens nec finem. III, v. 9, § 5 et 10. Cujus causa redditur. ibid. § 6. Quia non est actio, nec effectio, sive évépyta. Idque latius explicatur. ibid. et § 7. Nunquam desinet. ibid. § 13. Nec tamen ideo est imperfecta. ibid.

Generatio apud Aristotelem duplex. III, v. 6, 10. Veræ generationis ex eodem definitio. ibid. Generatio significat communicationem essentiæ. III, vi. 11, 10 et seq. Generationis terminus duplex. ibid. 12, 2.

Generatio est in Deo. III, v. 6, 1. Quomodo a creaturis transferatur ad Deum. ibid. § 7. Nempe quidquid in illis est impurum præcidi debet. ibid. et cap. 8, 1 et seq. Probatur Patris generatio ex fecunditate naturæ divinæ. ibid. § 8. Si solam Aristoteleam generationem respicimus, non erit in divinis. ibid. § 10. In quo Ariani fucum fecerunt. ibid. In vera generatione fundatur catholica fides.

Generatio Filii ineffabilis. III, v. 6, 1 et seq. Nec curiose indaganda. ibid. § 2 et seq. Cur veteres quidam de ea disputare vetent. ibid. §4. Generatio Filii est æterna. ibid. 9, 10 et seq. Est locutio quædam et intellectio. ibid. § 11. Generatio an existentis Filii sit, an non existentis. ibid. § 13. Æquale producit generanti genitum. ibid. § 15. Et perfectum. ibid. A solo Patre est. ibid. Est intellectus, dictio, Verbi productio. III, VI. 2, 7 et seq. Quomodo a termino, id est a Verbo distinguatur. ibid. Generatio prior est spiratione. III, vп. 12, 14.

S. Genesius martyr cultores suos ingentibus beneficiis cumulavit. VII, xiv. 10, 17.

Γενητὸν et γεννητόν quid differant. III, v. 1 § 5 et 9. Ea confundunt hæretici. ibid. § 14, et III, vu. 11, 4.

Genii curatores gentium ex opinione gentilium. I, x. 13, 3.

Genitus idem ac natus. II, v. 1, 5.

Genius antiquorum quid erat et quid adumbrabat.

Gentiles quomodo putaverint voluntatem subjici fato. IV, m. de Opif. 7, 8 et seq. Qua via ad Dei notitiam pervenerint. IV, 1 de Opificio 1, 4.

Gentilibus Anomi defuisse aiunt gratiam ad salutem sufficientem proximam et remotam, omniaque gratiæ principia. IV, I de Lege et gratia. 2, 3 et seq. Etiam cogitationem vitando peccato utilem. ibid. Gentilibus evangelii gratiam Judæi invidebant, tanquam sibi ex operibus legis debi

tam. ibid. 6, 1. Utrisque gratis oblatam Evangelii gratiam probat Apostolus in epistola ad Romanos. ibid. § 2. Gentilibus Evangelium prædicant Apostoli, monente Deo, nec ipsis imponi sinunt jngum antiquæ legis. ibid.

Gentiliaca. Magna synodus Gentiliaci habita est, in qua de processione Spiritus sancti, et sacrarum imaginum adoratione non parva contentio fuit. VII, xv. 44, 4, et III, vш. 1, 2.

Genus et differentia non sunt in Deo. I, I, cap. 5 per totum. Quo sensu veteres quidam generi subjiciant Deum. ibid. § 1 et seq. Cur nulla sit generis ac differentiæ ratio in Deo, disputatur. ibid. § 4 et seq. Genus pro natura sumitur. II, iv. 3, 13.

Genus quamdam esse materiam. III, 1. 4, 3 et seq. Genus humanum qua ratione propagatum esset in statu innocentiæ. IV,.de Opif.8, 1. Quinam asserant sine commixtione sexus id futurum. ibid. § 2. Genera principii quotuplicia sint. IV, 1. 4,12 et seq.

Georgius Alexandrinus Arianus. II, 1. 10, 3. Georgius Laodicænus. II, 1. 9, 6. Germaniæ quis primus fuerit antistes et Apostolus. VII, I de Hierarch. 2, 12.

