XIII. Verborum vi ne quidem animus loquentis ape-
ritur.
ADMONITIO DE TRIBUS LIBRIS De libero arbitrio. 1219-1220

XX. Ex Deo non est motus ille, quo voluntas ab in-
commutabili bono avertitur.

1269

1218

LIBER TERTIUS, in quo quæritur unde ille motus exis
tat, quo voluntas ab incommutabili bono deflectit;
an secum invicem pugnent Dei præscientia de ho-
minum peccatis, et hominum ipsorum in peccando
libertas. Mox ostenditur nequaquam id Creatori
deputandum, quod in creatura ita fieri necesse est,
ut voluntate peccantium fiat; et prorsus de crea-
turæ, quæ peccato obnoxia sit, productione ac sup-
plicio laudandum esse Deum. Hinc ad originis vitia
perducta disputatione declaratur quemadmodum
ea haud injuste in Adæ posteros demanent; utque
propter hæc ipsa immerito peccantes excusationem
obtendant; deinceps vero difficultates nonnullæ
huc pertinentes enodantur.

1269-1270

CAPUT PRIMUM. Unde sit motus ille quo voluntas defle-
ctit ab incommutabili bono.

V. Objectio altera de occasione hominis vim afferen-
tis per humanas leges licita.

1227

VI. Lex æterna moderatrix humanarum. Æternæ le-
gis notio.

1228

Ibid.
II. De præscientia quomodo liberam voluntatem pec-
cantibus non auferat, quæstio plurimos torquens. 1272
III. Dei præscientia non efficit ut non libera volun-
tate peccemus.

1273

VII. Homo ex æterna lege quomodo ordinatissimus
ad disquirendum, eoque fine ostenditur scire me-
lius esse quam vivere.

IV. Deus prænoscens non cogit ad peccandum, at-
que adeo peccata juste punit.

1275

1229

VIII. Ratio qua præcellit homo bestiis debet in ipso
dominari.

V. Deus de creaturæ, etiam quæ peccato miseriæque
obnoxia est, productione laudandus.

1276

1231

VI. Nemo vere dixerit se malle non esse quam mise-

idque dogma esse in catholica Ecclesia utriusque
Testamenti auctoritate confirmatum. Quatuor vir-
tutes ex vario quodam amoris Dei affectu dictas
ostendit. Agit de officiis charitatis erga proximum,
ac refert demum exempla continentiæ et morum
vere christianorum, quæ in Ecclesiæ catholicæ
alumnis eluxerunt.
CAPUT PRIMUM. Quomodo detecturus sit fucos Mani-
chæorum. Duo quibus fallunt Manichæi.
II. Rationibus prius agit, obsequens vitiosa Manichæo-
rum consuetudini.

III. Beatus qui eo fruitur quod hominis optimum est.
Hominis optimum quid. Due conditiones summi
boni prima ut nihil eo melius sit; secunda ut tale
sit quod non amittat invitus.

IV. Homo quid.

V. Hominis optimum non quod solius corporis, sed
quod animæ optimum est.

X. Tria signacula morum a Manichæis perperam ex-
cogitata.

1353

Ibid.

VI Virtus animam optimam efficit; virtutem anima
comparat sequendo Deum; Dei autem consecutio
vita beata.

1314

VII. Deus auctoritate Scripturarum vestigandus.
OEconomiæ divinæ erga nostram salutem ratio et
præcipua mysteria. Summa fidei.

1315

VIII. Deus summum bonum, quo summo amore ten.
dere jubemur.

XIV. Tribus causis abstinetur laudabiliter a certis ci-
borum generibus.

1338

1316

IX. Concentus Veteris et Novi Testamenti de præce-
ptis charitatis.

Ibid.

X. De Deo quid doceat Ecclesia. Duo dii Manichæo-

XVIII. De signaculo sinus et nefandis mysteriis Ma-
nichæorum.

1372

1318

ADMONITIO DE regula s. AUGUSTINI AD SERVOS DEI. 1377-1378

XII. Charitate Deo connectimur, dum illi subjiciun-

mur.

1320

XIII. Per Christum et ejus spiritum jungimur insepa-

rabiliter Deo.

Ibid.

1324

1325

De indulgentia erga infirmos.

1380

XIX. Temperantiæ officia ex sacris Litteris describit. 1326
XX. Sensibilia omnia contemnere, et solum Deum
amare jubemur.

De habitu et exterioris hominis compositione.
De fraterna correctione.

Ibid.

1381

1327

XXI. Gloria popularis et curiositas sacris Litteris da-

Ibid.