Numine composito, tres peperisse deos. Nunc quoque Thréssa tibi cælato barbitos auro Insonat, arguta mollitèr icta manu; Auditúrque chelys suspensa tapetia circum, Virgineos tremulâ quæ regat arte pedes. Illa tuas saltem teneant spectacula Musas,

Et revocent, quantum crapula pellit iners. Crede mihi, dum psallit ebur, comitatáque plectrum

Implet odoratos festa chorea tholos,
Percipies tacitum per pectora serpere Phœbum,
Quale repentinus permeat ossa calor;
Pérque puellares oculos, digitúmque sonantem,
Irruet in totos lapsa Thalia sinus.
Namque Elegia levis multorum cura deorum est,
Et vocat ad numeros quemlibet illa suos;
Liber adest elegis, Eratóque, Cerésque, Venúsque,
Et cum purpureâ matre tenellus Amor.
Talibus indè licent convivia larga poetis,
Sæpiùs et veteri commaduisse mero.
At qui bella refert, et adulto sub Jove cœlum,
Heroásque pios, semideósque duces,

Et nunc sancta canit superûni consulta deorum,
Nunc latrata fero regna profunda cane,
Ille quidem parcè, Samii pro more magistri,
Vivat, et innocuos præbeat herba cibos ;
Stet prope fagineo pellucida lympha catillo,
Sobriáque è puro pocula fonte bibat.
[tus,
Additur huic scelerisque vacans, et casta juven-
Et rigidi mores, et sine labe manus.
Qualis, veste nitens sacrâ, et lustralibus undis,
Surgis ad infensos, augur, iture deos.
Hoc ritu vixisse ferunt post rapta sagacem
Lumina Tiresian, Ogygiúmque Linon,
Et lare devoto profugum Calchanta, senémque
Orpheon, edomitis sola per antra feris;
Sic dapis exiguus, sic rivi potor Homerus
Dulichium vexit per freta longa virum,
Et per monstrificam Perseiæ Phœbados aulam,
Et vada fœmineis insidiosa sonis;
Pérque tuas, rex ime, domos, ubi sanguine nigro
Dicitur umbrarum detinuisse greges.
Diis etenim sacer est vates, divûmque sacerdos ;
Spirat et occultum pectus, et ora, Jovem.
At tu, siquid agam, scitabere (si modò saltem
Esse putas tanti noscere siquid agam,)
Paciferum canimus cœlesti semine regem,
Faustáque sacratis sæcula pacta libris ;
Vagitúmque Dei, et stabulantem paupere, tecto,
Qui suprema suo cum Patre regna colit;
Stelliparúmque polum, modulantésque æthere

In genus humanum quid inania dirigis arma ?
Non valet in fortes ista pharetra viros.
Non tulit hoc Cyprius, neque enim deusulus
ad iras

Promptior, et duplici jam ferus igne calet.
Ver erat, et summæ radians per culmina villæ
Attulerat primam lux tibi, Maie, diem :
At mihi adhuc refugam quærebant lumina
noctem,

Nec matutinum sustinuere jubar.
Astat Amor lecto, pictis Amor impiger alis;
Prodidit astantem mota pharetra déum :
Prodidit et facies, et dulcè minantis ocelli,
Et quicquid puero dignum et Amore fuit.
Talis in æterno juvenis Sigeius Olympo
Miscet amatori pocula plena Jovi;
Aut, qui formosas pellexit ad oscula nymphas,
Thiodamantæus Naiade raptus Hylas.
Addiderátque iras, sed et has decuisse putares,
Additerátque truces, nec sine fellé, minas.
"Et, miser, exemplo sapuisses tutiùs," inquit,
"Nunc, mea quid possit dextera, testis eris.
Inter et expertos vires numerabere nostras,

Et faciam vero per tua damna fidem.
Ipse ego, si nescis, strato Pythone superbum
Edomui Phoebum, cessit et ille mihi;
Et quoties meminit Peneidos, ipse fatetur
Certiùs et graviùs tela nocere mea.
Me nequit adductum curvare peritiùs arcum,
Qui post terga solet vincere, Parthus eques:
Cydoniúsque mihi cedit venator, et ille

Inscius uxori qui necis author erat.

