natorum injuria vindicaret. V, I de Incarn. 18.13. Catholicam Cyrilli fidem Joannes Antiochenus et Theodoretus impense laudarunt, post reconciliatam cum illo gratiam. VI, vi. 11, 4. Cujus etiam testimonio Theodoretus adversus Eutychianos utitur. ibid. Mortuumque magnis laudibus celebrat. ibid. § 5. Quod in invidiam vocatur hæresis tritheitarum, mera est Anonymi calumniatoris inscitia. ibid. 3. 1. Quæ ex communi Patrum usu repellitur. ibid. § 2 et seq. Ab eaque

se ipse Cyrillus vindicat calumnia. ibid. § 7. Cyrus. Phasidis episcopus, collusione cum Sergio Constantinopolitano, Monotheletam hæresim Heraclio persuadet. V, 1 de Incarn. 19, 2. Unius voluntatis professione conciliatis sibi Acephalis, Alexandrinam sedem invadit. ibid. Capitula novem proponit de una Christi operatione, quæ Acephalis probata, ab Martino primo in Concilio Lateranensi damnata sunt. ibid. § 3.

Dæmones, Latine Lares. II, 1, 1, 5. Necessarios Deum inter et homines mediatores esse dæmonas Platonici censebant. VII, xiv. 18, 5. Christum pro dæmonibus passum putavit Origenes. V, I de lucarn. 15, 6 et VI, xi. 10, 1 et seq. Eo damnatus nomine. ibid. § 5. Sanctis obsistere dæmones nequeunt, quorum ne reliquias quidem ferre propius possunt. VII, XIV. 11, § 3, 7, 9, 12, 14, 16, 18 et seq. et 13, § 3, 4, 6. Victi tortique a sanctis martyribus dæmones, a persequendis Christianis destiterunt. ibid. 13, 6. Festam martyrum memoriam per Hagiomachos abolere conantur, quos, dum viverent, per tyrannos superare non potuerunt. ibid. 14, 2. Morte Christi deterriti sunt ne audeant nocere hominibus. V, п de Incarn. 6, 22.

Dæmones quandonam cognoverint Filium Dei incarnatum. III, п de Angelis 8, 13. An futura cognoscant, necne. ibid. 9, 1 et seq. Num e cœlo et sideribus futura prævidere possint. ibid. § 5. An certo sciant quid cometæ et alia hujusmodi signa portendant. ibid. 10, 6. Quomodo possint ex signis quæ in aere apparent futura cognoscere. ibid. § 7 et seq. Nunquam gratia Dei præditos fuisse quis dicat. ibid. 16, 4. An eamdem cum sanctis Angelis habuerint felicitatem. ibid. § 10, et seq. An inter eos sint aliqua graduum discrimina. IV, de Angelis 5, 5. An verum sit quosdam singulis hominum vitiis præsidere. ibid. 6, 13. Sintne corporei, necne. IV, ш de Angelis, cap. 1. per totum. Quibus rebus pasci credantur a quibusdam. ibid. § 2 et seq. Cur plures Christiani crediderunt eos nidore victimarum et sacrificiis pasci. ibid. § 6 et seq. Quinam dicant eos post peccatum naturam et substantiam mutasse. ibid. § 11.

Quale fuerit eorum peccatum. IV, ш de Angelis, cap. 2 per totum. Quomodo ceciderunt. ibid. § 7. Eorum princeps quis, et quomodo nominetur. ibid. 3, 1 et seq. An statim post peccatum e cœlo deturbati sint. ibid. § 12. An statim atque conditi sunt peccarint. ibid. § 13. In illis an aliquod discrimen ordinis manserit. ibid. § 8. Utrum uno, aut pluribus peccatis ceciderint. ibid. § 14 et seq. Cur postquam semel lapsi sunt, nullum veniæ locum postea sint consecuti. ibid. § 18. Utrum sint in Tartarum modo relegati, an in aere versentur. ibid. 4, 1 et seq. An in Tartarum omnes fuerint præcipitati. ibid. § 7 et seq. Utrum omnes ignis inferni pœnas modo patiantur. ibid.

