Ebbo. Ebboni Rhemensi episcopo in ordinem redacto, suffectus Hincmarus infensum habuit Ebbonem Gratianopolitanum ejus nepotem; ejusque opera, totum Valentinum concilium parum æquum. VI, xшII, 8, 4.

Ebbo Gratianopolitanus, Hincmari odio, Carisiacensis decreta concilii per Valentinos Patres rescindere conatus, eadem confirmavit. VI, xшII. 11, 1.

Ebion, a quo Ebionitæ, Cerinthi discipulus, secta Samaritanus, Judæus haberi maluit, Legem ac ritus Mosaicos cum Christiana religione conjunxit. V, 1. de Incarn. 7, 1. Jesum alias ex Josepho et Maria, alias ex Spiritu sancto et Maria natum esse docuit, et antequam ex illa nasceretur, omnino non fuisse. ibid. et § 6 et VI, VII. 2, 8. Christum aiebat esse virtutem cœlestem, sororem Spiritus sancti, quæ in Jesum delapsa, prophetis illum gloriosiorem effecit. V. 1. de Incarn. 2,6 et seq. Suos errores vulgare cœpit post excidium Jerosolymitanum, Joanne Apostolo superstite. qui ab ejus congressu abhorruit. ibid. Ebionis hæresis Sabellianæ dedit originem. II, 1. 6, 4.

Solum Matthæi evangelium asciverunt Ebionitæ, Paulum, ut legis apostatam, rejecerunt. V, 1. de Incarn. 2, 6. Mariæ virginitatem negabant, Isaiaque de ea vaticinium eludebant. VII, xiv. 3, 2. Ecclesia est corpus Christi, sed non eo modo quo propria ejus caro. VI, x. 1, 3. Tam arcto fœdere Christo jungitur ut et caput et corpus censeatur. VI, xu. 17, 1 et seq. A Christo capite gubernatur, unde spontaneus fidelium consensus a Spiritu Sancto est. VI. XI, 4, 8. ibid. XII. 17. 3. et XIV. 2, 10. Ex iis modo constat, in quibus per fidem Christus regnat, post supremum judicium, ex solis electis. VI, xii. 17, 5. Ecclesiam non faciunt dissidentes, sed uno inter se fœdere sociati. ibid. 7, 7. Ex Angelis et hominibus una est Ecclesia cujus caput est Christus. ibid. 17, 7 et seq. Ejus typus in veteri tabernaculo. ibid. § 41. Ecclesia virgo generat Christianos, sicut Maria Virgo Christum. VII, xiv, 5, 7. Ecclesiæ est de legitimo Scripturæ sensu judicare. VII, xш. 18, 2. Optima quoque est interpres fidei et dogmatum. VII, xiv. 12, 1.

Ecclesiæ auctoritas a quo. VIII, ш. de Hierarchia, 11, 8. Ecclesia catholica quid tempore Tertulliani de potestate remittendorum qualiumcumque criminum crediderit. ibid. 12, 4. Num jus habeat in functiones sacramenta administrandi, et an efficere possit quo minus ea censeantur rata. ibid. 3, 9. Quodnam jus exerceat in sacris administrationibus. ibid. Quomodo definiatur a Richerio. ibid. 15 § 6 et 10. Hierosolymitana a quo fundata fuerit. ibid. I 7, 1. Alexandrina a quo fuerit fundata. ibid. 9, 2. Ecclesiam semper pastore ac grege fuisse compositam. TOM. VIII.

ibid. III. 6, 2. Ecclesiæ potestas cujus ope niti debeat. ibid. 4, 6. Quo sensu communitati ipsi conveniat. ibid. 4, 7 et seq. Ecclesiastica et episcopolis qualis sit, et ad quid pertineat. ibid. 13, 1. In quot partes dividatur. ibid. § 9. Ecclesiæ potestas judiciaria in quo luceat. ibid. 14, 6 Ecclesiæ quinam fuerint principes et magistratus. ibid. 9, 9. Ecclesiæ statum a Richerio dictum monarchicum. ibid. 16, 1 et seq. Ecclesiæ quænam dicantur Apostolicæ.ibid. I,1,8. Rusticanæ quomodo vocentur, et quomodo urbanæ. ibid. II. 2, 5. Ecclesia varia probat quæ non jubet. VIII. п. de penitentia. 4. 4. Ut remissionom jejunii. ibid. et § 5. Abolere potest ritus. ibid. 3,1.

Ecclesia expers erroris in moribus, ut in fide. VIII, 1. de Pœnitentia. 3, 6. et ibid. II. 1, 3. Corrupta tamen in moribus ab Arnaldo censetur. ibid. I. 5, 7 et VII. cap. 9, et 10. Ecclesia finem habet secundum Arnaldum. ibid. III. 14, 6. Finalis quæ dicatur. ibid. § 5. Ecclesia quibus hominibus constet. ibid. 8, 3 et 9, 1. Degeneravit, a pristino fervore. ibid. 11, 8. Ecclesia quinque hominum genera, ante celebrationem mysteriorum emissa. ibid. 16, 3 et 40. Ecclesia primitiva Arnaldi quænam. ibid. I. 6, 14. Nunquam fuit sine pœnitentia publica. ibid. § 4. Quænam sit. ibid. II. 7, 2. Ecclesiæ vyzatábasis non favet peccato. ibid. V. 9, 5. Nec impœnitentiæ. ibid. § 4.