Est etiam nobis ingens quoque victus Orion,
Herculeæque manus, Herculeúsque comes.
Jupiter ipse licèt sua fulmina torqueat in me,
Hærebunt lateri spicula nostra Jovis.
Cætera, quæ dubitas, meliùs mea tela do
cebunt,

Et tua non levitèr corda petenda mihi.
Nec te, stulte, tuæ poterunt defendere Musæ,
Nec tibi Phœbæus porriget anguis opem."
Dixit; et, aurato quatiens mucrone sagittam,
Evolat in tepidos Cypridos ille sinus.
At mihi risuro tonuit ferus ore minaci,

Et mihi de puero non metus ullus erat.
Et modò quà nostri spatiantur in urbe Quirites,
Et modò villarum proxima rura placent. [rum,
Turba frequens, faciéque simillima turba dea-
Splendida per medias itque reditque vias :
Auctáque luce dies gemino fulgore coruscat ;
Fallor? An et radios hinc quoque Phoebus

habet?

Hæc ego non fugi spectacula grata severus;
Impetus et quò me fert juvenilis, agor;
Lumina luminibus malè providus obvia misi,
Neve oculos potui continuisse meos.
Unam fortè aliis supereminuisse notabam ;
Principium nostri lux erat illa mali.
Sic Venus optaret mortalibus ipsa videri,
Sic regina deûm conspicienda fuit.
Hanc memor objecit nobis malus ille Cupido,
Solus et hos nobis texuit ante dolos.
Nec procul ipse vafer latuit, multæque sagittæ,
Et facis à tergo grande pependit onus:
Nec mora;
nunc ciliis hæsit, nunc virginis orig
In silit hinc labiis, insidet inde genis:
Et quascunque agilis partes jaculator oberrat,
Hei mihi mille locis pectus inerme ferit.
Protinùs insoliti subierunt corda furores;

Uror amans intus, flammáque totus eram.
Interea, misero quæ jam mihi sola placebat,
Ablata est oculis, non reditura, meis.
Ast ego progredior tacitè querebundus, et excors,
Et dubius volui sæpe referre pedem.
Findor, et hæc remanet: sequitur pars altera
votum,

Raptáque tam subitò gaudia flere juvat.
Sic dolet amissum proles Junonia cœlum,
Inter Lemniacos præcipitata focos:
Talis et abreptum solem respexit, ad Orcum
Vectus ab attonitis Amphiaräus equis.
Quid faciam infelix, et luctu victus? Amores
Nec licet inceptos ponere, neve sequi.
O utinam, spectare semel mihi detur amatos
Vultus, et coram tristia verba loqui!
Forsitan et duro non est adamante creata,
Fortè nec ad nostras surdeat illa preces!
Crede mihi, nullus sic infelicitèr arsit ;

Ponar in exemplo primus et unus ego.
Parce, precor, teneri cùm sis deus ales amoris,
Pugnent officio nec tua facta tuo.

Jam tuus O! certè est mihi formidabilis arcus,
Nate deâ, jaculis, nec minùs igne, potens:
Et tua fumabunt nostris altaria donís,

Solus et in superis tu mihi summus eris.
Deme meos tandem, verùm nec deme, furores;
Nescio cur, miser est suavitèr omnis amans:
Tu modò da facilis, posthæc mea siqua futura
est,

Cuspis amaturos figat ut una duos.

Hæc ego mente olim lævâ, studióque supino,
Nequitiæ posui vana trophæa meæ.
Scilicèt abreptum sic me malus impulit error,
Indocilisque ætas prava magistra fuit:
Donec Socraticos umbrosa Academia rivos
Præbuit, admissum dedocuitque jugum.
Protinùs, extinctis ex illo tempore flammis,
Cincta rigent multo pectora nostra gelu.
Unde suis frigus metuit puer ipse sagittis,
Et Diomedeam vim timet ipsa Venus'.

Ausus es infandum, perfide Fauxe, nefas, Fallor? An et mitis voluisti ex parte videri, Et pensare malâ cum pietate scelus ? Scilicet hos alti missurus ad atria cœli, Sulphureo curru, flammivolisque rotis: Qualiter ille, feris caput inviolabile Parcis, Liquit lördanios turbine raptus agros.

1 These lines are an epilogistic pallinode to the last elegy. The Socratic doctrines of the shady Academe soon broke the bonds of beauty. In other words, his return to the university. They were probably written, when the Latin poems were prepared for the press in 1645.

WARTON.

II. In eandem.

SICCINE tentâsti cœlo donâsse Iacobum,

Quæ septemgemino, Bellua, monte lates? Ni meliora tuum poterit dare munera numen, Parce, precor, donis insidiosa tuis. Ille quidem sine te consortia serus adivit Astra, nec inferni pulveris usus ope. Sic potiùs fœdos in cœlum pelle cucullos,

Et quot habet brutos Roma profana deos: Namque hac aut aliâ nisi quemque adjuveris arte,

Crede mihi, cœli vix bene scandet iter.