11 et seq. Quomodo mortui sint peccando. ibid. 14. Qua libertate privabuntur post judicii extremi diem. ibid. § 19. Ignis inferorum, cui addicti sunt, an corporeus sit. ibid. 5, 1 et seq. Quomodo ab eo torqueantur. ibid. § et seq. Utrum eorum pœnæ sint sempiternæ. ibid. cap. 6 per totum. Eorum supplicia esse perpetua probatur. ibid. cap. 8 per totum. An intimas animorum nos

trorum cogitationes habeant perspectas. IV, п de Angelis, 7, 8, 1. Quomodo eas cognoscant .ibid. § 9. An Christi cognoverint Incarnationem. ibid. 8, 11. An habeant liberum arbitrium. IV, v de Opificio 8, 10.

Dalmatius, Constantinopoli Archimandrita, divino monitu servata diu monasterii claustra egreditur, ut Theodosium imperatorem doceat, quid contra legitimam Synodum ab schismaticis Ephesi ageretur. V, 1 de Incarn. 8, 7.

Damasus. Collecta Damasus Romæ Synodo deponit Apollinarem et Timotheum, et eorum damnat hæresim. V. 1 de Incarn. 6, 17. Ab Vitali Apollinarista pæne delusus, oblatam ab eo fidei formulam improbare non audet, sed ad Paulinum Antiochenum episcopum remittit; compertaque hæretici fraude, Vitalem, et oblatam ab eo fidei formulam damnat. ibid. § 18.

Damnati. Damnatorum supplicia æterna esse probatur. IV. ш de Angelis, cap. 8 per totum. Decretumne aliquod est fidei de corporeo inferorum igne. ibid. 5, 7. Damnatorum tormenta longe graviora hujus vitæ cruciatibus, nullum finem sunt habitura. VI, x. 3, 8. Illis tormentorum finem pollicetur Origenes. VI, xii. 10, 1 et seq. A Vigilio Papa, cæterisque patriarchis damnatus. ibid. § 5. Damnatis quibusdam, qui citra Christi fidem, integre vixerunt, divinam misericordiam extra ordinem succurrere credidit Damascenus. VII, xm. 18, 10. Hæresis damnantur, qui vel oblatam a Christo ad inferos descendente damnatis omnibus salutis copiam, credere si vellent, vel allatam salutis copiam putant. ibid. Christi animam inferos subeuntem damnati non viderunt. ibid. § 11. Vide Animæ damnatorum.

Decalogus. Decalogi summa. I, 1. 24, 8. Prohibitum in decalogo alienorum Deorum cultum, ad eam nonnulli referunt idololatriam quæ sine simulacris peragitur. VII, xv. 5, 3. Coram me, alii : vidente me, alii: mecum, alii: adversum me exponunt. ibid. Decalogum quidam : decem præcepta, alii decem verba vertunt. ibid. 6, 2. Illis verbis: Ego sum Dominus, etc. primum decalogi præceptum contineri putat Aben-Hezra; cæteri præfationem esse malunt. ibid. Singulis tabulis decalogi quinarium præceptorum Philo tribuit, cum eoque nonnulli Patres; Augustinus, Catholicique plerique tria tantum præcepta priori tabulæ. ibid. Quod Hebræa et Vulgata dicunt sculptile, Septuaginta slowλov vertunt. ibid. § 3. Primi præcepti tria sunt capita, ne plures colantur Dii, ne fiant simulacra, neve colantur. ibid. et § 10. Præter observationem sabbati, nihil est in decalogo non observandum Christiano. ibid. § 9. Usus imaginum Judæis ex toto interdictus est, non decalogi lege, sed dEUTEρwo. ibid.

Decorum ab honesto separari non potest, differt tamen velut a corporis salubritate pulchri

tudo. V, п de lege et gratia 10, 2. Est quasi flos virtutum. ibid.

Decretum Tridentinæ Synodi de libero arbitrio. IV, ш De Opificio 4, 7.

Defectus. Non est defectus perfectione aliqua carere, quæ naturæ non congruat. VI, xI. 3, 8. Definitiones negativæ magis rem commendant. I, I. 5, 12.

Degener quid significet. II, rv. 3, 13 et III, v. 7, 6 et seq.

Deitas est unitas. III, vui. 8, 7.

Deliberatio cur non sit in Deo. IV, v de Opificio 12, 19..