Ecclesia, etsi plures in ea sint mali, tamen sancta dicitur. II, x. 13, 7. et seq. Status ejus tempore Cypriani. ibid. § 8. et seq. et 27, 9. In Ecclesia boni sunt ac mali, et tamen sancta dicitur. ibid. 16, 8.

Ecclesiis singulis an præsint Angeli. IV, n. de Angelis. 7, 14. Ecclesiam Dei solam quovis tempore fuisse Christianam, anomi volunt. V, 1. de Lege et Gratia. 5, 1 et seq. Ea solos justos comprehendunt. ibid. et seq. Veteris Testamenti synagogam veram fuisse Dei ecclesiam Patres agnoscunt. ibid. 10, 4. Ejusque caput fuisse Christum. ibid.

Ecclesia Scripturæ interpres. II, ш. 11, 9. Post Apostolos defecisse putant Sociniani. ibid. § 40

et 14.

Ecthesis. Heraclius imperator, auctore Sergio Constantinopolitano patriarcha, fidei ecthesim promulgavit, qua nascentem hæresim Monotheletarum juvaret. V, 1 de Incarn. 19, 5. Eam Sergius in synodo probat. ibid. Romani Pontifices improbant. ibid. Ejus invidiam in Sergium rejicit Heraclius. ibid. De ea abolenda frustra cum patriarchis Constantinopolitanis agunt Romani Pontifices. ibid. et § 7. Illam Romana in synodo damnat Martinus papa. ibid. § 8. Ambigue de industria concepta erat, et specie componendæ discordiæ, causam hæreticis adjudicabat. ibid. 21, § 4 et 5.

35

Eden quid sit et cur Paradisus voluptatis dictus sit. IV, I. de Opificio 5, 1.

Efficax quid sit. II, x. 19, 3. Efficientia ipsa Dei a quibusdam vocatur Spiritus ipse Sanctus. I, v. 9, 1 et seq.

Efficientia cœli et siderum qualis sit. III, 1. 10, 3. Efficientiæ primariæ unde manent. ibid. 4, 9.

Electio quid sit. I, v. 1, 3. An sit finis. ibid. Quibus constet. ibid. § 4. Necessario exigit duo, cum potestate et indifferentia utriusque. ibid, Non est sine consultatione. ibid. Vide et cap. 2, 1 et seq. An sit in Deo. ibid. 4, 5. Cur non sit in Deo. IV, v. 12, 19. Duplex est apud Augustinum. II, IX. 12, 7. Electio gratiæ et justitiæ vocari potest. ibid. et seq. Electio quatenus distet a prædestinatione. ibid. 4, 11. Electio gratiæ. ibid. 13, 5. Electio duplex. ibid. 14, 2. De electione mens Apostoli illustratur. II, x. 4, 5. Electos aliquando a fide et justitia excidere contra Calvinum ostenditur. ibid. 9, 2 et seq. De electione secus aliquando sensit Augustinus quam postea. II, IX. 14, 8 et seq. Interdum est electio ad uberiorem gratiam. ibid. § 14. Electis solis non dari in hac vita gratias cœlestes. VII, 11. Dissertatio 7 2, et seq.

Electio et volitio in quo differant. IV, ш. de Opif. 5, 1. Circa quæ versetur. ibid. § 5 et seq. Quid sit. ibid. § 9 et 11. Quid per se postulet. ibid. § 12. Electio, sive libera voluntatis functio circa quæ versetur. ibid. 3, 7. Electio spontanea proprius voluntatis effectus IV, v. 2, 8. An sit in animantibus. IV, II. 5, 9.

Electio maxime propria est liberi arbitrii humani. VI, IX. 2, 1. In optione versatur unius ex pluribus. VI, XIII. 6, 4. Locum non habet in necessariis. VI, Ix. 2, 1. Ubi non est electio, neque virtus, neque vitium. ibid. § 4, et 3, 6. Nec pœna nec præmium. ibid. et VI, XII, 6, 4. Versatur potissimum in constituendo genere vitæ VI, Ix. 2, 5. Eligendi facultas, ab antecedente necessitate expedita est. ibid. § 6. Electione homines bestiis antecellunt. ibid. § 7. In electione posita est libertas humanæ voluntatis. ibid. Divina vocatio nullam nobis necessitatem imponit. ibid. § 12. Electio ab externo moveri nequit. ibid. 4, 1. Nihil tam homini liberum quam electio. ibid. 5, 7. Nostra electio ex mentis infirmitate, et inscitia ducit originem. VI, xi. 10, 9. Neque proinde in Deo, aut Christo locum habet. VI, Ix. 7, 1, et VI, XI. 10, 9.

