CAPUT X. Nona propositio. Opus de frequente communione damnat Ecclesiam erroris, eamque insimulat facinoris æterna damnatione digni. Eadem sententia involvit etiam omnes Christianos, qui nunc vivunt, et qui a quingentis annis in ejus communione vixerunt. Quod probatur. 383 CAPUT XI. Decima propositio. Auctorem libri de frequente communione semetipsum damnare sacrilegi facinoris, dun tyranni more invadit summam potestatem mutandi, atque abrogandi leges divinas, quæ sunt immutabiles, et quibus nemo solvi potest; qua in re se præfert Ecclesiæ. Quod probatur. 384 CAPUT XII. Undecima propositio. Potestas, quam exercent sacerdotes in delinquentes, habet hunc potissimum finem, ut imponat pœnam, non vero conferat remissionem peccati, ejusque abolitionem, infusione gratiæ sanctificantis. Quam Arnaldi esse ostendunt sequentia. 385 CAPUT XIII. Duodecima Propositio. Potestas sacerdotis remittendi peccata, et absolutio, quam largitur, statuit antecessisse veniam, et abolitionem culpæ, nec in eam agit, sed tantum in pœnam, imposita satisfactione consentanea delicto. Quam esse Arnaldi sequentia probant. CAPUT XIV. Decimatertia Propositio. Opus de frequente communione docet sola opera caritatis, a pœnitente edita, eum in gratiam cum Deo restituere, ac justificare; non absolutionem sacramentalem, neque solam contritionem internam, quam non comitatur ipsa observatio præceptorum divinorum. Quod probatur. 387 CAPUT XV. Decimaquarta Propositio. Auctorem operis de Frequente Communione vehementer errasse, cum temere negavit hanc sententiam : Quacumque hora ingemuerit peccator, salvus erit, nusquam in Scriptura exstare, aut secundum sextum Hæbræum aut secundum LXX Interpretes. Quod probatur.

386

389 CAPUT XVI. Decimaquinta Propositio. Scriptor libri de Frequente Communione damnatus est, atque obnoxius censuræ concilii Tridentini, propter capita doctrinæ exposita ad propositionem XIII. Quod probatur. 390 CAPUT XVII. Decimasexta Propositio. Arnaldum incurrisse in censuram editam a Sixto IV Papa contra Petrum Oxomensem, ejusque sectatores de dilatione absolutionis post confessionem, donec absoluta sit pœnitentia, et satisfactio. Quod probatur. 391 CAPUT XVIII. Decimaseptima propositio. Auctorem libri de frequente communione faisse censura notatum a Facultate Theologica Parisiensi, et nonnullas opiniones, quas opus illud complectitur, judicatas hæreticas. Quod probatur sequentibus.

392 CAPUT XIX. Decimaoctava propositio. In opere de frequente communione esse alias propositiones temerarias vel falsas. CAPUT XX. Prooemium in Collectionem repugnantiarum operis de Frequente Communione.

394

395

CAPUT XXI. I. Propositio Arnaldi. Ecclesia est immunis erroris in eo, quod pertinet ad mores, non secus ac in eo, quod pertinet ad fidem.

396

CAPUT XXII. II. Propositio Arnaldi. Pœnitentia antiqua, et publica, qualem eam describunt traditio, canones, et

CAPUT XXIV. IV. Propositio Arnaldi. Concilium Tridentinum restituit Poenitentiam veterem, qualis est in traditione, et canonibus antiquis.

399

398 CAPUT XXV. V. Propositio Arnaldi. Arnaldus censet, necessario nunc observandam esse priscam pœnitentiam, prout præscribitur a traditione, canonibus, et doctrina Patrum, et pro tota ejus amplitudine. CAPUT XXVI. VI. Propositio Arnaldi. Dilatio absolutionis, et communionis. postquam quispiam confessus est peccatum mortale, non tantum est utilis, sed etiam necessaria, et præcepta hoc tempore non minus, ac in Ecclesia primitiva; nec quisquam ejus rei immunis esse debet. 399 CAPUT XXVII. VII. Propositio Arnaldi. Ut quis digne communicet, non satis est eum esse immunem omnis peccati mortalis, et venialis; sed oportet eum attigisse summum gradum perfectionis, qui sublimior est sanctitate Apostolorum, aut quorumvis aliorum sanctorum; nis velit Deum offendere, atque excommunicationem subire.

