I

Derivatio.

Vocabuli duo indolem atque usum quum, id quod Dii bene vertant, quasi radicitus sim excussurus, radix primo ipsa erit investiganda. Quae e matre illa Graeci, Latini, Germanici sermonis communi, e Sanscrita lingua repetenda est. enim valet duo (quae forma et absoluta et in हि compositionibus exstat, e. c. d. nonaginta duo), seu per genera distinctum (dwau) (dwê) (dwê).

हौ Graece factum dów est. δύω

व

Ex hoc

Primum enim

literae et v connexum quis est qui ignoret? Deinde au et o arctissime cohaerent. Nam quum decantata sunt illa Latini sermonis exempla: plaustrum, plostrum; Claudius, Clodius; porro

huc facit sonus Francogallici au; tum Sanscritum श्री (au) in Graecum w (o) transire solet *), prorsus, uti Gothicum au in o antiquissimae linguae Teutonicae **). Praeterea hic quadrat etiam quod is, quem laudavi, Schmitthenner, l. 1. p. 67, dicit, omne ad a reduci posse, ita ut dúo e dva, dwa derivatum sit, Flexio enim vocabuli formam primitivam (dwa) putari cogit ***).

द्द

Quare, quod A. Matthiae Gr. Gr. tom. I, p. 262 docet, dów dualem esse videri antiqui singularis Svós, et si dubitari possit, tamen contra me

non facit. Nam uti in universum श्री termi

natio dualis linguae Sanscritae, ita etiam

dualis est illius

द्व

, cujus nominativus, si quidem usurpatus fuisset,

(dwas) sonuisset. Sanscritum autem as est Graecum ος, Lati

num us.

Ad litteram expressum ex Graeco duw, Latinum duo est. Neque Gothicum tvai et Germani

*) cf. Pott, etymologische Forschungen auf dem Gebiete der Indo-Germannischen Sprachen, (Lemgo, 1833) - p. 11, VIII. Cf. etiam Schmitthenner, Beiträge zur deutschen Philologie und Geschichte, (Darmstadt, 1833) tom. I, Sect. I, p. 57, qui in universum ôa+u ponit.

**) v. Grimm Gramm. ed. secund. tom. I, p. 84. 2).

***) cf. Bopp. gr. crit. ling. Sanscritae, fascic. I, p. 125.

cum zuene non respondent; sed quomodo, ea demonstratio ab hoc loco aliena.

Denique duo ad hanc rem pertinentia nolo omittere. Alterum tantum Graeci sermonis est: dvo enim cum particnla de cohaerere docet Hartung. doctrin. de particulis tom. I.

Alterum similitudinem plerarumque linguarum sequitur. Nam uti in universum vocabula secundum numerum et secundam personam notantia naturali quadam societate inter se juncta esse videntur *): ita Graecum duo et où ejusdem originis videri possunt. 4 enim et cognatas literas esse quaeque inter se permutentur, exemplis, qualia Διός et Σιός, ἴδμεν et ἴσμεν, ὀσμὴ et ὀσμή, κεκαδμένον pro κεκασμένον, probari potest. Cf. Matth. gr. Gr. tom.. I, p. 61.

*) Neque quidquam naturalius. Aliquot populi totum dualem a sesunda persona primae opposita repetitum linguae suae ingeneraverunt. Cf. Wilh. de Humboldt: Ueber den Dualis Act. Reg. Acad. liter. ann. 1827, Class. histor.philol. p. 174.

II.

δύω, δύο.

§. 1.

Vocabulum nostrum quoniam descendit a dwau, primitus ultimam sine dubio produxit; itaque sów, Quamquam non duo antiquior forma fuit *).

scriptum initio 4Y0 est, quo tempore w inter literarum notas recepta nondum erat, et ɛ atque o, sicuti a,, v, ancipites erant. Hanc ipsam ob causam fortasse et propter poetas, et quod· ́literae o ante omnes contigit ancipiti esse (cf, La

*) atinum duo, quod ultimam brevem habeat, ne quis mihi objiciat. Nam quum Romani etiam ambo trochaei modum explere voluerunt, a Graeco "uqw, cujus ultima nunquam corripitur, aperte derivatum; tum ipsum illud falso creditur; non est duo semper pyrrichius, fungitur interdum iambi vicibus, ut Virgil. Ecl. V, 66:

Ecce duas tibi Daphne, duoque altaria Phoebo.
Auson. ep. XIX, 13:

Europamque, Asiamque, duo vel máxima terrae
Membra.

Ita ut et hac ratione Latinum duo Graeco duw, dúo prorsus resdondeat.

1