Obrazy na stronie
PDF
ePub
[blocks in formation]

t episcopus anno Chri- B hoc autem expresse decernimus ut, post triginta videlicet annis ante deistola 27 Nicolai summi Rhotado hujus nominis thario, qui nec suo loco, is recensentur. Regebat n, cum S. Sebastiani tæ anno 815 ab Hilduino collocatæ sunt. Cætearo Rhemensi metropoimicitiæ; de cujus gestomo III Conciliorum. anno 845, Parisiensi nensi iv, 849, Suessioeodem anno, apud Sanique subscripsit anno Silvanectensi anno 863 esidente Hincmaro, qui fensus erat, propterea in stupro deprehensum suerat, Rothadus ipse piscopatu; cumque Robellasset contra canonim subrogato in monas ab eodem Hincmaro geret. Idem præsul, vir im episcopale semper testatur Nicolaus pont. 29 ad Hincmarum. Lu veraci cognovimus scopus noster Ecclesiæ esbytero, qui pro facti

dies postquam hæc nostra epistola ad vos delata fuerit, præfatum Rothadum omnino restituatis pristinæ dignitati. Porro synodi Silvanectensis præsulibus etiam rescripsit Nicolaus, ejus acta adversus Rothadum auctoritate apostolica rescindendo, de cujus calamitate sic loquens ep. 33: Cognoscat, inquit, experientia tua, frater charissime, de tuis tribulationibus multum apostolatum nostrum doluisse, imo dolere; sed credimus Dei misericordiam tibi proxime adfuturam, quæ te et sicut Danielemi educat de lacu leonum nunc autem metropolitani, et cæteri episcopi qui circa te sententiam protule runt, nobis multa sub gestorum serie de te, vel contra te intimaverunt; sed nos præcepimus eis ut te de monasterio educerent, et tecum venientes honorifice pra sentarent: unde, frater charissime, stude, quantum potes, ut cum tibi rex et episcopi quemadmodum statuimus, licentiam dederint Romam properandi, mox utcunque venire non differas. Hincmarus igitur cum cæteris episcopis qui Sylvanectensi concilio adfuerant, et Rothadum, in monasterium detrusum, injusto judicio episcopatu suo amoverant, Nicolai pontificis monitis ac jussu excitati, tandem obtemperantes ipsum Rothadum vinculis solverunt: hinc Nicolaus varias epistolas legitur eam ob rem scripsisse ad Carolum regem, Hincmarum, Ecclesiam Suessionensem, et alios: ipse autem sic loquitur ep. 34, ad sanctissimum Rothadum :

C

ante triennium fuerat titate fuit impetitus, et apostolicam appellans, onstat esse permissum spoliatus honore, et in s in monasterio retrualdeque dolemus. Namis pro sua senectute D o tot laboribus ac obr et principibus mundi, majori dignitate frui, am impulsione quietus nestatus, et ad injurincipis, cujus sedem innumeris maceratus et abjectus existit:

D

Scial sanctitas tua quoniam misimus increpatoriam epistolam pro te, Hincmaro, sanctæ Rhemorum Ecclesiæ venerabili archiepiscopo, eo quod post appellationem ad sedem apostolicam, in te depositionis intulerit sententiam nunc autem venit Liudo religiosus diaconus, secum epistolas regis (Caroli) et Hincmari ferens, quæ te jussu ipsius regis de monasteriali custodia eductum, et cuidam episcopo familiari tuo commendatum esse fatebantur. Rothadus ergo Romam pergens, in concilio Romano per pontificem restitutus est xi Kal. Febr., anno 865. Rem gestam prosequitur Anastasius Bibliothecarius in Vita Nicolai, cujus verba operæ pretium est adducere: Hinemarus, Rhemorum archiepiScopus, Rothadum Suessionicæ urbis episcopum, sedis apostolicæ judicium appellantem, contra Sardicensis concilii regulas deposuit, custodiaque arcta servari præcepit. Cujus videlicet depositi ter beatissimus papa libelles cum innocentiæ suscepisset, aď

