ium finium terræ et in mari ■sa est namque unitas, quæ a Oriente et Occidente, Septenominum clamat, et dicit a amavi, dum anxiaretur cor gin., c. 1.) Hinc et Ecclesia atinum vertitur convocatio, onvocet, et catholica appel-. Non enim, sicut conventiiquibus regionum partibus m terrarum orbem dilatata ersitas ab uno cognominata colligitur, unde ait Domicum non colligit, spargit, id non colligitur, a me divitione dissipatur. Pro hac blatione postulatur, ut eam pacificare dignetur, videlimismata ejus unitas dilaniecutionum ejus tranquillitas c pacem tam interius quam siæ suæ, et ipse Apostolus e exsuperat omnem sensum, intelligentias vestras in Et omnem Ecclesiam orare igitur primo omnium fieri postulationes, gratiarum : Ut quietam et tranquillam ale (1 Tim. 11, 1). PostuDeus, ut illam custodire, . Ipse est enim verus cu-i Israel, de quo in psalmo Havit neque dormiet qui cuEt iterum: Nisi Dominus -a vigilat qui custodit eam n autem videtur adunare custodire quod et regere ; et pacificando adunat, et Lodiendo regit, et regendo que adunat cum omnium e conjungit, cum omnium em fidei, spei et charitatis per Spiritum sanctum in ea quod scriptum est : em erat cor unum et anima ■am bonum et quam jucunum (Ps. cxxx1, 1). Custom Ecclesiam,, cum inter ■m gubernat et dirigit. Cui s: Salvum fac populum tuæ, et rege eos et extolle XXVII, 8). omnesque nationes Dei voluit gratia coruscare, ita Dominus noster Jesus Christus humani generis Salvator instituit, ut hujus muneris sacramentum in beatissimo Petro apostolorum summo principaliter collocaret, atque ab ipso, quasi quodam capite, dona sua vellet in corpus omne manare, ut exsortem se mysterii intelligeret esse divini, qui ausus esset a Petri soliditate recedere. Hunc enim in consortium individuæ unitatis assumptum, id quod ipse erat voluit nominari, dicendo: Tu es Petrus, et super hanc petram ædificabo Ecclesiam meam (Matth. xv, 18). Unde constat, sicut iteBrum beatus papa Pelagius docet, ab universi orbis C D communione separatos esse qui, qualibet dissensione, inter sacra mysteria apostolici pontificis memoriam secundum consuetudinem non frequentant. Sequitur in mysterio : 48. Et antistite nostro, et omnibus orthodoxis atque apostolicæ fidei cultoribus. Sicut enim universali Ecclesiæ commemoratio propter unitatem societatis et pacis conjungitur commemorationi apostolici pontificis, ita dignum et religiosum est ut singulæ Ecclesiæ commemorationem subjungant suorum antistitum, probantes se per illam orationem dominicæ oblationis servare cum eis unitatem spiritus in vinculo pacis. 'Opódogo autem Græce, Latine recta gloriæ dicuntur, eo quod nullo hæretico depravati, rectæ fidei confessione Deum glorificent. Iidem ipsi ergo sunt catholicæ et apostolicæ fidei cultores, catholicæ, id est universalis, quam universa ubique servat Ecclesia, ejusdemque et apostolicæ, quam in toto mundo apostolorum doctrina fundavit. 49. Cultores autem hujus fidei non possunt dici, nisi illi qui recte credunt et veraciter diligunt. Hoc enim unusquisque colit quod maxime diligit. Undo et de quibusdam gulæ et ventris amatoribus ait Apostolus: quorum Deus venter est (Phil. 1, 19). Ille ergo veritatis.cultor, qui jungit fidei dilectionem, ut Deum, de quo recte credit, diligendo colat, et colendo promereatur. Ipsa est fides quam commendat Apostolus dicens: In Christo enim Jesu neque circumcisio aliquid valet, neque præputium, sed fides, quæ per dilectionem operatur (Gal. vi, 15). Neque enim in confusione paganorum, neque in purgamentis hæreticorum, neque in languore schismaticorum, neque in cæcitate Judæorum quærenda religio est; sed apud eos solos qui Christiani, catholici vel orthodoxi nominantur, ið ést integritatis custodes et recta sectantes. 