salutis fudisse. lustra decubans, jugi cæcitate et omnium membrorum continuâ cruciabatur ægritudine. Et medicis desperatis, jacebat quasi in extremis agens. Ad quem mater talia fertur hortatoria verba "Miserabilis fili, quid est quod in medicos omnem erogas substantiam, qui medicorum optimum Sanctum Regem et Martyrem Oswinum dominum tuum, habes præsentem. Ipse non pecuniam sed fidem languentium requirit. Recordare quot et quanta curarum beneficia etiam exteris et ignotis gentibus crebrius præstet; et crede quia tibi domestico suo, nisi fides modica demeruerit, non negabit, quod omni nationi de se præsumenti, tam facili quam celeri indulget pietate." His et similibus matris tandem adquiescens monitis, ad ecclesiam Sancti Martyris se deferri præcepit languidus, et ante Sancti altare deponi; ubi pariter et delatus et deferentes orationis instantiæ insistunt, et multa precum pariter et fidei constantiâ Sanctum Regem et Martyrem Oswinum pro salute desperati Osberni pulsant, et pià importunitate fatigant. Tandem orationibus et vigiliis continuis fessi omnes, inibi obdormiunt præter Osbernum, quem jugis dolor somno indulgere non permittebat. Qui ut erat destitutus visu, et cæteris membris omnibus invalidus, palpando gressus suos dirigens ad orientalem partem serinii, in quo Sanctus requiescit, pervenit; et pedes ymaginis Sancti Regis devotiùs amplexus, deosculari et desuper lacrimari non destitit, dicens Sancto, voce quidem satis puerili, sed fidei præsumptione senile, "Hos pedes tuos ymaginarios, qui veros tangere non merui, non dimittam, priusquam sanitatis optioni me restituas, Rex et Martyr Oswine piissime." Et ecce his dictis, quasi squamæ ceciderunt ab oculis ejus, et visum jam per quindecim dies amissum recepit; et omnis corporis molestia, quasi pulvis in ventum projectus, disparuit. Domum autem cum suis jam expergefactis lætus et sanus rediit; et virtutem Sancti Martyris in se tam misericorditer expertam, omnibus innotuit quibus potuit. CAP. XIX-De quodam incarcerato, per ejus merita liberato. Tempore regis Stephani Angliæ, et Germani prioris de Tynemudthâ, contigit quod narro miraculum. Fuit Beato Regi et Martiri Oswino, puer quidam in arte piscandi gnarus, nomine Leowricus. Hic aliquando, instante allecium piscaturâ, gratiâ piscandi navem Sancti Martyris Scardeburgam direxit ; et quia in capturâ piscium laxaverat retia, et parum prendiderat, dum moram nonnullam ibi faceret, Comes Cestrensis Rannulfus C ummo mane superveniens, die quadam villam ipsam armatâ manu confregit, et rapinis vastavit. Inter cæteros igitur capitur Leouuricus, et Maltonam in vinculis ducitur in vigiliâ apostolorum Symonis et Judæ. Recumbente vero illo, qui eum cæperat, cum suis in ipsâ vigiliâ, et reficiente se et suos carnium edulio, Leouwricus et socii, qui cum eo tenebantur captivi, carnium escas execrabantur, Indignatus itaque tyrannus, jussit eis pisces apponi, et dixit eis; "Edite nunc et saturemini, quia cælum testor et cæli numina, vos nichil à modo gustaturos, donec de summâ redemptionis vestræ constiterit apud me." Refectos autem incontinenti præcepit vestibus suis exui, et nudos cippo duriùs astringi. Occupanti verò vestes eorum conceduntur. Ibi totam ebdomadam jejunii exigunt. Dehine tormenta tormentis desæviunt. Innexis funibus in manuş eorum, ad trabem suspenduntur, inde depositi flagellis acerrimis ceduntur, et ad ultimum cippo iterum constringuntur. Inter hæc Leouuricus non cessat inclamitare; "Sancte Oswine, adjuva me." Tirannus ad focum calefaciens se, et forte audiens Leouuricum Sanctum Oswinum incessanter vociferantem, affectus tædio, baculum quem manu tenebat, jecit in eum; et à clamore compescens increpavit, dicens, "Quid est, miser, quid est quod clamas, et aures nostras nescio cujus Oswini invocatione oneras? Quis est iste Oswinus, cujus te ope credis sine pecuniæ interventu posse liberari ? Compesce linguam à clamore garrulo, nec nos importunitate tuâ hac nocte excites à somno." Nocte insecutâ, dormientibus omnibus, astitit dormitanti Leouurico, vir autenticus vultu decorus et cultu, qui et dixit ei. "Quid hic sedes Leouurice? Quid hic moram facis ? Ocior surge, et ad ecclesiam meam, et ad natale solum impiger propera. Cui Leouuricus, tale fertur dedisse resposum; Reverende domine, per me surgere nequeo, quia ligatis manibus ad tergum, pedes in ligno constrictus habeo." Cui Sanctus Oswinus. 