ut depositum Rothadum Romam dirige-aliquid altercans. Conveniente ergo beatissimo præsuis missis audiendum: sed veniente eo anam secundum mandatum B. papæ ad per novem circiter menses ibi commoquam penitus ex accusantium parte quisuit, qui coram sanctissimo præsule cum thado contenderent. Tunc in die vigiliavitatis Domini nostri Jesu Christi, qui selitanam consuetudinem hujus apostolicæ ul, cum clero et populo in basilica Dei gePræsepe missarumi officia celebrare conconveniens cum omnibus papa benignus abone publice de ipso Rothado sermonem

qualiter sedem apostolicam appellans deerit, et in conspectu suo nullus per tot ccusatorum occurreret. Denique consenepiscoporum, presbyterorum et diaconoium conventu, decrevit ut dignus esset idem indui sacerdotalibus indumentis, qui a netot menses accusabatur, et ad sedis apodicium proclamabat, ne honore privaretur. us episcopali Rothadus indumento, omni e pollicitus est suis infestatoribus responursus exspectatis aliquantis diebus, scilicet diem natalium sacræ virginis Agnetis, qui 1. Februarias, sed nec sibi quisquam ad

B

sule cum omnibus in basilica ipsius virginis foris mu-
ros Urbis, via Numentana, idem Rothadus episcopus
excusationis et promissionis suæ qua pollicitus fuit
se omni tempore accusatoribus suis responsurum, li-
bellum summo pontifici tradidit. Qui coram multis
audientibus jussu præsulis eximii est recitatus, ubi
etiam restitutionis ejus forma relecta est. Et post
omnium consensum in ecclesia B. Constantiæ, juxta
eamdem S. virginis basilicam, decreto beatissimi
hujus præsulis supradicti Rothadus, jam restitutus
episcopus missarum solemnia solemniter celebravit.
Totius porro controversiæ suæ cum Hincmaro series
disertim expressit Rothadus libello proclamationis
contentam, quam Romæ degens obtulit summo pon-
tifici, in quo vitæ ipsius acta continentur tomo III Con-
ciliorum Sirmondi. Dein apostolicis litteris munitus,
ad suam sedem regressus est: pro eodem Nicolaus ad
Carolum Calvum scripsit, ut legitime restituto
faveret, resque ipsius Ecclesia reddi mandaret
qua episcopus conscientia purus, conversatione in-
nocens columbarum simplicitate, ac prudentia ser-
pentis insignis prædicatur. Post restitutionem vero
adfuit concilio Suessionensi 1 anno 866; item Tri-
cassino, 867. Obiit rebus gestis in episcopatu clarus
circiter anno 868.

[merged small][merged small][merged small][ocr errors][ocr errors][merged small][merged small][merged small]

ROTHADI EPISCOPI

LIBELLUS PROCLAMATIONIS

QUEM

Nicolao papæ obtulit cum Romæ sextum jam mensem exspectasset.

(Conc. Gen., tom. VIII, col. 785.)

thadus peccator, Suessionensis Ecclesiæ, Citer. Inde ego festinato cursu ad nostram civitatem
pellans apostolicam, irregulariter episco-
atus, calamitatum mearum suggero lugu-
oriam, non omnia quæ passus sum rete-
od impossibile forsitan erat, et ne nimis
narratio tuis, piissime præsul, auribus
a videretur. Venerabilis igitur metropoli-
acmarus, sanctæ Rhemensis Ecclesiæ an-
ibusdam occasionibus exortis, acri circa
inatione certans, diu multis ac variis la-
meam vexabat exiguitatem. Ego autem,
poteram, illum tolerans, in his ei nequa-
O suo libitu acquiescere volui que sacris
Damn auctoribus esse contraria. Dumque ad
jussu gloriosi regis Caroli, pro utilitate
ei Ecclesiæ convocatam, episcopi conve- D
et ipse quasi omnium dominus præsidens
ens, sententiam in me damnationis vio-
præcipitanter jaculari acceleraret, hanc
olicam sedem, atque apostolicum præsu-
iversalis Ecclesiæ summum provisorem,
maturavi. Cumque mihi hoc denegare non