Electio episcoporum an cleri et populi suffragiis sit permissa. VII, 1. de Hierarchia cap. 13 per totum. Eam consuetudinem ex traditione esse divina, et Apostolica Cyprianus ait. VIII, v. 4, 6. Usu tamen contrario abrogari potuit, ut et alia quædam a Christo instituta, quorum Ecclesia legitima est interpres ibid. § 7 et seq. Electi episcopi nova ordinatione consecrabantur. VII, i. 2. 3, et VIII, v. 6, 2 et seq. Ecclesiæ Alexandrinæ mos quis olim fuerit in electione episcopi. VII, 1. 13, 9. Quamdiu durarit. ibid. § 11. Electio episcopi a populo, traditio Apostolica. VIII, 1 de Pœnitentia 7, 7.

Elonvidos. Apud Græcos quosdam populos amator εἴσπνιλος, aut εἰσπνηλος amatus αίτης dicebatur, utraque voce ab halitu et aspiratione deducta. III, VII. 12, 7.

Elohim cur plurali numero Deum significet. II, II. 7, 3. Elohim Dei nomen. I, vi. 9, 6.

Eliberitani concilii severitas. VIII, v de Pœnitentia 7, 9.

Eligius. S. Eligii locus de pœnitentia explicatus. VIII, vi de Pænitentia 2, 6.

Elipandus Toletanus episcopus in dubium vocat an Christus homo sit Dei Filius naturalis: negantemque ultro sequitur Felicem Urgelitanum. V, 1. de Inc. 22, 1. Astures et Callacos novellaimbuit hæresi. ibid. Felici, quem magistrum impietatis habuerat, auctor est vicissim ut eam abjuratam resumat. ibid. § 2. Ab Alchuino per litteras humanissime invitatus ut ad catholicam fidem concordiamque rediret, superbe respondit. ibid. § 4.

In Francofordiensi concilio cum Felice damnatus est. VI, vii. 7, 9.

Elisaus, vivus et vita functus, mortuos suscitavit. VII, XIV. 11, 2. Ad Elisæi sepulcrum ingentia fieri miracula Paula Romana vidit. ibid. 43, 3. Emanationes a Deo quarumdam rerum. I, Iv. 10, 10 et seq.

Emmanuel. Emmanuelis vox per se non significat Deum incarnatum, sed ex adjunctis apud Isaiam, eam vim habet. VI, vп. 11, 10.

Encania per quæ Ariani synodum celebrarunt. II, 1. 9, 2.

"Ev et Evwots. "Ev quod non est multiplex, ex quo vwotę cujus proprium est unum efficere, idque diversis modis. V, m de Incarn. 1, 4. 'Evóseg commune nomen sibi proprium Incarnatio fecit. ibid. 2, 1. Quo multum usi sunt Sancti Patres, a quo Nestorius abhorruit. ibid. Ejusque loco auvapɛlav usurpabat. ibid. 3, 4. "Evosty Latini unitatem et adunationem reddunt. ibid. Et plurium in unum compulsio. ibid. 16, 3.

'Ev de Spiritu Sancto processionem significat. III, vi. 3, 2.

'Evépyeta quid sit late declaratur. I, v cap. 10 per totum. Est in rebus omnibus aliqua substantialis. ibid. § 4 et seq. 'Evépyeta Dei, vide. Actio. In ἐνεργείαις duo spectanda. I, Iv. 11, 11. Ενεργείας Græci recentiores etiam attributa vocant. I, 1. 13, 1 et seq. Refelluntur. 1, n. 7, 2 et seq.

'Evepyeta est affectio quæ non est in substantia. II, v. 4, 8. Vide 9, 6. An de generatione dici debet. ibid.

'Evépyeta naturalem operationem significat, quæ necessario et continenter ex substantia manat, interdum etiam pro liberis actionibus usurpatur. V, 1 de Incarn. 21, 8. Est relativa proprietas. VI, VIII. 1, 1. Est substantiva naturæ notio; cujus principium, natura; effectum, opus; subjectum, hypostasis. ibid. § 2. Non est facultas operis efficax, sed operis effectio. ibid.

'Evepysla nulla natura caret, ne inanima quidem, quia per illam definitur. VI, vm. 1, 3. Ėjus quinque sunt species. ibid. Est propria naturæ nota. ibid. § 4. Qua sublata natura tollitur. ibid. § 5. Una est aut multiplex pro naturarum numero. ibid. 'Evepyɛlaç usus et notio multiplex. ibid. § 6. Pro ipsa agendi facultate sumitur. ibid. § 7. Et pro insigni efficiendi vi, qualem Hebræis nominibus Egyptii tribuebant. ibid. § 8. In creatis quæ agendo patiuntur évéрysta лálos dicitur. ibid. § 9. Minus proprie. ibid. § 10.