Demiurgus Platonicorum, II, I. 1, § 2, 3 et 5. Democratia quid posset apud Romanos. VIII, ш de Hierarchia 5, 3.

Denarius quid in Matthæi parabola significet. I, VII. cap. 11 per totum.

Destinatio quid sit. II, IX. 1, 1. Determinatum quid sit secundum Augustinum. IV, iv de Opificio 11, 4.

DEUS

Deus substantive quo sensu sumitur. I, 1. 8, 6. Directe essentiam ipsam significat. ibid. Hoλuwvouos Deus dicitur, quia non potest uno nomine declarari. V, III de Incarn. 1, 7.

DEI EXISTENTIA.

Deus sit an non sit utrum disputari debeat. I, 1. 1,1. Utile esse disputare. ibid. § 3 et 4. Deum esse res est per se nota. ibid. 1, 1. Qui dubitant pœna digni. ibid. § 2. Demonstrari potest ex effectis. ibid. § 3. Qui esse negarunt. ibid. Probatur ex variis argumentis: primo ex mundo, ejusque partibus. ibid. § 5 et seq. Ex motu siderum. ibid. Ex elementis. ibid. § 6 et seq. Deus haud procul abest a nobis. ibid. § 9.

Deum esse probat communis persuasio. I, 1. 1, 10 et seq. Ut qui neget vix homo sit habendus. ibid. Tum quod universitatis opus non casu factum sit. ibid. § 12. Exquisitioribus argumentis Deum esse probatur. ibid. cap. 2 per totum. Maxime a generatione animantium. ibid. § 1 et 2. Tum ex mutabilitate rerum et inæqualitate perfectionis. ibid. § 3. Item ex idea perfecta rerum. ibid. § 4 et 5. Ex mundi ejusque partium determinatione. ibid. § 5. Ex bonitatis, etc. præstantissima specie. ibid. § 6 et 7. Quia omne quod est vel a se est vel ab alio. Deum cogitantes, id animo describimus quo nihil melius est. ibid. § 9. Unde esse aliquem probatur. ibid. § 10.

DEI UNITAS.

Deus unus tantum est, probaturque. I, 1 cap. 3 per totum. Deum unum esse docet consensus omnium etiam gentilium. ibid. § 2. Et philosophorum. ibid. § 3. Tum ex interiori animæ testimonio demonstratur. ibid. § 4. Ex mundi procreatione. ibid. § 5. Non possunt plures esse numero aut species discreti. ibid. § 6 et seq. Nec pari potestate, nec impari. ibid. § 7. Tum ab regnorum

exemplo. ibid. § 8. Et qui unus est mundus. ibid. § 9.

Deus malus Marcionis refellitur. I, 1. 3, 9 et seq. Deum unum esse exquisitioribus argumentis probatur. ibid. cap. 4 per totum. Primo ex Dei natura, quæ non nisi in uno potest consistere. ibid. § 1. Quia nulla re differrent invicem. ibid. § 2. Nec pares esse possunt sub una communi specie. ibid. § 3. Tum ex samma perfectione quæ singularis est. ibid. § 4. Ex inæquali perfectione inferiorum. ibid. § 5 et seq. Tuum ex existentia ipsa quæ est essentia Dei. ibid. § 6 et seq.

Unus est natura Deus, positione plures. VI, vii, 1, 2. Moses Pharaonis Deus. VI, xii. 5, 1. Sub uno summo Deo minores gentilitas coluit supremos certarum rerum arbitros. VII, xiv. 16, 12. Caelites majorum gentium duodecim Romani posuerunt, Deos sex, totidemque Deas. ibid. 18, 10. Cum quibus nihil esse putabant hominibus commercii, nisi per mediatores minores Deo. ibid. § 5.

Deus est unus et unum aliquid exquisito genere unitatis. I, II. 8, 2 et seq. Est unissimus. ibid. § 4. Imo unitas. ibid. § 5.

