PONTIFICIS ROMANI OLÆ ET DECRETA, NTISSIMAM EDITIONEM CONCILIORUM MANSI ACCURATISSIME KPRESSA ET JUXTA TEMPORUM SERIEM DIGESTA. PRÆCEDUNT ABBATIS FERRARIENSIS; FLORI DIACONI LUGDUNENSIS, PERA OMNIA. ACCURANTE J.-P. MIGNE, BIBLIOTHECE CLERI UNIVERSE, SIVE ETORUM IN SINGULOS SCIENTIÆ ECCLESIASTICE RAMOS EDITORK. TOMUS UNICUS. VENIT 7 FRANCIS GALLICIS. BATUR ET VENIT APUD J.-P. MIGNE EDITOREM, um nostrum Magistri no- A doctrinæ suæ de præscientia et prædestinatione. Quo conum Lugdunensis Eccle: Ope et subsidio præcipue atissimi Flori, Lugdunensis ut nostro tempore revera itate in Scripturæ scientia thenticorum non mediocri ur abundare. Hinc facile n illi adhæreret. Subinde bemius monachum scribit ioecesis, jurene an injuria, nihil interest. Augustinum tis. Varia scripsit quorum Dricium (c) et Caveum (d). um scripsit an. 852, nonensis, ad id electus, ut d in sermone quodam, ab nsigne specimen ediderat tyrol. p. 63, edit. Patav. 10, pag. 156. B in opere non quidem scripta Erigenæ depravavit, ut vult Matthæus Westmonasteriensis (g), sed aliquando adversarii sensum non satis videtur assecutus, ut bene Usserius (h) interpretatur. Visum est nobis ex illo afferre duntaxat libellum de Electionibus episcoporum, quem in Agobardo suo vulgavit Baluzius V. C., pag. 254, nec tamen a bibliographis vulgo commemoratum videmus. Fragmentum ejus ediderat Massonus, et ex illo Baronius, quod etiam, paulo tamen diversum, repræsentat Petrus de Marca in Concordia sua (i). Fatetur Cavæus ignorare se quandiu post scriptum in Erigenam superfuerit auctor noster at cum Matthæus Westmonasteriensis, superius laudatus, de eo mentionem faciat ad an. 883, sub eo anno illum afferre nequaquam incommodum existimavimus. (f) De Prædest. cap. 6. (g) Ad an. 883. (h) Histor. Gottesch., cap. 9. (i) Lib. vin; cap. 14, num. 2 et 3. NOTITIA BIBLIOGRAPHICA. (Fabric., Bibl. med. et inf. Lat.) 3. Præper Poematia novem, in Georgii Fabricii Poetis Christianis et in Bibliothecis Patrum sæpius edita, et separatim in lucem data ab Andrea Rivino (b), Lipsia 1653, 8, et cum notis, et illa poematia sex, que vulgavit Mabillonius tom. I Analect., pag. 388 seq. (editionis novæ pag. 412) de quibus singulis diligenter Polycarpus Leyserus in Historia poetarum medii ævi pag. 244 seq., alia adhuc nuper ex ms. Bigotiano legenda dederunt laudati viri Martene et Durandus tomo V. Anecdotorum, quæ sunt carmine hexametro In Evangelium Matthæi, pag. 595; Gesta Christi Domini, pag. 601; In Evangelium Joannis, pag. 603; Oratio ad Christum, cum commemoratione antiquorum (c) miraculorum Christi, Dei nostri, pag. 608; Epigramma libri homiliarum totius anni ex diversorum Patrum tractatibus ordinati, pag. 612; Epistola tertia (d) ad Modoinum, Augustodunensem episcopum, pag. 616, quæ incipit Salve, sancte parens, Christi venerande sacerdos (d) Prima apud Georgium Fabricium et alios incipit: Salve, Pater, profluas bilari de pectore grates. Secunda apud Mabillonium: Egregio, Modoine, viro tibi mitto salutem. De hoc Modoino Sammarthani tom. II Gallic Christianæ, pag. 36. nuius in apsiae memoriæ S. Justi. pag. 618. 