ristia post alios cibos olim sumebatur, non tantum a jejunis. ibid. v. 4, 7 et seq. Eucharistia quibus nominibus vocetur a Patribus. VIII, ш de Pænitentia 3, 4, et v. 1, 2. Eucharistiæ servandæ consuetudo. ibid. 11, 7, 8.

Eyapitia gratiarum actio, apud Paulum. VII, II Dissertation. 10, 5.

Euchita orationi præter modum addicti. VIII, II de Pœnitentia 14, 10.

Eudocia Theodosii junioris conjux, quod Eutychi, suadente Chrysaphio, favisset, increpata, Hierosolymam secessit. V, 1. de Inc. 13,8. In Eutychia nam hæresim lapsa, Simeonis stylitæ opera ad fidem revocatur. ibid. 16, 2.

Eudoxius Antiochenus Arianus. II, 1. 10, 3, et 14, 5.

Eugenius papa contra Gilbertum satagit. I, 1. 7,4.

Eugubinus. Eugubini opinio de increato lumine. I, ш. 5, 3. Item Deum non ubique esse. ibid. 7,2. EXά6 quid significet. II, III. 4, 7 et seq. Eulogius Alexandrinus agnoetas plenissime confutavit. VI, XI. 1, 10 et seq.

Eunapius Sophista gentilis prælusit hagiomachis. VII, XIV. 11, 22. Locus ejusdem restitutus, ibid.

Eunomius. Cum Ario docuit Eunomius solum a Deo Verbo assumptum esse corpus, cui divinitas Verbi esset animæ loco. V, 1. de Ine. 5, 4. Sola Christum appellatione Deum esse. VI, xu. 1.7. Filium Patris, Spiritum Sanctum Filii servum esse putavit. VII, XIV. 3, 4. Perpetuam Mariæ virginitatem impugnavit. ibid. § 3 et seq. Sanctorum reliquias in honore esse vetuit. ibid. 14, 2.

Ejus discipuli substantivam Verbi cum carne unitionem negabant. V, iv. 1, 5. Martyrum basilicas horrebant, eorumque negabant miracula. ibid. 14, 2. Magistri sui libros pluris faciebaat quam evangelium. ibid.

Eunomii de Filio prava sententia. II, 1. 5, 8, et 10, 6.

Euphemia. Sanctæ Euphemiæ martyris reliquias in mare projectas, et ad Lemnum divinitus appulsas, honorifice suum in locum restituerunt Constantinus et Irene. VII, xv. 11, 6.

Eusebius Cæsariensis unigenitum Dei Filium mediæ Deum inter et homines substantiæ esse voluit, necessarium Patris ad mundi opificium instrumentum, VI, xI. 1, 3. Regiam a Patre dignitatem, summumque in res creatas imperium cum qualicumque divinitate accepisse dixit. ibid. 15, 4. Patrisque ab initio sacerdotem fuisse necdum suscepta carne.ibid. 11, 2. Eum sibi patronum ambiunt iconomachi, VII, xv. 13, 4 et seq. Et supposititiis ejus nituntur scriptis. ibid. 14, 7, et 18, 3.

Eusebius Cæsariensis fautor Arii. II, 1. 7, § 3 et 6. Arianum fuisse late probatur. ibid cap. 11 per totum, et seq. capitibus. Ejus historia. ibid. 11, 2. Futiles ejus rationes. III, vIII. 2, 18. Fuisse videtur Semiarianus. II, I cap. 12. Interdum satis commode loquitur. ibid § 4 et seq. Socrates eum frustra purgat. ibid. § 9.

Eusebius Nicomediensis fautor Arii. II, 1. 7, 3. Damnatus cum Ario. ibid. § 6. Exilio mulctatus. ibid. § 7. Ac mox reconciliatus ibid. 11, 2.

Eusebius Dorilæi episcopus, Anastasium Nestorii ad promulgandam hæresim ministrum primus accusat. V, i de Incarn. 7, Eutychem item reum agit. ibid. et 13, 2. Ab Dioscoro depositus in latrocinali Ephesina Synodo. ibid. § 7. A Romana Synodo restitutus. ibid. § 8. Martiani edicto

sedem repetit. ibid. § 9, Dioscorum accusat in concilio Calchedonensi. ibid. § 11.

Eusebius Eudociæ Augustæ scholasticus, blasphemias Nestorii primus arguit. V, 1 de Incarn. 7, 5.

Eusebius Vercellensis. II, Iv. 4, 10.

Eustathius Sebastenus hæreticus. II, 1. 14, 15. Eustathius Antiochenus. II, 1. 14, 15. Laudat Constantinum in synodo Nicæna. ibid. § 6. Ejectus ab Arianis. ibid. 9, 2 et II, iv. 4, 40. Eustathiano ab Eustathio Antiocheno catholici dicti. ibid. § 10.

