Quæ actio nihil aliud est nisi perpetua duratio ejusdem actionis, qua Deus gratiam produxit. Unde sicut infusio fuit gratia, ita perpetua conservatio est quædam gratia, licet non distincta, sed eadem continuata ex vi illius legis,

quod Deus neminem deserit, nisi prius deseratur ab ipso. Neque aliud de his mediis hic superest dicendum; nam fusiorem disputationem de perseverantiæ munere infra daturi sumus, ut sæpe promisi.

PSALM.

Ps. IV, v. 7. Signatum est super nos lumen vultus tui, Domine. Lib. 1, cap. 2, num. 5.

Ps. XIII, v. 1. Non est qui faciat bonum, non est usque ad unum. Lib. 1, cap. 3, num. 10.

Ps. LXXX, v. 14. Si populus meus audisset me, Israël si in viis meis ambulasset, pro nihilo forsitan inimicos eorum humiliassem. Proleg. 2, cap. 8, n. 21. Ps. CXVIII, v. 105. Lucerna pedibus meis verbum tuum. Proleg. 3, cap. 3, num. 14.

Ps. CXXXIV, v. 6. Omnia, quæcumque voluit, Dominus fecit. Proleg. 2, cap. 5, num. 9.

num. 1.

CAP. V, v. 5. Beati qui lugent, quoniam ipsi consolabuntur. Ibidem, a num. 10.

CAP. V, v. 6. Beati qui esuriunt et sitiunt justitiam, etc. Ibidem, a num. 12.

CAP. V, v. 7. Beati misericordes, quoniam ipsi misericordiam consequentur. Lib. 2, cap. 22, num. 14. CAP. V, V. 8. Beati mundo corde, quoniam ipsi Deum videbunt. Ibid., a num. 15.

CAP. V, V. 9. Beati pacifici, quoniam filii Dei vocabuntur. Ibid., a num. 17.

CAP. V, V. 10. Beati qui persecutionem patiuntur propter justitiam, etc. Lib. 2, cap. 22, a num. 18. CAP. VII, v. 18. Non potest arbor bona malos fructus facere. Lib. 1, cap. 4, num. 18.

CAP. XIV, v. 41. Qui recipit discipulum in nomine discipuli, ctc., vel Prophetam in nomine Prophetæ, mercedem discipuli vel prophetæ accipiet. Lib. 2, cap. 16, num. 10.

CAP. XI, v. 21. Si in Tyro et Sidone factæ essent virtutes quæ factæ sunt in te. Proleg. 2, cap. 5, num. 2 et 3, et cap. 2, num. 1.

JOANNES.

CAP. II, v. 16. Sic Deus dilexil mundum, etc. Proleg. 3, cap. 3, num. 5 et 15.

CAP. VI, v. 44. Nemo potest venire ad me, nisi Pater meus traxerit eum. Lib. 2, cap. 2. num. 3. CAP. X, V. 10. Ego veni, ut vitam habeant, et abundantius habeant. Proleg. 4, cap. 5, num. 2. CAP. XIV, v. 23. Ad eum veniemus, et mansionem apud eum faciemus. Proleg. 3, cap. 4, num. 4.

CAP. XV, v. 1. Ego sum vitis vera, et Pater meus agricola est. Lib. 2, cap. 2, num. 3.

CAP. XV, V. 13. Majorem hac dilectionem nemo habet, etc. Lib. 1, cap. 5, num. 12.

CAP. XVII, v. 3. Hæc est vita æterna, ut cognoscant te solum Deum verum, et quem misisti Jesum Christum. Lib. 2, cap. 1, num. 3 et 4.

ACTA APOSTOLORUM.

CAP. II, v. 11. Audivimus eos loquentes nostris linguis. Proleg. 3, cap. 5, num. 49 et 51.

CAP. II, v. 41. Et apposita sunt in die illa animæ circiler tria millia. Ibidem.

AD ROMANOS.

CAP. II, v. 14. Gentes, quæ legem non habent, naturaliter ea quæ legis sunt faciunt. Lib. 1, cap. 8, a num. 13 latissime.

CAP. IV, V. 2. Si Abraham ex operibus justificatus est, habet gloriam, sed non apud Deum. Lib. 1, cap. 9, num. 42.

CAP. V, v. 5. Charitas Dei diffusa est in cordibus nostris, etc. Proleg. 3, cap. 3, num. 4 et 8. CAP. VIII, v. 14. Quicumque spiritu Dei aguntur, hi sunt filii Dei. Proleg. 6, in lib. August., cap. 2. CAP. XIV, v. 23. Omne quod non est ex fide, peccatum est. Lib. 1, cap. 6, num. 16.

I AD CORINTH.

CAP. VI, v. 17. Qui adhæret Deo, unus spiritus est. Proleg. 3, cap. 3, num. 12.

CAP. VII, v. 25. Misericordia consecutus sum, ut sim fidelis. Lib. 2, cap. 2, num. 4.