5. Contra Joannis Scoli erroneas definitiones. cripsit nomine Ecclesiæ Lugdunensis; in Gilberti anguini Vindiciis gratiæ, et prædestinationis ex eculi noni scriptoribus, tom. I, pag. 585, 758, arisiis, 1659, 4, et tom. XV Bibliotheca Patrum, edit. ugdun., pag. 611. Videndum fueritne alius a noro Florus Prudentius Galindo, episcopus Tricasnus, cujus et aliæ exstant adversus eumdem Scotum B illud tribuentem disseruit Menetrierius in Memoriis litterariis Trevoltinis anni 1705, pag. 344 seqq. 6. Alterius etiam vetustioris Flori, monachi S. Trudonis, ordinis Benedictini, diœcesis Leodicensis, circa annum 760, clari sunt Additamenta ad Martyrologium Bedæ cum illo vulgata ab Henschenio in Actis sanctorum ante tomum secundum Martii, et novissime cum Bedæ Historia ecclesiastica gentis Anglorum ex recensione Joannis Smith, Cantabrigiæ, 1722, fol. Adde Carolum Cointe tomo IV Annalium Francorum, pag. 470 seq. Adjecit etiam elegiacos quosdam versus in calce cujusdam veteris commentarii in Psalmos, qui in codice mille annorum manuscripto in bibliotheca Mediolanensi Ambrosiana servatur. Carmen hoc edens Muratorius Antiquit. tom. III, pag. 856, in ea est opinione, ejus auctorem ipsum esse Lugdunensem diaconum, sæculi sui lumen; æque tamen judicat commentariorum illorum auctorem a S. Hieronymo, cujus nomen ibidem præfert, longe esse diversum. Porro in eo carmine ad Eloardum abbatem directo Florus recensuisse se commentarium illum narrat. Eamdem commentationem ex Elonensi codice sibi notam eidem Floro Usserius in Histor. Gottesch. et Caveus ascribunt, sed ex carmine a Muratorio relato nullum aliud ab eo munus præstitum discimus quam correctoris. Cæterum et ipse Florus Hieronymo vindicare opus illud visus est. (a) Dunum Celtæ montem vel clivum, ut Græci Boūvov et Oiva appellant. Vide Cangium. FLORI DIACONI LIBER DE ELECTIONIBUS EPISCOPORUM, COLLECTUS EX SENTENTIIS PATRUM. (Apud Galland., ubi supra.) 1. Manifestum est omnibus qui in Ecclesia Dei sa- C ipsa in testimonium sanctæ et legitimæ ordinationis erdotale officium administrant, quæ sunt illa quæ ordinatione episcopali, et sacrorum canonum ictoritas, et consuetudo ecclesiastica, juxta dispotionem divinæ legis et traditionem apostolicam beat observari. Videlicet ut pastore defuncto, et ede vacante, unus de clero Ecclesiæ, quem comunis et concors ejusdem cleri et totius plebis conensus elegerit, et publico decreto celebriter ac somniter designaverit, legitimo episcoporum numero onsecratus, locum decedentis antistitis rite valeat tinere; nec dubitetur divino judicio et dispositione matum, quod ab Ecclesia Dei tam sancto ordine et gitima observatione fuerit celebratum. II. Hæc sunt quæ et in Conciliis Patrum, et in ejus prosecutus est dicens (epist. 111): Factus est Cornelius episcopus de Dei et Christi ejus judicio, de clericorum omnium testimonio, de plebeio suffragio, de sacerdotum antiquorum et bonorum virorum consensu; cum nemo episcopus inibi factus esset, cum gradus cathedræ sacerdotalis vacaret. Quo occupato, et omnium nostrorum consensione firmato, quisquam jam episcopus fieri voluerit, omnimodis necesse est ut ecclesiasticam non habeat ordinationem, qui Ecclesiæ non tenet per consensum unitatem. Post primum secundus esse non potest. Quisquis enim post unum, qui per electionem