Eustathius Hagiomachus in concilio Gangrensi damnatus est, quem cum Eutacto Gnosticæ impietatis apud Armenos propagatore nonnulli confundunt. VI, xiv. 14, 3.

Eutyches diaconus utilem Ephesinis Patribus contra Nestorium operam navat. V, 1 de Incarn. 13, 1. Presbyter factus celebri monasterio Constantinopolitano præficitur. ibid. Hæresis Nestorianæ odio in contrariam incidit hæresim. ibid. § 2. Christum de cœlo corpus habuisse docet. ibid. Ejusque ante unitionem naturas fuisse duas. post unitionem unicam superesse. ibid. et 14, 2. Ab Eusebio Dorylæensi frustra admonitus, ad Flavianum patriarcham Constantinopolitanum defertur, vocatusque in concilium tergiversatur. V, I de Incarn. 13 2. Tandemque se sistit militari vallatus præsidio, perstansque in hæresi deponitur. ibid. §3. Per Chrysaphium spadonem multa nefarie molitur adversus Flavianum. ibid. § 4. Acta synodica esse adulterata falso queritur, ibid. Indici postulat generale concilium et impetrat. ibid. § 5. Dioscoro latrocinali synodo Ephesinæ præsidenti libellum suæ fidei offert. ibid. § 6. Omnibus sententiis absolvitur. ibid. § 7. Iterum damnatus in concilio Constantinopolitano, et in exilium pulsus, obscuro fine decedit. ibid, § 9.

Christum initio docuit perfectum hominem nostra causa esse factum, carnemque ejus sumptam ex Virgine, neque tamen illi consubstantialem. V, 1 de Incarn. 14, 2. Postmodum Christi corpus negavit esse humanum, aut e Virgine genitum, sed e cœlo allatum. ibid. § 3. Verbum sine mutatione conversum, et carnem esse factum dixit. ibid. In unam cum carne abiisse naturam. ibid. § 4 et 6. In Nestorianam, a qua multum abhorrebat, incidit insaniam. ibid. § 5. Capitalis ejus error fuit, unam Verbi et carnis post unitionem, esse naturam.

Eutychi Christum ex duabus naturis ante unitionem asserenti, neganti in duabus post unitionem esse naturis, prælusit Origenes. V, I de Incarn. 15, 7 et IV. 10, 1 et seq. Subscripsit Vigilius antequam Romanus esset Pontifex. V,ui. 5, 2. Sanctorum Patrum patrocinio gloriabatur. V, 1 de Incarn. 15, 7 et ÎV. 10, et seq. Cyrilli imprimis. ibid. A quo unam Dei Verbi esse naturam arripuit, omisit dicere cum illo incarnatam. Non interfuit Eutyches, ejusve nomine quisquam in Calchedonensi concilio, neque de illo est actum, quod ante duobus in synodis esset damnatus. V, v. 2, 10.

Eutychiani. Capitalem magistri de una Christi post unitionem natura, sententiam varios in sensus traxerunt Eutychiani. V, 1. de Inc 14, 7 et seq. Nullafuit antea hæresis, cum qua non aliqua erroris societate jungeretur. idid. 15, 1 et seq. Decem in sectas levissima de causa sunt divisi. idid. 16, 4 et seq. Quorum nonnulli ab sui patriarchæ communione dlvulsi, Acephali sunt dicti. ibid. § 9. Quod ab illis nomen universis Eutychianis com.

mune fuit. ibid. Dicti quoque sunt Monophysitæ. ibid. 17, 1. Et Ægyptii, quod totam fere occuparent Ægyptum. ibid. § 3. Et Schematici, quod non veram, sed in figura tantum Christi carnem agnoscerent. ibid. Mutationem in Verbo factam esse dixerunt, quia dicitur caro factum. V, IV. 2, 2. Universæ illorum factiones ad duo capita revocantur, Eutychianorum, qui germanam magistri tuentur hæresim, et Acephalorum, seu Semieutychianorum, qui in quibusdam ab illo dissentiunt. V, 1 de Incarn. 17, 9. Naturam in Christo post unitionem manere differentiam, ultro alii, cæteri vel inviti fatentur. V, Iv. 3, 2. Cyrilliana, de una Verbi natura incarnata, sententia se tuentur, varieque interpretantur. ibid. 6, 1 et 7, 1. Qua illorum evertitur hæresis. ibid. 8, 7 et seq. Catholicis Patribus inscripserunt Apollinaris opera. ibid. 6, 6. Rei, naturæ et rationis ordinem confundunt. ibid. 10, 3 et seq. In concilio Calchedonensi subdole tentarunt ad fidei definitionem addere unum de Trinitate esse passum. V, v. 2, 10. Quaternitatem pro Trinitate invexerunt. ibid. 10, 6 et seq. Humanam Christi naturam sic deificatam esse dixerunt, ut esse penitus desierit, sola superstite Verbi natura. VI, x. 1, 14. Quod ex perperam intellectis Patribus colligebant. ibid. Naturam non distinxerunt ab hypostasi. V, v. 7, 1. Eorumque nonnulli reclamantibus aliis, ne in Trinitatis quidem mysterio. ibid. § 2 et seq. Idem naturam Christo unam, hypostases duas tribuisse feruntur. ibid. § 3. Differentiam cum divisione confuderunt. V, vi. 9, 9. Cum ex unitione naturarum inferri binarium viderent, de illa inquiri vetuerunt, quod sit ineffabilis. V. m. 1, 2. Cum unam ulterius naturam defendere non possent, numerum iniri vetuerunt. VI, ví. 3, 40. Unius voluntatis et operationis auctores Monotheletis fuerint. ibid. § 4. Mutatam unitione naturam humanam docuerunt in divinitatem, alii statim ab initio, ali post resurrectionem. VI, x. 7, 1 et seq. Mediatoris officium solvunt sublata Christo alterutra natura. VI, xi. 2, 6 et seq. Existentiam ab existendi modo non distinguunt. V, v. 8, 1.