S. Germanus Parisiensis sancta loca invisit. VII, xiv, 11, 20. A Justiniano imperatore sacras obtinet reliquias, quas in basilica S. Crucis, et in ecclesia S. Vincentii Parisiis reponit. ibid. Quæ S. Vincentii basilica dicebatur, nunc dicitur S. Germani. ibid.

S. Germanus Altisiodorentis, ad comprimendam Pelagianam hæresim in Angliam à Coelestino Papa missus, Tribuni filiam, admotis sacris reliquiis a cæcitate liberat. VII, xiv. 14, 20. Terram inde Albani martyris cruore tinctam reportat. ibid.

S. Germanus Constantinopolitanus. Germanus patriarcha Constantinopolitanus, cum ab nefario edicto de sacris imaginibus evertendis Leonem Isauricum deterrere non posset, centenarius episcopatu cessit. VII, xv. 11, 3.

Germanus Capuanus, legatus Hormisdæ, Orientalem ecclesiam schismate divisam, reconciliavit Apostolicæ sedi. V, 1 de Incarn. 18, 1.

Gerso. Gersonis Joannis sententia de impositione pœnitentiæ. VIII, v de Pœnitentia 10, 6. De frequente communione. ibid. IV. 1, 4 et seq..

S. Gertrudis quid senserit de frequente communione. VIII, iv de Pœnitentia 2, 2.

SS. Gervasius et Protasius. SS. Gervasii et Protasii corpora domi suæ furtim subducta pie condit Philippus. VII, xiv. 10, 6. Ubi ab Ambrosio inventa sunt, Deo revelante. ibid. Per Apostolum Paulum. ibid. 11, 6. In basilicam Ambrosianam translata sunt. ibid. Dum transferuntur, cæco nomine Severo visum restituunt, ingentibusque continuo claruerunt miraculis. ibid. Ea tota spectante civitante facta pernegant Ariani. ibid. lis deterrita Justina a vexando Ambrosio destitit. ibid. § 12.

Gignere pro creare sumptum. III, v. 4, 6. Non est idem quod facere. ibid. 4, 7. Non prius potentia gignens est Pater quam actu, ibid. § 9. Gignit semper Pater. ibid. 9, 7. Nec potentia prius est gignens quam actu. ibid. Possitne dici : Pater gignit, vel gignet Filium. ibid. § 14.

Gilbertus Porretanus. Gilberti Porretani historia. I, 1. 8, 2 et seq. Ejus opinio de attributorum in Deo differentia. ibid. § 4, 5 et seq. et 7, et I, n. 7, 7. Naturam inter et personas divinas reale discrimen constituit Gilbertus Porretanus, nega

vitque naturam divinam humanam suscepisse, sed personam Verbi. V, v. 1, 2. Visus est Christum Filium Dei adoptivum facere. VI, vu. 1, 4. Medium dicitur inter latriam et duliam cultum exhibuisse Christo. VII, xv. 3, 5. Quam opinionem synodorum generalium decretis proscriptam, quidam de schola theologi non improbabilem esse putarunt. ibid. 4, 12.

Gladius Ecclesiæ qualis sit. VIII, m de Hierarchia 13, 4.

Gothescalcus monachus Orbacensis, ejusque opinio de prædestinatione. II, IX. 16, 8. Prædestinatianam restaurat hæresim, quæ ab eo dicta est Gothescalcana. VI, XIII. 6, 5. Claustro profugus, in Italia vulgat hæresim. ibid. 8, 1. In Germaniam profectus, oblalo perfidiæ suæ libello, in errore pertinax, in Moguntiaca primum synodo, deinde in Carisiaca damnatus, et virgis cæsus conjectus est in carcerem. ibid. Quæ res non leves in ecclesia Gallicana motus concitavit, multis non viritim modo, sed publice in Synodis pro eo pugnantibus. ibid. § 2. Quinque illius errorum capita, ab Hinemaro reprehensa, meliorem in partem ab ejus patronis accepta, et ab hæresi vindicata sunt. ibid. § 7 et seq. Jure tamen pro hæretico damnatus est. ibid. § 10 et seq. Ejus hæretica de prædestinatione sententia. ibid. § 11. Ex ejus scriptis sex errorum capita et inauditam superbiam arguit Amolo Lugdunensis. ibid.cap.9 per totum. Pugnantia docuit. ibid. 11, 3.