Ἐνέργεια physicæ sunt non hypostaticæ. VI, VIII. 3, 4. Unam in Christo végyetav commenti sunt Monotheletæ, præivit Bero. ibid. 3, 1. Tum Ariani. ibid. § 2. Apollinarista. ibid. § 3. Et Monophysitæ. ibid. § 4. Unica Monotheletarum vépYeta non solum operationes, sed agendi quoque facultatem multiplicari vetat. ibid. 4, 1 et seq. Qui de solis operationibus egisse Monotheletas putant, refelluntur. ibid. 4, 7 et seq. Monotheletas de sola

efficaci voluntatis operatione controversiam movisse, nobilis theologus arbitratur. ibid. 5, 1. Moverunt et de reliquis etiam a voluntate imperatis. ibid. § 2 et seq. Operatio voluntatis ab evɛpyelz distinguitur, ut pars a toto. ibid. 6, 1. Ex hoc dicitur ἐνέργεια quod ἐν τοῖς ἔργοις, hoc est in operibus a voluntate imperatis insit. § 2.

'Evapytiv dicitur quod per virtutem propriam agit; quod autem impulsu movetur alieno, dicitur Evepystola. ibid. 12,15. Quo modo fides per charitatem operatur. ibid. § 16.

Ενέργεια θεανδρική. Operationes Christi Deiviriles primus appellavit Dionysius. VI, vш. 3, 7, et 10, 1. Ex vi nominis illius actionem significat, qui Deus sit et homo. ibid. 3, 7. θεανδρικὴν ἐνέργειαν varios in sensus Monotheletæ detorserunt, plerique rejecerunt, quod duas operationes præ se ferret. ibid. § 6 et seq. Non unam esse Deivirilem operationem, sed duos Martinus papa decrevit in Lateranensi concilio. ibid. 6, 7. Non est una simplex operatio. ibid. § 9. Neque composita. ibid. et seq. Humani verbi similitudine declaratur. ibid. 8, 3. Naturas ex quibus oritur, proxime duas, significat. ibid. 10, 2. Et propriam utriusque operationem. ibid. § 3. Vox 0exvoptan mixtis potissimum Christi actionibus convenit. ibid. § 5 et seq. Propriis etiam convenit alterius naturæ. ibid. § 7. Deivirilis operatio non est una unitione. ibid. § 8. Solamque operantis naturam significat. ibid. § 9 et seq. Ut inter Christi naturas, sic inter ejus operationes mutua communio intercedit. ibid. $40. Fit quatuor modis. ibid. § 11. Quibus addi quintus potest. ibid. § 12 et seq. Deiviriles operationes non tota Trinitas, sed sola Verbi persona cum unita sibi carne proprias facit. ibid. $45.

Regula in istis observandæ. I. Deivirile Christi operationes unius operantis sunt. VI, vm. 11, 1 et seq. II. Unius operantis duæ sunt eæque diversæ operationes. ibid. et § 5 et seq. III. Neutra in Christo agit natura seorsim ab altera, sed conjunctim. ibid. § 7 et seq. IV. Quamvis unus est totus Christus Theandricas operationes indivisim operatur, in iis tamen distinguendum est quod cujusque naturæ sit proprium. ibid. § 10. Quod variis similitudinibus illustratur. ibid. § 10 et seq. V. Humanæ Christi actiones, etiam naturales, ex nutu divinitatis regebantur. ibid. 12, 1 et seq. VI. Humana Christi natura divinæ fuit instrumentum conjunctum. ibid. § 7. Non naturale, sed hypostaticum. ibid. § 12 et seq. VII. Verbum per assumptam humanitatem non omnia, sed ea sola molitur quæ ad hominum reparationem pertinent. ibid. § 12 et seq. VIII. Deus Verbum non solum assumptæ humanitati végystav transeuntem tribuit, sed suam substantiam. ibid. § 15. et seq. IX. Humanæ Christi actiones supra humanum modum excellentes fuerunt. ibid. § 21. Quod nova Deivirilis appellatione exprimere Dionysius voluit. ibid. § 22.

"Evvotat sunt notiones et conceptus. I, 1. 7, 9 et

seq.

Ens maxime Deo convenit. I, 1. 6, 5 et seq. Ens nullum est nisi in aliqua specie determinata. ibid. § 13. Entis participationes. ibid. 11, 7. Entitas rerum. ibid. 2, 6.

'Evtleyata quid sit. I, v de Incarn. 11, 6. 'EvtéAyaz duplex. II, vi. 2, 6.

Enuntiatio formalis essentiam et formalem unitatem sequitur. VI, x. 10, 3. Non eodem enuntiationis genere dicitur Christus, et homo in Christo esse Deus. ibid. et seq.

'Evróstatov quid sit. I, n. 7, 8, et II, rv. 2, 9, et ibid. 8, 10 et seq.

Epaphroditus cur Apostolus fuerit nominatus. VII, u ́de Hierarchia 2, 44. Cur dictus necessitatis minister. ibid. § 15.