reversus, de instanti itinere moras non patiebar,
quam lætus, si ad apostolorum limina contendere
meruissem, ut ad domini mei tanti pontificis et piis-
simi patris, omnium ad se confugientium tutissimi
defensoris ac protectoris, sacram pervenirem præ-
sentiam. Cumque jam e vicino parati itineris immi-
neret egressus, litteras domino meo regi, et meo
archiepiscopo dirigere curavi, nostram illis Eccle-
siam committens, multumque postulans ut juxta
suum uterque officium eam dirigere procurarent,
donec de me excellentissimus Romanæ urbis præsul
finem determinaret legitimum. Misi et litteras ad
illum olim presbyterum, pro cujus ego regulari de-
positione, quia in stupro fuerat deprehensus, et
abscissus a meo judicabar metropolitano, ut et ipse
mecum huc ante tuam, domine papa, audientiam
examinandus adveniret. Quarum exemplaria præ
manibus habeo, et si vobis placet, apostolatui vestro
offeram. Aliqua quoque capitula conscripta cuidam
nostro confratri et coepiscopo transmisi, sub eodem
temporis articulo per easdem manus deferens, que
nt præmissum est memorato regi et antistiti desti-

[ocr errors]
[merged small][ocr errors][merged small][ocr errors][merged small][merged small][merged small][merged small][merged small][merged small][merged small][merged small][merged small][merged small][merged small][ocr errors][ocr errors][merged small][merged small][merged small][merged small][merged small][merged small][merged small][merged small][merged small][merged small][merged small]

-, cui hanc mei curam inemarus tamen contidominus rex, et isdem zo manebant, ubi sub parvitatis epistolæ, et est, præsentabantur. iepiscopus scriptorum inquiri, cur illis non Lim detulerat. Qui con› subjunxit: Quia ille, ti sunt perferendi, non it ille, donec persuaso odo ex ipsis qui superIntroduci fecit invitum, torem. Cœperunt hinc Overe, pulsare, et perer insidias argumentaothadus per eum suo direxerat, citius præmissus sum, ait, neque ec ego sum clericus, dendas. Cumque nulcapitula prodere, juddidit: moxque Hincransulfum abbatem ad m civitatem celerrime

illam summam auctoritatem sine intermissione appello, cui nullus potest contradicere, quæ a Domino Jesu Christo per beatum Petrum apostolum tantum meruit principatum. Judicium ergo illius ad quam proclamavi expeto, nec alibi nisi Roma judicari consentio, quia præposterus ordo est inferiorem superiori anteferri. His auditis, qui missi fuerant synodo renuntiaverunt. Iterum secundo et tertio mé continuatim invitantes, in eadem invenerunt rationé persistere. Novissime vero industriose persuadebant, suam offerentes fidem, nihil incommodi perB pessurum, aut saltem domino regi in proximo loco

[ocr errors]

C

ut nostrum iter arribas in atrio ecclesiæ rbo regis, et Hincmari -rohibere curavit, ut e mecum egrederetur, prosequeretur. Nequali: sed sicut primum em, iter dispositum, am. Hinc ego mirabar, - talis immutatio, aut rent. Sed prius aliquot cmarus archiepiscopus aliqua capitula scripetiveram. Quod certe capitula ad eum diD judicio ibi mentionem secundum sacros canoumerum expressi. Te, quia nec in cogitaellationem hujus emialiquo modo rationem ata est migrandi fa■dia in eadem sum ciitaque de convocanda træ civitatis congregat invitatus. Tunc tres piscopos ad me misit, ut sine mora venirem.