Deus unus est in tribus personis divinis indivisus. VI, xi. 1, 7. Quod ait Apostolus: Deus autem unus est, non ad divinæ naturæ pertinet unitatem, sed ad vt0sty legislatoris Christi, et Mosis. ibid. § 11. Preces in commune pro omnium salute fieri jubet Apostolus, quia unus est omnium Deus. ibid. § 4. Quamvis unus sit Deus, cui debetur satisfactio pro peccatis, cum tamen agitur de redemptione hominum, suæ singulis personis divinis partes tribuuntur. ibid. Pater unus Deus ab Apostolo dicitur, quia primum est omnium principium. ibid. § 5. Et quia ingenitus nullam inducit pluralitatem, quam Filius et Spiritus sanctus vi suæ processionis includunt. ibid. § 6. Solum Patrem supremum esse Deum Origenes docuit. ibid. § 7 et seq. Quod etiamnum Sociniani Anabaptistæ docent. ibid. 5, 3. Communicata formaliter una proprietate divina, reliquæ ipsaque divina natura communicatur, unde persona quælibet divina unus supremusque Deus est. VI, x. 10, 2 et seq. Omnipræsentia Deo est essentialis, incommunicabilis creaturæ. ibid. § 5. Deum Hebræorum summum esse Deum gentilium sapientes non ignorarunt, id profitente Apollinis oraculo. VII, XVI. 9, 4. Cur unus sit cum sint personæ tres. III, IV. cap. 13 per totum.

DEI NOMINA.

Dei nomen non temere proferendum. I, viii. 9, 5. De Dei nominibus. ibid. cap. 6 et seq. Cur varia illi nomina tribuantur. III, vш. 6, 10. Vide nomina Dei. Deus nomen exponitur. ibid. cap. 7. Naturam significat. ibid. § 5. Dei nomina decem apud Hebræos. ibid. cap. 9 per totum. Tetragrammaton nomen quid sit et unde sic vocatum. I, vIII. 9, 1 et 4. De Tetragrammato locus memorabilis Origenis, unde dubium fit an hebraice sciverit. ibid. 1, 1. Illud nomen ineffabile habitum a Judæis duplici de causa. ibid. § 2. Exponitur vis et proprietas illius nominis. ibid. et seq. Exponitur nomen Elohim. ibid. § 6. Item nomen Saddai. ibid. Expenduntur loca Genesis unde hæc nomina et maxime Tetragrammaton, deducta sunt. ibid. § 7.

Nomina Deo tributa quæ abhorrens aliquod

significant, aptissima esse ad Dei majestatem declarandam. I, 1. 5, 5. Nomen Dei primarium ab eo quod est ducitur. ibid. 6, 5. Tetragrammaton. ibid. § 8. Vide et notata in hunc locum. Nomina Dei idem significare dixit Eunomius. ibid. 7, 3 et seq. Refellitur. ibid. § 7. Nomina alia affirmantia, alia negantia. I, VIII. 6, 11 et 7, 2. Nomina quæ divinas proprietates significant, quomodo spectentur. I, 1. 11, 7. Nomina affirmantia de Deo qualia sint. I, ш. 2. 9. An Deo nomen imponi possit. I, VIII. 6, 6. Cur nullum proprium nomen imponi possit. ibid. et seq. Imo nec rei cuivis spirituali. ibid. § 8. Itaque nulla Dei nomina naturam ipsam significant. ibid. § 9. Tamen hac de re amplius queritur. ibid. cap. 7 per totum. Quatenus nomina aliqua Dei essentiam significent. ibid. § 2 et seq. Nominum Dei duplex est notio, una formalis, alia causalis. ibid. § 4. Nomina Dei affirmantia et negantia declarantur. ibid. § 5 et seq. Quomodo nomina quædam Deo ex æterno convenient. ibid. § 6. Nomina divinarum personarum non convenire per comparationem ad creaturas. ibid. Generalis divisio nominum Dei. ibid. Nomina Dei sigillatim exposita. I, VIII. cap. 8 per totum. Nomen septem litterarum. ibid. § 4.

Deus 60ɛós, cum articulo, aut sine eo quid distent. II, 1. 4,5. Interdum naturam, alias personam significat. II, ш. 3, 1, et III, v. 3. 9. Concretum nomen est. II, m. 9, 10. Ejus nomen Tetragrammaton esse significat. III, Iv. 12, 5.

DE MULTIPLICI RATIONE COGNOSCENDI DEUM.