50. Completa hac oratione, qua in primis universalis Ecclesia cum apostolico pontifice et omnibus orthodoxis Deo commendatur, adjungitur in conclusione more solito: Per Christum Dominum nostrum. ipere, nisi per unum inediatorem Dei et hominum, qui interpellat pro nobis. Quod ergo offert Ecclesia, offert per illum; quod Deus eamdem Ecclesiam paificare, custodire, adunare dignetur, præstat per llum per ipsum nostra ad Deum vota ascendunt, Der ipsum divina ad nos dona descendunt. Hoc namque ipse in Evangelio commendat dicens: Quia ego d Patrem vado, et quidquid petieritis in nomine meo, roc faciam, ut clarificetur Pater in Filio (Joan. XII, 23). Quam petitionis formam in omni oratione sua custodit Ecclesia. Sequitur in mysterio. 51. Memento, Domine, famulorum famularumque quarum, et omnium circumadstantium, quorum tibi fides cognita est et nota devotio. In quibus verbis cum primum dicitur: Memento, Domine, famulorum fa- B mularumque tuarum, et sic deinde subjungitur: et omnium circumastantium, manifestum est quod, Juasi quidam locus sit, ubi, aliquibus specialiter nominatis, etiam cæterorum qui assistunt in Ecclesia commemoratio adjungatur. In quo itaque loco aut Jiberum est sacerdoti, quos desideraverit particuJariter nominare, et nominatim Deo commendare : aut certe illud ab antiquis observatum est, ut ibi offerentium nomina recitarentur, quod videtur beaus papa Innocentius in quadam epistola significare, ubi ait: ‹ Superfluum est, ut cujus hostiam necdum Deo offeras, ejus ante nomen insinues, quamvis illi ncognitum nihil sit. Prius ergo oblationes sunt commendandæ, ne tunc eorum nomina, quorum sunt edicenda, ut inter sacra mysteria nominentur, non C inter alia quæ ante præmittimus, ut ipsi mysteriis viam futuris precibus aperiamus. Fit ergo hæc oratio ad Deum Patrem, ut memor esse dignetur famuJorum famularumque suarum, utriusque videlicet sexus sibi servientium, non solum eorum qui nomimantur, sed et omnium circumastantium, ac de omnibus et pro omnibus simul dicitur, quorum tibi fides cognita est et nota devotio, id est, quam recte credant, quam devote te diligant, tu solus vides in conscientiis singulorum. Tu es enim scrutans corda et renes, et tibi veraciter dictum est: Tu enim solus nosti corda filiorum hominum, qui in tuis cultoribus magis oblationem fidei et devotionis requiris; fidei, cum per legislatorem tuum dicis: Audi, Israel, Dominus Deus tuus Deus unus est (Deut. v1, 4); devotionis, cum statim adjungit: Diliges Dominum Deum tuum ex toto corde tuo (Ibid., 5). Et hanc [cum] fidem et devotionem Deo offerre, hoc est verc sacrificium salutare, est attendere mandatis. Sequitur in mysterio : 52. Qui tibi offerunt noc sacrificium laudis, tibique reddunt vota sua æterno Deo vivo et vero. In quibus verbis considerandum est, quod tota Ecclesia offerat Deo illud sacrificium laudis ; et quia de omni multitudine circumstantium fidelium dicitur : Qui tibi offerunt. Quod enim adimpletur proprie ministerio D Petrum apostolum: Vos autem genus electum, regale sacerdotium (I Petr. 11, 9), offerre spiritales hostias et acceptabiles Deo per Jesum Christum. Omnem ergo Ecclesiam sacerdotium sanctum appellat, quod sola domus Aaron in lege nomen et officium habuit, quia nimirum omnes fideles summi sacerdotis membra existunt, cuncti oleo lætitiæ signantur, illius corpori uniti, qui rex summus et sacerdos est verus. Regnum suis tribuit ut rex, et ut pontifex eorum peccata sui sanguinis hostia mundans, quanquam et in eadem lege Veteris Testamenti hujus spiritualis sacerdotii, quo tota Ecclesia consecratur, evidenter mysterium commendatur, cum ille agnus in pascha mactandus, quod vobis immolatus est Christus, noa a solis sacerdotibus, sed ab universo generaliter populo jubetur immolari, dicente Domino: Immotabit eum omnis multitudo filiorum Israel ad vesperum (Exod. x11, 6). Hunc namque agnum in paschali solemnitate immolatum eadem fex et victimam et bostiam et sacrificium esse commendat, præcipiente Domino, et dicente: Non immolabit super fermento