test ad S. Zenonis Epocham quarto sæculo constituendam ; cum S. Proculus, qui quarto ineunte sœculo Veronensem regebat Ecclesiam errore, ut supra ostensum est, quarto loco inter episcopos Veronenses descriptus sit. Et S. Lucilius, qui sextus episcopus numeratur, Lucidius vere sit nominandus, et alius sit a S. Lucillo, qui Sardicensi concilio interfuit, cum inter Veronenses episcopos numquam Lucilius legatur, sed Lucidius. An vere falsa sint, quæ de Gallieni filia in hoc eodem Rhythmo leguntur, modo inspiciendum est.

Quartus itaque Veronensis Episcopus (S. Proculus) A lum proinde argumentum ex Rhythmo allato peti poquarto ineunte sæculo floruit. Cum vero S. Zeno octavus inter Veronenses Episcopos numeretur, inde concludunt, post medium quartum sæculum S. Zenonem Ecclesiæ Veronensi præfuisse. At enim vero licet in dubium revocari non possit, S. Proculum quarto ineunte sæculo floruisse, illud vero falsum est, ex iis quæ supra ostendimus, S. Proculum quartum fuisse Episcopum Veronensem. Vixit itaque S. Proculus initio quarti sæculi, at non ante S. Zenonem, qui Gallieni ætate post medium tertium sæculum Veronensi Cathedræ præerat, ut inferius etiam ostendemus; neque quartus Episcopus Veronensis dicendus est, sed cum Ughello nonus, S. Zenonis, qui octavus fuit, successor.

§ III. De narratione Coronati Notarii seu vita S. Zenonis a Coronato Notario descripta, quid sentiendum sit. Coronati Notarii de S. Zenone narrationem fabulis

(Dissert. 1, cap. 3, § 3): Primo mirum illud factum, quo unica Gallieni filia Zenone ad Imperatorem per nuntios accito a dæmone liberata traditur, adeo insigne et solemne esse debuit, ut incredibile plane sit, quod per quinque circiter sæcula nihil de illo litteris quispiam prodiderit, primusque, qui ejus fecerit mentionem, septimo vel octavo sæculo Coronatus Notarius fuerit. Dein numero 5, monasterium, in quo S. Zeno cum pluribus aliis et eodem quidem Zenonis nomine appellatis, degeret, Verona publicum fuisse indicatur, quod de tribus primis sæculis, cum Christiani persecutionum causa latitantes, nihil publicæ ædificationis præferebant, incredibile omnino est. Prætera Imperatoris nomine Zeno rogatus, ut filiam ejus a`dæmone vexatam sanaret, cum eo profectus ejecisset dæmonium, coronam regalem, quam ipse Gallienus imperator, capite suo gestabat, ab eodem accepisse traditur, quam mox pauperibus distribuit: cum ante Aurelianum id generis ornamentum Romanis Imperatoribus non fuerit in usu. Quis dein tueri probabiliter poterit ethnicum imperatorem Zenoni concessisse, ut idola omnia destrueret, et in Christi nomine Ecclesias fabricaret, idque cum is Veronam repelisset, factum fuisse? ita ut cum ne una quidem publica alibi Christi ecclesia fuerit. Veronæ per Zenonem imperatoris ejus mandato plures fuerint constructæ, uti proditur numero 7. Sed plura alia, quæ considerari possint, omittamus; hæc enim ad narrationis hujus figmentum demonstrandum apud idoneos judices satis superque sint.

