Obrazy na stronie
PDF
ePub

Curiacus, Curiaç (Kopizz). Clericus Quiricus, | Zara (1385, Div. Canc. 1414). In Zara: Lampre Dulcigno 1242. S. Familien in Antivari, Ragusa und Veglia. Vgl. Churianus Pascalis de Smoga aus Cattaro, Div. Rag. 1282. - Quiricus, Quiriacus in Apulien, Cyriacus in Ancona.

Cyprianus, Cip-, Cib-, Zubrianus, Dim. Cebrus (Cebrus Petri de Luca, Traù 1264-1271 Star. 27, 54, 104), Cibre, Cibriulus (Lampredius Cybriulo, Spalato 1080 R. 134), Cibrole (Arbe XIV. Jahrhundert). Seit altersher in allen Städten; ein Ciprianus presbiter bei Spalato Zeuge auf einer Urkunde des Fürsten Trpimir 852 (R. 5). Im Norden häufiger als im Süden. In Spalato im XIV-XV. Jahrhundert eine Familie Cipriani, de Ciprianis, auch Zubriani; Zubranich in Veglia. Sl. Čubran, Čibran, Čubar mit den abgeleiteten Patronymica (vgl. AslPh. 21, 473). S. Cyprianus von Carthago. In Venedig eine Familie Cypriano vor 1009, Monticolo, Arch. Ven. 25 (1883), 11, die späteren Civrano.

Damianus in allen Städten sehr häufig (Cultus der heil. Cosmas und Damianus), sl. Domjan, Domša der glag. Urk., Domnan (Rječnik der südsl. Akad.). Diminutive: Dumigna (Or.) Veglia 1198 K. 2, 196, Damania Zara 1175 ib. 2, 95, Dame in Ragusa im XIV. Jahrhundert, Dompze (= Domce) in Traù (Dompze Damianus Desse Juschi 1322 Lj. 1, 340, 1339 Farlati 4, 378). Als gleichbedeutend gilt Domagna in Ragusa (s. d.), Dumo in Cattaro (s. bei Domnio). In Bari fehlt Damianus. Oft bei den Byzantinern. Damiro. In Ossero signum manus Damiro' 1018 R. 34.

Dana, Danna. In Spalato: Dana, mater Gaudii Falsamine 1119 K. 2, 22, bucaratus Dobre, nepotis Dane 1195 ib. 2, 177, Drago, nepos Danne, vicarius 1212 Star. 21, 253. Gehört wohl zu Daniel.

Daniel, Dim. Dannus, in allen Städten. In Ragusa z. B. Daniel de Caboga, Sorgo, Resti im XV. Jahrhundert. In Spalato presbiter Radossius cognomento Daniel im XIII. Jahrhundert, Thomas arch. cap. 44 pag. 190. In Traù oft im XIV. Jahrhundert: Daniel Jacobi und Jacobus Daniel, Daniel Victuri 1334 bis 1335; daneben Dannus Johannis Desse 1349 Lj. 3, 124. In Zara: Daniel Miche de Varicassis 1339 f. Lj. 2, 45. Verbreitet seit der spätröm. Zeit. Ein Danielus comes schon bei Ammianus Marcellinus 30, 1.

[ocr errors]

f. q. Preste de Daria 1251--1289. In Veglia: Menca de Dari 1198 K. 2, 196. Ein Heiligenname. Auch in Venedig: Daria Michieli, Frau des Ruggero Morosini, 1202 Comitissa von Ossero, Stefani, Arch. Ven. 3 (1872) S. 5 und Star. 21, 232.

Dause, Dausa, Dauseta, Dausola, Frauenname. Dause, f. q. Calende Triphonis de Lampino (aus Cattaro), uxor olim Palme de Gangulo (Ragusaner), et Bella filia Dausi (sic), 27. Juli 1283 (Div. Rag. 1282). In Traù: Dausa de Mauro 1320, Dausola Donze 1322, Lucius, Mem. di Traù 162, 173.,Ego Dauseta pecatrix... cartula testamenti scribere rogauimus, Zara 1044 R. 48 (charta suspecta). Vgl. eine Albanesin Deusa im Testament des Petrus de Tanus aus Ragusa, der 1429 in Venedig gestorben ist. Er vermacht: Deuse sorori mee et uxori magistri Serridani (sic, sl. Sriedan) aurificis 100 Ducaten (Test. Rag. 1418 f. 202 v). Deusa, Deuso, Deusus CIL. III (aus Pannonien). Vgl. Duesius. In Bari 1093 Amoruzzus filius Daugi de Amoruzzo, Cod. Bar. 1, 67. Vgl. in Unteritalien Dausdedi 893 Cod. Cav. für Deusdedit, De Bartholomaeis 257.