III. In eandem.

PURGATOREM animæ derisit läcobus ignem,
Et sine quo superûm non adeunda domus.
Frenduit hoc trinâ monstrum Latiale coronâ,
Movit et horrificum cornua dena minax.
"Et nec inultus," ait," temnes mea sacra,
Britanne:

Supplicium, spretâ relligione, dabis.
Et, si stelligeras unquam penetraveris arces,
Non nisi per flammas triste patebit iter."
O quàm funesto cecinisti proxima vero,
Verbáque ponderibus vix caritura suis!
Nam prope Tartareo sublimè rotatus ab igni,
Ibat ad æthereas, umbra perusta, plagas,

IV. In eandem.

QUEM modo Roma suis devoverat impia diris,
Et Styge damnârat Tænarióque sinn;
Hunc, vice mutatâ, jam tollere gestit ad astra,
Et cupit ad superos evehere usque deos.
V. IN INVENTOREM BOMBARDE,
LAPETIONIDEM laudavit cæca vetustas,

Qui tulit ætheream solis ab axe facem ;
At mihi major erit, qui lurida creditur arma,
Et trifidum fulmen, surripuisse Jovi.

VI. Ad LEONORAM Romæ canentem1.

ANGELUS unicuique suus, sic credite gentes,
Obtigit æthereis ales ab ordinibus.
Quid mirum, Leonora, tibi si gloria major ?
Nam tua præsentem vox sonat ipsa Deum.
Aut Deus, aut vacui certè mens tertia cœli,
Per tua secretò guttura serpit agens;
Serpit agens, facilisque docet mortalia corda
Sensim immortali assuescere posse sono,
Quòd si cuncta quidèm Deus est, per cunctáque
fusus,

In te unâ loquitur, cætera mutus habet.

VII. Ad eandem.

ALTERA Torquatum cepit Leonora poetam, Cujus ab insano cessit amore furens.

'Adriana of Mantua, for her beauty surnamed the Fair, and her daughter Leonora Baroni, the lady whom Milton celebrates in these three Latin epigrams, were esteemed by their pontemporaries the finest singers in the world.

CREDULA quid liquidam Sirena, Neapoli, jactas,
Claráque Parthenopes fana Achelöiados;
Littoreámque tuâ defunctam Naiada ripâ,
Corpora Chalcidico sacra dedisse rogo?
Illa quidem vivitque, et amoenâ Tibridis undâ
Mutavit rauci murmura Pausilipi.
Illic, Romulidum studiis ornata secundis,

Atque homines cantu detinet atque deos.

IX. In SALMASII HUNDREDAM2.
Quis expedivit Salmasio suam Hundredam,
Picámque docuit verba nostra conari ?
Magister artis venter, et Jacobæi

Centum, exulantis viscera marsupii regis.
Quòd si dolosi spes refulserit nummi,

Ipse, Antichristi qui modò primatum Papa
Minatus uno est dissipare sufflatu,
Cantabit ultrò Cardinalitium melos.

X. In SALMASIUM.

GAUDETE Scombri, et quicquid est piscium salo,
Qui frigidâ hyeme incolitis algentes freta!
Vestrum misertus ille Salmasius, Eques
Bonus, amicire nuditatem cogitat;
Chartæque largus apparat papyrinos
Vobis cucullos, præferentes Claudii
Insignia, noménque et decus, Salmasii :
Gestetis ut per omne cetarium forum
Equitis clientes, scriniis mungentium
Cubito virorum, et capsulis, gratissimos.

XI. In MORUM3,

GALLI ex concubitu gravidam te, Pontia, Mori, Quis bene moratam, morigeramque, neget ?

XII. Apologus de Rustico et Hero. RUSTICUS ex malo sapidissima poma quotannis Legit, et urbano lecta dedit domino: Hinc, incredibili fructûs dulcedine captus,

Malum ipsam in proprias transtulit areolas,

Hactenus illa ferax, sed longo debilis avo,
Mota solo assueto, protinus aret iners.
Quod tandem ut patuit domino, spe lusus inani,
Damnavit celeres in sua damna manus;
Atque ait, "Heu quanto satius fuit illa coloni,
Parva licet, grato dona tulisse animo !
Possem ego avaritiam frænare, gulámque vo-

racem :

Nunc periere mihi et fœtus, et ipse parens.'