Sextum Veronensem episcopum hoc in eodem R accensent Domini Ballerinii his potissimum rationibus Rhythmo Lucilium legimus. Hunc D. Ballerinii Lucilium esse contendunt, qui anno 347 Sardicensi Concilio subscripsit. At ipsi ea integritate, qua pollent, in hac potissimum Zenoniana editione notant, in actis Concilii ejusdem Sardicensis subscriptum reperiri Lucium, sicuti et in Synodica ad Julium Papam. Lucium hunc eumdem esse, quem S. Athanasius, et in prima, et in secunda, ad Constantium Apologia Lucillum nominat, pro certo habendum puto: nam quamvis ipse se Lucium nominet, Lucillus forte ob parvam staturam diminutive vulgo dictus fuit, ut iidem Domini Ballerinii optime notant: cujus rei exemplum in Episcopali Oratorio Pistoriensi S. Antonini Episcopi Florentini epistola propria manu subscripta suppeditat, quae inter sanctorum Reliquias C distincta veneratione custoditur; in ea enim se Antonium subscripsit, non Antoninum, ut vulgo nuncupatur. Lucillum itaque Sardicensi concilio anno 347subscripsisse fateor, neque Ughello assentior, qui eidem Concilio non Lucillum, sed Lucidum subscripsisse dicit. Nihilotamen minus hunc Lucillum sextum non fuisse Episcopum Veronensem pro certo habeo. In Rhythmo etenim Lucilius legitur pro Lucidio, non Lucillus pro Lucio: nam quod pro Lucio Lucillus sit vocatus, hoc in aliis nominibus diminutione quadam frequenter accidit; pro Lucio vero vel Lucillo Lucidum scribere, nulla diminutio est, que vel staturam hominis, vel affectum proferentis exprimat, sed aliud prorsus nomen. Pro Lucidio Lucilium legi id amanuensis vitio fieri potuit: D et forte antiquus character tempore detritus corpus damisit, lineamque tantum retinuit, quo factum est, ut pro dl scriberetur, et pro Lucidio Lucilius. Inter Veronenses namque antiquos Episcopos Lucidius reperitur et Lucillus; Lucilius vero numquam. Et hie Lucidius sanctitate conspicuus Veronæ colitur, de quo ita habetur in Sanctorum episcoporum Veronensium antiquis monumentis: S. Lucidii Episcopi Veronensis corpus requiescit in Ecclesia S. Stephani, ut ex tabula vetusta ex membranis in Sacrario S. Stephani, ex Francisco Corna, et ex tabula Sanctorum die 26 Aprilis de quibus supra. De eodem Lucidio 26 Aprilis meminit et Martyrologium Romanum. Nul

Tanquam incertum et dubium nos etiam hanc Coronati narrationem rejecimus propter diversitatem præcipue, quæ in diversis mss. reperitur. Aliud ms. recenti quidem charactere conscriptum, at ab anti quioribus, ut par est credere, exemplatum penes me habeo, a quadam Sanctimoniali Abbatissa Pistoriensis Conventus S. Joannis Baptistæ dono acceptum, cujus copiam in fine hujus paragraphi inspicere poterit Lector. In pluribus ab eo ms. differt, quod afferunt Domini Ballerinii inter monumenta de S. Zenone pag. CXLVI. Inter alia hæc habet ms. hoc Pistoriense, quæ in edito ab iisdem præclaris viris in ultima Veronensi editione non leguntur : In diebus Imperatoris Gallieni, qui per successiones Cesarum

tyr Excelsi. Ita et in lectionibus religioni habebant commemorare Martyrium in Festo Ordinationis S. Zenonis, quare in pace defunctum fuisse legebant : Martyrii tamen æquipollentia verba intacta relinquebant, ut in codem hymno, Præsulis Sancti. Pro Deo tandem patiendo mortem, vivit in ævum. In hoc vero ms. Pistoriensi, quod nuper commemoravimus, legitur In Deo tandem patiendo mortem. Si eni vero hæc non probantur, certum tamen est, hæc eadem, et Auctoritati, et Traditioni, aliisque conjecturis, quas recensuimus, inniti. Excogitatum vero Gallienum sæculo quarto ab Imperatore Gallieno diversum nulla ratione fulciri; ut ex iis quæ ab initio huc usque ponderata sunt, et ex iis, quæ mox subjicie