David. In Cattaro: Dauid Sergii Jaccagne 1338. In Zara: Dauid Grubinice judex 1172, 1175, consul 1177, K. 2, 90, 95, 97; Dauid 1233 Star. 22, 222. Sehr verbreitet bei den Byzantinern schon im VII. Jahrhundert (ein Sohn des Kaisers Heraklios u. A.).

Decius? Dabro Ditii (var. Dicii, Dici), Archidiaconus in Spalato im Anfang des XII. Jahrhunderts, Thomas arch. cap. 18 p. 62. Coram Dabro diacono filio Diti, Spalato 1080 R. 129, 133. In Traù 1289 filii Jacobi Decii Star. 28, 139, aber ib. 28, 141-142 Petii. Insula Decii bei Zara vgl. bei den geogr. Namen 1,63. - Decius oft bei Cassiodorus, Variae. Ein Exarch von Italien Decius um 584.

Demetrius, Dimitrius, Diminutiv in Ragusa Dime. Dimoie, Dymchus (XIV. Jahrhundert). Sl. Dimitr, Dimitr, Dmitar, Drmitar: ,koludrice od svetoga Drmitra, Zara 1473 Mon. hist. jur. 6, 272. Oft in Drivasto (XIV. Jahrhundert), Dulcigno (bei den Dabro im XIV., den Cosme im XV. Jahrhundert), Antivari (wie 1321 Dimitrius f. Clementis Diani), Cattaro (Dimitrius Saye Pascalis c. 1330). In Ragusa im XIII-XIV. Jahrhundert bei den Calenda, Mençe, Rossini, Saraca, Scregna, Villano, Benessa, Mlascagna Pabora, Rasti; um 1430 noch ein Dimitrius de Ra

Danulus. In Ossero: Signum manus Danulo gnina und ein D. de Bonda. In Spalato Martinussius 1018 R. 34.

Daria. In Ragusa: Daria, Frau des Johannes Blasii de Mençe († 1424), AslPh. 21, 457, A. 4, eine Tochter des Damianus Biualdi de Nassis aus

Dimitrii 1243 Arch. Rag. In Zara: Dimitrius cumerzari 1166, 1172 K. 2, 71, 90, Dimitrius f. Sane de Spirso consul 1175 ib. 2, 94, Dimitrius filius Preste de Matafaro 1251, Lj. 3, 404, Dim. de Cunillia 1262 Arch.

Rag. Oft im CIL. IX und X (Unteritalien, Sklaven und Christen). Der heil. Demetrius von Thessalonich. Nicht oft in Bari, wie ein judex 1228 Cod. Bar. 1, 181.

Demigna s. Dominicus.

-

Denna.,Denna, soror de Brauo', Veglia 1198, | K. 2, 195 und Lj. 1, 17. — Vgl. Dana, Dina. Bei den alten Illyrern Dennaia:,Vendes Dennaia Andentis filia annorum XXX' Inschrift aus Bosnien, Glasnik bos. 1894, 355, als Dennata CIL. III Suppl. Nr. 13.278.

Deodatus. In Cattaro: Bischof Deodatus, ein Cattarenser, † 1254, Grabinschrift Archiv zu pov. jugoslav. 4, 342. In Ragusa: D., Sohn des Joh. de Lampri 1232-1246 und seine Nachkommen, die Deodati. In Spalato: Deodatus abbas S. Stephani 1217, Star. 21, 258, archipresbyter Deodatus Stoyani 1420 Lj. 8, 27, Mon. hist. jur. 2, 300, 303. In Arbe: Zaninus de Deudato 1334 Lj. 5, 248. In Veglia: ein Diakon 1239 Star. 23, 251 und D. de Cramagla 1342 Vj. 2, 22. Im V. VI. Jahrhundert lautete der Name meist Adeodatus. In Italien oft, z. B. Deudatus f. Maioris in Terlizzi 1187 Cod. Bar. 3, 170. Desiderius pastor, Zara 918, R. 18.