Eutychius monachus ob commode diciam in quinta synodo sententiam, Constantinopolitanum in thronum evehitur. V, 1. 18, 12. A Vigilio papa excommunicatus, ab eodem in communionem admittitur. ibid. Justiniano in hæresim lapso resistens in exilium pellitur. ibid. 16, 14.

Euzoius. Arianus. I, 1. 7, 7.

Eva prima desertrix divinæ legis, Adamum seduxit, quem diabolus aggredi non audebat. VI, XI. 11, 12. Evæ cum Maria Virgine comparatio. VII, XIV. 9, 2 et seq.

Evangelium omnibus prædicatum vivis et mortuis bene usis lege naturæ, aut scripta, oblatamque per Christum salutis copiam Clemens Alexandrinus censet. VI, xш. 18, 8. Cui subscribit Origenes. ibid. § 9.

Evodius cui successit in episcopatu Antiocheno. VII, I de Hierarchia 5, 6.

Ex se variis modis dicitur. III, vi. 11, 12. 'E particula processionem substantivam significat. III, vn 3,2 et seq. ¿§ oỗ. ibid. § 12 et 17, 2. ἐκ τοῦ εἰ διὰ τοῦ promiscue sumpta. ibid. § 3 et seq.

Excommunicatio. Excommunicationis duo genera. VIII, vi de Pœnitentia. Alterum juris divini, alterum canonici. ibid. 11, § 5 et 7. Excommunicatio num sit pœna omnium gravissima quæ infliguntur ab Ecclesia. VIII, III de Hierarchia 13,3. An ab episcopo infligatur, an ab Ecclesia. ibid. 14, 1 et seq.

Excommunicati in perpetuum qui. VIII, п de Pænitentia 2, 3 et seq. Nulli tempore Apostolorum. ibid. 8, 12. Excommunicatus ab uno episcopo non debet ab alio in communionem admitti, nisi priori satisfecerit. VIII, v de Hierarchia 7 2.

Excommunicantur presbyteri qui a suis præsulibus correpti schisma faciunt, et seorsim sacrificant. VI, XII. 14, 2. Quique sæpe in die sacrificantes, semel tantum communicant. ibid. $ 7.

Eremplum. Omne exemplum habet aliquid dissimile. V, m. 10, 1. In eo simile esse debet ad quod confertur. VI, Ix. 10, 2, et XII. 10, 7. Cum ex humanis ad divina explicanda exempla proferuntur, absurdum est absolutam in omnibus similitudinem exigere. VI, vi. 10 2.

Exilium qualis sit pœna in civili republica. VIII, m de Hierarchia 13, 8.

Exire significat processionem. III, vш. 4, 3. Existentia non agit ipsa sed conditio est agendi. II, ш. 2, 7. Nomen est concretum II, iv. 2, 6. Pro hypostasi interdum sumitur. ibid. 3, 8. Ét a Richardo latius exponitur. ibid. § 9. An sint existentiæ tres in Trinitate. ibid. 12, 5 et seq. Videri unicam esse. ibid. Ratione differt ab essentia. 12, 10.

Existentia est in rerum natura posita. V, v. 6,1. Est entis sive naturæ absoluta proprietas, hypostasim natura antecedens. ibid. § 3. In Christo duplex est existentia. ibid. § 4. Uti duplex est existendi principium. ibid. § 5. Qui unicam Christo existentiam tribuunt, falso nituntur principio. ibid. § 6 et seq. Existentia principatum tenet inter naturales proprietates. ibid. § 8. Qua quod propria caret, nihil est omnino. ibid. In Christo unus est existendi modus. ibid. 7, 10. Existentia et existendi modus re idem sunt in iis quæ seorsim consistunt, non in iis qui in alio subsistunt. ibid. 8, 2 et seq. Existendi modus non est perfectio substantiva. ibid. § 7 et seq. Negatione exprimitur, diciturque incommunicabilitas. ibid.