vigesimus septimus in corum est Catalogo subrogatus, quo A nis canerent: Magnus Excelsi. In Festo Natalis Mareliam tempore Dionysius Vir Reverendissimus a B. Petro Apostolo vigesimus sextus romanæ præsidebat Ecclesiæ, in Provincia Italiæ in Civitate Verona B. Zenonis acta claruerunt. Desunt vero hæc Quamvis plura sint nomina in monasterio nostro de nomine isto, quem vos dicitis. Quæ in edito leguntur num. 4. Numero vero 5 in edito legitur: Quo S. Dei Episcopus dum iter ageret, ante pervenit, quam hi, qui missi fuerant, milites. In ms. vero: Sanctus quoque Episcopus cum celeri peregrinatione iter ageret, ante pervenit. quam hi, qui missi fuerant, milites. Desinit ms. in narratione Miraculi, quo Gallieni filia a dæmone liberata fuit, hac de causa, ut puto, quod Sanctimoniales S. Francisci Regulæ addictæ, Festum tantummodo S. Zenonis celebrarent sine octava, ut et B mus, constabit, et primo : præsenti tempore fit, ideoque solas eas lectiones pro celebrando officio sibi compararunt, quæ pro Festo die usui erant, cæteras, quæ pro diebus octavæ legebantur, omittentes, in quibus reliqua digesta erant, quæ post liberationem Filia Gallieni in ms. describuntur.

Mirum illud factum, quo unica Gallieni Filia Ze none ad Imperatorem per nuntios accito a dæmone liberata mirifice traditur, litteris non fuisse a quopiam traditum, asseri minime potest. Numquid si S. Zenonis acta in Diocletiani persecutione periere? Num actorum Ecclesiæ Veronensis et Monumentorum vetustiorum indicem proferre possumus, in quo nihil de ea re adnotatum videamus? Nonne incendio tota fere Verona consumpta est? Facta ergo quæ ad nos usque scripto non pervenerunt, litteris mandata non fuisse, dicendum non est. E veteribus autem scriptis, quæ de S. Zenone habemus confusa licet, derivasse ex eo demonstratur, quod in iis, quæ sub Coronati Notarii nomine sunt edita, legitur: Evolvimus tanti Viri Virtutes. Adnotant ad hæc verba Domini Ballerinii: Cave ne ex hac voce, volvimus, scriptum aliquid ante Coronatum existimes de Zenonis gestis, unde is, quæ litteris consi· gnavit, ebiberit. Nihil aliud afferunt suam hanc ad confirmandam cautelam, quod id ostendat. Quin ms. Pistoriensi quod proferemus inferius aperte constat, ex antiquioribus mss. ea, quæ nunc habenius, esse desumpta. Nos itaque, licet iis, qui talia conscripsere, simus impares, el penitus ad exprimenda, quæ gessimus inefficaces, quomodo rei materiam verborum compositio non æquiparat, ea tamen quæ de B. Zenonis Virtutibus, vel scriptis, vel carminibus ediscere voluimus, disseramus. Quæ autem huic mss. fides habenda sit, ex inferius adnotandis constabit. Ex