66 Surge velociter, ne moreris." Et his dictis, disparuit. Evigilans itaque Leouuricus, et de visione lætior effectus, manus suas solutis vinculis liberas invenit. Sed timens ne à custodibus carceris auditum fuisset quod ipse audierat, recurvat brachia ad dorsum et iterum obdormuit. Non enim estimavit id se in visione videre, sed in collocutione. Et ecce secundò astitit ei Sanctus Oswinus, increpans ei et quasi commotus dicens: "Cur jussis meis non obtemporâstis? Nonne manuum vincula soluta sunt? Surge ergo et baculum quem sero tyrannus jecit in te accipe." Et pedes à cippo facillime extrahens baculum in se jactum manu sumpsit, et ad quoddam hostium, ex cujus transverso puer quidem equorum custos jacebat, pervenit. A cujus ostio seram leviter excussit; sed quia nudus erat, et frigoris asperitas abire nudum non permisit, non amor rapinæ sed necessitas instantis fugæ, quæ à nudo exequi non potuit, dormienti puero cucullum nauticam eripuit: quâ Lequuricus indutus iter arripuit ignotum, et rediit celerius ad natale solum; et Deo et Sancto Martyri Oswino pro suâ liberatione stupendâ multimodas gratias egit, et per totam provinciam verbum tam admirandum celeri relatione in brevi divulgatum est. CAP. XX.-Qualiter quidam ad feretrum ejus portandum indignus esse perpenditur. Contigit aliquando Northanymbriam siccitati gravari diutiori, et illud propheticum gentibus illis videri minari; "Seminâstis multum, et intulistis parum." Itaque conveniunt in unum comprovinciales, et ad consueta prædia Beati Regis et Martyris Oswini confugiunt; rogantes fratres loci, ut in tantæ necessitatis articulo subveniant, et corpus Sancti Martyris ad postulandam pluviam evehant. Instante itaque Dominicæ Ascensionis celebritate, ex condicto Sancti Martyris corpus in processione portant; et ad tam pium onus sustinendum turbæ, quæ convenerant, alterius vicibus se inclinant; non ut fessi requie recreentur, sed ut devoti in vehendo Sanctum glorientur. Accurrit inter alios quispiam facinorosus, et se sancto oneri supponit. Indignatus Sanctus tanto se pondere fixit ut de loco in quo se Sancto supposuit facinorosus, ulterius progredi ferentes nullatenus possent. Alicujus itaque sollertiâ, deprehensa est insoliti ponderis causa, et amoto facinoroso, Martyr se permisit deferri facilitate solitâ ; et præmisso judicio misericordia est adjuncta, rigatâ omni provinciâ ex pluviæ desideratæ inundantiâ uberi insecutâ. CAP. XXI.-Quomodo quidam monachus à dolore dentium, pariter et tumore faucium, ante sepulchrum ejus sanus sit effectus. In monasterio sæpe dicti Sanctissimi Regis et Martyris Oswini, frater quidam nomine Symeon de Huntendunâ, dentium dolore pariter et horrendo faucium tumore nonnunquam torquebatur acriùs; et dies jejunos et noctes insomnes ducebat, præ angustia doloris; qui crescens indies, non dabat misero fratri vel momentaneam requiem. Quid ageret vel quo se verteret nesciebat, cum omnium medicaminum experimenta dolorem lenire vel ad horam nequiret. Tandem ad patroni sui præsidium confugit, et loculum ejus devotius deosculans, et ad faucium tumorem constringens, instantius pro sanitate suâ supplicavit, et incontinenti pro voto optinuit. Dolor quippe dentium ad osculum loculi statim effugit, et faucium tumor ad ejus tactum resedit; fratribusque tam citam valitudinem vultûs hylaritate pariter et faucium exploso tumore innotuit, et in Sancti Martyris laudem et amorem ferventissimum omnes accendit. CAP. XXII.-Qualiter ad contactum lapidis qui loculum sancti corporis sustinent, Ruelendus prior ab infirmitate manûs suæ se liberatum senserit. Relatu fratrum religiosorum qui interfuerunt, didici quod refero. In monasterio Sancti Oswini Regis et Martyris, erat quidam Prior nomine Ruelendus, manum cujus intolerabilis occupaverat infirmitas. Quæ infirmitas per dies singulos crescens, omnem manûs illius usum negaverat ; nervisque stupentibus et articulorum officium negantibus, virum à missæ celebratione diu suspenderat. Condolens itaque sibi quod devotione solitâ frustraretur languoris occasione, ad thecam Sancti Martyris accessit; et orationem instantius fundens, lapidem amplexus est cui theca ejus superposita erat; et continuo ita subsecuta est sanitas, ut non prius idem manum amoveret, donec ad plenum per merita gloriosi Martyris pristinæ restitueretur sanitati. CAP. XXIII.