consecratus est, esse voluerit, jam non secundus ille, sed nullus est. › III. Juxta hæc verba beati Cypriani, ordinatos fuisse constat, et legitime præfuisse universo populo deinceps omnes Ecclesiarum Dei antistites, absque ullo consultu mundanæ potestatis, a temporibus apostolorum, et postea per annos fere quadragintos. ndi partibus, Asiæ videlicet, es qui ordinandi erant epimem deducerentur. Sed fuit Ordinatio, quam sancta Ecm apostolicam et religiosa elebravit. ibusdam regnis postea conconsultu principis ordinatio utique ad cumulum frateret concordiam mundana pocomplendam veritatem vel linationis, quæ nequaquam o Dei nutu, et Ecclesiæ fie conferri potest. Quoniam us humanum, sed sancti Spiendit apostolus, ubi ad epis (Act. xx, 28): Attendite ,in quo vos Spiritus sanere Ecclesiam Dei, quam acdeet in Epistola ad Hebræos uisquam sibi sumit honorem, =icut Aaron. Sic et Christus it ut pontifex fieret, sed qui = meus es tu, ego hodie genui erdos in æternum secundum In quibus Apostoli verbis atur, ad hoc munus adipidum sufficere unicuique - fide et devotione gratiæ humano arbitrio nemini graviter quilibet princeps eficio largiri posse existiatia dispensat; cum minin hujusmodi negotium pernon præferre. rei nonnulla proferantur ordinatione beati Martini, b alia occasione eductus, s, atque ad Ecclesiam perab episcopis, qui ad hoc cto pontifice, omnis in unum conveniret Ecclesia, et triduano jejunio communi voto ac supplicatione celebrato, quemcunque eis Dominus per revelationem sive ex eorum clero seu aliunde ostenderet, ipsum sine dubio antistitem constituerent. Quod de beato Eucherio præfatæ urbis episcopo, et doctore egregio, sanctissimæ Vitæ ejus liber manifeste testatur impletum. Qui cum esset ex nobilissimo senatorum genere oriundus, et huic sæculo abrenuntians, omnique faeultate sua in pauperes ob amorem Christi distributa, partibus Provinciæ in quodam specu retrusus, atque ibi soli Deo jejunus, et orationibus vacans latitaret, tali revelatione ostensus, atque inventus in pontificali regimine locatus est. Ex quo certissime constat quod omni illo tempore quo tantam bonitatem sive gratiam omnipotens Deus in illa voluit Ecclesia demonstrare, valebat ac sufficiebat ad consecrationem rectorum sola ejus gratia et fides Ecclesiæ devota VI. Sed et in Romana Ecclesia usque in præsen tem diem cernimus absque interrogatione principis, solo dispositionis judicio, et fidelium suffragio, legitime pontifices consecrari: qui etiam omnium regionum et civitatum quæ illi subjectæ sunt, juxta antiquum morem, eadem libertate ordinant atque constituunt sacerdotes; nec adeo quisquam absurdus est, ut putet minorem illic sanctificationis divince esse gratiam, eo quod nulla mundanæ potestatis comitetur auctoritas. VII. Quæ omnia non ideo dicimus quasi potestatem principum in aliquo minuendam putemus, vel contra religiosum morem regni aliquid sentiendum persuadeamus; sed ut clarissime demonstretur, in re hujusmodi divinam gratiam sufficere, humanam vero potentiam, nisi illi consonet, nihil valere. Quapropter in sacris canonibus Patrum, ubi plurimæ causæ commemorantur sine quibus episcopalis ordinatio irrita habenda est, de hac re nihil invenitur insertum. |