Sohn des Saracenus, vgl. Šišić, Zadar i Venecija,
Rad 142 (1900), S. 254 f.; Domaldus de Volcina 1227
Lj. 1, 45, Domaldus Çadulini um 1290. Eine Familie
Domaldo, Domaldino in Arbe im XIV.-XV. Jahr-
hundert; dort auch ein Domaldus Nicole de Cernota
1320 Lj. 1,
1320 Lj. 1, 313–320.

=

Domana, Domagna, gilt in Ragusa im XIII. Jahrhundert für Damianus, sl. Domjan, im XIV. für Dominicus. Domana aus Ossero, Bischof von Arbe 1075 R. 455. Domagna bei den Nobiles von Antivari und Cattaro (XIV. Jahrhundert), ebenso bei dem Stadtadel von Ragusa (im XIII. Jahrhundert bei den Babalio, Bocinolo, Ragnina, Stepi). In Ragusa wurden dieselben Personen ausdrücklich auch als Damianus bezeichnet, wie Damianus = Domagna de Bucinolo 1279-1286; dagegen Domagna Dominicus de Ribiza 1382 Div. Rag. Die sl. Form lautet Dumona: der Ragusaner Domagna de Goliebo heisst in einer Urkunde des Caren Stephan Dušan 1347 Dumonja Golêbić, Spomenik 11, 29. Wurde in Cattaro für das lat. Domnius (s. d.) gebraucht. Ableitungen: Domaša (Domassa Mauri, Antivari 1369 Deb. Rag.), Domača (Domazza 1129 und Domachia 1181 in Zara, K. 2, 26, 118, Daniel Domace 1315-1316 in Traù Star. 13, 227, latinisirt Domatius 1289 ib. 28, 139), Doma Mannsname in Antivari XIV. Jahrhundert, Dome theils Mannsname, wie in Arbe, wo eine Adelsfamilie im XIV-XV. Jahrhundert de Dome hiess, theils Frauenname, wie in Ragusa, Cattaro und Antivari (z. B. Maro, fiola de dona Dome de Glauoç 1431 bis 1439), Dume, wie Dume de Lampa in Arbe 1334 Lj. 5, 242, Dumo in Cattaro, wie Damianus Dumo Dionysius Helie, Spalato 1397 Farlati 3, 344. quondam Pasche Merghini 1382 Div. Rag. und Deb. Dmine s. Dominicus.

Deusa s. Dause.

Dina, Dinna. In Cattaro: Millessa Dino (sic) c. 1227 Farlati 6, 439, Micha Petri Dinne 1279 Lj. 1, 119 und andere Dine, Dinne im XIII.-XIV. Jahrhundert. In Traù: Cerne de Dine 1239 Star. 23, 251. In Zara: vinea Marie filie olim Dine 1311, Star. 19, 110. Vgl. oben Denna und ital. Dino. Eine Frau Digna, Triest 1126 Cod. Istr.

Doda in Zara XI. Jahrhundert R, 68, 96;,Prestantio Doda testis' 1072 ib. 93; signum ... Dodę et nepotum ac filiorum eius' 1096 ib. 176. Vgl. die Langobarden Dodo, Todo, Toto, fem. Doda, Tota, Bruckner 242 und die Venetianer Familie Dodo (XII. Jahrhundert), später Duodo.

Doimus s. Domnio.