Deus quid sit investigari non potest. I, 1. 5, 1. Quatuor modis cognoscitur. ibid. Ex creaturis innotescit. ibid. § 2 et seq. velut § 7. Sed imperfecte. ibid. et seq. Deus facilius quid non sit quam quod sit dicitur. ibid. § 11. Dei quæ sit essentia. ibid. cap. 6 per totum. Quomodo investiganda. ibid. § 3. In eo consistit ut sit id quod est. ibid. et in seq. late. Primo ex consensu gentilium. ibid. § 4. Deus essentia omni præstantior, et eo omni quod de eo dicitur. ibid. § 10 et seq. Quomodo id intelligendum. ibid. § 3. Non est determinatus in certo genere entis. ibid. § 14. Deus est pelagus essentiæ. ibid. § 14. Dei essentia etsi una sit, varias tamen habet notiones. ibid. 7, 2. Hæ confundi non debent. ibid. An sit substantia. ibid. 6, 15. Et quomodo dici possit. ibid. § 16. Deus est id quo nihil perfectius cogitari potest. I, u. 2, 2.

DEI ATTRIBUTA. ÆTERNITAS.

Deus est æternus. I, m. cap. 3 per totum. Dei propria est æternitas. ibid. § 2. Probatur. ibid. §7 et seq. Eternitas exquisita, quæ eodem modo semper habet, constat. ibid. 4,2 et seq. Solus est æternus. ibid. § 13. Deus an ab æterno Dominus ac creator fuerit. ibid. 2, 9.

BONITAS.

Dei bonitas explicatur. I, vI. cap. 1 et seq. Deus bonus proprie nominatur. ibid. §1 et seq. Platonici maxime tάya0ov Deum vocant. ibid. §3. Deus est summum bonum. ibid. 2, 3 et seq. Natura bonus est, non ex accidenti. ibid. § 4. Omnes boni

species continet. ibid. § 6. Summum bonum esse Deum. ibid. § 12. Ideo omnium efficientem esse propter bonitatem. ibid. 3, 4 et seq. Divinæ bonitatis argumentum, quod cum solus esset alia creare voluit. ibid. § 6. Tum quod eadem conservat. ibid. § 7. Quod antequam res existant, bene illis velit. ibid. § 8. Quod se temperat ad illarum captum. ibid. § 10. Quod ad omnia commodus illis est. ibid. § 9. Non necessario sed libere se communicat. ibid. § 11. Dei bonitas cum sole comparatur. ibid. § 13. Ex eo lucet quod rogari adeo cupiat. ibid. § 14. Participabilem esse divinam naturam ob bonitatem. ibid. § 16. Deus non est bonus, sapiens, etc. per aliquam formam accidentem. I, 1. cap. 7 per totum. Nec insunt in in eo formaliter ista, sed eminenter. ibid. § 4. Deus est veritas, bonitas, etc. est essentia, divinitas, etc. ibid, cap. 7 per totum. Deus non est categoria. ibid. 5, 10. Cur rogatus non statim exaudiat. I, vi. 3, 15.

DEI SCIENTIA.

Dei scientia explicatur. I, iv. cap. 1 per totum. Probatur. ibid. § 3 et seq. Est idem cum Deo.ibid. § 6. Deus omnia in se cognoscit. ibid. 2, 1 et seq. Quia omnium creator est. ibid. Itaque in se, tanquam in causa efficiente omnia cognoscit. ibid. § 4. Quod idem est atque in sapientia sua ac in decretis suis cognoscere. ibid. Deus extra se res non cognoscit. ibid. 3, 1 et seq. Et in se omnia ibid. § 2. Omnium causa est scientia sua. ibid. 2, 11 et seq. Omnia singula cognoscit. ibid. 3, 3. Quod probatur. ibid. § 6. Deo omnia sunt præsentia. ibid. 4, 2 et seq. Quomodo etiam peccata et non entia cognoscat. ibid. § 6. Nec tamen in Deo mala esse dicuntur. ibid. § 7. Utrum Dei præscientia res contingentes et fortuitas certo noverit. IV, Iv de Opificio 11, 2 et seq. Solus cordis cogitationum cognitor. II, 1. cap. 7 per totum. Vide Præscientia.

DEI SIMPLICITAS.

Deus compositus non est ex proprietatibus personalibus et substantia. I, II. cap. 3 per totum. Cujus ratio est, quod non differant ambo ista. ibid. § 1. Neque ex personis tribus componitur. ibid. cap. 4 per totum. Neque ex genere et differentia. ibid. cap. 5. per totum. Neque ex substantia et attributis. ibid. cap. 6 per totum.