Incertam licet ac dubiam hanc eamdem narrationem crediderim, et adhuc credam, attamen apertius de ea quid sentiam, re melius considerata patefacere non verebor. Nomen illud Notarii additum Coronato videtur innuere S. Zenonis Vitam a quodam Notario, qui persecutionum tempore Acta Martyrum conscribebat, et D. Zenoni contemporaneo exaratam fuisse. Quod vero hæc vita inscribatur: Sermo Venerabilis Coronati, etc., hoc ideo factum fuisse puto, C quod in lectiones pro Divino Officio redacta fuit, eo quod Veronensis Ecclesiæ traditioni conformis erat. Quare non multum a verosimili distare videtur antiquitus lacinia quædam fuisse reperta hujus vitæ a Coronato Notario descriptæ, non vero totam, quæ ab ipso conscripta fuit. Quapropter ad eamdem vitam continuandam alia ab aliis insecta sint. Hoc sundet diversitas ms., nam cum Ecclesiæ, quæ S. Zenonis festum celebrabant, imperfectam S. Zenonis vitam, ac pauca a Notario coronato scripta viderent, quisque quæ deerant curavit diversis quidem verbis sup. plere, cum non unus in id, sed plures separatim in cumberent: omnes tamen, quæ in cartulis, seu reliquiis scriptorum Coronati legebantur retinentes, vel forte aliquid addentes, quod non in omnibus mss. D residuis itaque cartulis, quæ de Coronati Notarii S. inspicitur, ut illud, Sanctum scilicet Zenonem a Matris utero sanctificatum. Ordinatum Episcopum Veronensem, et similia. Alia amplificasse, nempe omnia idola Veronæ destructa. Plures ædificatas Ecclesias. Et illud quod diversis verbis exprimi in ms. notavi. In pace defunctum esse S. Zenonem. Idem quippe, et in bymuis factum fuisse videmus, præcipue in hymno Præsulis Sancti in quo legitur: Magnus Excelsi fuerat Sacerdos, ut in editis a Dominis Balleriniis inter monumenta pag. 168. Ferrarius vero ex aliis mss. legit: Martyr Excelsi fuit, et Sacerdos. Pro variis namque D. Zenonis solemnitatibus verba mutabant, ita ut in festo Ordinatio

Zenoni contemporanei vita remanserunt, hæc concinnata fuisse a verosimili non abludit, quamvis enim aliis, et aliis verbis in diversis mss. legantur, in re tamen conveniunt; ex quo conjicitur omnes, qui S. Zenonis miracula narraverunt, unum præ manibus babuisse scriptum mutilum licet, et corrosum, cui sese conformarint: non igitur unica populari traditione nituntur ea, quæ de S. Zenone, et præcipue que de Gallieni Filia scripta leguntur. Hæc de prima conjectura, qua Domini Ballerinii narrationem impetunt.

Magis profecto urget secunda ratio, qua verba ista in Coronati narratione notantur. Indica nobis si y

Coronati narratione ter unicam appellari filiam Gallieni, cum præter filiam, duos etiam masculos habuerit, ut ex Gruteriana inscriptione, p. 275 ostendunt ipsi. Nam cum Gallienus unam tantum filiam habuerit, quod verbo unica exprimitur, hoc sermonis barbarici, qua tota hæc narratio redundat, donandum

est.

disti Zenonem Episcopum, quem nos ex jussu Impera- A Ballerinii (Adnot. 10, in Monum. p. 148). Nempe in toris perquirimus. Ita milites S. Zenoni. Quibus ille : At ille respondit dicens: Quamvis plura sint nomina in monasterio nostro de nomine isto quem vos dicitis : tamen quod missi estis, dicite. At in sæpe citato hoc Pistoriensi ms. hæc verba desunt. Sic enim habet : Indica nobis si vidisti Zenonem Episcopum, quem nos ex jussu Regis perquirimus. At ille respondit: Ad quid missi estis dicite. Videntur itaque ab alio adjecta ea ratione, qua superius, nempe ut ex cartulis Coronati Notarii corrosis, et mutilis ita narratio continuaretur, ut pro lectionibus in officio S. Zenonis sufficiens esset, non solum pro die festo, sed pro tota octava; quod et in aliis narrationis hujus locis factum esse, ex diversis mss. apparet.

Quod tandem non probandum videtur : Ethnicum Imperatorem Zenoni concessisse, ut idola omnia destrueret, et in Christi nomine Ecclesias fabricaret: exaggerate dictum fuisse, fatendum est, non a Coronato, sed ab ipsius consarcinatoribus. Cæteroqui enim constat Gallienum edicto publico mandasse religiosa loca Christianis restituenda; quare a verosimili non viB detur alienum, et D. Zenoni concessisse, ut Ecclesiam construeret, de qua S. Præsulem sermonem habuisse, superius vidimus. Non autem in omnibus mss. hæc reperiuntur, desunt enim in ms. Abbatiæ S. Salvatoris Montis Amiati, quod refert Ughellus.

