Obrazy na stronie
PDF
ePub
[ocr errors]

, pro omnibus hominibus, pro limitate sunt, ut quietam et us in omni pietate el castitate am, sicut se habet humanæ estimaret non esse ista fa= persecutionem patiebatur Christi ex omni essent homiUnde adjungit et dicit: Hoc tum coram Salvatore nostro ines vult salvos fieri, et in

habere Deum et esse cum Deo. Et quia salutare nihil est aliud quam salutem optare, hæc est vera salutatio, veræ salutis optatio, id est cum ecclesia sua tanquam in templo suo, cum dicit Apostolus: Templum enim Dei sanctum est, quod estis vos (1 Cor. 1, 16). Et Ecclesia habet Dominum secum inhabitantem et illuminantem, regentem et protegentem, ut ille sit ei Deus, et illa sit populus, sicut propheta promisit dicens : Et inhabitabo et inambulabo cum illis, et ero eis Deus, et erunt ipsi populus (11 (Ibid., vers. 3), Et ne quis- B Cor. vi, 16), ut dum tantæ beatitudinis dono Eccle

-alutis viam in bona converipotentis cultu, sive particinis Christi: Unus enim Deus, ator Dei et hominum homo uod dixerat, omnes homines modo intelligatur præstari, rum Deum, quod semper nem Christum Jesum cum et habitavii in nobis. Įdeo Dei et hominum dictus est et mortalem hominem Deus inem Deo, verus rex, verus o a rege Christo regatur, si acerdote Christo expletur. nientibus in unum, et astans, præcedente modulatione dente lectione apostolorum dente etiam nonnunquam gistrorum, subjuncta quoet oblatione populorum, et amentorum, in quibus omI divina et cœlestia cogieparatur, assistit sacerdos vina mysteria, Ecclesiam salutat dicens :

sia Dei et possidet Dominum et possidetur a Deo, quatenus et ipsa sit hereditas Domini, et Dominus pars hæreditatis ejus, impleatur in illa quod Psalmista ait : Beata gens, cujus Dominus Deus ejus, populus quem elegit in hæreditatem sibi (Psal. xxxII, 12). Hoc est enim summum hominis bonum possidere Deum, et possideri a Deo; ipsum solum diligere et ipsi soli servire, illi soli adhærere, ut dicat illi anıma devota : Mihi autem adhærere Deo bonum (Psal. LXXII, 28). Et iterum: Adhæsit anima mea post te (Psal. LXII, 9), ut adhærens Domino, unus cum eo spiritus fiat, dicente Apostolo: Qui adhæret Domino, unus spiritus est (1 Cor. vi, 17). Nam et ipse Apostolus in Epistolis suis ita salutat dicens, ut C aliquando dicat: Dominus cum omnibus vobis; aliquando Deus autem pacis sit cum omnibus vobis: item aliquando: Gratia Domini nostri Jesus Christi sit cum spiritu vestro, fratres, amen (Gal. vi, 18). Et nonnunquam sub distinctione personarum, tam invocans Trinitatem, ita salutat : Gratia Domini nostri Jesu Christi et charitas Dei, et communicatio sancti Spiritus sit cum omnibus vobis (11 Cor. XIII, 13). In quibus omnibus hoc optat fidelibus scribens, quod sacerdos ad altare assistens, scilicet. ut habentes Deum non deserantur ab co. Recte ergo Ecclesia tam salubri sacerdotis voce accepta, et ipsa resalutando oral, et orando resalutat sacerdotem, dicens:

1. Qui salutationis ser-
rio compositus, sed ex
te desumptus probatur, ubi
et pluraliter positus legi-
D
angelus ad beatam Ma-
Dominus tecum (Luc. 1,
similiter salutando dixit:
fortissime (Jud. vi, 12).
Jibro Ruth, qui utique
ræ libri divina et mystica
tando dixisse messoribus:
psi resalutantes dixerunt :
Ruth. 11, 4). Et sicut in
mon propheta missus a
sa regem Juda cum exer-
xilio, victores de prælio
Dominus vobiscum, quia
liti.