Domaldus. In Spalato ist Domaldus, Comes 1209 bis 1235, ein Fremder, Sohn des Comes Saracenus, Župan von Clissa; vgl. die Stammtafel bei Klaić, Vjesnik der arch. Gesellschaft N. S. 3 (1898), S. 4 (ib. S. 3 Anm. 3 die Literatur über ihn). Spalatiner sind Domaldus Grubi Cuttigne 1290 Star. 28, 142, Jacobus Domaldi, Domaldus Duimi 1327 Lj. 3, 440 bis 441. In Zara: Domaldus, Dolm- 1066, 1091 R. 68, 156, Dabraza uxor Domaldi c. 1170 K. 2, 87, Domaldus Briacelle 1184 ib. 2, 129; Domaldus comes Jadrensis 1203 Star. 21, 233 ist der oben genannte

Denkschriften der phil.-hist. Classe. XLIX. Band. I. Hälfte.

=

Rag. Entfernter liegt Domole in Arbe, wie Domole
Stephani de Dimine 1320-1346 Lj. 1, 320 und 2, 393,
vgl. 5, 233 Damianus Stefani de Dimine ib. 2,
392; Dominicus filius Domoli 1346 ib. 2, 390.
Vgl. dazu auch Domnulus und Domnula in Apulien.
Cod. Bar. 1, 146 und 3, 217. Siehe Dominicus sammt
Diminutiven.

[merged small][merged small][ocr errors][merged small][merged small]

Auch Domengo: Ser D. de Comi, Antivari 1432 Lett. Rag. Sl. Duminik (Ragusa XIV. Jahrhundert, Pucić 2, 26; vgl. Rječnik der südsl. Akad.). Auch fem. Dominica, mitunter für slavisch Dobra gebraucht: Dobra Dominica filia Laurentii de Gnaugne, Cattaro c. 1330 Not. Cat. In Apulien selten.

Ableitungen. 1. Mit Abfall des Anlautes. Durch Weglassung eines vermeintlichen de: Ominicus Zara 918 R. 18, 19, Star. 19, 85. Weiter aus Minicus Menego, Spalato 1190 K. 2, 160, Menega, Frau des Vita Arbanese in Ragusa 1323 Div. Rag.; vgl. den Venetianer Joannes Minigo 1107 T. T. 1, 71, Minig in den Alpenländern. Ferner Menco, Mencho, fem. Menca in Veglia sehr oft 1198 K. 2, 195-196 und in den Urk. 1317 f. Vj. 2, 21 f., zuletzt 1350 f. auch Mancus, Manchus. Auch in Arbe: Mencho de Gargantilo 1334 Lj. 5, 239. Weitere Derivate: Menchosius, -ssius in Arbe (1320, 1334 Lj. 1, 313 und 5, 256), Mencagna de Barba in Veglia 1198 K. 2, 195, Mencogna civitatis accola bei Traù im XIII. Jahrhundert, Farlati 4, 321. Mingulus in Spalato 1315 Not. Spal. (vgl. Menegollus in Venedig 1322 Lj. 1, 341), Mengulinus in Veglia 1398 Vj. 2, 25 (vgl. Mingulinus de Silurno in Justinopolis 1216 Cod. Istr.), auch Minclinus. Vgl. Mengatia.

2. Mit Ausfall des Inlautes: Donchus de Rosa in Dulcigno 1389, Domchus filius quondam Nicolai de Slauçe, Ragusa 1403 Div. Rag.

=

Do

3. Mit Abfall des Auslautes, wobei der Ursprung von Dominicus oder ursprünglich auch Domnicus (sl. Dum-), Damianus (sl. Domjan, Domían) und Domnius oft schwer zu unterscheiden ist. Doma: Dominichus dictus Doma Merdelussii de Antibaro 1396 Div. Rag. Dome filia Ser Marini de Golia, Test. Rag. 1363. Domine: D. f. Martini, Zara 1204 Star. 21, 237, D. und Dominicus de Bolesce 1289 Not. Jadr. Contrahirt sl. Dmine, Dminko, in Ragusa Dinko. Mit sl. Endung -iúa: Domigna, in Zara Prodanus de Domigna 1247 Lj. 1, 74, Domigna presbiter 1289 Vj. 1, 260; Demigna in Arbe, D. minicus de Corrente 1334 Lj. 5, 253, 258; Dimigna, in Zara Diminia 1182 K. 2, 126-127, Crisogonus Dimine 1209 Star. 21, 246, Dimigna Melicro 1247 Lj. 1, 73, in Arbe Dimigna im XII. Jahrhundert K. 2, 68, 109 und die Adelsfamilie de Dimine im XIV. Jahrhundert, sp. de Domine, 1378 f. de Dominis. S. Mignolus. Mit -oša: Dminoscia monachus 1194 K. 2, 173. Mit -ce: Dominçe in Antivari, Ragusa und Spalato seit dem XIII. Jahrhundert, Domice de Bellobrado in Zara 1289 Vj. 1, 176, Dommiçe (Mann) ib. 1, 185, Dompçe Desse in Traù 1322 Lj. 1, 340. Mit -aca, -ica: Dominaça, Dommiça, Dumiça in Zara 1289