CAP. XII, v. 8. Alii per spiritum datur sermo sapientiæ, alii sermo scientiæ secundum eumdem spiritum, alii fides, etc. Proleg. 3, cap. 5, per totum. CAP. XII, v. 28. Exinde gratias curationum, opitulationes, gubernationes, etc. Prolegom. 3, capit. 5,

num. 66.

CAP. XII, v. 31. Adhuc excellentiorem viam vobis demonstro. Proleg. 3, cap. 4, num. 18.

CAP XV, v. 9. Non sum dignus vocari Apostolus, quia persecutus sum Ecclesiam Dei, sed gratia Dei sum id quod sum. Proleg. 6, in lib. August., cap. 11. CAP. XV, v. 10. Plus omnibus illis laboravi, non autem ego, sed gratia Dei mecum. Ibid., et cap. 12.

AD GALATAS.

CAP. IV, v. 22. Abraham duos filios habuit, unum de ancilla, alterum de libera, quæ sunt per allegoriam dicta. Proleg. 6, in lib. August., cap. 5.

AD EPHESIOS.

CAP. 1, v. 11. Operatur omnia secundum consilium voluntatis suæ. Proleg. 1, cap. 2, num. 1.

AD PHILIPPENSES.

CAP. III, v. 12. Non quod jam acceperim, aut persectus sim, sequor autem si quomodo comprehendam. Prolegom. 3, cap. 6, num. 7.

AD COLOSSENSES.

CAP. III. v. 16. In gratia cantantes in cordibus vestris Deo. Proleg. 3, cap. 1, num. 5.

I AD THESSALONICENSES.

CAP. II, v. 13. Gratias agimus Deo sine intermissione, q ia cum accepissetis a nobis verbum auditus Dei, accepistis illud non ut verbum hominum, sed ut verbum Dei. Lib. 2, cap. 11, num. 10.

I AD TIMOTHEUM.

CAP. IV, v. 14. Noli negligere gratiam Dei, quæ in te est, quæ data est tibi per prophetiam cum impositione manuum presbyterii. Proleg. 3, cap. 5, num. 60.

II AD EUMDEM.

CAP. IV, v. 7. Bonum certamen certavi, cursum consummavi, etc. Prolegom. 6, in lib. Augustini, cap. 11.

I PETRI.

CAP. I, V. 3. Qui secundum misericordiam suam regeneravit nos in spem vivam. Lib. 2, capit. 12,

num. 6.

CAP. I, V. 21. Dedit ei gloriam, ut fides vestra, et spes esset in Deo. Ibid.

CAP. IV, v. 15. Nemo patiatur ut maledictus, si autem ut Christianus glorificet Deum in isto nomine. Lib. 2, cap. 16, num. 10.

II EJUSDEM. CAP. I, v. 4. Magna et pretiosa nobis promissa donavit. Proleg. 3, cap. 4, num. 18.

CAP. I, v. 10. Satagite ut per bona opera certam faciatis vocationem vestram. Proleg. 1, cap. 2, num. 1.

I JOANNIS.

CAP. IV, v. 1. Probate spiritus an ex Deo sint? Prolegom. 3, cap. 5, num. 36.

MILEVITANUM.

CAN. IV. Si quis dixerit gratiam Dei per Jesum Christum propter hoc tantum nos adjuvare, quia per ipsam nobis revelatur quid agere, etc., usque ad illa verba: Utrumque enim donum Dei est. Lib. 2, cap. 1, num. 10.

ARAUSICANUM II.

CAN. V. Si quis sicut augmentum, sic etiam initium fidei, ipsumque credulitatis affectum, etc. Lib. 2, cap. 3, num. 2 et 3.

CAN. VII. Si quis per naturæ vigorem bonum aliquod, quod ad salutem pertinet, etc., Evangelicæ prædica

tioni consentire posse confirmat, etc. Lib. 2, cap. 3,

num. 7.

TRIDENTINUM.

SESS. VI, CAN. VI. Disponuntur autem ad ipsam justitiam, dum excitati divina gratia, et adjuti, fidem ex auditu concipientes, etc. Credentes vera esse, etc. Lib. 2, cap. 11, num. 12, et cap. 3, num. 8. SESS. VI, CAN. VII. In ipsa justificatione, hæc tria simul infusa accipit homo: fidem, spem, et charitatem. Lib. 2, cap. 12, num. 7.

SESS. VI, CAN. III. Si quis dixerit sine præveniente Spiritus Sancti inspiratione hominem credere, sperare, diligere, aut pœnitere, sicul oportet, etc. Lib. 8, cap. 12, num. 7.

VII.

46

A

ABEL.

1. Abel nunquam peccasse scripsit Pelagius, Proleg. 6, in lib. August., cap. 7, ad finem.

ACTUS.

1. Actus voluntatis proxime per respectum ad illam, non vero ad objectum indifferens liber denominatur, Prolegom. 1, cap. 4, num. 15 et 16.