to

13. Et cum Spiritu tuo. Nihil enim melius invenit Ecclesia quod optaret sacerdoti, nisi quod sacerdos optat Ecclesiæ, id est ut idem Dominus qui dignatur esse cum Ecclesia, dignetur etiam esse cum spiritu sacerdotis, ac sic in utroque benigna illa Domini promissio impleatur, qua ascensurus in cœlum omnibus fidelibus promisit dicens: Ecce ego vobiscum sum omnibus diebus usque ad consummationem sæculi (Matth. xxvII, 20). Hoc ergo tantum bonum sibi invicem optant et postulant, et sacerdos Ecclesiæ, et Ecclesia sacerdoti, ut sicut ejus gratia illuminatur, ejus præsentia confortatur, ejus protectione munitur; scmper cum manere nobiscum, quemadmodum est pollicitus, sentiamus. Hoc etiam modo

um spiritu vestro, fratres, amen (Gal. vi, 18). Et ngulariter, ubi ad Timotheum salutans dicit : ominus Jesus Christus cum spiritu tuo, amen. Et ene Dominus cum spiritu hominis esse optatur, uia in spiritu et mente rationali creatus est homo d imaginem et similitudinem Dei : et ibi est capax vinæ gratiæ et illuminationis, ut in quantum ei atur possit sentire dulcedinem suavitatis, et splenorem præsentiæ ejus, ut fiat in eo illud quod Psalmista ait: Gustate et videte, quoniam suavis est Doinus (Psal. XXXIII, 9). Et iterum: Accedite ad eum, ■ illuminamini, et vultus vestri non erubescent (Ibid., ers. 6). Sic namque sanctificato spiritu hominis er inhabitationem Dei, efficitur homo etiam in B pro culpa sumit. Veritatis autem voce testante di

minus præcipit dicens : Si offers manus tuum ad altare, et ibi recordatus fueris, quia frater tuus habet aliquid adversum te, relinque ibi munus tuum ante altare, et vade prius reconciliari fratri tuo, et tunc veniens offeres munus tuum (Matth. v, 23).

orpore templum. Unde ait apostolus: Corpora vestra emplum est Spiritus sancti quem habetis a Deo (I or. vi, 19). Sed et illa salutatio episcopalis ad poulum, qua dicitur Pax vobiscum, sive Pax vobis, imiliter non humano sensu inventa, sed de Scrituræ sanctæ auctoritate sumpta est. Nam et in Veeri Testamento invenitur dixisse angelus Danieli rophetæ Noli timere, vir desideriorum, pax tibi, onfortare, et esto robustus (Dan. x, 19). Et in Novo, l est in Evangelio, pene semper ita Dominus legitur postolos salutasse dicendo: Pax vobis; et eisdem postolis eamdem salutationis formam commendavit icens: In quamcunque autem domum intraverit:s, sautate eam dicentes: Pax huic domui, et si ibi fuerit ilius pacis, requiescet pax vestra super illum : sin auem, pax vestra ad vos revertetur (Matth. x, 13). Ierito ergo et apostolorum successores, id est eclesiarum præsules hac salutatione utuntur, donum Dei salutantes, ubi oportet omnes esse filios pais Beati enira pacifici, quoniam ipsi filii Dei voca-untur (Matth. v, 9), ut salutatio pacis super eos equiescens, et salutantibus et salutatis possit esse ructuosa. Pax autem quæ sive per angelum, sive ber Dominum, sive per pastores ecclesiarum fidelibus mprecatur, non est mundana aut caduca, sed divina et æterna, quæ nos Deo conciliat, et contra tentaiones diaboli atque adversitates sæculi ipsius procctione munitas, tranquilla proximis charitate conunget. Hanc enim Dominus Ecclesiæ suæ commenHavit dicens: Pacem relinquo vobis, pacem meam do vobis. Et continuo subjunxit, non quomodo hic mundus dat, ego do vobis (Joan. xiv, 27). De hac iterum dicit: Hæc locutus sum vobis, ut in me pacem haDeatis; in mundo pressuram habebitis, sed confidite, ego vici mundum (Joan. xvi, 33). Hanc et Apostolus fidelibus implorat dicens: Et pax Dei quæ exsuperat omnem sensum, custodiat corda vestra et intelligentias vestras in Christo Jesu (Phil. iv, 7), quæ passionum tempore servanda est, et ubique fideliter tenenda, quanto attentius et devotius ea hora cum En domo Domini et in conspectu Dei assistitur, et vota et munera omnium sacris altaribus offeruntur;