400

CAPUT XXVIII. VIII. Propositio Arnaldi. Usus, qui est hodie frequentissimus in Ecclesia, ex quo absolutio conceditur statim post confessionem, nec subjiciuntur pœnitentiæ publicæ omnia peccata, est manifestus abusus. 400

LIBER OCTAVUS

CAPUT I. Ubi responsa, et subterfugia Arnaldi summatim considerantur, et ad dua capita referuntur. 401 CAPUT II. Refutatio ejus, quod Arnaldus et ejus asseclæ affirmant, doctrinam Operis nostri esse eorum doctrinæ consentaneam. Discrimen in multis demonstratum. 402 CAPUT III. Repugnantiæ doctrinæ nostræ falso objectæ confutantur. 404 CAPUT IV. Calumnia Arnaldi, ejusque sociorum confutata, inde petita, quod hortatus sim summas Potestates ad nova dogmata coercenda.

406 CAPUT V. Examen rationis, qua Arnaldus retractavit scandalosam propositionem libri de frequente communione. 408 CAPUT VI. De usibus, et consuetudinibus cæremonialibus ecclesiæ Christianæ, deque captiosa eorum interpretatione ab Arnaldo excogitata.

408 CAPUT VII. De dispositione, quam Patres postularunt a digne communicaturis, ubi agitur de sensu eximii loci S. Dionysii. 410 CAPUT VIII. Amplior enarratio loci S Dionysii, et dispositionis ad communionem in eo præscriptæ. Axiomata generalia de fine cujusvis legis.

411 CAPUT IX. Eximia disputatio S. Thomæ, quæ quæstionem dirimit. Duo genera præparationis, internum, atque externum. 413 CAPUT X. Idem locus S. Dionysii dilucidatus, confutatione falsarum animadversionum Arnaldi. Errata ejus in interpretatione ejus loci, et in sui ipsius defensione. 415 CAPUT XI. Examen loci S. Basilii male ab Arnaldo intellecti. 417

CATUT XII. Sententia erronea Arnaldi, de dispositione

perfectissima, quam Patres communicaturis præscripsisse videntur. 418 CAPUT XIII. S. Thomam male intellectum ab Arnaldo, qui pravum consectarium ex eo deduxit. Error Arnaldi credentis summam perfectionem caritatis esse præcepti. Præcepto variis modis pareri, et quomodo lege tenea

mur.

CAPUT XIV. Quo sensu perfectio in præcepto sita esse dicatur. Varii modi implendi legem, et quonam teneamur. Qua ratione Consilium præcepto interveniat. Arnaldi error. Qua ratione charitas utatur aliis virtutibus. 422 CAPUT XV. Mira calunnia, quam commentus est Arnaldus de loco S. Ambrosii, qui ejus doctrinam evertit. 423 CAPUT XVI. Aliæ animadversiones in locum S. Ambrosii. Auctorem libri de frequente communione errasse, cum dixit S. Ambrosium in libris de sacramentis nihil habere nisi quod pertinet ad neophytos; quod ex iisdem libris confutatur. 424 CAPUT XVII. Arnaldum incidisse in errorem, quem nobis falso tribuerat de loco S. Ambrosii. Multa absurda, in quæ delabitur. 426

CAPUT XVIII. Examen, et confutatio dogmatum doctoris theologi Du Bois. Sine ratione eum contendere me subscripsisse doctrinæ Arnaldi. In opere de frequente com munione, esse veras enuntiationes falsis mis'as. Repugnantiæ, quas perperam mihi objicit. Pœnitentiam Arnaldi

esse novam.

430

428 CAPUT XIX. Variæ objectiones Bosii, totidemque calumniæ de inanibus contradictionibus nostræ doctrinæ. Ea nullo modo confirmari errorem novorum directorum. Satisfactiones laboriosas proprias non esse huic novo instituto. Hoc quasi necessarium ab iis intromitti. CAPUT XX. Exemplo communionis sub utraque specie convinci traditionarios. Objectio frivola Bosii. Hanc communionem semper fuisse usitatam in Ecclesia antiqua. 432 CAPUT XXI. Qua ratione obsoleverit pœnitentia vetus. Arnaldum dicta a se mala fide retractasse, et a seipsum dissentire, ut et doctorem theologum Bosium. De lege, cujus natura sita est in eo, quod ea teneantur illi, quibus lata est. Vetere poenitentia nos non amplius teneri. Qui possit esse utilis. Legem variis modis posse aboleri. 433 CAPUT XXII. Confutatur quod Bosius objicit de alia quadam repugnantia.

435