sanguinem hostiæ meæ, neque residebit mane de victima solemnitatis phase (Exod. xxxiv, 25). Et iterum: Nemo, inquit, qui fuerit immundus super anima sua, in via procul in gente vestra, faciat phase Domino mense secundo (Num. ix, 10). Et post pauca : Si quis autem mundus est, et in itinere non fuit, et tamen non fecit phase, exterminabitur anima illa de populis suis, quia sacrificium Domino non obtulit tempore suo (Ibid., 13). Offerunt ergo sacerdotes Ecclesiæ, offert per ipsos et in ipsis tota Ecclesia Deo sacrificium laudis, quod a cultoribus suis sibi offerri ipse præcepit, dicens: Immola Deo sacrificium laudis, et redde Altissimo vota tua (Psal. XLIX, 14). 53. (AUGUSTINUS.) Non quod a nobis tanquam indigens expetat laudem; sed ut in ea nobis consulat ad salutem, sicut et in eodem psalmo iterum dicit : Sacrificium laudis honorificabit me, et illic via est, ubi ostendam salutare meum (Ibid., 33). Quid est enim salutare Dei, nisi Filius Dei, Salvator mundi? Ipse igitur sacerdos et victima sacrificium laudis implevit, malorum operum tribuens indulgentiam, et bene operandi largiens gratiam. Ad hoc enim Dominus sacrificium laudis ab ejus cultoribus immolatur, ut qui gloriatur in Domino glorietur. Hoc ergo sacrificium laudis, id est oblationem Dominica passionis, in qua nulla nostra merita agnoscimus, sed solam Dei gratiam collaudamus; quia in hoc apparuit charitas Dei in nobis, quia unigenitum Filium suum misit Deus in mundum, ut vivamus per eum, non quasi nos dilexerimus Deum, sed quoniam ipse prior dilexit nos, et misit Filium suum propitiationem pro peccatis nostris. Hanc offert devotio fidelium pro se suisque omnibus, id est ad se vel genere vel familiaritate, vel qualibet alia conditione, sub ejusdem fidei professione pertinentibus, tam viven corporali sanitate. Incoluegritas. Utraque enim salus, oris, ab illo est, de quo in i est salus. Tibi, inquit, redzo vivo et vero, juxta quod in e Altissimo vota tua, vota viTionis, per quam nosmetipsos 5. Quisquis enim bene cogiquæ vota persolvat, hac exiseipsum voveat et reddat. quid offerat, ita etiam conat; quia veri sacrificii extra cus non est, unde multum in mysterio. t memoriam venerantes, in omnium sanctorum tuorum. municantes et memoriam -icis Dei, et apostolorum et anctorum, nisi et seipsum et omnes circumstantes, sacrificium laudis? Quod ceptum et beneplacitum, sacerdotes et Ecclesia cum munione et societate sanidem omnipotens Deus Ecdamentum, sicut Apostolus im et domestici Dei, superEum apostolorum et propheDrum ergo communione et quam in templo vero Dei, Deo vola et munera sua, ites eorum memorie tantores præcedentium. Quid misi communionem et sociest eorum memoriam venehumilitate eorum vestigia nos beatus Joannes apovidimus et audivimus, aninterrogaremus quid nobis - ait: Ut et vos societatem quis contemnendum putaquam hominum, continuo tra sit cum Patre et Filio este ostendens, quia quiDeo habere desiderant, debent adunari, illamque sacramentis imbui, quam in carne Veritate percepeneti martyres passi sunt, r Ecclesia, cui beatæ et exstitit salutis exor Lux vere semper creditur irginis concipi et homo fieri inciperet, verus esset et Deus: unde et eadem gloriosa semper virgo Maria vera Dei genitrix credenda est et confitenda. Ipsa ergo in hac venerabili communione sanctorum prima ponitur, per quam et illi et nos meruimus auctorem vitæ suscipere, et ei conjungitur communicatio beatorum apostolorum et martyrum, non solum qui hic nominatim exprimuntur, sed et omnium quorum nec numerum nec nomina scire possumus. Et tamen, si istis paucis nominatis pie adhæremus, etiam illis quos nosse B non possumus, in horum communione copulati sumus. Sequitur in mysterio: 56. Quorum meritis precibusque concedas. Propter merita namque et intercessiones sublimium justorum, quos intercessores et patronos quærimus, nostræ infirmitati Dominus miseretur et propitiatur, ut in ominibus, sive adversis, sive prosperis, ne vel in istis deticiamus, vel in illis decipiamur, protectionis ejus muniamur auxilio. 