uando aliter divinon

C

D

14. (GREG., homil. 8 in Ezechiel.) Qua in re pensandum est, cum omnis culpa munere solvatur, quam gravis est culpa discordiæ, pro qua nec munus accipitur. Debemus itaque ad proximum, quamvis longe positum longeque disjunctum, mente ire, eique animum subdere, humilitate illum ac benevolentia placare, ut videlicet Conditor, dum tale munus nostræ mentis aspexerit, a peccato nos solvat, quia munus

dicimus, quia servus qui decem millia talenta debebat, cum pœnitentiam ageret, absolutionem debiti a Domino accepit. Sed quia conservo suo centum sibi denarios debenti debitum non dimisit, et hoc est jussus exigi, quod ei fuerat jam dimissum. Ex quibus videlicet dictis constat, quia si hoc quod in nos delinquitur ex corde non dimittimus, et illud rursus. exigitur, quod nobis jam per pœnitentiam dimissum fuisse gaudebamus.

15. (S. CYPR.) Summopere autem necesse est, ut quando stamus ad orationem, quando tam sancta et veneranda mysteria sub oculis Dei geruntur, toto corde ad precandum invigilemus. Cogitatio omnis carnalis et sæcularis abscedat, nec quidquam animus quam id solum cogitet quod precatur. Ideo et sacerdos ante illam sacrosanctam orationem, præfatione præmissa, parat fratrum animos dicendo Sursum corda, ut dum respondet: Habemus ad Dominum, admoneatur nihil aliud se quam Dominum cogitare debere, claudatur contra adversarium pectus, et soli Deo pateat, nec ad se adire hostem Dei tempore orationis patiatur. Obrepit enim frequenter et penetrat, et subtiliter fallens preces nostras a Deo avocat, ut aliud habeamus in corde, et aliud in voce, quando intentione sincera Deum non vocis sonus; sed animus et sensus debeat orare, quasi sit aliud quod magis cogitare debeamus, quam quod cum Deo loquimur. Quomodo a Deo audiri postulamus, cum nos ipsi non audiamus? Volumus esse Deum memorem nostri, quando memores nostri ipsi non sumus, hoc est quando oramus, majestatem Dei negligentia orationis offendere, hoc est vigilare oculis et corde dormire, cum debeat Christianus, etiam dum dormit oculis, corde vigilare, sicut scriptum est ex persona Ecclesiæ loquentis in Cantico canticorum Ego dormio, et cor meum vigilat (Cant. v, 2). Quapropter sollicite et caute Apostolus admonet dicens: Instate orationi vigilantes in ea (Col. IV, 2), docens scilicet et ostendens, eos impetrare quod postulant a Deo posse, quos ipse videt in oratione vigilare. Quid est ergo sursum habere corda, nisi ea quæ sursum sunt quærere, quæ sursum sunt sa