Ephesinum concilium. Ephesina synodus prima, quæ est tertia generalis, actione prima, Nestorium tergiversantem et episcopale judicium detrectantem, et ejus impia dogmata, ex Cœlestini Papæ præscripto, et canonum auctoritate damnavit. V, I de Incarn. 8, 2. Huic Synodo præfuit Cyrillus Alexandrinus, et suæ sedis prærogativa, et Romani Pontificis auctoritate. VI, vi. 12, 1. Damnationi Nestorii subscripserunt episcopi supra ducentos, quibus universa civitas Ephesina festis ignibus et acclamationibus gratulata est. V, 1 de Incarn. 8, 3. In secunda actione lectæ sunt litteræ Romani Pontificis, ejusque legatis communicata acta damnationis Nestorii, quibus actione tertia subscripserunt. itid. § 5. Actione quarta Cyrillus et Memnon a schismaticis depositi, libellos offerunt synodo adversus Joannem Antiochenum. ibid. § 6. Actione quinta Joannem ad synodum venire recusantem, synodus deponit, acta ejus rescindit, Cyrillo et Memnone in integrum restitutis. ibid. Catholicam de Christo Deo et homine nato ex Maria Virgine veritatem asseruere Patres Ephesini, recentioris memoriæ testibus, antiquioribus prætermissis. ibid. § 2, et VII, XIV. 15, 2.

Joannes Antiochenus cum suis Orientalibus et Cœlestianis aliquot schismaticam synodum Ephesi cogit, acta œcumenicæ Synodi rescindit, Nestorium in integrum restituit, Cyrillum et Memnonem indicta causa deponit, reliquos communione privat. V, 1 de Incarn. 8, 3 et seq. Ad Synodum Ephesinam a vi et tumultibus tuendam missus Candidianus domesticorum comes, et Irenæus comes Nestorium comitari permissus iniquissimos se catholicis Patribus præbuerunt. ibid. § 1 et 3. Falsa relatione circumveniunt Imperatorem. ibid. § 3. Vias omnes et portus obsident, ne quid ab œcumenica Synodo litterarum ad Imperatorem deferretur. ibid. § 6. Quorum fraude delusus irrita esse jubet quæcumque gesta essent. ibid. § 7. Eadem perfidia Palladius synodicam legitimæ Synodi epistolam supprimit. ibid. Litteris tandem ad Dalmatium Archimandritam furtim per mendicum perlatis, comperta fraude schismaticorum, jubet ad se legatos ex utraque parte mitti, iterumque ab Irenæo comite delusus, ratam esse jubet Nestorii, Cyrilli et Memnonis depositionem; qui ab Joanne comite in custodiam dati sunt. ibid. 8, 7 et seq. Suas tandem sedes retinentibus Cyrillo et Memnone, Nestorius Antiochiam, indeque in oasim relegatus est. ibid. § 9.

Joannes Antiochenus fraudibus et aulicorum gratia, contra legitimam Synodum apud Imperatorem certat pro Nestorio. V, 1 de Incarn. 8, 6 et seq. Cum Cyrillo tandem redit in gratiam, acta ipse sua rescindit, œcumenica probat, et Nestorium Antiochia pellendum curat. ibid. § 9, et VI, VI. 11, 3.

OEcumenicam Synodum Ephesinam, ejusque odio reliquas omnes pro hæreticis habendas censet impostor Anonymus. VI, VI, Protheor. Ejus adversus Ephesinam Synodum calumniæ refelluntur. ibid. § 12 et seq.

Latrocinalis Ephesina Synodus, Eutychem a Flaviano damnatum restituit. V, 1 de Incarn. 13, 7. Præsedit illi synodo Dioscorus Alexandrinus

qui per vim omnia egit, Flavianum Constantinopolitanum in ordinem redegit, ejusque damnationi reliquos episcopos, intentatis militum gladiis, subscribere coegit, ibid. et VI, vi. 4, 5. Alios deinceps qui ejus sententiam improbarent, deposuit. ibid. Ejus pseudosynodi acta pro irritis habita sunt, episcopis quos deposuerat, restitutis, Flaviani corpore inter catholicos antistites honorifice condito, et Eutyche rursus damnato, in perpetuumque exilium relegato. V, 1. de Inc. 13,9. Episcopi, qui Flaviani depositioni coacti subscripserant, a Calchedonensi concilio veniam impetrarunt, et in concessum admissi sunt. ibid. § 12. et V, v. 4, 5.

Epicurus finem bonorum in voluptate constituens in ejus notione nec cum cæteris hominibus, nec secum ipse consensit. VI, IX. 2, 1.

'Exlvotat Sunt attributa. I, 1. 6, 1. Et notiones. ibid. 7, 1. Alias commentum vox illa significat. ibid. § 10, et ibid. 9, 12 et seq. De differentia quæ vola dicitur. Vide I, I cap. 10 per totum. 'Etouotos quid sit in oratione Dominica. VII Dissert. I per totum.

Επιφάνεια pro Christi natali a Gregorio usurpatur. V, u. de Incarn. 1, 12, Præsens numinis auxiliumsignificat. ibid.

Epiphanes Carpocratis hæretici filius Valentino adhæsit, vixit annos septemdecim, apud Samen divinis honoribus consecratus. ibid.

Epiphanius Cypri episcopus, usum sacrarum imaginum in sua provincia nondum receptum, alibi improbavit. VI, xv. 14, 6. Locus ex quo id ab eo factum docetur, hæreticæ fraudis suspicione non caret, ut et epistola de abolendis imaginibus ab septima Synodo rejecta, ibid.