Deus est simplex. I, 1. 7, 6, et I, u per totum. et I, II. cap. 2 et seq. Vide et I, v. 11, 6 et seq. Deum simplicem esse probatur ex infinita perfectione. I, n. 2, 2. Tum quod æternus. ibid. §3. Sive quia causam non habet. ibid. Quod nullis partibus constet. ibid. § 4 et seq. Quia est id quod est. ibid. § 8. Quia est interminatus. ibid. § 9. Item quia monas est. ibid. Tum quia sibi sufficit. ibid. § 10 et seq. Illius simplicitas quo argumento demonstretur. III, 1. 4, 13.

DEI INCOMPREHENSIBILITAS.

De Dei incomprehensione. I, vII. cap. 3, per totum. Quid sit comprehensio exponitur. ibid. Non posse comprehendi Deum a creatura ulla. ibid. § 10 et seq.jet 9, 6. Causa autem obscura est. ibid. 3, 12. Est tamen illa probabilis, quod omnia

ejus effecta cognosci nequeant. ibid. § 13. Idem probatur. ibid. 4, 1 et seq.Maxime et Catholicorum cum Arianis conflictu. ibid. Scrutari hoc vocat Scriptura. ibid. § 3. Deus omnia continet, sed alia formaliter, alia eminenter. ibid. 3, 13. Deo nihil est contrarium. I, m. 1, 5.

DEI INCORPOREITAS.

Deus corporis est expers. I, n. 1,2 et seq. Id de eo etiam gentiles opinati. ibid. Alii tamen corporeum putarunt. ibid. § 3. Deum corporeum esse crediderunt aliqui Christiani, ut Melito. ibid. § 4. An etiam Tertullianus. ibid.§ 5. Id etiam hæretici alii docuerunt. ibid. § 8. Corporeum non esse probatur. ibid. § 10 et seq. Solus incorporeus est. ibid. §14. Alii neque corporeum, neque incorporeum esse putant. ibid. § 16.

Deum ex nihilo omnia creasse et sine instrumento. I, v. § 5 et 10. Decreta Dei sunt voluntates. I, IV. 2, 4. Dei felicitas in quo sita sit. ibid. 1, 2.

DEI IMMENSITAS ET IMMUTABILITAS.

Dei immensitas. I, m. cap. 7. per totum et cap. 8 et 9. Deus de loco non movetur. ibid. 8, 16 ét seq. Non est in loco. ibid. 9, 4 et seq. Sibi ipsi locus est. ibid. § 10 et seq.

Deus est immutabilis. 1. I. cap. 1, per totum. Non potest corrumpi. ibid. § 4. Est id quod habel. ibid. § 8.

DEI INFINITAS.

Deus est omni modo infinitus. I, II. 1, 14 et seq. Nihil est potentia. ibid. § 15. Est ipsissimum bonum. ibid. § 18. Proprie dicitur stans. ibid. Est essentia eorum quæ sunt. ibid. 3, 3.

DEI INTELLIGIBILITAS.

De Dei intelligibilitate. I, vn. cap per totum. Cum maxime sit intelligibilis, minime omnium intelligitur. ibid. § 1. In quo cum sole confertur. ibid. et seq. Duobus modis in hac vita cognoscitur, sed obscure, ex creaturis et fide. ibid. § 3 et seq. Hæreticis Deum in hac vita perfecte cognosci putarunt. ibid. § 4. An naturali cognitione. ibid. § 5. Refelluntur. ibid. § 6 et seq. Ex Scripturis. ibid. § 7. Ex ratione. ibid. § 9 et seq.

DEI SANCTITAS.