2. Actus de se aptus libere fieri, necessarius esse potest, vel per mutationem factam in intellectu, vel voluntate, Prolegom. 1, cap. 5, a num. 21, usque ad 23.

3. Actus gratiæ excitantis necessarii sunt, non liberi, Prolegom. 1, cap. 6, num. 3.

4. Actus hominis nec liber, nec vitalis est respectu voluntatis divinæ, sed tantum per respectum ad propriam voluntatem, ibid., num. 17.

5. Actus non potest prævideri absolute futurus, nisi potentia ad illum simpliciter supponatur, Proleg. 2, cap. 1, num. 6.

6. In actibus voluntatis et intellectus divini non invenitur prioritas et posterioritas rationis, nisi sumatur ex objectis, Proleg. 2, cap. 8, num. 11.

7. De actibus bonis habet Deus absolutum affectum complacentiæ subsequentem, Prolegom. 2, cap. 8,

num. 19.

8. Actus voluntatis creatæ non cognoscitur illative ex vi concursus divini, sed in se, ibidem, capit. 9,

num. 17.

9. Actus bonus latius patet quam actus præceptus, lib. 1, cap. 8, num. 4.

10. Actus indifferentes in individuo non dantur, lib. 1, cap. 9, num. 46, et cap. 19, num. 10. 11. Actus voluntatis dupliciter honestatem alicujus virtutis sortiri potest, et quomodo, lib. 2, cap. 7,

num. 11.

12. Actus meritorii a non meritorio triplex differentia, lib. 2, cap. 7, num. 2.

13. Actuum distinctio specifica desumitur a motivis seu objectis formalibus, lib. 2, cap. 11, num. 22. Non distinguuntur primario penes rationem (sub qua) diversam, ibid., num. 25.

14. Actus specie diversi possunt ferri in idem motivum spccie, si a potentiis specie distinctis eliciantur, ibid., num. 26.

15. Distinctio specifica actuum voluntatis, intentionis, scilicet, et dilectionis ejusdem objecti, unde desumatur, lib. 2, cap. 11, num. 27.

18. Actus bonus et malus creatæ voluntatis diversi

ACTUS NATURALIS.

1. Actus naturalis moraliter bonus est meritorius præmii ordinis naturalis, lib. 1, cap. 20, num. 22. Est interdum effectus prædestinationis, ibidem, num. 23.

2. Actus efficax circa observantiam totius legis, etiam naturalis, dari nequit per solas vires naturales, etiam ad breve tempus in statu naturæ lapsæ, lib. 1, cap. 34, num. 7.

3. An actus aliquis virtutis naturalis præter amorem Dei super omnia exerceri queat sine gratia in statu naturæ lapsæ, lib. 1, cap. 37, a num. 1.

ACTUS SUPERNATURALIS, SEU VIRTUTIS PER SE INFUSE. 1. Actus bonos, maxime supernaturales potest Deus prædefinire, antequam absolute præsciat esse futuros, Prolegom. 2, cap. 5, num. 17.

2. Actus ex objecto bonus, præsertim supernaturalis, malus fieri nequit, etiam ex fine extrinseco, lib. 2, cap. 3, num. 13.

3. Quid sit actum quoad substantiam esse supernaturalem: Quid esse supernaturalem tantum quoad modum? lib. 2, cap. 4, num. 2. Quid item sit actum esse naturalem quoad substantiam, et quoad modum tantum supernaturalem? ibid., num. 4.

4. Actus habitum supernaturalem requirens, ut potentia eliciatur, supernaturalis est in entitate, lib. 2, cap. 5, num. 7.

5. Ad actus supernaturales concurrit per se et physice auxilium divinæ gratiæ, libro 2, capite 8, numer. 7.

6. Non repugnat actum vitalem esse quoad substantiam supernaturalem, lib. 2, cap. 9, num. 1.

7. Actus supernaturalitas quoad substantiam non tollit, quominus possit esse liber, ibid., num. 5. 8. Actus supernaturales voluntatis, quidam Theologici, alii morales; et quæ utrorumque ratio, lib. 1, cap. 12, num, 1.

9. Actus supernaturalis nunquam elici potest ex motivo naturali. E contra, objectum naturale naturalem et supernaturalem actum terminare potest, lib. 2, cap. 11, num. 29 et 30.

10. Actus virtutum moralium in sua substantia supernaturales exerceri posse ab homine, ad eosque supernaturale gratiæ auxilium esse necessarium, vera docet sententia, lib. 2, cap. 16, num. 5.

11. Actus externi non sunt supernaturales in entitate, sed tantum causaliter, seu moraliter tales dici possunt, lib. 2, cap. 24, num. 1.

12. Idem numero actus simul infusus per se, et acquisitus esse nequit, imo nec successive, lib. 2, cap. 8,

num. 8.

exerceri a peccatore, lib. 2, cap. 16, num. 17.