riis licet fessa matérnis, charissimorum pignorum tolerábat abséntiam. Consideráte étiam fœminam, hoc est sexum fragiliórem, quem Dóminus própria nondum confirmáverat passióne. Consideráte, inquam, Hevæ illíus primæ mulieris hærédem, transfúsa in omnes immoderátæ cupiditátis successióne labéntem quam Dóminus adhuc próprio sánguine non redémerat, nondum inólitam affectibus ómnium immódici contra fas honóris appeténtiam suo Christus cruóre diluerat. Hæreditário igitur múlier delinquébat erróre. ORATIO. POPULUM tuum Ad Magnificat, Antiphona. ORATIO. preces, ut Tradétur enim * Géntibus ad illudéndum, et flagellánduin, et crucifigéndum. Deinde dicuntur supra, 66. DEUS, innocéntiæ restitútor et amátor, dirige ad te tuórum corda servórum: ut SpíR. Cum audisset Jacob ritus tui fervore concepto, et quod Esau veniret contra in fide inveniantur stábiles, eum, divisit filios suos et uxóres, dicens : Si percusse-minum nostrum, qui tecum et in ópere efficaces. Per Dórit Esau unam turmam, salvábitur áltera. * Líbera me, Dómine, qui dixísti mihi : * Multiplicábo semen tuum sicut stellas cœli, et sicut arénam maris, quæ præ multitúdine numerári non potest. . Dómine, qui dixísti mihi, Revértere in terram vivit et regnat in unitáte ejusdem Spíritus Sancti. FERIA QUINTA. Léctio sancti Evangélii secúndum Lucam. LECTIO I. nativitátis tuæ : Dómine, qui In illo témpore, Dixit Je pascis me a juventúte mea. sus Pharisæis: Homo quidam erat dives qui induebátur púrpura et bysso; et epulabátur quotidie spléndide. Et réliqua. Homilía sancti Gregórii, Ad Benedictus, Antiphona. tur ad crucifigéndum. [Homilia 40 in Evang.] Deinde dicuntur precés, 66. QUEM, fratres charissimi, quem dives iste, qui induebátur púrpura et bysso, et epulabátur quotidie spléndide, nisi Judaicum pópulum signat, qui cultum vitæ extérius habuit, qui acceptæ legis delíciis ad nitórem usus est, non ad utilitátem? Quem vero Lázarus ulcéribus plenus, nisi Gentilem pópulum figuráliter éxprimit ? Qui dum convérsus ad Deum peccáta confitéri sua non erubuit, huic vulnus in cute fuit. In cutis quippe vulnere virus a viscéribus trahitur, et foras erúmpit. R. Tolle arma tua, pháretram et arcum, et affer de venatióne tua, ut cómedam: Et benedicat tibi ánima quia Gentilium quemque cognitiónem Legis admitte supérbus ille pópulus de. piciébat. R. Ecce odor filii mei sic odor agri pleni, cui ben dixit Dóminus : créscere fáciat Deus meus sicut are nam maris:* Et donet til de rore cœli benedictiónen . Deus autem omnipoter benedicat tibi, atque multi plicet. Et donet tibi. LECTIO III. Qui dum doctrinam Legi non ad charitátem hábuit sed ad elatiónem, quasi de accéptis ópibus tumuit: el quia ei verba defluébant de sciéntia, quasi micæ cadébant de mensa. At contra, jacéntis páuperis vulnera lingé bant canes. Nonnunquam solent in sacro elóquio, per canes, prædicatóres intélligi, Canum étenim lingua, vulnus dum lingit, curat: quia et doctóres sancti, dum in confessióne peccáti nostri nos instruunt, quasi vulnus mentis per linguam tangunt. R. Det tibi Deus de rore cœli, et de pinguedine terræ abundantiam : sérviant tibi tribus et pópuli:* Esto dóminus fratrum tuórum. confessio, nisi quædam vúlnerum ruptio? Quia peccáti virus salubriter aperitur in confessióne, quod pestifere latébat in mente. Vulnera étenim cutis in superficiem trahunt humorem putrédinis. Et confitendo peccáta, quid áliud ágimus, nisi malum, quod in nobis latébat aperimus? Sed Lázarus vulne-filii rátus cupiébat saturári de micis quæ cadébant de mensa divitis, et nemo illi dabat: . Et incurvéntur ante te matris tuæ. Esto dóminus. Glória Patri. Esto dóminus. Benedictus, Antiphona. Fili, recordáre quia recesti bona in vita tua, et Láas similiter mala. Homilía sancti Ambrósii Episcopi. (Lib. 9, in c. 20 Lue.] PLERIQUE várias significa Deinde dicuntur preces, ut tiónes de vineæ appellatióne , 