est ab humilitate contriibus, sed auxilio Dei ostenens: Beatus vir cujus est mes in corde suo disposuit in XXXIII, 6). Ascensus enim i primo humilitatis a conesse meminerimus. Convale depressus. Docens ipse onis ascendendum, quando ad mortem crucis et pati Em non relinquamus. Istam B artyres intellexerunt, et cenderunt. Amor sanctus eterna inflammat. Obligata - quasi viscum habet in penundata vero ab affectibus nquam extensis pennis, ex st duobus præceptis dile-oximi, volat ad Dominum, ascendit amando ad illam em matrem omnium no

et habere nostrum sit, id tamen habemus quod accepimus, quoniam superbienti, et ex eo quod habebat, quasi a seipso haberet impie glorianti Veritas per Apostolum dicit : Quid enim habes quod non accepisti; quod si accepisti, quid gloriaris, quasi non acceperis? (I Cor. iv, 7.) Merito ergo in illo verissimo et singulari sacrificio Domini, Deo nostro agere gratias admonemur, ut agnoscat homo, si quid bene vivit, Dei gratia se habere, et ut perficiatur in dilectione justitiæ non se aliunde consecuturum, quia cogitatio pium facit. Ipsa est illa sapientia quæ pietas vocatur, qua colitur Pater luminum, a quo omne est datum optimum, et omne donum perfectum. Colitur autem sacrificio laudis actionibusque gratiarum, ut cultor ejus non in seipso, sed in illo glorietur. Non enim spiritum hujus mundi accepimus, ut ait idem Apostolus, sed Spiritum qui ex Deo est (1 Cor. II, 12), ut sciamus que a Deo donata sunt nobis. Quis est autem spiritus mundi hujus, nisi superbiæ spiritus, quo cor insipiens obscuratum est eorum, qui cognitum Dominum, non ut Deum, gratias agendo glorificaverunt? Consideremus ergo hæc, et de omnibus beneficiis Dei semper illi gratias referamus, interque omnia opera ejus, nihil est quod vel considerare libentius, vel laudare dulcius debeamus, quam quod Christus factus est humilis, et ad hominem, qui cadendo ad ima dejectus fuerat, sponte descendit, ut vel sese erigendum crederet qui jacebat. Denique ut levaret in cœlum spem nostram, levavit primo carnem nostram, et ut non dubitaremus secuturum quod promisit nobis, illuc am præcessit quod accepit ex nobis.

b illa enim peregrinamur im suspiramus tandiu miad illam redeamus, nec cerunt in peregrinatione ; Epsum regem venturum ad C ontemptus est inter nos a - et docuit nos contemni, uit tolerare, quia toleras est; et promisit resurin seipso ostendens quid prophetæ et patres antiqui Christus veniret in carne, exisset et ascendisset in illi civitati, quantum nos s ipse præcessit,et unde sacerdotes qui non tam is, quam de salute et idiotas et rusticanos, non One Sursum corda dicere as omnium sensibus comadhuc sacerdos et dicit: ino Deo nostro. a Grasemper a nobis debetur, e omne datum optimum, Scriptura teste, descenDei beatus, qui donanti quod inter sacra-myste- 18. Dignum et justum est. Quid enim potest esse mur, ipso adjuvante id magis Deo dignum, aut quid ei justius a nobis renonemur. Et ideo sequi- pendi potest, quam et tantæ misericordiæ Dei, cui sursum levati cordis non vicem referre non possumus, debitas gratias reddarum virium tribuamus, mus, audientes Apostolum exhortantem nos et ditias agamus. Hoc enim centem Gratias agentes Deo et Patri, qui dignos ermonem 227, ad infantes, de Sacramentis.