Tanti vero faciunt præcipue Tillemontius tertiam, quam objiciunt Domini Ballerinii conjecturam, ut ea sola totam de Gallieni Imperationis filia a dæmone liberata narrationem corruere existiment. Quare vel cum Mabillonio in antiquo Rhythmo Gallum, non Gallienum legendum putant (At Gallienum vere legendum ex Lobiensi ms. probant solertissimi Veronenses editores) vel alium a Gallieno imperatore diversum Gallienum confingunt. Conjectura eruitur ex eo quod Gallienus liberata a dæmone filia corona aurea, quam ipse Gallienus Imperator capite suo gestabat, donarit S. Episcopum. Volunt enim ante Aurelianum in generis ornamentum Romanis Imperatoribus non fuisse in usu. Quam vero longe a veritate distent, ex pluribus antiquis numismatibus manifestum est. Augustus in nummi effigie corona radiata capite re- C dimitus inspicitur. Trajanus quoque duobus in nummis et Valerianus Gallieni Pater, Gallienus vero tribus in numismatibus tali corona videntur ornati. Hæe numismata exhibet Harduinus post secundum Caii Plinii tomum ab ipso editum. Et in numismatibus aureis Romanorum Imperatorum ab Jacobo de Bie collectis, Tab. 40 Pupienus, Tab. 41 et 42 Philippi, pater et filius, Tab. 42 Hostilianus, Tabula 43 Æmilianus, Tab. 44 Valerianus et Gallienus eadem corona radiata insigniti aspiciuntur. Romæ insuper in Barbarinis ædibus dum antiqua cementa effoderentur, numisma repertum est, ut Romanæ Litteratorum ephemerides anni 1677, pag. 173, referunt, tribus imaginibus insculptum, nempe Valeriani, Gallieni Imperatorum, et Valeriani D quis de Laudibus, in fine Laud. junioris, ubi Gallienus radiata corona distinguitur. Cautius igitur in rebus antiquis agendum est, neque enim omnia antiqua monumenta perspecta nobis sunt, plurima perierunt. Temere aliquando spernuntur antiqua mss., quæ magis vera sunt, ut in hac Coronati narratione contingit eo etenim capite, quo infirmari putabatur, magis confirmari conspicimus; cum ex hac a Gallieno S. Zenoni corona dono data, non omnia quæ in ea continentur inter fabulas recensenda esse evidenter appareat, præcipue quæ de Gallieni filia scribuntur.

De hac igitur Coronati Notarii narratione ita sentiendum videtur. Prologum additum esse a variis, quod ipsa in pluribus ms. diversitas suadet. Ex antiquis autem Coronati monumentis sola duo miracula a temporis injuria residua remansisse; scilicet miraculum hominis in Athesim, dum plaustro ferretur demersi, ac a S. Zenone liberati, et liberationem Filia Imperatoris Gallieni; quæ tamen miracula non verbis Coronati narrantur, nisi forte quibusdam, quæ eodem in ms. leguntur. Quod evenisse videtur, quia Coronati verba interpolatis et corruptis litteris sensum perfectum non exprimebant, ad continuandam narrationem alia sunt addita, et quædam, quæ non probanda videntur, hæc ea sunt, quæ in omnibus exemplaribus non reperiuntur, ut ex collatione ms. quisque conjicere potest. Hoc et in præsenti ms., quem fideliter exhibemus, si cum edito a Dominis Balleriniis conferatur, poterit observari. Nihil autem certius in eadem narratione contineri dicendum est, quam coronam a Gallieno D. Zenoni donatam, ut ex variis numismatibus comprobatur. I Ms. Pistoriense Monasterii S. Joannis Baptista. In solemnitate S. Zenonis Episcopi, et Con. Ad Vesperas Ant. Dominus Jesus Christus, cum reli

Neque veritati de Gallieni filiæ liberatione officit, quod adnotant iidem rerum historicarum peritissimi

D. omnes.

CAP. Ecce Sacerdos Magnus :

HYMNUS.