Epiphanius quid censeat de iis quos Apostolus vocat apostolos et presbyteros. VII, п de Hierarchia 3, 8. S. Epiphanii sententia de episcopis et presbyteris apud Paulum. VII, 1 Dissert. 1, 5. S. Epiphanii locus de negotiatoribus explicatus contra Salmasium. ibid. n. 3, 1.

Episcopatus ex Christi institutione est ordo a presbyteratu diversus. VIII, IV de Hierarchia 1, 2, et 2, 7. Essentialis differentia est potestas ordinandi soli concessa episcopo. ibid. 1, 2, et 2, 5 et seq. Illud inter utrumque ordinem discrimen apostolicis temporibus. ibid. 2, 6. Neque induci ab Ecclesia potuit, neque tolli. ibid. § 7, et ibid. 8, 4. Episcopatus cum presbyteratu genere convenit, specie differt. ibid. 2, 5. Eam differentiam ex institutione esse Christi, unanimi Patres consensu docent. ibid. 3, 6 et seq. et 8, 3. Etiam illi quos novi presbyteralium patroni laudant. ibid. v. 6, 6. Est Apostolica traditio. ibid. Iv. 10, 2. Tridentini decreto sancita. ibid. 2, 4.

Aerius pro hæretico damnatus est, quod ordinem episcopatus et presbyteratus_differentiam tolleret. VIII, v de Hierarchia 6, 6. Æqualitas, aut inæqualitas in ecclesiasticarum rerum administratione, et gubernatione ad essentialem ordinum differentiam non pertinet. ibid. 4, 5, et 6, 4. Episcopatus et presbyteratus discrimen quomodo ab Epiphanio definiatur. ibid. n. 5, 2. Quo sensu idem erant. ibid. § 4. Quomodo a se in eadem persona distinguantur. ibid. 1. 4, 2. Eumdem esse ordinem quinam dicant. ibid. § 4 et seq.

Episcopatus olim et a prima sua institutione quid erat secundum Salmasium. VIII, ш de Hierarchia 8, 4. Quid vero secundum veritatem. ibid. § 5. Illa dignitas propter quid sit. ibid. 8, 10. Quale sit nomen. ibid. § 14 et 17.

Quid proprie significet. ibid. § 19 et seq. Quid

sit secundum hæreticos. VII, 11, 2, 4. An sit idem ordo cum presbyteratu. ibid. I. 4, 2. In quo a presbyteratu distet secundum Salmasium. ibid. 12, 2, Quo jure distinguatur a presbyteratu. ibid. 2, 1 et seq. Quomodo. ibid. 4, 2. Quomodo contineat inferiores ordines. ibid. II, 10, 4. An sit simplex munus necne. VIII; m. 9, 1 et seq. Quid sit secundum Gregorium Nazianzenum. ibid. § 11.

Episcopi. Episcopi deligebantur ab omnibus ejusdem provinciæ episcopis præsentibus, si adesse possent, aut si non possent, sua scripto suffragia mittentibus. VI, xin. 42, 4. Episcopis peregrinis dandus est sacrificandi locus. VI, XII. 14, 2. Sepulturæ locus in basilicis idem episcoporum qui et imperatorum fuit. VII, xiv. 12, 3.

Episcopi quinam minime episcopi dicendi. VII, I de Hierarchia. 11, 12. Suffraganei quo jure manuum impositione clericos consecrent. ibid. § 9. In quorum sede fuerint constituti, et quorum successores sint. VIII, m. 9, 10. Quales erant Apostolorum tempore. ibid. 10, 7. Quomodo et ex quibus fiebant in primitiva Ecclesia, secundum Salmasium. ibid. 6, 1. Cur laici ab eo dicantur. ibid. Quomodo appellentur in Ecclesia. ibid. I. 2, 15. Eorum electio cleri ac populi suffragiis permissa. ibid. 13, 3 et seq. In occidentalibus præsertim ecclesiis. ibid. § 5. An idem observatum sit in orientalibus ecclesiis. ibid. § 6 et seq. Eorum successiones probantur. ibid. I. 2, 7. A quo negentur. ibid. 5, 1 et seq. Episcopi nomen an dignitatis, vel officii. ibid. III. 8, 20.

Episcopos singulis ecclesiis semper præfuisse, suæ ecclesiæ tanquam pastores et capita. VIII, mi de Hierarchia. 7, 3. Eos pœnæ infligendæ jus habere etiam invitis. ibid. 13, 2. Eos singulares a Petro in ecclesia Romana præfuisse probatur. ibid. I cap. 10 per totum. Ab Apostolis institutos fuisse probatur. ibid. 2, 6. An eos pares fecerit presbyteris Theodoretus. VII, u. 2, 13. Episcopus et presbyter quousque fuerint idem in Eeclesia. ibid. 5, 45. Quomodo vocetur a Gregorio Nazianzeno. VIII, m. 9, 12. Quis fuerit Antiochiæ primus post Petrum. ibid. I. 9, 6. Episcopus Alexandrinus a quibus eligebatur. VII. u. 4, 1.