Existere proprium est Dei. I, 1. 6, 5. Exomologesis quid sit. VII, i de Poenitentia 3, 9. Sic dictus tertius gradus pœnitentiæ. ibid. 13, 9.

Ἐξουκόντιοι Ariani. II, Iv. 12. 10

Extantia. II, IV. 1, . Ex non extantibus esse Filium quo sensu dixerint Ariani. II, 1. 8, 2.

Fabule. Fabularum utilitas. I, 1. 5, 5. Facere, quid significet. II, 1. 3, 1. Facultas naturalis an manserit eadem in Adami posteris ac erat ante peccatum. IV, v. 1, 8.

Facultatis Parisiensis judicium de novis dogmatibus super arbitrii libertate. ibid. cap. 13. Facultates quot reperiantur primariæ in iis quibus ratio inest. II, 1. 6, 1.

Facundus Hermianensis. Offensus Vigilii judicato Facundus Hermianensis, libros duodecim pro tribus capitulis edidit. V, i de Incarn. 14, 1, et 18, 9. Aliudque opus contra Mocianun. ibid. Ibæ ad Marim epistolum ab Calchedonensi concilio judicatam, catholicam esse defendit, et Gennadio teste probare nititur. VI, vi. 11, 2. Ita Ibam defendit, ut Cyrillum in suspicionem hæresis Apollinaris vocari non sinat. ibid. § 6 et seq. Theodori quoque Mopsuesteni dicta nefaria meliorem in partem frustra interpretari tentavit. VI. vi. 10, 6.

Fama communis quod habet, id est certum. I, I. 1, 11.

Familia Dei quænam sit. III, 1. 1, 7.

Fatum Stoicorum refellitur. I, vIII. 4, 1 et seq. An libertatem nostram ei Plato subjecerit. ibid. 4. Confutantur philosophi fati assertores. ibid. 5.

a coscos

Fatum quid sit. II, x. 12, 3. Fatum an tollat liberum arbitrium. IV, 1. de Opificio 7, 10 Fatalis necessitus cum humana libertate, divinisque decretis pugnat. VI, Ix. 9, 12. Ubicumque regnat, laudi aut vituperio, præmio pœnæve non est locus, ibid. § 13 et seq. Vim et coactionem fato veteres nullam tribuebant, sed simplicem necessitatem, quam velut humanæ libertati capitalem Patres rejiciunt. ibid. 5, 9.

Faustus Reiensis in refutanda Prædestinatianorum hæresi modum non tenuit. VI, xnr. 6, 8. Fidem et bonæ voluntatis initium libero sine gratia tribuit arbitrio. ibid Lucidum Prædestinatianum ab errore revocat, ejusdemque errores recenset in Arelatensi damnatos concilio, ab ipsoque revocatos. ibid. § 12. Adversus eosdem scripto pugnavit, Leontii Arelatensis hortatu. VI, XIII. 7, 4 et seq. Opus istud neque Arelatense, neque Lugdunense concilium probavit. ibid. § 5. Ut nonnullis videtur, qui novis additamentis infectum volunt, postquam synodalibus judiciis probatum erat. ibid. § 6. Faustus magni nominis in Ecclesia gallicana fuit, cui fides non est in omnibus abroganda, licet in quibusdam erraverit. ibid. § 7.

Fecunditas divinæ naturæ. II, v. 6, 8. Ex ejus perfectione probatur. ibid. § 9. Ex intelligentia oritur. ibid.

S. Felix. Ad S. Felicis sepulcrum ingentia olim fiebant miracula. VII, xiv. 13, 4. Ejus ope servatum se Damasus gratulatur. ibid. § 5. Perjuri eo

adducti verum fateri cogebantur. ibid. Nolam obsidione solvit. ibid. 17, 5.

Felix papa. Felix tertius Henoticum Zenonis damnat. V, de Inc. 16, 8. Acacium Constantinopolitanum excommunicat, et ab eo vicissim excommunicatur. ibid. Petrum Cnapheum Trisagii corruptorem litteris redarguit. ibid. V. 2, 4.

I

Felix Urgelitanus. Felix Urgellæ, sive Urgelli Pyrenæis in montibus episcopus, rogatus ab Elipando Toletano, quid de Christo sentiret, hominem Christum adoptivum Dei Filium esse respondit. V, 1 de Incarn. 22, 1. Scriptis ea de re libris, hæresim late spargit, adlaborante Elipando. ibid. Reginum accitus a Carolo Magno hæresim ejurat, deindeque Romæ coram Adriano papa. ibid. § 22. In eamdem relapsus, Lugdunum relegatur. ibid. Agobardo Lugdunensi episcopo promittit, sed fidem fallit, et in hæresi moritur. ibid. § 3 et seq.