D

17. (FULG., epist. 14, ad Ferrand., n. 44.) Ideo ergo præcipue in ipso sacrificio corporis Christi a gratiarum actione incipimus, ut Christum non dandum, sed datum nobis in veritate monstremus; et in eo quod gratias agimus Deo, in oblatione corporis et sanguinis Christi cognoscamus non adhuc occidendum Christum pro nostris iniquitatibus, sed occisum; nec redimendos nos illo sanguine, sed redemptos. Vera est enim beati Petri prædicatio dicentis: Non corruptibilibus argento vel auro redempti estis de vestra vana conversatione paternæ traditionis ; sed pretioso sanguine quasi Agni immaculati et incontaminati Christi (1 Petr. 1, 18). Bene itaque admonenti sacerdoti et dicenti Gratias agamus Domino Deo nostro, respondet Ecclesia :

:

>

20. (AUG., Enar. 11 in Psal. xxxiii, n. 4.) Quis est ergo qui benedicit et gratias agit Domino in omni tempore, nisi humilis corde? Ipsam enim humilitatem docuit Dominus noster in corpore suo, quia cum commendat corpus et sanguinem suum humilitatem suam commendat. Esto humilis, si vis benedicere Dominum in omni tempore, semper laus ejus in ore tuo, quia et Job non tantum benedixit Dominum, quando abundabant illi omnia, quibus eum legimus divitem fuisse. Ablata sunt omnia uno tempore, et implevit quod in hoc psalmo scriptum est dicens: Dominus dedit, Dominus abstulit. Sicut Domino placuit, ita factum est. Post: Sit nomen

Filii charitatis suæ, in quo habemus redemptionem per sanguinem ejus, remissionem peccatorum? (Col. I, 12, 13, 14.) Sic enim dilexit Deus mundum, ut Filium Suum unigenitum daret, et gratia Dei pro omnibus gustaret mortem. Qui ergo per hanc gratiam eripimur le potestate tenebrarum, id est diaboli et angelorum ejus, et transferimur in regnum Filii dilectionis Dei, ut efficiamur genus electum, regale sacerdotium, habentes in eodem Filio per sanguinem ejus redemptionem, remissionem peccatorum; quid dignius agere possumus, quam quod beatus Petrus apostolus admonet dicens: Et virtutes annuntietis ejus, qui de enebris vos vocavit in admirabile lumen suum; qui aliquando non populus, nunc autem populus Dei, qui B Domini benedictum (Job 1, 21). Ecce habet exemplum

non consecuti misericordiam, nunc autem misericordiam consecuti? (I Petr. 11, 9.) Hanc ergo Ecclesiæ responsionem confirmat sacerdos, et in Deum mente suspensus, cognoscente secum omni Ecclesia proclamat et dicit:

:

19. Vere dignum et justum est, æquum et salutare. Quod est justum, hoc est et æquum, sed repetitio sermonis, confirmatio est veritatis, nam justitia et æquitas una res est, sicut cantamus in psalterio de Domino Judicabit orbem terræ in justitia et populos in æquitate (Psal. xcv, 10). Salutare autem dicitur, quod est salubre, et quod salutem conferat. Vere ergo ut incessanter gratias agamus, dignum est tantis Dei beneficiis, justum nostris obsequiis, æquum ipso pondere rationis, salutare manifesto fructu salutis, quo et Deum laudantes salvantur, et ingrati ipsius judicio reprobantur. Nam Deum fideliter laudantes vere salvantur, sicut in psalmo cantatur: Laudans invocabo Dominum et ab inimicis meis salvus ero (Psal. xvii, 4). Ingrati autem reprobantur, sicut aperte in Evangelio ipse Dominus ostendit, qui ex decem leprosis ejus virtute mundatis, unum ad se suppliciter revertentem, et magna voce gratias agentem, laudavit, et gratia fidei salvavit, dicendo Non est inventus qui rediret et daret gloriam Deo, nisi hic alienigena; et continuo clementer adjunxit: Surge, vade, quia fides tua te salvum fecit (Luc. XVII, 18). Novem autem reliquos, licet crediderint se per eum posse mundari, quando una voce clamaverunt dicentes : Jesu præceptor, miserere nostri; tamen quia tantæ virtuti exstiterunt ingrati, velut infideles, nescire se ostendit, dicendo: Nonne decem mundati sunt, et novem ubi sunt ? (Matth. xxv,, 12.) Nescire autem Dei reprobari est: unde et quibusdam dicturus est: Amen dico vobis, nescio vos. Ex quo quantum malum sit gratiarum actionem Deo debitam negligere, evidenter ostenditur, quando cos quos credentes mundavit, etiam mundatos istius culpa merito tanquam infideles abjecit. Gratias autem agere debemus semper et ubique, id est in omni tempore et in omni loco, ut impleatur in nobis quod cantamus in psalmo : Benedicam Dominum in