Episcopus hæreticus factus, si ad Ecclesiam redeat, cur non iterum sit ordinandus. VII, 1 de Hierarchia. 3, 8. Episcopi notio qualis erat ætate Theodoreti. ibid. II. 1, 6. et seq. Eos pro sacer'dotibus secundi ordinis habitos quis asserat. ibid. § 7. Qualis sit ejus potestas et qualis dignitas. VIII, II, cap. 8 per totum. Episcopi et presbyteri promiscue ab Apostolo appellati. VII, n. 1, 9. In quo distinguantur. ibid. 4, 3. Eorum discrimen secundum Hieronymum. ibid. 8, 7. In quo potissimum sit. ibid. 9, 1. Illud discrimen cujusnam sit juris. ibid. 3, 6. Eorum prærogativa super presbyteros an major sit quam metropolitani super episcopos, et cur. VIII, m. 7,4 et seq.

Episcopum singularem præfuisse ecclesiæ Alexandrinæ Apostolorum tempore probatur. VII, I de Hierarchia. 12, 9. Episcopum singularem fuisse in singulis Apostolorum ætate probatur. ibid. 11, 5. Episcopo mortuo quomodo in primitiva ecclesia sese gerebant. ibid. II. 7, 13.

Episcopi nomen ab inspectione et curatione dictum, primi et secundi ordinis sacerdotibus commune primum, post primo ordini proprium factum est. VIII, IV de Hierarchia. 1 4. Primi ordinis sacerdotes Apostoli dicti sunt, quamdiu

commune fuit nomen episcopi utriusque ordinis. ibid. 2, 6 et 4, 1 et 7, 2 et seq. A secundi ordinis presbytero differt episcopus consecrandi potestate. ibid. 1, 2 et 3, 6 et seq. et 8, 3. Omnis episcopus est presbyter, non vice versa. ibid. 1, 2 et 2, 7 et 3, 4 et 6, 3. Presbyteri nomen diutius commune fuit primo et secundo ordini, posteaque sacerdotis nomen. ibid. 5, 2 et seq. Primariarum ecclesiarum singulares præsules episcopi fuerunt ab Apostolorum temporibus. ibid. I. 3, 2 et seq. et VIII, v. 5, 3. Quod ex perpetua episcoporum serie in ecclesiarum archivis descripta Patres asserunt. ibid. IV. 3, 8 et ibid. 10, 4. Quod temere Salmasius, nullo teste negat. ibid. V. 10, 4.

In ecclesiis Ægypti duo aliquandiu tolerati sunt episcopi, occasione schismatis Meletiani. VIII, v de Hierarchia. 3, 5. Ecclesiæ quoque Antiochenæ quatuor simul episcopi numerati sunt. ibid. IV. 6, 11. In quibusdam etiam ecclesiis presbyteros omnes ab Apostolis episcopos ordinatos ferunt, quos instituendis deinceps ecclesiis præsides in promptu haberent. ibid. 6, 41.

Episcopi successerunt Apostolis, non in Apostolatum, sed in singularum ecclesiarum præfectu' ram. VIII, iv de Hierarchia. 7,3 et ibid. 9, 5. Solos episcopos Apostolorum esse successores et presbyterii primates, Patres illi docent quos ad ordinum confusionem et æqualitatem Ecclesiæ hostes appellant. ibid. 7, 3. Episcopum cæteris ordinibus multum eminere docet Ignatius. VII, I. 8, 9. Unde major in eo virtus requiritur. VIII, v. 1, 6. Episcopus catholicis Apostolorum loco est, Montanistis tertio consebatur loco. ibid. IV. 9, 5. Episcopi nomen interdum pro curatore, gubernatore, et functionis administro sumitur; qua ratione episcopi etiam diaconi appellantur. ibid. 12, 6 et seq.

Episcoporum successio non antiquitatis prærogativa, sed electione fiebat, etiam Apostolorum temporibus. V, I de Hierarchia 8, 4 et seq. Quod eo magis Blondellus probat, quo convellere nititur. ibid. 6, 2. Primis temporibus episcopi successor ab ejus clero vicinisque episcopis deligebatur. VII, 1. 5, 4. Episcopi electio in oriente quomodo fieret. ibid. cap. 13 per totum. In Gallia. ibid. § 10.

Episcopi nomen dignitatis an curationis. VII, I de Hierarchia, cap. 4 per totum. An duplex fuerit episcoporum genus, ut putat Salmasius. ibid. cap. 5 per totum et cap. 6. Episcopi jus et munus temporibus Apostolicis. VII, 1 Dissertation. 5, 6 et seq. et cap. 7 per totum. Concionandi jus pœne eos fuisse. ibid. cap. 8 per totum. Episcopum potuisse mutare pœnitentiam publicam. VIII, 1. de Pænitentia. 8, 19. A populo electum fuisse. ibid. II. 5, 11 et 7, 8. Episcopi et presbyteri antiquis temporibus quomodo mixti, et distincti. VII, 1 Dissertation. 1, 8 et cap. 2 per totum.