synodi locuturus occurrerem. Quod etiam mihi nostri fratres Ecclesia nostræ filii jam suadere cœperunt, ut pio principi meæ parvitatis exhiberem præsentiam. Annui ego, et ad locum quo me ducebant transivi, sacerdotalibus vestitus indumentis, sanctum Evangelium et lignum sanctæ crucis circa mea pectora gerens. Cumque me in quoddam diversorium pro foribus synodi a nostris omnibus se paratum introduxissent, obnixis precibus postulavi per Leudonem diaconuin, ut dominus rex locum mihi indulgeret secum loquendi. Qui mox pro sua pictate ad me indignum venire dignatus est, meque benigne audivit, sed exaudire non est permissus. Nam cum illum valde suppliciter anxieque rogarem, ut mihi Romam eundi libertatem, sicut ipse concesserat, non tolleret, sanctamque apostolicam sedem in suis privilegiis honoraret, respondit hoc ad meum specialiter metropolitanum, sanctumque pertinere conventum ; se tantum sacris episcoporum monitis ac dispositionibus humiliter obediturum profitebatur et illico recedens in synodum abiit, ibique resedit. Rursus tres consequenter episcopos ad me miserunt, qui multum fortiter ad synodum ut introirem hortabantur, meque impellebant, nunc blandiendo, nunc minando, me subvertere volentes. Sed ego toto annisu juxta votorum meorum primam intentionem perseverare contendi. Porro cum me perspicerent suis nolle studiis acquiescere, obseratis ostiis in eadem sum cella inclusus; neque egredi omnino poteram, donec de me peccatore, sicut quibusdam tunc placuit, diffinirent. Meus etenim archiepiscopus voluntatis suæ propositum, quantum poterat, implere curavit : factusque est gratis meus ipse accusator, ipse testis, ipseque judex et sicut me absentem prout voluit culpabat, sic et temere judicare nec timuit, nec retractavit. Sed inter alia quæ mihi mendaciter objiciebat, hoc unum specialiter ingessit, quod presbyterum, cujus supra feci mentionem, injuste deposuissem. Quod procul dubio falsum est, ut multi idonei testes et episcoporum, et cæterorum clericorum, sive laicorum, et noverunt et noscunt. Quem tamen ipse jam tribus

B

quo cum triginta trium episcoporum judicio er privatus erat, contra canonum statuta ræcepit illum vero presbyterum, quem in damnati per tres etiam circiter annos subn habebam, per violentiam, me ignorante, it adduci. Nam cum in dominicorum die ipse ter paratus esset in ecclesia missarum solemulo celebrare, jussu archiepiscopi repente ibi es adfuerunt, qui presbyterum extra basilicam lucentes subito rapuerunt, et infatigabili citius ad ejus præsentiam pertraxerunt. Quem ox excommunicatum in carcerem retrudi illumque depositum genitalibus truncatum paræciæ ecclesia restituit. Hinc quoque miumaciæ et obstinationis imputabat reatum, m sibi in talibus inobediens existerem : hoc xigere volens, ut non quasi confrater et coe■s, sed ut proprius clericus, ad sua vota far. Similiter quod propter indebitam appelm ad apostolicam sedem suis obtemperare Es contemnerem; imo, quod ego non opicanonicis institutionibus contrairem. Hæc et alia mihi pari modo falsa ascribebat, ivina favente gratia, et misericordia opituquasi favilla ad nihilum redigentur, et quasi evanescent, te quidem, domine clementissime gelice papa, cum apostolorum meritis coo= ac suffragante. Non enim meipsum a muls excuso peccatis, aut de bonis justifico cum quod innumera de me dici possint non bona. amen illa, quæ malitiose ad meam video ionem esse reperta, Deo teste et judice, qui rus est vivos et mortuos, non io. Denique sæpefatus archiepiscopus meus m concilio tanquam imperator triumphans, quam summus ecclesiæ pontifex decernens, ta suo potentatui, et oppressa fratrum humim mihi intrepide, et, ut reor impie, judicium onis emisit: parvipendens quod ulli ulterius set rationem redditurus, et quasi hoc nulli , in seipso confidens: et illud satis innotuit, me, quia ipsum solum offenderam, nullius Iterius sublevari auxilio demonstrare conaCotumque mihi noceret, quod aliud sperabam