Sancti Zenonis præsulis
Hymnum Christi deferimus
Qui evitavit sæculum
Mercatus Christi præmium
Qui in adolescentia
Dei præcepta tenuit,
Stipemque largam jugiter
Erogavit pauperibus.

Piscandi arte usus est
Dogma sequens orthodoxum,
Mersit manum in gurgite,
Piscavit Christi gratiam.
Instar Petri apostoli
Digua sortitus merita,

A impares, et penitus ad exprimenda que gessimus inefficaces, quomodo rei materiam verborum compositio non æquiparat, ea tamen quæ de beati Zenonis virtutibus vel scriptis, vel carminibus ediscere valuimus, disseramus. R. Ab utero matris fuit sanctificatus B. Zeno, et a cunabulis benedictus ab hoc pertingere meruit, ut pastor in populis per sacerrimam vitam efficeretur.

. In omnem terram exivit sonus conversationis ejus, et Sanctitas luculenter emicuit. Ut Pastor, elc.

Lect. 111.

In diebus Imperatoris Gallieni, qui per successiones Cæsarum vigesimus septimus in eorum est catalogo subrogatus, quo etiam tempore Dionysius vir B reverendissimus a beato Petro Apostolo vigesimus sextus Romanæ præsidebat Ecclesiæ, in provincia Italiæ, in Civitate Verona B. Zenonis acta claruerunt. Cujus viri virtutes ad liquidum quas in conversatione vel in miraculis peregit explicare non sufficientes, aliquas tamen juxta quod attingere possumus, enarrare veridica ratione conamur.

Ab utero matris fuit santificatus beatus Zeno, et a cunabulis benedictus. Ps. Beatus vir qui. Ant. Probitatis et scientiæ jugibus incrementis ad hoc pertingere meruit, ut per sacerrimam vitam pastor in populis efficeretur. Ps. Quare frem. Ant. Continuis jejuniis et orationibus crebris a Domino petebat, ut sibi aditum prædicationis in populis aperiret. Ps. C Domine, quid mult.

. Ab utero matris fuit sanctificatus Beatus Zeno. R. Et a cunabulis benedictus.

In Festo S. Zenonis Episcopi et Conf.

Lect. 1.

R. In secretiori parte Oratorii continuis jejuniis et crebris orationibus a Domino petebat; Ut sibi dignaretur aditus prædicationis in populis aperire. y. Ad convertendas in amorem Episcopi animas hominum die noctuque deditus erat. Ut, etc.

In secundo Noct. Ant. Affabilis ita erat in sermoni bus, et in habitu mitis, ut Deus in illo collaudaretur ab omnibus venientibus ad se.- Ps. Cum invoc.-Ant. Dum exercitio piscationis fungeretur in fluvio, vidit quemdam hominem in plaustro sedentem per præceps in amnem demergi. Ps. Verba mea. Ant. Vir Dei elevata sursum manu fecit signum sanctæ Crucis dicens: revertere retro, Satanas, ne perimas hominem quem Deus creavit. Ps. Domine Dominus noster. ŷ. Sacerdos Dei Zeno sedebat super lapidem. R. Et artis apostolicæ documenta sequens piscabatur in flumine.

Lect. IV.