57. (VIGILIUS.) Denique defesso ab hostibus Ezechie et auxilium ejus invocanti ait: Civitatem hanc salvabo, et protegam eam propter me, el propter David servum meum (IV Reg. xxx1, 6); et Moyses ita deprecans Deum placare curabat: Quiescat, inquiens, ira tua, el esto placabilis super nequitia populi tui. C Recordare Abraham, Isaac et Israel servorum tuorum, D quibus jurasti per temetipsum dicens: Multiplicabo semen tuum sicut stellas cœli (Exod. xxx11, 13). Nec dubitandum est fidelium petitiones a spiritibus justorum sciri, quia qui intus omnipotentis Dei claritatem vident, nullo modo credendum est quia sit foris aliquid quod ignorent. Postulat ergo Ecclesia suffragia. sanctorum martyrum, nec tamen erigit altaria in quibus sacrificet martyribus, sed uni Deo et martyrum et nostro. (Aug., de Civ. Dei, l. xx, c. 10.) Ad quod sacrificium sicut homines Dei, qui mundum in ejus confessione vicerun!, suo loco et ordine nominautur, non tamen a sacerdote qui sacrificat invocantur. Deo quippe, non ipsis sacrificat, quamvis in meoriis sacrificet eorum, quia Dei sacerdos est, non illorum. Ipsum vero sacrificium est Christi, quod non offertur ipsis, quia hoc sunt et ipsi. Sequitur in mysterio : 58. Hanc igitur oblationem servitutis nostræ, etc., usque Per Christum Dominum nostrum. Et in his verbis unitas Ecclesix offerentis ostenditur, quando in illa sacrosancta oblatione communis servitus exhibetur Deo tam a sacerdotibus quam a cuncta familia domus Dei. (Ibid., 1 b. x, cap. 19.) Hæc autem est servitus quæ nulli alii debetur, nec sanctis angelis, Lec sanctis animabus, nisi uni Deo vivo et vero, de quo nobis præcipitur : Dominum Deum tuum adorabis, et illi soli servies (Matth. 1v, 10). Etsi enim ab cœlestibus sedibus constituti immortales et beati, ia nos mortales et miseros, ut immortales beatique mus misericorditer diligunt; nolunt nos sibi sacriare, sed ei cujus et ipsi nobiscum sacrificium esse etiverunt. Cum ipsis enim sumus una civitas, cujus ars in nobis peregrinatur, pars in illis opitulatur. ratur itaque Deus ut hanc oblationem, quam illi li debita servitute defert Ecclesia placatus acciiat. Hæc est vera oblatio, in qua Filius offertur, ater reconciliatur, et vitali oblatione placatus dies ostros in sua pace disponat, ut, etsi in mundo presram habemus, in illo pacem habeamus. Finito item hujus mortalitatis cursu, ab æterna damna cramento corporis et sanguinis Filii Dei quotidie instauratur. (AUG., lib. xx contra Faust, c. 13.) Hoc corpus et hic sanguis non in spicis et in sarmentis colligitur, sed certa consecratione mysticus fit. Novus non nascitur, cum panis et vini creatura in sacramentum carnis et sanguinis ejus ineffabili Spiritus sanctificatione transfertur. Quod autem non ita sit, quamvis sit panis et calix, alimentum est refectionis, non sacramentum religionis, quo divinum altare Christus implevit. Invitavit ergo Dominus servos, et præparavit eis cibum seipsum. Quis audeat manducare Dominum suum? Et tamen ait: Qui manducat me, vivit propter me (Joan. vi, 58). Quando one ereptos, in electorum suorum grege nos annu- B Christus manducatur, vita manducatur, non occidi erare dignetur. (GREG.) Quia ipsa quoque perennis egni prædestinatio ita est ab Omnipotente disposita, ad hoc electi ex labore perveniant, quatenus potulando mereantur accipere, quod eis omnipotens eus ante sæcula disposait donare. Sequitur in mysterio : 59. Quam oblationem tu, Deus, in omnibus, etc. ratur Omnipotens, ut oblationem suis sacris altarius impositam et tantis precibus commendatam, pse per virtutem descendentis ita legitimam et perectam eucharistiam efficiat, ut in omnibus sit scripta, id est in numerum placitorum sibi numeetur recepta; sit etiam rata, id est immobili