66. ADESTO, Dómine, fámulis tuis, et perpétuam benignitátem largire poscéntibus: ut is, qui te auctóre et guberzatóre gloriántur, et congregáta restaures, et restauráta consérves. Per Dóminum derivant : sed evidénter Isaías vineam Dómini Sábaoth, do mum Israel esse memorávit. Hanc víneam quis álius, nisi Deus cóndidit? Hic est ergo, qui eam locávit colónis, et ipse péregre fuit: non quia ex loco ad locum proféctus est Dóminus, qui ubique semper præsens est; sed quia est præsentior diligéntibus, gligéntibus abest. Multis tempóribus ábfuit, ne præprópera viderétur exáctio. Nam quo indulgéntior liberálitas, eo inexcusabílior pervicácia. ne R. Dum exiret Jacob de terra sua, vidit glóriam Dei, et ait : Quam terribilis est locus iste!* Non est hic áliud, nisi domus Dei, et porta cœli. R. Vere Deus est in loco isto, et ego nesciébam. Non est hic. LECTIO II. UNDE bene secundum Matthæum habes, quia et sepe divicircúmdedit : hoc est, næ custódiæ munitióne vallá vit, ne fácile spiritálium patéret incursibus bestiárum. Et fodit in ea torcular. Quómodo intelligimus quid sit torcular : nisi fórte quia Psalmi pro torculáribus inscri buntur; eo quod in his mys- | prophetárum sánguine tortéria dominicæ Passiónis, culária redundárunt. modo musti sancto fervéntis Spíritu, redundántius æstuáverint? Unde ébrii putabántur, quibus Spíritus Sanctus inundábat. Ergo et hic fodit torcular, in quod uvæ rationábilis fructus intérior spiritáli infusióne deflueret. LECTIO III. EDIFICAVIT turrim, vérticem scilicet legis attóllens: atque ita hanc vineam munitam, instructam, ornátam locávit Judæis. Et témpore fructuum sérvulos misit. Bene tempus fructuum pósuit, non provéntuum. Nullus enim fructus éxtitit Judæórum, nullus víneæ hujus proventus, de qua Dóminus ait Expectávi ut fáceret uvas, fecit autem spinas. Itaque non lætitiæ vino, non spiritáli musto, sed cruénto R. Erit mihi Dóninus in Deum, et lapis iste quem eréxi in títulum, vocábitur domus Dei, et de univérsis quæ déderis mihi, * Décimas et hostias pacíficas ófferam | tibi. *. Si reversus fúero próspere ad domum patris mei. 2 : bus inhæréndo, tuæ semper virtutis mereátur protectióne defendi. Per Dóminum. SABBATO. Lectio sancti Evangélii secúndum Lucam. LECTIO I. [Cap. 15. ] PEREGRE proféctus est in re Is illo tempore, Dixit Je-giónem longinquam. Quid sus Pharisæis et Scribis parábolam istam : Homo quidam habuit duos filios: et dixit adolescéntior ex illis patri: Pater, da mihi portiónem substántiæ, quæ me contingit. Et réliqua. Homilía sancti Ambrósii Episcopi. [Lib. 7 Comm. in c. 15 Luca.] VI IDES, quod divinum patrimónium peténtibus datur. Nec putes culpam patris, quod adolescentióri dedit. Nulla Dei regno infirma ætas nec fides gravátur annis. Ipse certe se judicávit idóneum, qui popóscit. Atque utinam non recessisset a patre, impediméntum nescisset ætátis; sed posteáquam domum pátriam derelínquens, péregre proféctus est, cœpit egére. Mérito ergo prodégit patrimónium, qui recéssit ab Ecclésia. R. Pater, peccávi in cœlum, et coram te, jam non sum dignus vocári filius tuus: Fac me sicut unum ex mercenáriis tuis. cédere; nec regionibus, sed longinquius quam a se remóribus separári: stúdiis discrétum esse, non terris; sæculáris æstu, divórtia haet quasi interfúso luxúriæ bére sanctórum? Etenim qui se a Christo séparat exul est pátriæ, civis est mundi. Sed nos non sumus ádvenæ atque peregrini, sed cives sumus sanctórum, et doméstici Dei. Qui enim erámus longe, facti sumus prope in sánguine Christi. Non invideámus de longinqua regióne remeántibus : quia et nos fúimus in regióne longinqua, sicut Isaías docet. Sic enim habes : Qui sedébant in regióne umbræ mortis, lux orta est illis. Régio ergo longinqua, umbra est mortis. . Vidi Dóminum fácie ad fáciem: * Et salva facta est ánima mea. R. Et dixit mihi : Nequáquam vocáberis Jacob, sed Israel erit nomen tuum. Et salva. |