XIII. Ad CHRISTINAM SUECORUM
REGINAM, nomine CROMWELLI.
BELLIPOTENS Virgo, septem regina trionum,
Christina, Arctoi lucida stella poli !
Cernis, quas merui durâ sub casside, rugas,
Ut'que senext armis impiger, ora tero :
Invia fatorum dum per vestigia nitor,
Exequor et populi fortia jussa manų.

t tibi submittit frontem reverentior umbra: Nec sunt hi vultus regibus usque truces.

SILVARUM

LIBER.

PSALM CXIV.

Ισραὴλ ὅτε παιδὲς, ὅτ' ἀγλαὰ φύλ ̓ Ἰακώβει
Αἰγύπλιον λίπε δῆμον, ἀπεχθέα, βαρβαρόφωνον,
Δὴ τότε μένον ἔην ὅσιον γένος υιες Ιδα

Ἐν δὲ Θεὸς λαοῖσι μέγα κρείων βασίλευεν.
Εἶδε, καὶ ἐντροπάδην φύγαδ' ἐῤῥώησε θάλασσα
Κύματι εἰλυμένη ῥοθίω, ὁδ ̓ ἄρ ̓ ἐςυφελίχθη
Ιρὸς Ιορδάνης ποτὶ ἀργυροειδέα πηγήν.
Ἐκ δ' ὄρεα σκαρθμοῖσιν ἀπειρέσια κλονέοντο,
Ως κριοὶ σφριγόωντες ευτραφερῶ ἐν ἀλων.
Βαιότεραι δ ̓ ἅμα πάσαι ἀνασκίρτησαν ἐρίπναι,
Οἷα παραὶ σύριγξι φίλῃ ὑπὸ μητέρι ἄρνες.
Τίπλε σύγ', αἶνὰ θάλασσα, πέλως φύγαδ ̓ ἐῤῥώησας
Κύματι εἰλυμένη ῥοθίῳ; τί δ ̓ ἄρ ̓ ἐςυφελίχθης
Ἰρὸς Ἰορδάνη ποτὶ ἀργυροειδέα πηγήν ;
Τίτλ ̓, ὅρεα, σκαρθμοῖσιν ἀπειρέσια κλονέεσθε,
Ως κριοί σφριγόωντες ευτραφερῷ ἐν ἀλων;
Βαιοτέραι, τί δ' ἀρ' ὑμμὲς ἀνασκιρτήσατ', ἐρίπναι,
Οἷα παραὶ σύριγξι φίλη ὑπὸ μητέρι ἄρνες ;
Σείδο, γαῖα, τρέυσα Θεὸν μεγάλ' ἐκτυπέοντα,
Γαῖα, Θεὸν τρείωσ ̓ ὕπατον σέβας Ἰσσακίδαο,
Ος τε καὶ ἐκ σπιλάδων ποταμὸς χέε μορμύροντας,
Κρήνηντ ̓ ἀεναὸν πέτρης ἀπὸ δακρυοέσσης.

Τὸν δ ̓ ἐκτυπωτὸν ἐκ ἐπιγνόντες, φίλοι, Γελάτε φαύλως δυσμίμημα ζωγράφει.

In obitum Procancellarü, medici'.
Anno Etatis 17.

PARERE Fati discite legibus,
Manúsque Parcæ jam date supplices,
Qui pendulum telluris orbem
läpeti colitis nepotes.

Vos si relicto mors vaga Tænaro
Semel vocârit flebilis, heu! moræ
Tentantur incassùm, dolique ;

Per tenebras Stygis ire certum est.
Si destinatam pellere dextera
Mortem valeret, non ferus Hercules,
Nessi venenatus cruore,

Æmathiâ jacuisset Oetâ.
Nec fraude turpe Palladis invidæ
Vidisset occisum Ilion Hectora, aut
Quem larva Pelidis peremit

Ense Locro, Jove lacrymante.
Si triste fatum verba Hecatëia
Fugare possint, Telegoni parens
Vixisset infamis, potentique
Egiali soror usa virgâ.
Numénque trinum fallere si queant
Artes medentûm, ignotáque gramina,
Non gnarus herbarum Machaon
Eurypyli cecidisset hastâ :
Læsisset et nec te, Philyreie,
Sagitta Echidnæ perlita sanguine;
Nec tela te fulménque avitum,
Cæse puer genitricis alvo.
Tuque, O alumno major Apolline,
Gentis togatæ cui regimen datum,
Frondosa quem nunc Cirrha luget,
Et mediis Helicon in undis,
Jam præfuisses Palladio gregi
Lætus, superstes; nec sine gloria;
Nec puppe lustrâsses Charontis
Horribiles barathri recessus.
At fila rupit Persephone tua,
Irata, cùm te viderit artibus,
Succóque pollenti, tot atris
Faucibus eripuisse mortis.