Feliciana hæresis Nestorianæ propago fuit. V, v de Incarn. 22, 1, et V, п. 1, 3. Ejus summa hæc fuit hominem Christum non esse Dei Filium naturalem, aut Deum; sed propter assumptionem adoptivum. V, 1 de Incarn. 22, 3, et VI, vu. 1, 1. Christum indiguisse baptismo sicut et nos, ut adoptionis spiritum acciperet. Ignorantia laborasse Deum, Dei Filium passum aut cruci affixum non fuisse. V, 1 de Incarn. 22, 3. Hominem Christum servum etiam conditionalem appellabat. VI, VII. 9, 10. Christum hominem adoptivum faciebat propter infusam ipsi creatam gratiam. ibid. 3, 4. Et quod unitus dicatur. ibid. § 5. Quod homo non procedat a Deo Patre per veram generationem. ibid. 4, 7. Quod illius capitis membra sint adoptiva. ibid. § 8. Quod sit Davidis filius naturalis. ibid. § 9. Quod noster sit advocatus. VI, XII. 8, § 3 et 6. Multiplici Patrum suffragio utebatur. VI, VII. 4, 1 et seq. Sed perperam intellecto. ibid. Vel supposititio aut corrupto. ibid. § 4. Explicantur Patres qui Christi adoptioni favere visi sunt. ibid. § 6 et seq. Reliqua Felicis argumenta solvuntur. ibid. 3, 4, et 4, 6 et seq. et 11, 8. Felicianam hæresim Francofordiensis damnavit synodus. V, 1 de Incarn. 22, 2. Eamque scripto impugnarunt gravissimi illius ætatis viri. ibid.et seq.

Feria prima quandonam incipiebat apud Judæos. IV, 1. 9, 4.

Ferrariensis synodus quæ et Florentina. III, vi. 1, 11.

Festum. Festos dies appellavit Moyses, festa Domini, quod perpetua pace Deus gaudeat, et festos dies agat. VI, xп. 6, 8. De festo septimi mensis mira narrant hebræi. ibid. 11, 9.

Fides multa habet difficilia et quæ cum natura pugnare videntur. II, m. 9, 15. Ĥumanam rationem superat, et in eo fucus hæreticorum. ibid. 11, 14. Fides disciplinis illustrata. VIII, п de Pœnitentia 7, 2 et seq.

Fides non est nudus intellectus assensus, sed piam voluntatis inclinationem requirit, qua distat a fide dæmonum. VI, viii. 12, 16, et VI, XII. 17, 8. Dicitur per charitatem operari. ibid. In rebus fidei perniciosa est quidlibet sentiendi et scribendi licentia. VI, VI. Protheor. Fides ab operibus distinguitur ut pars a toto. VI, vш. 6, 4. A fidei decretis, si quid in contrarium occurrat, quod difficile solvi possit, non est recedendum. VI, Ix. 8, 5. Est nexus quo Christo capiti membra cohærent. VI, XII. 17. 8. Novas fieri fidei formulas Patres non probant. ibid. § 10 et seq. Catholica fides ex novo veterique Testamento, Apostolorum doctrina, et Patrum traditione ad nos pervenit. ibid. § 22. Fides et credendi voluntas ex divina vocatione et gratia, de libero surgit arbitrio. VI, xu. 3, 8 et seq. Ex nobis esse sensit aliquando Augustinus, defenderuntque post Massilienses. ibid. § 7.

Catholicæ fidei regula est Scriptura sacra et Ecclesiæ traditio. VI, vi. 2, 1. In ecclesiasticis dogmatibus nihil nisi ex fidei regula proferre licet. ibid. 3, 8. Castigandaque est Verborum licentia. ibid. 4, 11. Nec alia nec aliter fas est asserere, quam quæ in Scripturis habentur, vel concluduntur evidenter et ab Ecclesia proponuntur. VII, XIV. 8, 9. Nec damnandæ sunt tamen propositiones de pietate fidei, quæ Scripturis non repugnant et charitatem ædificant. ibid. § 11. In rebus fidei, ubi de re constat, nihil attinet quærere quomodo fiat. ibid. 17, 4. Ad Patrum et veteris Ecclesiæ consensum Genevenses provocant. ibid. 15, 7, et 18, 1.

Symbolum fidei per totam Ecclesiam receptum ad asserendam Christi divinitatem Valentinianis Irenæus opponit. VII, xvI. 2, 8.

Fidem in reprobis nunquam esse Calvini est opinio. II, x. 9, 1 et seq. Item electos nunquam eam amittere. ibid. Refelluntur ista. ibid. § 2 et seq. Fides salvifica Calvinistarum confutatur. ibid. § 7. Ex opinione Calvini sequitur Christum justitiam nunquam habuisse. ibid. § 8.