Fuit itaque a matris utero sanctificatus, et a cunabulis benedictus, ut assertione divina in eo repeti videretur, quod Jeremiæ dictum est : Priusquam te formarem in utero, novi te, et antequam exires de ventre, sanctificavi te. Denique probitatis atque

Olim peritissimorum disciplinabilis mos exstitit, virorum indagatione diligenti sanctorum vitas exquirere, earumque seriem styli officio sollicite, ac ra tionabiliter memoriæ posteritatis assignare, quatenus ob suæ studium doctrinæ, virorum in orbe imitatione potirentur, et eorum quandoque consortio in perennis vitæ gloria fruerentur. Sic etenim instat sapientis mens ad investigandas sanctorum vitas, tamquam si aliquis sitiens ardore solis adustus avide fontium D scientiae jugibus incrementis ad hoc pertingere meconcupiscat fluenta, vel etiam si quis desideratissimum ex remota regione audire ambiat nuntium, aut certe si quilibet deliciarum dapibus educatus in quo dam longinquo itinere positus, esuriem ad solitam sui cupiat ventris pervenire satietatem. . Hic est sacer antistes Zeno, quem gemina virtute Dominus sanctitatis et sapientiae decoravit. Cujus præclara fulserunt in mundo miracula, et in cœlis adeptus est Angelorum commercia. . Iste est qui ante Deum magnas virtutes operatus est, et omnis terra doctrina ejus repleta est. Cujus, etc.

Lect. 11.

Nos itaque licet eis, qui talia conscripsere simus

.

ruit, ut per sacerrimam vitam pastor in populis mereretur. Nempe audiant populi omnes, qui ejus cu piunt nosse miracula, quia in omnem terram sonus exiit conversationis ejus, et sanctitas luculenter emicuit. R. Affabilis ita erat in sermonibus, et mansuctudine, atque habitu mitis. Ut Deus in illo collaudaretur ab omnibus ad se venientibus. ỳ. Ita existebat alacer, ut inox ad eum properantes relictis, idolis, Domino crederent Jesu Christo. Ut Deus.

Lect. V.

Erat enim sedens in Monasterio in secretiori parte oppidi Veronensis continuis jejuniis, et orationibus crebris a Domino petebat, at sibi dignaretur aditnu

pore isto, nisi Zeno episcopus venerit, ac per ipsius imperium coactus migrabo. Mox itaque ut hoc Regi Gallieno innotuit, missis apparitoribus sollicita intentione cœpit investigare, sicuti Sanctum potuisset invenire virum. R. Festinans itaque dæmon ingressus est palatium Caesaris Gallieni. Et comprehensam ejus filiam cœpit tam crudeliter vexare. ŷ. Miserabilis pater totaque domus regia cruciatu et moerore affligebatur. Et comp.

prædicationis melliferæ in populis aperire. Igitur ad A filiæ dæmon clamare dicens : Non egrediar a corconvertendas in amorem Christi animas hominum die noctuque deditus erat. Revera quod Sanctus ejus Spiritus purarum illuminator mentium, doctor existebat, sicut ipsa veritas loquitur, dicens : Non enim vos estis qui loquimini, sed Spiritus Patris vestri, qui loquitur in vobis. Ita sane affabilis erat in sermone, et in habitu mitis, ut jure Deus in ipso collaudaretur ab omnibus venientibus ad se. Ita alacer, et in splendifico nitore facundiæ vividus, ut mox ad eum properantes, relictis idolis et pravitate gentilitatis, Domino crederent Jesu Christo. R. Dum in fluvio Adasi piscationis exercitio fungeretur, erectis sursum oculis, vidit hominem in plaustro sedentem, bobus subjunctis in amnem demergi. . Tanta enim velocitate ferebatur, ut cunctis ostenderetur antiqui B hostis arte peractum. Bobus.

Lect. VI.

Per idem tempus juxta Urbem Veronam dum egrediens idem vir a monasterio, in Adasi flumine piscationis exercitio fungeretur, erectis sursum oculis, vidit ex adverso quendam hominem in plaustro sedentem, bobus subjunctis per pra ceps in amnem demergi. Tanta quippe miserabilis velocitate ferebatur, ut palam cunctis cernentibus daretur intelligi hoc diaboli arte fuisse peractum. Sanctus itaque vir dum intentis luminibus hoc a longe prospiceret, cognovit lymphaticam viri ruinam, factum diaboli esse. Itaque interea Vir Dei elevata sursum manu, fecit signum sanctæ crucis frequenti vice dixit: Revertere retro, Satana, ne perimas hominem quem Deus creavit.