Vj. 1, 176, 184, 192; Dompniça filia quondam Volcassii, Ragusa 1313 Div. Rag., filia Junii Dabronis de Antibaro 1339 Div. Rag. Auch Dumce: presbiter Domana Dumtii 1255 in Ragusa. Vgl. auch in Bari eine Domniza 1151 Cod. Bar. 1, 92, ebenso 1228 ib. 1, 175. Vgl. Aopvizos, Aopvíza im IV.—VI. Jahrhundert, Domnica auch in altchristl. Inschriften von Salonae. Vgl. auch die spätröm. Namen Domnus, Domninus.

Domitius unus de filiis Vitalis, Spalato, XIII. Jahrhundert, Thomas arch. c. 32 p. 115, 117. Presbiter Domitius f. Sabini in Terlizzi 1213 Cod. Bar. 3, 222.

Domnanna, Dum-, Frauenname. In Spalato: Domnanna, Schwester des Priors Prestantius um 1032 R. 41, eine Frau 1069 ib. 76; Dumnana noch Not. Spal. 1413. In Zara eine Edelfrau 1066 R. 65, Dumpnana 1289 Vj. 1, 184. In Veglia: Dumnanna de Criuello 1198 K. 2, 196. Unter den Heiligen einige Domnina, Dominanda. Vgl. sl. Domnan für Damianus. In Apulien Dumnandus in Polignano 992 Cod. Bar. 3 S. X und Giovinazzo 1155 ib. 2, 180, Calokurus de Domnanda 1267 ib. 2, 29. Die Grabinschrift einer Dumnana filia Muscati aus Bari CIL. IX Nr. 306 ist wohl nicht antik, sondern mittelalterlich: der Name Muscatus ist auch in Bari 997-1154 urkundlich bezeugt, Cod. Bar.

Domnio, Domnius, Dompnius, einer der Stadtheiligen von Spalato, seit dem XI. Jahrhundert meist Doimus, Duimus, Duymus, sl. Dujam (s. Rječnik der südsl. Akad.), im Süden Dumona, Dumuna, abgekürzt Dumo, Kurzform auch Dojko. Domnio, Domnius tribunus, Zara 986-995 R. 22, 25; Domnio diaconus, Spalato 1040 R. 45; ein Patricier Doimus in Zara 1066 R. 65: Duymus, Prior von Spalato c. 1080 R. 135; Domnius archidiaconus, Spalato 1119, K. 2, 21; Doymus Veclensis comes 1153 f. K. 2, 50 f. u. A. Die meisten Doymi, Duimi in Spalato und Traù; einige auch in Zara und Veglia. In Ragusa selten: Joannes Valii Doymi nauclerus 1239, Joannes Sergii Doymi 1255. Dumona, Dumuna s. Daničić, Rječnik und das Wörterbuch der südsl. Akademie. Der katholische Bischof von Cattaro Dumuna in einer altserb. Urkunde um 1310 M. 69, Glasnik 32, 116 heisst in lateinischen Documenten Domnius (Farlati 6, 443 f.), Dompnius (Theiner, Mon. Slav. 1, 155) oder Domagna (Domanha, Theiner ib. 1, 191). Weitere Abkürzung Dumo in Cattaro im XIV. Jahrhundert, gilt aber als Damianus: Damianus = Dumo quondam Pasche Merghini 1382 Div. Rag. und Deb. Rag. Dojko in Zara: Ser Duymus olim Joannis de Grisogonis Ser Doyco 1396 Schwandtner 3, 727.

Domole s. Domana.