Gradus in Trinitate ab Arianis constituti. II, 1. 14,3. Sintne aliiqui. III, vi. Nullus esse probatur. III, vn. 9, 17.

Gradus Angelorum quibus verbis probentur. III, 1. de Ang. 1, 1. Gradus hierarchiæ. ibid. 4, 2 et seq. Cur sint in Angelis diversi. ibid. 5, 2. Graduum discrimen mansisse in dæmonibus post lapsum III, ш. 3, 8.

Græci quid de primi et secundi ordinis sacerdotibus censeant. VII, u de Hierarchia 7, 8. Granatensis Ludovicus suadet frequentem communionem. VII, IV de Pœnitentia 4, 1 et seq.

Gratia Christi quid sit. II, x. 18, 5.Est auxilium supernaturale. ibid. § 6. Gratiæ nomine Augustinus actualem intelligit. ibid.§ 9. Gratiæ possibilitas et adjutorium cujusmodi sit ex Augustino. ibid. 17, 6 et seq. In potestate agendi, non in actione posita est ejus natura. ibid. 19, 3. Gratiam interdum Patres vocant eam quæ fortior et perfectior est. ibid. 20, 1 et seq. Ita usurpare Augustinum. ibid. § 2 et seq. et maxime. § 8 et 21, § 3 et 8. Gratia est possibilitas. ibid. 16, 4 et seq. Nec in actu posita est. ibid. § 18. Cujusmodi sit possibilitas. ibid. 17, 5 et seq. Cum de gratia loquitur Augustinus, cur ei subjungat effectum. ibid. § 7 et 10, et seq.

Gratia medicinalis. II, x. 17, 18. Regulæ ad Augustini de gratia sententiam intelligendam necessariæ. ibid. 16, 7 et seq. reliquo capite, et cap. 17 per totum. Regulæ quædam, ex quibus Patrum dicta nonnulla de gratia declarantur. II, IX. cap. 4 per totum. Gratiæ plerumque nomine intelligunt externum auxilium seu beneficium, non interiorem afflatum. ibid. § 1. Maxime evangelii prædicationem. ibid. § 2. Secundum dicunt Deum in danda gratia opportunitates quasdam et conditiones captare. ibid. § 5 et seq. Præsertim cum statum aliquem destinat, ut Apostolatum. ibid. § 6. Tertio gratiæ nomine intelligunt non primam sed perfectiorem. ibid. § 8, et 3, 2 et seq. Quarto, salutis nomine interdum fidem et initium fidei intelligunt. ibid. § 9, et II, x. 20, 1. Ex his regu

lis explicantur quædam difficiles Patrum sententiæ de gratia, quæ Semipelagiana labe infecta videntur. II, IX. cap. 5 per totum.

Gratia est gratis data misericordia. V, п de Incarn. 5, 7. Gratia est auxilium Dei, quo ad vitam rite instituendam, bona opera exequenda, mala cavenda, salutem consequendam divinitus adjuvamur. V, II de Lege et Gratia. 6, 4.

Gratia præveniens et subsequens. II, x. 20, 7. Gratiæ divisio in sufficientem et efficacem. ibid. 16, 2. Omnis gratia de se est efficax, etiam quæ sufficiens dicitur. ibid. et 19, 2 ibid. § 3. Gratiam sufficientem male impugnant aliqui. ibid. cap. 16 per totum, et seq. capitibus. Sed ibidem ea defenditur. Gratiam sufficientem dari ad legem implendam probatur. ibid. 19, 7. Sine gratia nemo gratiam implorare potest. ibid. § 8, et 10 et seq. Gratia sufficiens necessaria omnibus. ibid. 18, 7 et seq. Gratia sufficiens non dicitur absolute, sed comparate ad eum cui subministratur. ibid. 21, 1. Gratia sufficiens omnibus datur. ibid. 3, 5. Non tamen æqualis. ibid. § 7. Gratia sufficiens quid sit. ibid. 19, 1. Quatenus est sufficiens tantum, non est gratia, sed defectus et particula, tantum, est negativa. ibid. § 2.