nomen æterni Dei, ut ab isto judicio cessarent, mihique, ut assidue petebam, Romam proficiscendi licentiam non adimerent. Tunc e vestigio, tanquam in latronem, more satellitum homines in me manus injecerunt, meque rapaciter ad carceralem duxere custodiam. Quantis postea sim affectus injuriis, ac per diversa loca distractus, quanto fuerim labore fatigatus, tædet me, pudetque referre. Ad hoc namque coarctare satagebant, interdum aliquos honores, id est, unam abbatiam repromittentes atque spondentes, tantum ut in meam damnationem ego subscriberem. Interea ordinatur episcopus in cathedra viventis, quamvis ne unquam post appellationem Romani pontificis hoc fiat, sacri canones evidenter vetare noscantur. Neque enim, sancte pater, tua mandata per apostolicas epistolas debita reverentia, moreque solemni, sive auditu congruo, fuerunt observata. Denique requirere dignetur vestra sancta pastoralis sollicitudo atque diligentia, quale mihi immerito testimonium nostra perhibuit Ecclesia, quando vestris venerabilibus legatis, Radoaldo atque Joanni, obvia fuit turba civitatis nostræ, ac circumjacentis regionis; et quid ab eis expetere magnis clamoribus, multisque precibus circa suum pastorem satagebant; licet ab Erchanrao episcopo, meo condiœcesano, magnis minis atque percussionibus admodum prohiberentur, regis atque archiepiscopi mei interdictione denuntiata, ne omnino aliquid hujusmodi clamare præsumerent. Et nunc ego omnium episcoporum minimus, qui tamen apud quosdam non episcopus, sed juxta paternitatis vestræ beatitudinem episcopus vocor, in Domino valde confidens, ad præcellentiam vestri præsulatus, piissime domine, confugere elegi, et de magnificentissima bonitate vestra auxilium sperans, ad sanctorum apostolorum sacratissima limina, opem suffragaminis impetraturus, decenter accessi. Ecce jam per dimidium annum ante januam apostolica pietatis pulsans assisto, rationem de omnibus, quæ mihi falso et injuste sunt objecta, reddere paratus: nullusque est qui in præsenti aliquam adversus me vocem proferat accusationis. Et quoniam ante vestram dignationem, neque me falsum exhibere, neque negotii mei causas exponere, vel preces meas, ut decuerat, scio perorare: restat ut ipsi de me, secundum sapientiam cœlitus vobis donatam, misericorditer quod cœpistis perficiatis, ne sejaclitent temeratores, propter meam vilitatem et indignitatem, apostolica jura et canonica prævaluisse infirmare statuta.

vera esse

C

præsidium. Et ecce tres episcopi, quos rus hujusmodi simplicitatis esse noverat, a excommunicationis, imo conspirationis, meo damnatore accepta, ad me violenter m properabant, et sicut illis injunctum fuecrymosis suspiriis mihi propinabant. Mox

D

[merged small][merged small][merged small][ocr errors][merged small][merged small][merged small][merged small][merged small][merged small][ocr errors][merged small][ocr errors][merged small][merged small][merged small][merged small][merged small][merged small][ocr errors][merged small][ocr errors][merged small][merged small][merged small][merged small][merged small][merged small][merged small][merged small][merged small][ocr errors][merged small][merged small][ocr errors][merged small]

PONTIFEX ROMANUS.

ICOLAI PAPE I VITA.