Perire quovis graviore peccato cum charitate fidem, aut ea salva peccantem cessare esse membrum Ecclesiæ, hæresis est Wiclefi, Lutheri et Calvini. V, 1. De lege et gratia, 5, 4. Bonæ voluntatis initium, sive gratiam initialem, fidem Augustinus appellat. ibid. § 2 et seq. Ad exequenda legis naturæ, Mosaicæ, aut Evangelicæ mandata, auxilia gratiæ nulli unquam data sunt, nisi per fidem Christi mediatoris. ibid. 8, 1, et 9, 4. Inchoatio fidei, qualis est in cathecumenis, non sufficit ad obtinendum regnum cœlorum, est tamen gratia misericordiæ Dei. ibid. 8, 8. Prima Christi gratia fidem in nobis parit, ex qua deinde timor, spes, etc., consequuntur. ibid. II. 2, 3. Fidei initium libero arbitrio, augmentum gratiæ Christi Massilienses tribuebant. ibid. 3, 1. Quem errorem damnare coactus est Pelagius in concilio Palæstino. ibid. 3, 2. Cœptæ fidei merces est fides aucta. ibid. Fides meretur et impetrat gratiam operandi, et justificationem. ibid. 4, 3. Fides inchoata intrinsecus terrens et insonans præcepta justitiæ veteris est propria Testamenti, novi vero fides per dilectionem operata. ibid. 4, 4. Charitatem fides antecedit eamque impetrat. ibid. 9, 6. Homo justificatur ex fide non ex operibus, quia bonorum operum prima est fides, qua cætera impetrantur. ibid. Omnis pia voluntatis motio adjustitiam Christianam et fide Christi

est, ejusque implicitum in se amorem continet. ibid. 10, 6.

Fieri. Cum fieri Deus aliquid dicitur, nulla in eo intelligitur fieri mutatio. V, Iv. 2, 2. Non eadem est vis verbi yéves0at et similium apud Græcos, quæ apud Latinos. ibid. 9, 1 et seq. Quod vulgo dicitur, quidquid fit quod non erat, desinit esse quod erat, non est verum ubi agitur de persona. VI, vi. 8, 7.

Figura. Figuræ quibus divinæ res explicantur, quo sunt viliores, eo aptiores sunt. I, 1. 5, 5. Vide Symbola.

Filius. Filii varia nomina. III, VI. 1, §. Filii vox ipsa consubstantialem esse docet. II, II. 10, 1 et seq. Etsi interdum creaturis tribuatur, tamen proprie Dei Filius unicus est. ibid. § 15. Non dicitur proprius Spiritus sancti. III, vII. 4, 10.

Filius major Spiritu sancto quomodo dicitur. III, vп. 6, 10 et seq. Est prototypus ejusdem. ibid. 7, 1. Qua Verbum est, Filius est. ibid. 14, 2 et seq. Et quia perfecta est imago. ibid. § 7. Cur alterum Filium non gignit. ibid. § 11. Prior origine est quam Spiritus sanctus. ibid. 15, 8. Unica proprietate hypostatica constat. ibid. 16, 4. Nusquam dicitur a Spiritu sancto esse. ibid. 18, 3.

Filii missio dicitur Incarnatio. III, vш. 1, 4 et seq. Et hoc modo etiam a Spiritu sancto missus est. ibid. § 5 et § 12. Etiam a seipso. ibid. Filio proprie ratio, justitia et sapientia tribuitur. ibid. 4, 4.

Filium solum apparuisse Patribus quidam existimarunt. III, vin. 2, 5 et seq. Idque magis convenire. ibid. Et ideo Angelum vocari. ibid. § 6. Ex apparitione illa divinitas ejus colligitur. ibid. § 7. Visibilem non esse Filium. ibid. § 6. Regulæ ad discermendum quando Filius apparuerit. ibid. § 10 et seq. Quo sensu visibilem illum esse Ariani dixerint, ibid. § 11 et seq. Non semper apparuit, sed etiam aliæ personæ. ibid. § 14. Cur non sit proprie donum. ibid. 3, 6. Filius an miuor dici possit Patre et quo sensu. II, II, cap. 2 per totum. Non esse minorem qua Filius est. ibid. § 15. Non esse factum. II, 1. 3, 1 et seq. Non esse subjectum. II. II. 3, 14 et seq. Quomodo docetur a Patre, etc. ibid. 4, 6 et seq. Bonus est, ibid. § 10 et seq. Genitus est. ibid. 5, 1 et seq. Non prius in Patre extitit. ibid. § 8. Non ex nihilo. ibid. Non est frater. ibid. § 5. Non est instrumentum Patris. ibid. § 16. Quod Ariani et Eusebius Cæsariensis dixere. II, 1. 7, 7. Deus vocatur. ibid. 9, 1 et seq. Ariani Deum subdole confitebantur. ibid. § 4. Scripturæ vocant verum Deum, omnipotentem, etc. ibid. § 7. Æternum. ibid. § 8. Invisibilis est. ibid. § 9. Tum ex eo quod proprius dicitur. II, II. 10, 6. Item quod unigenitus. ibid. § 10. Tum quod imago dicitur. ibid. 44, 1 et seq. Et quod Verbum. ibid. § 7. Non esse creaturam. ibid. cap. 12 per totum. Adorari eum docent Scripturæ. ibid. § 6. Quod Ariani male interpretati. ibid. § 7. Fides, spes et charitas in Filium. ibid. § 12 et seq. Deum esse probatur, eodem capite 12. Imago est Patris. II, in. 5, 7 et seq. Non tamen visibilis. ibid. § 9.