Gratiæ divisio in sufficientem et efficacem non est generis in species sed accidentaria est. II, x. 16, 9, et 19, 3. Gratia sufficiens non est auxilium sine quo Pelagianum. ibid. 18, 11. Gratiam sufficientem solum nullam esse probant aliqui. ibid. 17, 1 et seq. Refelluntur. ibid. per totum. Non est auxilium naturale. ibid. 18, 1. Quomodo dat ut reipsa velimus. ibid. §14. Gratiam omnem efficacem esse, id est sufficientem falso quidam sentiunt. ibid. 16, 4. Idque Augustino temere imputant. ibid. et seq. Sed refellitur hic error. ibid. § 7 et seq. Gratiæ sufficientis auxilia sub quacumque Lege, per fidem in Christum mediatorem collata sunt. V, I de Lege et Gratia. 8, 1.

Gratiæ quod sint genera secundum Pelagium. IV de Pelagianismo 2, 2. quodnam sit primum. ibid. § 5. Quodnam secundum. ibid. 3, 1 Quæ sint alia quatuor. ibid. cap. 4 per totum, et cap. 5 per totum.

Gratia ut prædestinationi subjicitur, etiam gloriam continet. II, Ix. 1, 8, et 12, 4. An veteres qui de electione locuti sunt ex meritis facta, eam intelligant quæ est ad gratiam. II, x. 3, § 4 et 9. Gratia medicinalis post lapsum concessa præstat ei quæ in statu naturæ integræ data est. ibid. 8, 10. Gratiæ primo parenti datæ, et ejus quæ posteris ejus tribuitur, discrimen. II, ix. 7, 6, et II, x. 16, 15, et 17, 45, et 18 § 6, 10, et 12.

Gratia quæ datur prædestinatis, etiam prima habitudinem habet ad gloriam. II, IX. 12, 3. In quo ab ea differt quæ datur reprobis. ibid. De gratia loquens Augustinus in exemplum eam affert fere semper quæ est prædestinatorum propria. ibid. 14, 6, et II, x. 16, 19. Probatur. ibid. cap. 17. Interdum gratia pro effectu gratiæ sumitur. ibid. § 18.

Gratia nusquam gratius quam in Incarnatione commendatur. V, 11 de Incarn. 5, 7. Uberior et robustior nobis per Christum confertur, quam quæ Adamo data est ante lapsum. ibid. 9, 8 et seq. In ratione satisfactionis perfectæ, gratia et justitia opponuntur. ibid. 14, 2. Nulla creatura pro altera satisfacere potest sine gratia. ibid. § 3. Non minus Angelo quam homini necessaria est gratia. ibid. § 4. Gratià nobis occulte opitulari non desinit. VI, IX. 2, 14. Non aufert, sed salvat et juvat liberum arbitrium. ibid. 3, 8 et seq., et 4, 16. Si

gratia necessitatem inferret, non faceret beatum et laudabilem. ibid. 5, 10 et seq. Gratia non datur secundum merita nostra. VI, xi. 6 2. Nulla nobis, nisi per Christum datur. ibid. 7, 4, et VI, xii. 14, 6. Per eam quisque gratiam fit Christianus, per quam homo a Verbo assumptus factus est Christus. VI, XI. 6, 2. Per eam justificamur a peccatis, per quam Christus nullum potuit habere peccatum. ibid. 10, 8. Gratia novi Testamenti qua in filios Dei adoptamur, non sola constat accidente qualitate, sed applicatione Spiritus Sancti. ibid. 7, 8. In illis potissimum elucet gratia, qui liberum illi accommodant arbitrium. VI, xш. 2, 4. Non excluditur gratia Christi, cum liberum in salutis negotio commendatur liberum arbitrium. ibid. 3, 4.

Gratiam perseverantiæ absoluto Dei decreto tribuit Augustinus. VI, XIII. 4, 6. Gratiam internæ inspirationis rejecit Pelagius. ibid. § 8. Externa gratia, qua communiter omnes vocantur ad salutem, testis est Deum salvos omnes esse velle. ibid. 5, 4. In omni justificatione principatum gratia tenet. ibid. § 12. Sine Dei gratia, nemo currit ad gratiam. ibid. § 3.

