Obrazy na stronie
PDF
ePub

CAPUT XLVI.

Quæstio de visione beatifica ante universalem resurrectionem in ea Joannes XXII falsa prædicat, et suadere nititur: Gallis obsistentibus, Ecclesiæ catholicæ consensioni cedit.

[ocr errors]

Sub eodem Pontifice Joanne XXII, anno ejus 16, Christi 1331, teste Rainaldo (1), agitari cœpta est in pontificia Curia quæstio de visione animarum, controversa inter Theologos ejus temporis. Et quidem pro certo erat, purgatas animas in cœlum mox recipi; idque ipse Joannes instructione edita ad Ofinium Regem Armeniæ definiverat, ut habet idem Rainaldus (2). An in cœlum receptæ visione faciali fruerentur, dubium videbatur, et negabat Joannes; atque, ut ait Rainaldus (3), « maxima sollicitudine undique argumenta pro parte negante conquirere, et varia ex Patribus testimonia contexere cœpit : atque ea tanquam privatus Doctor in suis concionibus repetere, ut Præsules Doctoresque ea argumenta diligentius discuterent. » His quidem Joannes se ipsum postea defensabat, his eum excusatum volebant, qui ex ejus auctoritate, et concionibus publice in Ecclesia ad populum habitis, periculum fidei verebantur. Cæterum, si ea volebat tantum discuti a Doctori bus, quorsum pertinebat prædicari ad populum? Omnino certum est, id quod etiam tota Ecclesia ac maxime in Gallia divulgatum ac creditum, eum errorem a Joanne publice prædicatum.

His Galli nostri movebantur; tum vero vel maxime cum Geraldus Otho generalis Minorum Minister, Pontifici intimus, atque ab eo Internuntius ad Gallias missus, illum errorem Parisiis pro concione sacra exponendum suscepisset (4); ac passim ferebatur, alia licet specie, hujus rei gratia, a Joanne summissum, ejusque erroris Pontificem auctorem ac signife

rum esse.

Philippus vero VI Valesius dictus, Francorum Rex, extrema minabatur iis qui claram visionem beatis animabus dene

(1) Rain. tom. xv, ann. 1331, n. 45.

(2) Ibid. ann. 1318, n. 10..

(3) Ibid. ann. 1331, n. 44.

(4) Ibid. ann. 1333, n. 44; 1334, n. 30.

gabant ad quem Pontifex epistolam scripsit, quam Rainaldus profert (1).

Hac epistola scribit, quæstionem dubiam etiam Augustino visam ; variare Doctores: se quidem hujus rei in sermonibus habuisse mentionem, quæstionem jussu suo, ut sic plenius posset inveniri veritas, disputatam.

Subdit hæc postea (2) « Et quia, fili dilectissime, forsan tibi dicitur quod nos non sumus in theologia Magister, audi quid unus sapiens dicat. NoN QUIS, inquit, sed QUID DICAT, intende: adeo et ad se quoque pertinere intelligebat illud, ut non quis, sed quid diceret, cogitemus. Pergit : « Utinam, fili, sicut et alias meminimus nos scripsisse, vellet audire, quæ in nostris sermonibus diximus, regia celsitudo, et, ut prædiximus, unum verbum de capite nostro non protulisse reperies, sed quæ vel Christus, vel Apostoli, vel sancti Patres et Doctores Ecclesiæ protulerunt. » Sic, dubitantis specie, quam sequebatur doctrinam regiis auribus instillabat.

Tum Regem dehortabatur ab insectandis iis qui claram visionem negabant animabus ; neque enim hoc ad regium honorem pertinere atque omnino permitteret utramque libere disputari ac prædicari sententiam, donec aliud per Sedem apostolicam declaratum fuerit. Hæc scripsit XIV Kal. Decemb. pontificatus anno 17, qui erat annus Christi 1333.

Nihil his motus Philippus, non multis post diebus quam epistolam acceperat, Dominica scilicet quarta Adventus, Magistros Parisienses congregavit, jussitque eos de quæstione ferre sententiam; qui omnes unanimi consensu in id convenerunt, ne clara visio beatis animabus negaretur. Quam censuram Facultatis habemus integram, ejusdem jussu Principis scriptam, pendentibus Magistrorum sigillis.

Testatus quidem Rex erat nihil a se quæri quod Papam tangeret, quem omni honore prosequeretur; at Doctores præfati erant audisse se, « quod quidquid in hac materia sua Sanctitas dixit, non asserendo, seu opinando, protulerit, sed tantummodo recitando: adeo verebantur ne pontificium animum offenderent.

Hujus censuræ exemplum teste continuatore Nangii, hujus ævi historico, Rex misit ad Papam, « mandans sibi a latere, quatenus sententiam Magistrorum de Parisiis, qui melius

(1) Rain. ann. 1333, n. 45.

(2) Ibid. n. 46.

sciunt quid debet teneri et credi in fide quam Jurista clerici, qui parum aut nihil sciunt de theologia, approbaret, et quod sustinentes in contrarium corrigeret (1).

Facinus audax, inquies, ut Galli Romanum Pontificem fidem ipsam docerent. Tanta erat fiducia agnitæ veritatis; atque his quidem Joannes cessisse videtur. Certe anno sequente, sui pontificatus ultimo, Christi 1334, editam voluit professionem eam, qua cum catholica Ecclesia fatebatur quod animæ purgatæ vident divinam essentiam facie ad faciem » Atque adeo, Ecclesiæ catholicæ consensione in veram certamque veritatis fidem, non jam cunctabundus aut fluctuabundus adductus est.