Colende Præses, membra, precor, tua
Molli quiescant cespite, et ex tuo
Crescant rosa calthæque busto,
Purpureóque hyacinthus ore.

Sit mite de te judicium Æaci,
Subrideátque Ætnæa Proserpina;
Intérque felices perennis
Elysio spatiere campo.

In Quintum Novembris.

Anno Etatis 17.

JAM pius extremâ veniens läcobus ab arcto Teucrigenas populos, latéque patentia regna Albionum, tenuit; jámque inviolabile fœdus Sceptra Caledoniis conjunxerat Anglica Scotis:

5 This ode, is on the death of doctor John Goslyn, master of Caius College, and king's professor of medicine at Cambridge; who died while a second time vice chancellor of that university, in October, 1626.

Pacificúsque novo, felix divésque, sedebat
In solio, occultique doli securus et hostis:
Cùm ferus ignifluo regnans Acheronte tyrannus,
Eumenidum pater, æthereo vagus exul Olympo,
Fortè per immensum terrarum erraverat orbem,
Dinumerans sceleris socios, vernásque fideles,
Participes regni post funera mosta futuros:
Hic tempestates medio ciet aëre diras,
Illic unanimes odium struit inter amicos,
Armat et invictas in mutua viscera gentes;
Regnáque oliviferâ vertit florentia pace:
Et quoscunque videt puræ virtutis amantes,
Hos cupit adjicere imperio, fraudúmque ma-
gister

Tentat inaccessum sceleri corrumpere pectus;
Insidiásque locat tacitas, cassésque latentes
Tendit, ut incautos rapiat; ceu Caspia tigris
Insequitur trepidam deserta per avia prædam
Nocte sub illuni, et somno nictantibus astris:
Talibus infestat populos Summanus et urbes,
Cinctus cæruleæ fumanti turbine flammæ.
Jámque fluentisonis albentia rupibus arva
Apparent, et terra Deo dilecta marino,
Cui nomen dederat quondam Neptunia proles
Amphitryoniaden qui non dubitavit atrocem,
Æquore tranato, furiali poscere bello,
Ante expugnatæ crudelia sæcula Troja.

At simul hanc, opibúsque et festâ pace beatam,

Aspicit, et tpingues donis Cerealibus agros, Quódque magis doluit, venerantem numina veri Sancta Dei populum, tandem suspiria rupit Tartareos ignes et luridum olentia sulphur; Qualia Trinacriâ trux ab Jove clausus in Ætnâ Effat tabifico monstrosus ob ore Tiphous. Iguescunt oculi, stridétque adamantinus ordo Dentis, ut armorum fragor, ictáque cuspide cuspis.

"Atque pererrato solum hoc lacrymabile mundo Inveni," dixit; gens hæc mihi sola rebellis, Contemtrixque jugi, nostrâque potentior arte. Illa tamen, mea si quicquam tentamina possunt, Non feret hoc impunè diu, non ibit inulta." Hactenus; et piceis liquido natat aëre pennis: Quà volat, adversi præcursant agmine venti, Densantur nubes, et crebra tonitrua fulgent.

Jámque pruinosas velox superaverat Alpes,
Et tenet Ausoniæ fines; à parte sinistrâ
Nimbifer Appenninus erat, priscique Sabini,
Dextra veneficiis infamis Hetruria, nec non
Te furtiva, Tibris, Thetidi videt oscula dantem;
Hinc Mavortigenæ consistit in arce Quirini.
Reddiderant dubiam jam sera crepuscula lucem,
Cùm circuingreditur totam Tricoronifer urbem,
Panificósque deos portat, scapulisque virorum
Evehitur; præeunt submisso poplite reges,
Et mendicantûm series longissima fratrum;
Cereáque in manibus gestant funaða cæci,
Cimmeriis nati in tenebris, vitámque trahentes :
Templa dein multis subeunt lucentia tædis,
(Vesper erat sacer iste Petro) fremitúsque ca-
nentûm

Sæpe tholos implet vacuos, et inane locorum.
Qualitèr exululat Bromius, Bromiique caterva,
Orgia cantantes in Echionio Aracyntho,
Dum tremit attonitus vitreis Asopus in undis,
Et procul ipse cavâ responsat rupe Citharon.
His igitur tandem solenni more peractis,
Nox senis amplexus Erebi taciturna reliquit,