Nemo perit nisi volens, cum remedium habeant omnes quo sanari possint. V, u de Incarn. 3, 12, et VI, xii. 1, 1 et seq. toto capite, et ibid. 2, 43 et seq., et 3, 3 et seq. et 5, 3 et seq. reliquo capite, et 10, 2 et seq, et 11, 12 et seq. et 13, 4 et seq. Nec infantibus sine baptismo morientibus remedia gratiæ sufficientis ad salutem defuerunt. VI, xш. 5, 40. Multo minus adultis, qui de Christo nihil audire potuerunt. ibid. § 11, et 10, 9. Nullum fidelium a se non discedentem Deus non deserit. ibid. § 5, 8, 9. Sufficiens Caino gratia non defuit. ibid. § 9. Nec Judæ proditori. ibid. 2, 4.

Gratiæ proprie dictæ auctor et largitor quovis tempore est Christus. V, 1 de Lege et Gratia 2. 1. Omni Christi gratia veteris alumnos testamenti penitus caruisse, idque vi naturaque status Anomi opinantur. ibid. et 7, 1. Itaque Judæis sub veteri testamento gratiam defuisse volunt ad salutem sufficientem proximam et remotam, et omnia illius principia. ibid. 2, 3 et seq. Etiam cum Legem, aut aliqua ejus præcepta observabant ibid. Christi enim gratiam, sine qua præcepta non servantur, veram esse putant charitatem, quæ est plenitudo legis. ibid. § 4. Hujus gratiæ incapaces veteris Testamenti alumnos fuisse aiunt, sine qua nullum præceptum meritorie servari potest, ac ne ita quidem ut peccatum vitetur. ibid. Veteris Testamenti filios gratiæ ignaros ac etiam contemptores Anomi faciunt. ibid. § 5.

Evangelii gratia Judæis peræque ac gentibus gratis a Christo est oblata. V, 1 de Lege et Gratia 6, 2. Gratiæ Christi est suæ infirmitatis conscium ad opem gratiæ conjungere. ibid. 7, 1. Duplex gratiæ genus agnoscit Augustinus, alterum initialis, qua conamur resurgere, alterum robustioris, qua ad boni operis effectum assurgimus. ibid. § 2. Primum genus appellat fidem, secundum charitatem, quo nomine genus utrumque aliquando complectitur. ibid. §3. Uberius in novo Testamento, in quo ipsa sancti Spiritus substantia regni cœlestis hæredibus adoptandis applicatur. ibid. 8, 2. Gratia Christi ad utrumque porrecta est Testamentum. ibid. § 4. Christi gratia fini proximo et statui cujusque Legis accommodate data est, perfecta in nova Lege, initialis in veteri. ibid. et 8, 5. Initialis gratia est velut præmeditatio præparans ad perfectam sanitatem. ibid. 8, 7.

Gratia fidei datur inchoantibus novam vitam nondum ad salutem sufficiens. ibid. § 8. Novi dogmatis princeps jure a D. Haberto notatus, quod veteri Legi gratiam sufficientem abroget, impedientem tribuat. ibid. 13, 1. Perperam ab Apologista defenditur. ibid. § 2. Christi gratiam semper esse adjuvantem ait, veterique defuisse Testamento. ibid.

Qua ratione vetus Testamentum gratiam habuerit, sitque ea Christi gratia, et quomodo impediens dici possit. V, 1 de Lege et Gratia, 13, 3. Non per se, sed ex accidenti. ibid. § 4. Quo etiam modo gratia novi Testamenti, ipseque Christus, et creatæ res omnes impedientes dici possint. ibid. § 5. Immo et damnationis accessio. ibid. § 6. Judæis sub Lege viventibus non defuerunt auxilia gratiæ, ne prevaricatoribus quidem. ibid. 15, 1.