Filii plures non sunt. II, n. 10, 2. Filius æternus est eo ipso quod a Deo genitus. ibid. § 4. Vis est et efficientia Patris. III, iv. 15, 4. Si esset ingenitus, minus a Patre differret. II, v. 2. 14. Filii appellatio maxime propria. ibid. 4, 4. Excludit alium Filium. ibid. § 15. Præstat cæteris appellationibus Filii. ibid. Filius est de substantia Patris ibid. 6, 3. Filii æternitas probatur. ibid.

9, 10. Ex generatione quæ est locutio. ibid. § 11, Et ex ipsa Patris appellatione. ibid. Filius perfectus est a perfecto. ibid. § 15. Cur non Filia dicatur. ibid. 9, 16.

Filius an voluntate genitus sit. II, VI, cap. 8 per totum. An necessitate. ibid. § 11 et seq. An charitate. ibid. § 12. Filius an sapientia Patris ea sit qua Pater sapiens dicitur. ibid. cap. 9 per totum. Affirmant aliqui. ibid. § 1. Filium ab æterno fuisse probant aliqui eo argumento, quia nunquam sine sapientia Pater extitit. ibid. § 1 et seq. Filius an essentiam a se habeat. III, vi, cap. 11, per totum maxime § 5 et seq. ubi non habere docetur. Filius non habet participatam essentiam, sapientiam, etc. Sel ipsam quæ est in Patre. ibid. § 3 et seq. Nec essentiam a se sed a Patre. ibid. 12, 8 et seq. Quinam eodem modo essentiam habere dicitur ac Pater ibid. 12, 11. Vide Verbum, λóyos. Filius principium est Spiritus sancti. III, vi. 3, 5. Et fons. ibid. 4, 1 et seq. Non tamen gignit. ibid. 16, 4.

Dei Filius non præscentia, sed substantia Deus est. V, n de Incarn. 3, 15. Et unum cum Patre non sola voluntatis consensione, sed essentia. ibid. § 14 et VI, xi. 40, 3. Est Patri consubstantialis. VII, XVI. 2, 12. Quod ex notione imaginis naturalis Patres colligunt. VII, xv. 15, 7 et seq. Quam ad fucum faciendum, non naturalem, sed fictam et tizny Ariani faciebant. ibid. § 9. Filium eatenus Deum esse, qua per se pronuntiatur, ait Gregorius Nazianzenus. ibid. § 10. Quidquid Filius facit, ad Patrem refertur. VI, XI. 8, 6. Dei Filius Verbum dicitur non post silentium prolatum. VI, xvI. 2, 8. Dicitur et sermo et ratio a Tertulliano. ibid. § 14.

Filii Dei efficimur per substantiam ipsam Spiritus sancti nobis applicatam. III, vIII. 5, 10. Non tamen unio ista est hypostatica, ut fiat una persona. An in veteri lege datum id fuerit. ibid. 7, § 9 et 11. Filiorum adoptio beneficium proprium est novæ legis. ibid. cap. 7 per totum, maxime vero § 8 et seq. et § 11. Filii Dei efficimur per ipsius Spiritus sancti substantiæ communicationem, ita ut gratia velut nexus intercedat. ibid. 4, 5 et seq.

Filius naturalis generatione procreatur, adoptivus electione. VI, vп. 1, 2 et seq. Naturalis Filius ab ea dignitate excidere non potest, adoptivus potest. ibid. 2, 11. Naturalis ab initio semper Filius, adoptivus primum alienus. ibid. 3, 1. Idem naturalis et adoptivus ejusdem filius esse non potest. ibid. § 4 et 4, 9. Quia naturalis filietas adoptivam excludit. ibid. 4, 6. Ratio filii naturalis non sequitur naturam per se consideratam, sed personalem proprietatem. ibid. 3, 5 et 4, 6 et 6, 11. Prius natura quisque est homo, quam alterius Filius. ibid. 4, 6. Nec sufficit ad rationem Filii naturalis factum esse ab aliquo, aut qualicumque modo natum. ibid. 5, 2. Nati ex aqua et Spiritu sancto dicuntur filii Dei Patris, et matris Ecclesiæ. ibid. Nova ratio filii naturalis ex Incarnationis mysterio deprehenditur: ibid. § 5. Filius est velut pars Patris. ibid. 7, 1. Est personæ nomen, et ad alterum. ibid. 6, 10.