firmiate perpetua. Hoc namque dicitur ratum, quod est mmobili ratione firmum et inconvulsum. Sit quoque jusdem Spiritus sancti operante virtute, rationabiis et per hæc omnia singulariter Deo grata et accetabilis, ut, quamvis de simplicibus terræ frugibus umpta, divinæ benedictionis ineffabili potentia effiiatur corpus et sanguis unigeniti Filii Dei, sicut ipse estatur: Caro mea vere est cibus, et sanguis meus ere est potus (Joan., vi, 56), ut per hunc cibum et otum impleatur in mentibus sumentium quod ipse romittit dicens: Sicut me misit vivens Pater, el ego ivo propter Patrem; et qui manducat me, et ipse vivet ropter me (Ibid., LVII). Hæc est ergo vera et æterna ostia, quia vera et æterna est virtus, vera et æterna er eam perficitur salus. Est enim novi et æterni estamenti. Hæc est rationalis hostia, plena videlicet ationis, plena mysterii, quæ tunc tractabili tractaione in veteribus sacrificiis fiebat, sed nunc spiritali atione celebratur, et fidei puritate exhibetur, juxta postolum fidelem præcipientem rationabile obseuium nostrum. Ut enim hoc Apostolus diceret, tique de spiritali sacrificio loquebatur. Unde et alibi it Necesse est ergo exemplaria quidem cœlestium is mundari (Hebr. x, 23); ipsa autem cœlestia meoribus hostiis quam istis. Ut enim corda fidelium erent cœlestia, et, sicut portaverant imaginem tereni, portarent et imaginem ejus qui de cœlis est, et ualis cœlestis tales fierent et cœlestes, non bruto animalium cruore sed rationabili sanguinis. C tur ut manducetur, sed mortuos vivificat, quando manducatur. Reficit, sed non deficit; manducatur Christus, vivit manducatus, quia resurrexit occisus; nec, quando manducamus, partes de illo facimus; et quidem in sacramento sic fit, per partes manducatur in sacramento, et manet integer totus in cœlo, manet integer totus in corde suo. Sequitur in mysterio. 60. Qui, pridie quam pateretur, accepit panem, etc., usque ad hæc quotiescunque feceritis, in mei memoriam facietis. Unde universalis Ecclesia, ut jugem memoriam Domini et Redemptoris celebret, ipse Dominus tradidit apostolis, et apostoli generaliter omni Ecclesiæ. In his verbis, sine quibus nulla lingua, nulla regio, nulla civitas, id est nulla pars Ecclesiæ catholicæ conficere potest, id est consecrare sacramentum corporis et sanguinis Domini, ipse Dominus tradidit apostolis, unde universalis Ecclesia jugem memoriam sui Redemptoris celebret, et apostoli generaliter omni Ecclesiæ. Christi ergo virtute et verbis semper consecratur et consecrabitur. Illius sermo est qui cœlestia sacramenta sanctificat. Ille in suis sacerdotibus quotidie loquitur. Illi funguntur officio, ille majestate divinæ potestatis operatur. Ipse est enim ille verus Melchisedech, qui hæc sancta sacrificia, quæ ille tunc in mysterio præfiguravit, per oblationem sui corporis suique sanguinis adimplevit. Ipse ex Spiritus paracliti virtute et cœlesti benedictione sanctum corpus et sanguinem suum esse perᎠ ficit. Quod autem de pane ait : Accipite et manducate ex hoc omnes; similiter et de calice: Accipite et bibile ex eo omnes, commendatio est unitatis et pacis, ut per hoc mysterium Christo participantes, unum omnes simus in illo, sicut Apostolus affirmat, dicens : Non est Judæus neque Græcus; non est servus neque liber, non est masculus neque femina; omnes enim vos unum estis in Christo Jesu (Gal. ш, 28). Hanc nempe unitatem in communicatione hujus sacramenti alibi commendat dicens: Calix benedictionis, cui benedicimus, nonne communicatio sanguinis Christi est; et panis quem frangimus, nonne participatio corporis Christi est (I Cor € 46)2 Quoniam unne nania ייסי is et sanguinis Domini, dem dixisse apostolis: Accipite mnes; hoc est enim corpus leaquam cœnatum est, accipræclarum. Attendat fidelis I dicat hunc, videlicet quod catholicus sacrificat, non est minus apostolis tradidit. Sic quoque de corpore sentienod autem præclarum