(Apud Mansi, Conc., tom. XV, pag. 144.)

us, ex patre Theodoro A Romanæ Ecclesiæ Leo gubernacula præsul suscepit. m, menses duos, dies ssimi actus omnibus a runt, intactisque morisacrorum comptus erat Thil ludi, nihilque, ut aret illum. Vacabat auagrans humilitate, puro ejus liberalium cum bilissimo polleret stemm elementis, almificisum studiis, et optimis nulla sacrarum species am internis conceptam raductam non haberet. cit et sapientia, clarus lecoratus: probabilium viros conspiceret, ilbat, illisque congratu

Qui in eo sæpissime videns perseverantie fructus, ingenti illum diaconum consecravit dilectione. Hoc quippe eo in ordine ministrante, tanta illi desuper concessa fuerat gratia, ut summæ actionis a cunctis cerneretur perfectionibus rutilare. Amabatur autem a clero, a nobilibus laudabatur, et a plebe magnificus amabatur.

no patre ad quemdam ccederet, qui sancti per fidelibus prædicabat, ine ascensurum. Decoem intuens, mentisque ordinatione ad clericat quod divino senserat oleretur. Sergius porro En fastigia conscendisse

deducens ab ædibus in diaconatus per benediadum. In quo mirificis lesti fruebatur ardore. uptibili vita subtracto,

B

ptoris nostri 858, temMichaelis imperatoris, licam Nicolaus, quem am Benedictum papam C am antipapam Anastamagna omnium admividentia summopere est er ad Christi fidem concorum rex petierat, eos s. Cum autem Ignatius cha Barde Cæsari Miob incestum cum nuru nem esset minatus, ob mperatoris auctoritate, e locum Photius, qui nte affectaverat, et epinatium se conjunxerat, ilitia, subrogatus, et a o, qui prius ab Ignatio est. Qua de causa Con

Leone scilicet papa defuncto Benedictus miræ beatitudinis vir, et sacratissimus pontifex, superno protectus auxilio Romanæ præponitur sedi, suæque illum administrationi conjunxit, eo quod magis illum, quam suæ consanguinitatis propinquos dilexit, ita ut per nullius horæ momentum sine illo esse delectaretur. Quidquid ecclesiasticarum rerum utilitatibus intuebatur congruere, cum eo promulgans diffinitioni tradebat, prudentissimas sui contemplans arbitrii opes, sensusque clarescere virtutem: utriusque enim semper observantia utiliora suo conamine faciebat. Ad extrema tandem vitæ Benedictus perductus, pretiosæ mortis calicem sumpsit, suisque eum humeris, cum adhuc diaconus esset, usque ad apostoli beatissimi Petri basilicam cum aliis diaconibus gestans, propriis manibus tumulo collocavit, dilectionis præmium pandens quod circa eum habebat, et amoris integritatem.

Eo autem tempore invictissimus Roma Ludovicus Cæsar discesserat. Qui ejus cum transitum cognovisset condolens, concitus ad eam reversus est. Romani quippe tanto pastore amisso mœstissimo gemitu lacrymas effundebant.

Cumque clerus, proceres et optimatum genus congregarentur, jejuniis et orationibus, atque vigiliis insistebant, incessabili Dominum conamine obse

schisma, aliis quidem Photii promotionem defendentibus, aliis autem eam impugnantibus. Quocirca imperator dedit operam, ut ipse pontifex legatos ad schisma sedandum et Ignatii depositionem confir mandam mitteret. Pontifex legatos quidem misit, tum ut Ignatii causam investigarent et ad se referrent, tum etiam ut Iconomachos, qui tune Constantinopoli vigebant impugnarent. Legati contra pontificis mandatum Photii electioni assensi fuerunt, et cum Romam reversi essent, pontifex, cognita causa synodoque coacta, eos deposuit; injustam Ignatii depositionem, et nullam Photii ordinationem esse decrevit. Imperatoris autem repressit audaciam, qui ægre ferens quod Photium damnasset, et Bulgarorum rex a Romana Ecclesia legatos qui se in fide instruerent, mitti petiisset, litteras ad eum contumeliosas scripserat, et conciliabulum Photio auctore contra ipsum pontificem coegerat. De Photio aliisve rebus sub Nicolao præclare gestis, agemus infra in notis conciliorum sub Nicolao et Adriano habitorum, ne scilicet

« PoprzedniaDalej »