C

benedicentis in omni tempore. Non habebat quæ teneret, sed habebat quod laudaret. In laude Dei sui quasi in rerum copia quiescebat. Deus illi solatium fuit, ne possessionum damnis periclitaretur. Nunquid enim perdidit Deum, quamvis perdiderit quod dederat Deus? Plus est enim habere eum qui dat, quam illa quæ dat. Si enim pulchra sunt quæ dat, quanto pulchrior ille qui dat? Si magna sunt, quanto major ipse largitor? Et certe quæ in hae terrena vita dederit Deus, aut dum vivimus nos deserunt, aut a nobis morte deseruntur. At vero ipse Deus æterna possessio semper præsens nunquara deserit possidentem. Sint ergo casta vota fidelium, vilescat temporale bonum, et veniat æternum. Inhæreat Deo anima pia in eum oratione suspensa, et per spirituales amplexus ei connexa desideret illud quod secum ipse largitur. Quantum est quod nobis exhibebit Deus, si seipsum nobis nolit exhibere ? Si ergo bona suppetunt sæculi, sit misericordiæ faciendæ materies: si defuerint, sit patientiæ fidelis occasio. Tali enim devotione etiam in omui loco Deo gratiæ aguntur, quia qui ubique est præsens, ubique agnoscit laudatorem suum, etiam cum ore quiescente, et lacente lingua, secreto cordis affectu fidelis ei anima benedicit, cum agit in silentio quod canitur in psalmo: Benedic, anima mea, Domino, et omnia quæ intra me sunt nomini sancto ejus (Psal. cò, 1). Quisquis ergo supplicaturus et gratias acturus Deo, locum sanctum et aptum requiris, interiora tua D munda, et omni inde mala cupiditate depulsa, præpara tibi in cordis tui pace secretum, volens in templo orare. In te ora, et ita age semper, ut templum Dei sis. Ibi enim Deus exaudit, ubi habitat.

21. Vere dignum et justum est, æquum et salutare nos tibi semper et ubique gratias agere. Subjungit ad quem dirigat orationem dicendo: Domine, sancte Pater omnipotens, æterne Deus, et per quem eamdem orationem dirigat addendo: Per Christum Dominum nostrum. Quod ergo dicit, Domine, refertur ad creaturæ subjectionem, de quo et in psalmo canitur : Quoniam omnia serviunt tibi (Psal. xv, 1). Et alibi : Dixi Domino: Deus meus es tu, quoniam bonorum Quid est enim bonorum meorum,

བ ་Hས་་ ་་་་་་་་་་་་་

etiam Propheta ait: Genebit? (Isa. xxxv, 8) vel gerum Dei adoptionem, cujus haberet unicum, noluerit fratres haberet, adoptavit erent vitam æternam, pro bis Patri supplicans ait: n nomine tuo, quos dedisti c ergo vox, ut dicatur Deo est unici Filii per naturam, doptione filiorum per gra