- De ignis materialis extinctione, et de fratre ab eodem incendio per eum liberato. Cujus viri tempore Ruelendi, contigit domum quandam igne succendi et in favillam redigi, quæ domesticorum hospitum usui deserviens, in loco secretiori sita, fratrum refectorio proxima erat, et dormitorio contigua. Erantque pariter et domus præfata, et dormitorium, stipulâ cooperta. Eratque ventus non modicus partim ab occidente veniens, et domus ardens ad austrum posita, habebat ad aquilonem vix duobus passibus à se distans refectorium et totum corpus monasterii; ad orientem vero dormitorium, cui ut dictum est, erat et loco contigua, et stipulâ tecti simillima. Nox erat, et fratres jam matutinorum officia persolverant, et pausandi gratiâ ad strata sua redierant ; unusque fratrum secretiùs ingressus dormitorium, et fumo repletum admirans, prospexit per fenestram; domumque contiguam accensam esse comperit, fratribusque festinanter nut potius quam verbo significavit. Qui stratis exilientes, et ad ignem concurrentes, domum totam interius accensam, flammamqne jam domata lambentem, et tectum penetrantem conspiciunt; et quid agant, vel qualiter impetum ignis retardent, non inveniunt. Pars tamen resilit, et dormitorii tectum insilit et ibi cum igne dimicat; pars vaga huc illucque discurrit, et ecclesiæ suppelectilem pro posse incendio surripit; pars ad Sanctum Regem et Martyrem Oswinum redit, et orationi insistit. Et Prior Ruelendus et Supprior Alquinus, techam Sancti Martyris in quâ ejus corpus reverendum collocatum est, evehunt, et in prato claustri reponunt. Ibique nonnulli fratrum cum lacrimis orantes, solius Dei et Martyris Sancti opem flagitant. Prior ipse nunc lacrimis obortis preces Sancto Martyri fundit, nunc altâ voce taliter preces confudit. "Sancte Oswine, quid agis? Domum tuam igne consumi permittis? Me tuo obsequio mancipatum, criminis reum facis ? Meæ enim deputabitur incuriæ, hujus eventus miseriæ. Si Sanctus es, si amicus Dei es, in summâ necessitate subveni, et oppone te discrimini. Quid tardas? Quid cessas? Loco isto nec tu moveberis, nec ego. Simul nos ignis inveniet, simul in cineres rediget. Si monasterio tuo non parcis, parce corpori tuo. Si non parcis nobis quia peccavimus, parce tamen confitentibus quod peccavimus." Hæc et similia flens et ejulans dixit, corpusque Dominicum cito afferri præcepit. Cumque foris allatum fuisset, conversus ad Sanctum Oswinum. "Ecce" inquit "Deus noster Jhesus Cristus. Nos non meremur audiri, nec Cristum præsumimus precari; in articulo necessitatis te patronum exhibe, et pro nobis Cristum deprecare; ut quod nostris meritis non valemus, tuo patrocinio consequamur." Dixit; et ecce ventus nullus efficitur, et ignis qui jam lapides multos in dormitorio combusserat, et à maceriâ nonnullos excusserat, fenestras quidem ligneas et stipulam siccam tecti tetigit, sed nichil molestiæ intulit. Porticumque ligneam stramine tectam, tribus officinis, videlicet domui ardenti, dormitorio, et refectorio conjunctam, flamma vorax consumpsit; fidemque miraculo faciens certiorem, quibus juncta erat porticus, domos insiliit, sed à duabus velut repercussa resiliit. Et quasi intelligens in quam sibi potestas daretur, et in quas prorsus negaretur, porticu combustâ flamma velut obediens Sancto, lapides consumebat in dormitorio et refectorio jure naturæ, ligno et stipulâ parcebat dono gratiæ. Mirandis miranda succedunt. Frater quidem nomine Ricardus, ob defensionis causam tecto dormitorii insidens, incautè à quopiam aquæ jactu percutitur, et ad ima deicitur, sed in nullo læditur. Item insuper tectum idem resilit, et flagrante incendio, repentè per medium ejus labendo terram penetrans, ignis medio involvitur, sed nec tunc læditur. Quid |