Donatus (sl. in glag. Urk. Dunat). Bischof von Zara 804-805 R. 306-310; in Zara der Name stets beliebt. In Ragusa eine Patricierfamilie de Donato im XIII. Jahrhundert. In Cattaro: Donatus de Rys 1221 Star. 21, 270 und Ursacius Andree Donati 1283 Div. Rag. In Traù bei den Casotti, XIV.-XV. Jahrhundert; Donatus Saladini 1245-1264 Star. 24, 236 und 27, 55.- Donatus auf röm. Inschr. des Landes; eine Novia Donata in Epidaurum (CIL. III Nr. 1743). Häufig im mittelalterlichen Italien, in Apulien (Donatus abbas 983 Cod. Bar. 1, 13), in Venedig (ein Patriarch von Grado 717) u. s. w.

Donchus s. Dominicus.

Doyco s. Domnio.

Drago, -gus Name von städtischen Prioren und Tribunen, wie in Zara im XI. Jahrhundert, eines Bischofs in Arbe 1059–1071, ebenso bekannt in Spalato (1069 R. 76) und besonders in Cattaro, wo seit dem XIII. Jahrhundert eine Familie Drago, Dragonis, de Dragone, de Dragonibus, sl. Dragović, bestand (einmal Draconis 1412 Lam. Rag.), welche als Wappen einen grünen Drachen in einem silbernen Felde führte. Kann sowohl mit dem röm. Namen Draco (CIL. III Nr. 2083, 2098 aus Salonae), vgl. Joannes Dracco in Triest 1202 T. T. 1, 392, in Zusammenhang stehen (vgl. draconarius Fahnenträger), it. dragone, als mit den sl. Namen von drag carus, Dragoslav, Dragomir, Dragoje u. A. Vgl. einen mapornog Apános ó 20ßog in Zante 1262 Acta graeca 5, 66 und die langobardischen Namen Dragoaldus, Dragulfus, Draculfus, Bruckner 243.

Dusigranus. Dusigrani abbate sancti Petri', Spalato 1086 R. 145. Form unsicher. Vgl. den Langobarden Ansegranus bei Bruckner 225.

Dux, Duca.,Dux et filius eius' Veglia 1198 K. 2, 196. Ginus nepos Duche Gini de Scutaro 1335 (Div. Rag. 1349). Vita filius Duche de Scutaro 1370 Div. Rag. Petrus filius Ducha Michaelis de Leporibus, Drivasto 1377 Div. Rag. In Apulien im XII. bis XIII. Jahrhundert Ducatus. Duymus s. Domnio.

Egidius Raynaldi, Nobilis von Spalato 1312 Mon. hist. jur. 2, 36.

Elias, meist Helias geschrieben, verbreitet in allen Städten der Küste, neben zahlreichen Kirchen S. Eliae. Eine Adelsfamilie de Elia in Antivari im XV. Jahrhundert. Sl. Ilija, davon in Ragusa Ilcus (XIV. Jahrhundert).

Englesa Frauenname in Ragusa, im XIII. Jahrhundert drei in den Geschlechtern Mauressa und Zereva.

Euphemia, Diminutiv Femia, Fumia. Fumia, relicta Matuli aurificis, Not. Spal. 1343-1344 f. 12′. Terra domine Fumie 1397 bei Spalato, Farlati 3, 344. Eufemia abbatissa S. Domnii, Traù 1064 R. 63. In Zara: Fumia, monialis S. Nicolai 1229 Star. 21, 292; vinea Femie de Çadulino; Femia uxor Viti f. q. Dam. de Micusso 1289 Not. Jadr.; domina Fumia, relicta Ser Cressii de Uaricass(o) 1396 Not. Jadr. Grundstück in Pago ad S. Femiam 1289 Vj. 2, 118.

Verbreitet auch in Neapel; neben Euphimia auch Fimia, uxor Iudecauri 957 (Mon. Neap.). Kurafumia (zupź Fumia) in Terlizzi 1178 Cod. Bar. 3, 147.