Proscripto Pelagio, gratiam proprie dictam Christianus orbis nullam agnoscit, nisi per Christum. V, 1. de Lege et Gratia 15, 2. Davidi et Manassi scelerum reis sub Lege viventibus ad resurgendum Christi gratia non defuit. ibid. § 3 et seq. Infidelibus quoque non deest gratia Christi sufficiens et adjuvans. ibid. Prima Christi gratia nemini datur nisi injusto. ibid. § 6. Medicinalem Christi gratiam Anomi sola charitatis inspiratione metiuntur. V, п de Lege et Gratia 1, 2. Ex quo negat Apologista Christi gratiam vel ad punctum temporis, posse cum peccato lethali consistere. ibid. § 3. Latius tamen patere dogmatis auctor fatetur quam quæ vulgo Charitas in scholis nominatur. ibid. § 4.

Gratiæ Christi genera sunt duo, rudis quæ et initialis dicitur, qua volumus quod nondum possumus; perfecta qua possumus quod volumus. V, I de Lege et Gratia 2, 2. Ad primum genus pertinet prima gratia, quæque inde proxime oritur fides, tum timor, spes, etc. Quæ nondum justificatis inesse, et ad eam præpare Tridentina synodus decrevit. ibid. § 3 et seq. Prima gratia nullis præcedentibus meritis datur, reliquæ etiam ante justificationem non sine qualicumque merito bene utentibus prima gratia. ibid. § 4. Christi gratiæ est non solum sanitas, sed et sanari velle, et precari et credere velimus et purgari. ibid. 3, 1 et seq.

Gratiæ validioris est et secundi generis, ad meliora progressus. V, п de Lege et Gratia 4, 1. Solam fere secundi generis exprimit Augustinus,

ubi de Christi gratia medicinali cum Pelagianis disputat. ibid. § 2 et seq. Bene agendi possibilitas ad Christi gratiam pertinet. ibid. § 3. Christi gratia adjuvat ad vitandum malum et faciendum bonum, revelando quid sid faciendum, et dilectionem inspirando. ibid. § 4. Christi gratiam novi propriam Testamenti, solam illam robustam et operum effectricem agnoscunt Anomi. ibid. § 5. Idque quinque argumentis efficere nituntur. ibid. 5, 1 et seq. Primi voluntatis impetus ad bonum aspirantis sunt ex Christi gratia, non ut volebant Massilienses, a natura. ibid. 5, 3.

Gratiæ Christi necessitatem ex toto Pelagius, Massilienses ex parte sustulerunt, Augustinus cum ecclesia Catholica sine ulla exceptione admittit. V, п de Lege et Gratia 6, 3 et seq. Gratia est auxilium Dei non solum illuminans ut sciamus quid sit agendum, sed charitatem inspirans sine qua scientia inflat. ibid. § 5. Gratia ex operum effectione, velut ex fine primario æstimanda est; uti medecina ex sauitate; ars ædificatoria, ex domus constructione. ibid. Gratiam Christi ad hoc solum necessariam esse Anomi definiunt, ut in præcepti cujusvis impletione diligatur Deus. ibid. 7, 1. Timorem pœnæ æternæ ex gratia esse volunt, non Christi, sed providentiæ naturalis. ibid. § 3.

Gregorius Nyssenus unitionem Verbi et carnis ita commendat ut absorptam a divinitate humanitatem docere videatur. V, 1 de Incarn. 5, 8, et VI, vi, x. 1, 6. Actiones quoque soli divinitati tribuere videtur. ibid. et seq. Salvas tamen utriusque naturæ proprietates post unitionem agnovit. ibid. § 10.

Gregorius Magnus poscenti Constantiæ Augustæ caput Apostoli Pauli, fas esse negat Apostolorum Petri et Pauli sacra corpora contingere, VIII, XIV. 11, 21.

Gregorius secundus Leonem Isauricum Iconoclastam Ecclesiæ communione, et reliqua Italiæ ditione privavit. VII, xv. 11, 3.

Gregorius decimus papa Græcos ad concordiam allicit. III. VII. 1, 7.

Gregorius Turonensis. Cum piam Gallorum sedulitatem in conquirendis sacris reliquiis divinis probatam miraculis videret, libros de Francorum historia, de martyrum confessorumque gloria scripsit. VII, xiv. 11, 20.

Gregorius Palamas pro Græcis suis contra Latinos pugnat. III, va. 1, 10.