Deus mali, id est peccati auctor non est. I, vi. cap. 5 per totum. et II, x. 8, 4. et VI, IX. 2, § 5 et 10 et seq. Quomodo malum Deo permittente fiat. Il, x. 8, 6 et seq. Deus non vult ut homo peccet, implet tamen suam de illo peccante voluntatem. VI, IX. 3, 5 et 7. Anomi Deum mali auctorem faciunt, legis conditorem criminosa, peccata directe imperantis. V, 1. de lege et gratia. 1, 3 et seq. et 2, 5 et seq. Malum Deus utiliter permittere non potest. ibid. 12, 4. Triplicem sibi Deus in lege condenda finem proposuit, nullum vitiosum. ibid. 6,6 et seq. Deum Anomi faciunt zouwôtòászadov turpis fabulæ, vitiosa cupiditatis instructæ ille

cebris, quod ne in profanis quidem ferendum veteres putaverunt. ibid. 12, 5. Deus peccare non potest, id est avaμápintos est. I, vi. cap. 6. per totum. Probatur ex eo quod immutabilis est. ibid. § 1. et seq. Quod sit summum bonum. ibid. § 3. Quod sit natura sua sanctitas et veritas. ibid. $ 4. Deum non esse mali auctorem probatur. IV, m. de Opificio. 13, 7.

DEI PROVIDENTIA.

Dei providentia astruitur primo_rationibus, velut ex Dei natura. I, vIII. 2, 1. Ex bonitate. ibid. § 2. Ex justitia. ibid. § 3. Ex omnipotentia. ibid. § 4. et seq. Quod res omnes procreavit. ibid. Quod eas conservet. ibid. § 6 et seq. Item ex immensitate Dei. ibid. § 9. Ex operibus ipsis, uti mundo. ibid. 3, 1 et seq. Ex cœlo, sole et sideribus. ibid. § 3 et seq. Et ex rebus sub cœlo positis. ibid. § 5 et seq. Velut ex varietate humanorum vultuum. ibid. § 6. Ex indole brutorum animantium et solertia. ibid. § 7. Ex corporum structura. ibid. § 8. Ex operibus gratiæ. ibid. § 9. Maxime ex Martyrum constantia. ibid. Ex Incarnatione Christi. ibid. § 10. Ex mirabilibus exemplis quæ in humana vita contingunt. ibid. § 11. Maxime ex pœnis sceleratorum. ibid. Ex Scripturæ auctoritate. ibid. § 12. Ex testimonio domestico cujusque. ibid. § 13.

Dei providentia ad res omnes etiam minimas extenditur. I, ví. 4, 6. Et probatur ex infinita Dei scientia. ibid. § 7. Nec est indigna Deo rerum infirmarum procuratio. ibid. § 9. Quo sensu Hieronymus eam negasse videatur. ibid. § 10. Ex eo probatur, quod summa ratione omnia facta sunt. ibid. § 13. Quod deinceps illustratur. ibid. Maxime res humanas providentiæ Dei esse subjectas. ibid. § 18. Etiam quæ ex libera voluntate pendent. ibid. § 19. Providentia quibus argumentis oppugnari solet, ea declarantur et solvuntur. ibid. cap. 5 per totum. Cur eam negent homines. ibid. § 1. Primum argumentum, ne Deus sit negotiosus. ibid. § 2. Alterum quod mala bonis eveniant, et bona malis. ibid. § 3. Providentia non ideo neganda, quod non omnia ad votum respondent. ibid. § 7.

DEI OMNIPOTENTIA.

Dei omnipotentia in quo sita sit. I, v. cap. 8 per totum. Quidam in voluntate ipsa constituunt. ibid. § 1 et seq. Alii in Verbo. ibid. § 3 et seq. Alii in Spiritu sancto. ibid. cap. 9 per totum.

Deum omnia posse, etiam ea quæ nunquam facturus est, idque copiose declaratur. I, v. 6, 11 et seq. Qua ratione possit meliora facere iis quæ fecit. ibid. Quo sensu Deus quædam non posse facere dicatur. ibid. cap. 7 per totum. Nec imbecillitatis id esse. ibid. § 2. Immo si impossibilia faceret, imbecillem fore. ibid. § 3 et seq. Proprie nihil esse Deo impossibile. ibid. § 5. Explicatur quomodo Deus quædam non possit, ut facta infecta reddere. ibid. § 7 et seq. Improprie dicitur. Deus aliquid facere non posse, aut necessitate facere. V. I. de Incarn. 13, 10. Omnipotentia Deo est essentialis, incommunicabilis creaturæ. VI, x. 10, 5.

Dei omnipotentia fuse disseritur. I, v. cap. 5 per totum. Deo maxime convenit. ibid. § 3. Hæretici illius negatores, ibid. § 4. Maxime Calvinus,