Eutychius, Euticius nur in Cattaro: Evaicius (sic ed.) Bollia 1124 Farlati 6, 433, K. 2, 25, Euticio de Poto 1181 ib. 2, 123, Euticius Micha 1200, Johannes Eutici 1227 Star. 21, 286, presbiter Nale Euticii und Theodorus Euticii c. 1330 Not. Cat., der letztere auch im Statut von Cattaro cap. 111 genannt.

Drosia filia de Grossa, Veglia 1198, K. 2, 195.Vgl. altgriech. Apóccos in den Inschr. von Issa, ebenso in byz. Urk.: zwрáçov Apóσou toŬ Avaτckóty, 'Iwávou χωράφιον Δρόσου τοῦ Ἀνατολάτη, Ἰωάννου o Apócou auf Zante 1262 Acta graeca 5, 18, 20, 25, Mizarλ ó Apócos im XIII. Jahrhundert auf der Insel Kos, ib. 6, 185. In Neapel der Frauenname Drosu, Gen. Drose, später auch Drosa, im X. Jahrhundert einer der gewöhnlichsten; auch masc. Dro- | Eutyches, Eutychia zahlreich in den röm. Inschriften sus, Mon. Neap., Regesta. Griech. pcos Thau; Moritz 2, 19.

,Drunuzanni, Paruacca filio' testis, Zara 1033 R. 42. S. Trunzani.

Duesius nur in Ragusa: Duesius Uetrij (so Orig.) 1190 im Vertrag mit Comes Miroslav (Lj. 1, 15, K. 2, 159); Duesius 1190 im Vertrag mit den Kačići von Almissa (Dnesius Lj. 1, 14, K. 2, 156, im Orig. wirklich so geschrieben).

Dumnana s. Domnana.

Dumo s. Domana, Domnio.
Dumona s. Domnius.

aus Dalmatien (auch Salonae) und Unteritalien, CIL. III, IX, X. Ein Exarch von Italien Eutychius 727 bis c. 750.

[blocks in formation]

hundert Familie Felicis, -ce, çe, einer sl. Felič Peličević 1332 M. 102. Bei Zara im XI.-XII. Jahrhundert Aebte, R. 86, Star. 23, 194. — S. Felix, Märtyrer von Salonae oder Epetium unter Kaiser Diocletian, Bulić, Bull. Dalm. 24 (1901) 41 bis 45. Felix schon im IV.-VI. Jahrhundert sehr verbreitet, ebenso im mittelalterlichen Italien. Felicius. Johannis de Felicio in Bitritto 1284 Cod. Bar. 2, 80.

Femia s. Euphemia.

Filcha, Fille, s. Philippus.

Firma. Gruptius nepos Firme, Archipresbyter von Spalato zu Anf. des XIII. Jahrhunderts, Thomas arch. p. 87. S. Firminus.

Firminus, in Dalmatien seit dem X. Jahrhundert meist in der Form Forminus, Furminus, Diminutiv Forma (nur in Arbe). Firminus (R. 18), Bischof von Zara 918-928, ist unterzeichnet in einer Urkunde ,signum manus Formini episcopi R. 19; derselbe in Synodalacten als Forminus, R. 193-196. Ebenso heisst Bischof Firminus von Nona 1075-1087 R. 145 anderswo Forminus: R. 102, 106, 210, Thomas arch. p. 53. Derselbe Wechsel auch in Istrien 933, episcopus Firminus und Forminus, T. T. 1, 14, 15. Firminus selten: Firminus diaconus bei Dux Mutimir 892 R. 16; Firminus filius Marini, Zara 1233, Star. 22, 222; filius Vitalis, diaconus, Traù 1282 ib. 28, 108. Forminus dagegen sehr häufig. In Spalato: Forminus Pudichino 1069 R. 76, Forminus Busice 1069 bis 1080 R. 77, 128, Forminus Salatus 1076 R. 102, Forminus Platimisse c. 1080 R. 128, 129, 133, Furminus Bausi c. 1171 K. 2, 88, Furminus Constantini 1171-1188 K. 2, 89, 129, 145, Forminus judex 1178 bis 1203 K. 2, 107 und Star. 21, 235, Cataldus filius Formini canonicus 1217 Thomas arch. p. 92, Duimus Formini id. p. 106 und 1227-1243 Star. 21, 284 und 24, 204, 222, Forminus Tesse, Forminus Petri Strisii 1227 Star. 21, 284, Theodosius Firmini 1290 Star. 28, 142, Forminus Formini 1327 Lj. 3, 440, Siranus Formini 1344 Not. Spal. 1343-1344 f. 37'. In Traù: Furminus Calageorgii 1185 K. 2, 131, Firminus diaconus filius Vitalis 1282 Star. 28, 108, Forminus Cigade 1322 Lj. 1, 340. In Zara: Forminus tribunus Anf. d. XII. Jahrhunderts R. 93, Firminus filius Marini 1233 Star. 22, 222, Stephanus de Formin 1247 Lj. 1, 74 und eine Familie des XIII-XIV. Jahrhunderts Formin, no, Frumino, Furmino. In Arbe: Creste de Formino 1334 Lj. 5, 241 Criste de Forma Lj. 5, 243, 247, sowie eine Familie Forma im XIII. bis XIV. Jahrhundert. Firmus, Firminus, Firminianus der röm. Inschriften. Zahlreiche Heilige Firmini, sämmtlich aus Gallien.