R. Quod signum ut vidit diabolus, velut fumus a vento raptus evanuit, et clamoribus, ac stridore nefando de alta rupe cum impetu decideret ait, y. Et si non hic me permittis animas hominum mea obsessione lucrari, tamen paratus sum in patrias notas circumquaque sitas ad tuum pertinaciter obire impedimentum. Et si, etc.

In III. Noct. Ant. Beatus Zeno dixit, non te permittit Dominus aliquid agere adversus servum suum. Ps. Domine, quis.—Ant. Miserabilis Pater, totaque domus regia mœrore affligebatur, eo quod puella acriter suffocaretur. Ps. Domine, in virt. Ant. Sacerdos Dei Zeno sedebat super lapidem, et artis apostolicæ documenta sequens, piscabatur in flumine. Ps. Domini. . Quod signum ut vidit dæmon, evanuit velut fumus R. Cum clamoribus et stridore nefando.

Lect. VII.

Lect. VIII.

Ex jussu autem Regis milites ad virum Dei gressibus pergunt. Ille vero sedebat super lapidem, qui in proximo erat Monasterii, et artis apostolicæ documenta perficiens, ex more piscabatur in flumine. Venientes ergo milites, quia ignotus eis erat, cœperunt sollicite sanctum Dei interrogare dicentes : Quis es tu, homo Dei? Indica nobis si vidisti Zenonem Episcopum, quem nos ex jussu Regis perquirimus. At ille respondit: Ad quid missi estis dicite. Ego enim quamvis tantillus servus sim, tamen Christi Zeno vocor. Igitur conferentes ad invicem milites, dicentes inter se : Quid multa colloquimur? Indicemus pro qua re destinati sumus ad istum virum. Tunc patenter intimantes beato Sacerdoti dixerunt Rogat te Rex venire ad se, quia vult faciem tuam videre. Quid meam Rex vult cernere faciem? qui omnium Christianorum manifestis indiciis inimicus esse non desinit? At illi respondentes, dixeCrunt Obsecrat enim te Rex, ut filiam ipsius, quæ immani atrocitate a dæmone vexatur, sanitati restituas, quia unica illi est. Ille vero dixit eis : Dominus Jesus Christus Omnipotens est. Ite, inquit, ego pau latim subsequor vos. Oportet enim ut mirabilia Dei luce clarius omnibus manifestentur. Quo dicto milites viam qua venerunt, repedarunt. . Ingrediente Christi confessore palatium, et facto crucis signo, mox cœpit dæmon clamare dicens: Tu, Zeno, expel, lis me. Ego propter tuam sanctitatem stare non possum. . Et si hinc abiero, eo Veronam, ibique invenies me. Ego propter. Gloria Patri. Ego.

D

Lect. IX.

Exurgens vero beatus Sacerdos Zeno, ne diutius absconderetur civitas supra montem posita, fecit orationem, perrexitque ad palatium, ubi cruciabatur et lamentabiliter affligebatur pro sua filia Rex Sanctus quoque Episcopus cum celeri peregrinatione iter ageret, ante eum provenit quam hi qui missi fuerant milites. Ingrediente siquidem Christi confessore palatium, et facto Crucis signo cœpit confestim per os infantulæ dæmon clamare, dicens : Ecce tu Zeno venisti ad expellendum me, et ego propter tuam sanctitatem stare non possum. His quidem auditis tenens Sacerdos manum puellæ, dixit: In Nomine Domini nostri Jesu Christi præcipio tibi, exi ab ea, dæmon. At ille publica et horribili voce cœpit clamare dicens: et si hinc a te fuero expulsus, to Veronam, ibique invenies moj