calicem B Imo sumptus est: Et calix vlarus est (Psal. xx11, 5)! Et nguis offertur immaculatus, tus. Hoc poculo fidelium ineEtiam induat de remissione animus non confunditur, sed is verbis dicitur: Novi et festum est, quia in Evangelio modo, Calix sanguinis mei uod hic additur æterni et in licis litteris continetur. Nam tente Deo fidelibus: Et feriam testamentum sempiternum. mittit Ecclesiæ: Et suscitabo C (Ezech. xvi, 80). Et Apon oblatione consummavit in ▪s (Hebr. x, 14). Et iterum : eduxit de mortuis pastorem, Ene Testamenti æterni Domiistum (Hebr. x11, 20). (AUG.) sti novum est testamentum, usque ad mortem in novisibus nos dilexit. Dilectio ista omines novi, hæredes Testastolus docet, dicens: Quanto qui per Spiritum sanctum seulatum Deo, emundavit coneribus mortuis, ad serviendum Novi Testamenti mediator D ergo sanguinem Novi Testain remissionem peccatorum, vavit conscientiam fidelium, ta eumdem Apostolum hæree æternæ, et repromissionem æternæ hæreditatis. Et ideo ni est Testamenti, quia quos eternam hæreditatem perdu-pheta, velut ad ipsum Domiuoque in sanguine Testamenti de lacu, in quo nunc erat aqua idelicet per hujus sanguinis sti spe futuræ redemptionis loco Evangelii sumptum esse, ubi, secundum Joannem, de hoc eodem sacramento quibusdam discipulis non credentibus loquens ait: Verba quæ ego locutus sum vobis, Spiritus et vita sunt, sed sunt quidam ex vobis qui non credunt (Joan. vi, 64, 65). Ostendit enim se magnum dixisse mysterium, cum ait Verba quæ ego locutus sum, Spiritus et vita sunt. Cum autem adjungit : Sed sunt quidam ex vobis qui non credunt, ostendit illud mysterium non esse nisi fidei et fidelium, qui illa verba fideliter audiunt; et ideo eis spiritus et vita sunt: quia eos spiritaliter intellecta vivificant (AUG., lib. 1 de peccat. Meritis et Remis., c. 24). Aut certe hæc verba de Apostolo sumpta sunt, ubi ait: Habentes mysterium fidei in conscientia pura (I Tim. 111, 9), quia sicut sacramentum sanctæ Trinitatis, ita et sacramentum Dominica passionis et mortis, quod illa oblatione frequentatur æqualiter necessarium ad salutem, æqualiter in conscientia pura est sumendum ac retinendum. Quod etiam in baptismate celebratur, docente eodem Apostolo ac dicente: Quicunque enim baptizati sumus in Christo Jesu, in morte ipsius baptizati sumus. Totum ergo quod in hac oblatione Dominici corporis et sanguinis agitur, mysterium est: aliud enim videtur, aliud intelligitur: quod videtur speciem habet corporalem, quod intelligitur fructum habet spiritualem.. Sciendum vero quod eumdem calicem Domini sanguinis juxta observantiam Ecclesiæ catholicæ ab apostolis traditam, nisi mistum aqua offerri non licet, quia vinum fuit redemptionis nostræ mysterium, cum ait: Non bibam a modo de hoc genimine vitis (Marc. xiv, 25), et de latere ejus quod lancea transfixum est, aquaque cum sanguine egressa vinum de vera carnis ejus vite cum aqua expressum ostendit. Hæc sunt enim sacramenta Ecclesiæ, sine quibus ad vitam quæ vere vita est non intratur. Ille sanguis in remissionem fusus est peccatorum, aqua illa salutare temperat poculum: hæc et lavacrum præstat et potum. 63. Hoc totum Dominicæ oblationis mysterium quanta pietate et amore agendum est et accipiendum sit, commendat nobis ipse Dominus dicendo: Hæc quotiescunque feceritis, in mei memoriam facietis (Luc. xx11, 19). Quod exponens Apostolus ait: Quo- ties enim manducabitis panem hunc, et calicem bibetis, mortem Domini annuntiabitis, donec veniat (I .... Cor. x1, 26). Illius ergo panis et calicis oblatio mortis Christi est commemoratio, et annuntiatio, quæ non tam verbis quam mysteriis ipsis agitur, per quæ nostris mentibus mors illa pretiosa, altius et fortius commendatur. Quid est en mortis Christi commemoratio, nisi charitatis ers commendatio, quan nobis beatus evangelista Jones commendans, ait : Sciens Jesus quia venit he ejus, ut transeat |