Flasconus, Ragusaner 1181 K. 2, 123. In Arbe Flascon 1224 Lj. 1, 33, Flasconus Stefani de Georgio 1346 ib. 2, 391. Vgl. Flasconus, episcopus Tiniensis (Knin) 1179-1185 K. 2, 111 f. Familie Flasconus, de Flasco, später Mlascagna, in Ragusa 1278 f.

Florius. Ser Florius de Artico, Zara 1395 Not. Jadr. In Ragusa viele Florii im XV. Jahrhundert als Uebersetzung von Cvietko (sl. cviet lat. flos).

Florinus. Duimus Florini, judex Spalati vor 1248 Star. 26, 198. Ein Florinus, princeps Spalati et Clisii c. 1000 in einem Falsificat, R. 28.

[blocks in formation]

Franciscus, Dim. Francinus (Veglia, XIV. Jahrhundert), Franzolus (Arbe, XIV. Jahrhundert), Franolus (Zara 1411 Lj. 6, 167), Franuglio (Cattaro, XV. Jahrhundert), Frane, Fragne, Françe, Franço, bei Frauen Francha (Ragusa um 1280) Franiça, Franussa. Seit dem XIII. Jahrhundert. In Cattaro Franciscus Marci de Basilio 1309 u. A. In Ragusa bei den Babalio c. 1278, Crossio, Binçola 1282, Bodaça c. 1300, im XIV. Jahrhundert nicht selten, ebenso in Spalato. In Zara: Franciscus Lampredii oder Lompre 1286 f., Frane de Cevalelli 1294 f., seit 1300 sehr viele; Francisca, Wittwe des Andreas de Rava 1300 Star. 19, 127.

(Franzucco), Veglia 1198, K. 2, 195. Orig. Pan-. Fridericus, Fre-, gewöhnlich Federicus. In Ragusa Fredericus Teodori de Galuço 1284; andere erst im XV. Jahrhundert bei den Gondola, Gozze und Menze. In Traù: Fridericus Matthei Lucii 1322 bis 1347 Lj. 1, 340, 419, Star. 13, 231, 233. In Zara sehr oft: Fredericus Grisogoni de Mauro 1283-1289, F. de Martinussio 1289, F. de Nassi 1347, F. Lampredi 1348, Federigo de Soppe 1412 u. A.

Frontinus nauclerius, Ragusa 1010, Verse des Miletius, Annales ed. Nodilo 208. Spätrömisch, CIL. und Ammianus Marcellinus.

[ocr errors]

Fulco abbas S. Petri de Arbe 1059 R. 57. Fumia v. Euphemia.

Furminus s. Firminus.

Fuscus, Fusco (-onis), Fusca, Diminutiv Fusculus, Fuscola, Fuscla. Fuscus, Fusca in Ragusa seit dem XIII. Jahrhundert häufig bei den Binzola, Gullerico, Luccari, Luca, Slabba u. A. In Spalato: Fuscus Grizzine 1030-1040 R. 40, 45, archidiaconus Fusco

« PoprzedniaDalej »