ncessit ut orantes dicant: dis (Matth. vi, 9), qui vere t Deus, omnipotens scilicet lit et continet et regit, vezia tibi impossibile nihil est. en si compos est, ut nunuta convellat. Ipsius est quod est esse perpetuum t nullum finem, ita nullam ta autem oratio et gratiaet ubique debemus, dirigiper Christum Dominum ediatorem et conciliatorem Apostolus ait: Unus enim ei et hominum homo Jesus -tipsum redemptionem pro ui cum in natura deitatis cipiendo naturam nostram, r ad Patrem. Ideo enim n, quia Deus cum Patre, us, non mediator homo diator Deus præter humaumanitate non est mediavinitate non est mediainitatem et humanitatem nana divinitas, et divina am semetipsum obtulit in ti capitis corpus essemus, Hanc enim obtulit, in hac um hanc mediator est. In ficium. Per ipsum ergo et offert Ecclesia Deo Patri, posse accipere quod poplacere posse quod lauromittit dicens: Amen, petieritis Patrem in nooan. XVI, 23). Hæc est per quam exauditur Ecet Apostolus exhortaergo offeramus hostiam XIII, 15), id est fructum uini ejus. Idem namque

B

C

D

[blocks in formation]

12). De qua mediatione et advocatione etiam beatus Joannes apostolus ait: Advocatum habemus apud Patrem Jesum Christum justum, et ipse est propitiatio pro peccatis nostris (I Joan. 11,2), quia qui per humanitatem interpellat pro nobis apud Patrem, idem per divinitatem propitiatur nobis cum Patre. Orat itaque sacerdos pro Ecclesia, orat Ecclesia pro sacerdote, sicut orat Apostolus pro plebe, orat plebs pro Apostolo, qui dicit : Orantes simul et pro nobis, ui Deus aperiat nobis ostium verbi (Coloss. iv, 3). Et pro Petro orat Ecclesia cum esset in vinculis, quomodo et Petrus pro Ecclesia, quia omnia pro invicem membra orant. Caput pro omnibus interpellat, de quo scriptum est: Qui et est ad dexteram Dei, aui etiam interpellat pro nobis (Rom. vi, 34).

23. (GREG. lib. xxi Moral., n. 42.) Unigenito enim Filio pro homine interpellare est apud coæter num Patrem seipsum hominem demonstrare, eique pro humana natura rogasse, est eamdem naturam in divinitatis suæ celsitudine suscepisse. Interpellat igitur pro nobis Dominus non voce, sed miseratione, quia quod damnari in electis noluit, suscipiendo servavit : qui quoniam hoc quod moriendo in sepulcro posuit, resurgendo super angelos elevavit; recte sacerdos adjungit et dicit:

24. Per quem majestatem tuam laudant angeli, Hæc est enim ineffabilis gloria Salvatoris et mediatoris nostri, qui, ut Apostolus ait, purgationem peccatorum faciens, sedet ad dexteram majestatis in excelsis, tanto melior angelis effectus, quanto differentius præ illis nomen hæreditavit (Heb. 1, 3). Cujus nominis altitudinem alibi exponens dicit: Propter quod et Deus illum exaltavit, et donavit illi nomen quod est super omne nomen, ut in nomine Jesu omne genu flectatur, cœlestium, terrestrium, et infernorum (Phil. 11, 9), quatenus per eumdem mediatorem laudet, adoret et contremiscat majestatem Dei Patris non solum Ecclesia hominum in terris, sed etiam Ecclesia angelorum in cœlis.

25. (AUG., serm. CCCXL, n. 11.) Sic enim Ecclesia tota et una accipienda est, non solum ex ea parte qua peregrinatur in terris a solis ortu usque ad occasum laudans nomen Domini, et post captivitatem vetustatis cantans canticum novum; verum etiam ex illa quæ in cœlis semper ex quo condita est cohæsit Deo, nec ullum malum sui casus experta est. Hæc in sanctis angelis beata persistit, et suæ parti peregrinanti sicut oportet opitulatur, quia utraque una erit consortio æternitatis, et nunc vera est vinculo charitatis. Hæc ergo quæ peregrinatur in terris, sanguine Mediatoris nullum habentis peccatum, ab omni est peccato redempta,... ejus non est. Si Deus pro nobis, quis contra nos? qui Filio proprio non pepercit, sed

« PoprzedniaDalej »