Filius Dei quomodo fuerit missus. III, п. 6, 10. Quo amore prosequatur Patrem. IV, v. 3, 4. A quo creditus fuerit angelus qui Hebræorum populo præfuit. III, п. 8, 3, et seq. Visusne fuerit ab Angelis priusquam homo fuerit. III, 1. 8, 9 et seq. Quomodo recipiat suam æternitatem et immortalitatem a Patre. ibid 5, 10. An voluntate, vel necessitate generetur a Patre. IV, Iv. 13, 7.

Filii Dei qui rem habuisse cum mulieribus dicuntur quinam fuerit. IV, ш. de Angelis 2, 5.

Finis. Ultimum bonorum malorumque finem investigare Philosophia non potuit, de quo controversia sectas induxit 288. V, n. 11, 4. Eum non esse in hac vita Christus docuit. ibid. Solus ultimus est proprie finis. VII, XIV. 16, 8. Humana actio hærens in mediis, nec tendens ad ultimum finem vitiosa est. ibid.

Firmamentum ex qua materia conditum, et cur ita dictum. IV, I. 10, 8. et seq. Quale sit ejus officium. ibid. II. 1. Quid significet. ibid. § 8. Pro quo sumatur. ibid. § 9. Quo die fuerit a Deo conditum. ibid. 2, 7. Et quid sit. ibid. cap. 40, per totum. Firmamenti vox cui cœlorum tribuatur. ibid. 10, 5 et seq.

Fischeri Joannis sententia de consuetudinibus ecclesiasticis. VIII, v de Pœnitentia. 10, 4.

Flavianus in thronum Constantinopolitanum Proclo suffectus, Eutychem de concilii sententia damnat. V, 1 de Incarn. 13, 3. Eo nomine reus agitur in concilio Ephesino. ibid. § 6. Deponitur. ibid. § 7. Romanum appellans Pontificem male a Dioscoro multatur, ac paulo post ex plagis moritur. ibid. Elatus solemni pompa, cum antecessoribus suis honorifice conditus est. ibid. § 9.

Flora. Principatum in Valentini secta Flora tenuit. V, 1 de Incarn. 4, 8.

Florentina synodus in qua Græci recepti. III, vII. 1, 11. De Spiritu sancto in ea disputatur. ibid. cap. 2 per totum et seq.

Florus magister, ecclesiæ Lugdunensis nomine contra Scotum scribit. VI, XII. 8, 3 et 10, 2. Etiam ab adversariis in honore est habitus. ibid. 10, 2. Antecedentem salvandorum omnium voluntatem agnoscit. ibid. Negat humanæ voluntati necessitatem imponi prædestinatione divina. ibid. § 4. Posseque vasa iræ mutari, si velint, in vasa misericordiæ. ibid. § 5. Dubitare videtur ullane fuerit Prædestinatiana hæresis. ibid. 42, 42.

Fluvii paradisi voluntatis quinam fuerint: IV, 1. de Opif. 5, 7.

Foedus est mutua paciscentium devinctio, certa officiorum lege, ac conditione sancita. V, 1 de Lege et gratia. 14, 6. Vetus Testamentum verum fuit fœdus Deum inter et Israeliticum populum ibid.

Fons qui dicitur ascendisse et terra qualis intelligendus. IV, 1, cap. 14 per totum.

Forma Evτéλeyela. I, vi. 1,9. Forma pro natura. II, Iv. 3, 13.

Formam Apostolus pro vera rei natura usurpavit. V, m. 8, § 3 et seq. Quod perperam aliqui de personata muneris gestione intelligunt. ibid. § 5 et 9. Forma idem quod imago. III, vi. 6, 15. Formulæ fidei Arianæ tredecim. II, 1. de Incarn. cap. 9 per totum.

Forojuliensis synodus nuper exortam Felicianam hæresim tacito auctorum nomine damnavit. V, I de Incarn. 22, 2.

S. Franciscus de Sales quid de frequenti communione senserit. VIII, IV de Pænitentia. 3, 1 et seq. Invitat imperfectos ad communionem. ibid. 7, 2 et seq. Adversatur Arnaldo. ibid. numquam damnavit consuetudinem Ecclesiæ. ibid. § 4 Male intellectus ab Arnaldo. ibid. 3, 2 et 7, 1.

Francofordiensis synodus. Ex universa Caroli Magni ditione collecta Francofordiensis synodus, Felicianam damnavit hæresim. V, 1 de Incarn. 22, 2. Ad eam legatos misit Adrianus papa, et catholici Hispaniarum episcopi. ibid. Felicis et ejus hæresis damnationem ratam habuerunt