Epopta id est inspectores, in mysteriis Cereris. I, 1. 5, 11.

Erasmus. Christi dessensum ad inferos probabilem esse docet, negat tamen ad fidem pertinere. VI, XIII. 18, 3. Error illius eo multiplex, et inscitia castigatur. ibid. Perperam ab eo videri plerasque scholasticas controversias quæ ab antiquis pertractatæ sunt. I. Prolegomenon. 5, 8.

Erat. An de Deo dicatur. I, III. 4, 8. Erat apud Joannem. II, iv. 12, 7.

Error omnis non trahit aliquid ex hæresi. VIII, I de Pœnitentia. 14, 4. Ad extrema semper progreditur. ibid. IV. 6, 1.

"Epws an dicatur Spiritus Sanctus. III, vп. 12, 2.

Esau. Insipienti Esau pro remedio servitus a Patre data est. V, vi. 9, 7.

Esse est existentia. II, Iv. 1, 4. Quid significet Verbum est. ibid. 11, 6. Esse soli Deo convenit. I, 1. 6, 4 et seq. et § 8.

Essentia idem est cum personis II, II. 9, 14. Res est una numero. ibid. § 17. Ut est in Patre fecunda est. ibid. 10, 2. Pro persona sumitur interdum. II, iv. 3, 40.

Dei essentia singularis est. II, IV, 13, 4 et cap. 14 per totum. Probatur eadem ex unitate operationis. ibid. cap. 15 per totum. Tum ex circumincessione. ibid. cap. 16 per totum. Item ex unitate principii. ibid. § 9 et seq. Tum ex ratione imaginis. ibid. 15, 15. Eadem numero in Patre et in Filio. II, v. 9, 4.

Essentia generat essentiam quomodo dicatur. II, vi. 12, 3. Nec huic obstat Lateranensis synodus. ibid, § 4 et seq. Essentia de essentia. II, v. 7,3 et II, VI. 10,1 et seq. Vide ibid, 12,1 et seq. Essentiama se habere Filium impie docet Calvinus, et refutatur. II, vi. 11, 5 et seq. Essentia genita quo sensu dici possit. ibid. 10, 6. Quo dici non debeat. ibid. 11, 8. Essentiam communicari Filio ibid. 11, 40 et seq. Non aliter enim gigneretur. ibid. Essentiare quid sit. ibid. § 11, 8 et seq. Essentia ut in Patre est gignit, ut in Filio gignitur. ibid. 12, 12.

Essentiam Græci Patres communem et unam omnium esse docent. V, v. 5, 3. Est rei definitio a loci, temporis, etc, conditionibus libera. ibid. 6, 1. Exprimitur per prædicatum de tertio adjacente. ibid.

Eucharistia. Visibilem Christus corporis sui præsentiam subtraxit, sacramentalem exhibuit, quod ita nostræ salutis ratio ferret. VI, x. 9, 10. In Eucharistia seipsum Christus in vitæ cibum nobis apponit. VI, XII. 43, 8. Et pro lacte fluit parvulis. V, п de Incarn. 8, 5. Per illam in nobis habitat. VI, xu. 13, 4. Corpus et animam sanctificat. ibid. 12, 14. Nec moraliter tantum, sed physice etiam gratiam communicat et sanctitatem. ibid. 17, 3. Nos vitæ suæ participes efficit. ibid. § 8. Et divinæ consortes naturæ. VI, vu. 2, 4. Speque resurrectionis facta, ad incorruptibilitatem nos excitat. VI, xn. 13, 3. Est vera Christi caro. ibid. 13, 8 et seq. et 14, 4 et VI, x. 2, 8. Eaque vivifica, quia Verbi propria. VI, vi. 17, ad anath. 11 et VI, x. 1, 7 et seq. Quo tanquam principio indubitato Patres utuntur ad alia fidei capita asserenda. ibid.

Qui sacrificio intererant fideles, Christi corpus accipiebant. VI, XII. 14, 1. Legitima ad illud sumendum præparatio. ibid. 13, 7. Indigne accedens Christi corpus contrectare non potuit. ibid. 14, 1. Communione corporis Christi non solvitur jejunium. ibid.

Eucharistia est latriæ cultus. VII, xv. 2, 9. Christi carnem in Eucharistia nemo prius manducat quam adoret. ibid. 3, 5. Nec alio quam latriæ cultu. ibid. §40. Et peccat qui non adorat. ibid. § 11. Quod toti antiquitati probatum Calvinistis non placet. ibid. 5, 2. Qui verum Christi corpus in Eucharistia tollunt. ibid. 6, 3.

Eucharistia an necessario celebranda. VII de potestate consecrandi. Eucharistiam consecrare quibus solis concedatur. VIII, ш de Hierarchia 3, 9. Eam olim confecisse laicos quis asserat. ibid. 2, 1 et 4. Eam ante omnem cibum sumere quam vetusta sit in Ecclesia traditio. ibid. 2, 8. Eucha