Quod autem eam fidem Benedictus XII asseruit, eique obsistentes hæreticos judicavit (2), nihil aliud quam publicum et stabilem Ecclesiæ catholicæ eam in rem consensum declaravit, quem jam Parisienses, quem ipse Joannes XXII moriens agnoverat. Neque interim illud admittimus, quod est a Rainaldo aliisque responsum : quæ idem Joannes adversus eam fidem publice in Ecclesia prædicarit, ea ab ipso fuisse prædicata, ut privato Doctore. Omnino enim prædicatio in eminentissima Ecclesiæ Romanæ arce edita, ad apostolicum officium pertinet; veramque fidem oportet in Ecclesia Romana non modo definiri prolato anathemate, sed etiam ita doceri prædicarique, ut inde annuntietur per universum Orbem (3) : cui plane officio Joannes XXII defuit. An ergo, cum ille falsa prædicaret, nutabat ea, quam Ecclesia Romana prædicabat, fides? aut Ecclesia Romana Sedesque apostolica falsa et hæretica prædicavit? aut quæ prædicanti Papæ, eadem judicanti ac definienti non obstitisset Ecclesia catholica; defuissentque virės, quibus falsa definitio solveretur? Absit; dictum enim de Joanne XXII esset, quod ipse de Nicolao III dixit : si quid falsi definiisset, «constitutiones eas fore invalidas, erroneas et infirmas (4); neque eo secius existimassent stetisse immotam Ecclesiæ catholicæ Sedisque apostolicæ fidem. Ergo intelligamus, quæ Romani Pontifices prædicarint, crediderint, declararint, nondum esse Romanæ Ecclesiæ Sedisque apostolicæ, quoad a Romano Pontifice promulgata, totaque Ecclesia recepta, obtinuerint et coaluerint ; atque hanc esse Romanam, hanc Petri,hanc Sedis apostolicæ fidem, quæ deficere non possit.

(1) Vid. contin. Nang. ap. Duch. tom. v.

(2) Rain. ann. 1336, n. 2, 3. Vid. in Bull. Rom. tom. 1; Bull. Bened. XII, Benedictus, 3, 4, 5; p. 241.

(3) Rom. 1. 8.

(4) Extrav. Cum inter nonnull os; de Verb. signif. cap. iv.

LIBER QUARTUS.

Quo probatur convenire cum doctrina Parisiensi hæc quod Romana Sedes fidesque numquam defectura sit, et quod prima sedes non judicetur a quoquam

CAPUT I.·

Fides Petri quid sit : verba Petri, Tu es Christus, et Christi, Tu es Petrus, etc. Petri fides Ecclesiæ fundamentum ad locum Matth. XVI. 16 et seq.

Ne quid tam necessariæ disputationi desit, placet exponere luculentius illud immotum, quod in fide Petri omnis ab origine agnovit antiquitas. Id duplici modo a Patribus intellectum : primum ut Ecclesia catholica in Petri fide immota consistat; tum, ut immotum aliquid et invictum in Ecclesiam quoque peculiarem Romanam ac Sedem apostolicam, Petri fide, prædicatione, sanguine, auctoritate, ac successione translatum fuerit.

Et quidem immotum illud, quod a Petri fide in universam Ecclesiam diffundatur, sancti Patres ducunt ab illa egregia Petri confessione: Tu es Christus, ac deinde subsecuta Christi sententia: Tu es Petrus (1).

Petrus enim Apostolus, jam primus Apostolorum a Christo constitutus, jam a Christo Petrus dictus, atque his causis omnium primus ab Evangelistis omnibus appellatus (2), quod ipse textus Evangelii prodit legentibus; cum Christus quæ

(1) Matth. xvi. 16.

(2) Ibid. x. 2. Marc. 1. 16. Luc. vi. 14.

reret Quem me esse dicitis? omnium nomine confessionem hanc edidit, qua fidei christianæ summa continetur: Tu es Christus, Filius Dei vivi. Quæ cum Petrus dixisset, hoc statim audivit a Christo: Tu es Petrus, et super hanc petram ædificabo Ecclesiam meam. Quibus verbis Christus, qui suam maxime unam volebat Ecclesiam, creavit magistratum amplissima præ cæteris potestate ac majestate præditum, qui omnes moveret ad unitatem, maxime in fide. Atque his duo quidem confirmavit: alterum, haud immerito Petrum omnium nomine respondisse, qui omnium princeps ab ipso magistro Christo constitutus esset; alterum, quoties successores Petri communem Ecclesiarum fidem, ex communi traditione, pro officio promerent, eorum decretum, prædicationem, fidem, fore Ecclesiæ fundamentum.

Hinc Christus pollicetur, hac Petri confitentis fide Ecclesiam æternum constituram: Super hanc petram, inquit, ædificabo Ecclesiam meam, et portæ inferi non prævalebunt adversus eam, nempe Ecclesiam, ea fide nixam. Quo loco sanctus Leo: « Super hanc, inquit (1), fortitudinem æternum exstruam templum, et Ecclesiæ meæ cœlo inferenda sublimitas in hujus fidei firmitate consurget. »>

Hæc idem Pontifex passim inculcat; hæc omnes uno ore Romani Pontifices; hæc denique Patres omnes : ut in re clara et confessa plures locos congerere supervacaneum sit. Omnino fixum illud est et immotum: cum Ecclesia catholica ædificio comparetur, eam quam Petrus confessus est fidem, æterni ædificii æternum fundamentum esse.

(1) Leon. Serm. 1, anniv. Assumpt. ejusd. cap. 11 Vid. in Append. ed. Quesn. n. 4. Serm. Leon. adscript. cap. 11, al. Serm. 11 in natal. Apost.

« PoprzedniaDalej »