opportunitate servata, in ejus, qui dignus fuerit, or- A nus concederemus ac reconfirmaremus vobis supra dinatione, sanctæ institutionis præceptum, postposita omni cupiditate, servetur. Si quis autem, quod absit! hoc nostrum, quin maĝis beatorum apostolorum, infringere tentaverit docretum, in adventu Dei nostri sit anathema maranatha, Judæ proditori et Simoni Mago sociatus in pœna; ad damnationem proveniat illi sanguis Redemptoris, qui effusus est ad diluendam maculam primæ prævaricationis: sortiatur maledictus ille, quicunque fuerit, stagnum ignis et sulphuris pro gaudio vitæ perennis in omnibus sæculorum sæculis. Ut vero nullus ambigat decreti hujus paginam nostra jussione perfectam, eam nostri sigilli impressione videat signatam. Bene valete. XXXV. Beatus Simeon monachus et eremita in cænobio Padolinorensi agri Mantuani sanctorum confessorum canoni ascribitur. (Anno 1017-1024.) [COCQUELINES, Bullar, privileg. Rom. pont ampl. Collect. 1, 322.] BENEDICTUS, servus servorum Dei, BONIFACIO, gratia Dei marchioni inclyto salutem charissimam cum benedictione apostolica. Requisistis judicium nostrum sicut dignum fuerat, utrum in honore Simeonis nuper sanctificati, quod opera probant et innumera ac diversa miracula testificant, liceret vobis ecclesiam constituere, et ejus venerabile corpus honorifice collocare ibidem. De quo respondemus: Si ita coruscat miraculis, ut vester homo nobis asseruit, ædificate ecclesiam, collocate in ea eumdem, juxta quem altare consecrari rogate, in quo reliquiæ antiquorum sanctorum cum sacratissimo corpore Domini nostri Jesu Christi, et sic demum divina ministeria celebrentur. Tractate eum ut sanctum, ut Sanctus sanctorum reddat vobis mercedem sancti, sicut ipse dixit : Qui recipit prophetam in nomine prophetæ, accipiet mercedem prophetæ (Matth x, 41). Ipse inspector est renum et cordium, et ipse illi dignam recompensationem remuneret, et vobis pro sancto desiderio gratiam suam indulgeat. XXXVI. Benedictus VIII Richardo abbati Fuldensi monasterium S. Andreæ donal. (Anno 1024.) [DRONKE, Cod diplom. Fuld., 347.] BENEDICTUS episcopus, servus servorum Dei, RICHARDO abbati venerabilis monasterii Salvatoris Domini nostri Jesu Christi et sancti Bonifatii, situm in loco qui Bocchonia juxta ripam fluminis quod vocatur Fulda, et per te in eodem venerabili monasterio tuisque successoribus in perpetuum. Convenit apostolico moderamini pia religione pollentibus benevola compassione succurrere,et poscentium animis alacri devotione impertiri assensum. Ex hoc enim lucri potissimum premium aput conditore omnium Deo, si venerabilia sanctorum loca ordinate ad meliorem fuerint sine dubio statum perducta. Igitur quia postulasti a nobis quati dictum monasterium Salvatoris Domini nostri Jhesu Christi et sancti Bonifatii, situm in loco qui Bochonia juxta ripam fluminis quod vocatur Fulda, cum omnibus rebus mobilibus et inmobilibus sibi pertinentibus que nunc habet et inantea Deo auxiliante habebit; iterum concedimus ac donamus vobis monasterio in honore Sancti Andreæ apostoli quod exaiulo, quod situm est juxta ecclesiam Sanctæ Dei Genitricis semperque virginis Mariæ quæ a Presepe, cum omnibus mansionibus, caminatis, cellis vinariis, et quoquina, cum vineis et ortis juxta se cum diversis arboribus pomorum, cum curie atque puteum, cum introito suo et exito per porta majore a via publica et cum omnibus ad eum generaliter B pertinentibus, seu que foris extra urbem sive infra urbem sunt, que ei juste ac rationabiliter pertinere dinoscitur, a presenti septima indictione perpetua. liter immunitate sancte nostre Romane sedis apostolice id ipsum sacratissimum monasterium permanendum statuimus et statuendo confirmamus, ita ut cuncta loca ipsius monasterii amodo et usque in finem seculi cum omni securitate et tranquillitate vos cum posteris vestris tenere et possidere valeatis, ut, sub juris dicione sancte nostre cui Deo auctore deservimus Ecclesie constitutum, nullius alterius ecclesie juris dicionibus submittatur. Pro qua re piis desideriis faventes hanc nostram auctoritatem id quod exposcitur effectui mancipamus; et ideo omnem cujuslibet ecclesie sacerdotem in prephato monasterio dicionem quamlibet habere aut auctoritatem preter sedem apostolicam proibemus; ita ut nisi ab abbate monasterii fuerit invitatus nec missarum ibidem solemnitatem quispiam presumat omnimodo celebrare, ut profecto juxta id quod subjectum apostolice sedi firmitate privilegii consistit inconcusse dotatum permaneat locis et rebus tam eis quas moderno tempore tenet vel possidet, quam que futuris temporibus in jure ipsius monasterii divina pielas voluerit augere ex donis et oblationibus decimisque fidelium, absque ullius persone contradictione firmitate perpetua perfruatur. Constituimus quoque per hujus decreti nostri paginam ut quicunque cujuslibet ecclesiæ presul vel quacunque D dignitate predita persona hanc nostri privilegii kartam quam auctoritate principis apostolorum firmamus, temerare temptaverit anathema sit et iram Dei incurrens a cetu sanctorum omnium extorris existat et nihilominus prephati monasterii dignitas a nobis indulta perpetualiter inviolata permaneat; apostolica auctoritate subnixa scriptum. Bene valete. Data vi. Idus Februar. per manus Piligrimi Coloniensis archiepiscopi et bibliothecari sancte sedis apostolice, qui vicem Benedicto commisit episcopo. Anno, Deo propitio, pontificatus domni Benedicti summi pontificis et universalis octavi papae XII, imperii vero domni Heinrici secundi imperatoris Augusti x, indictione vII. XXXVII. DUBIA. Benedictus VIII Unwano archiepiscopo Hamburgensi pallium mittit, eique et successoribus ejus legationem et archiepiscopalem potestatem in omnia regna septentrionalia. (Anno 1022.) [LAPPENBERG, Hamburg. Urkund. 1, 66.] BENEDICTUS, episcopus et servus servorum Dei, reverentissimo et sanctissimo UNEWANNO, sanctæ Hammaburgensis Ecclesiæ episcopo, paternam dilectionem. Si pastores ovium solem geluque pro gregis sui, custodia die ac nocte ferre contenti sunt et ut ne qua ex eis aut errando pereat, aut ferinis laniata morsibus rapiatur, oculis semper vigilantibus circumspectant, quanto sudore quantaque cura debemus esse pervigiles, nos qui pastores animarum dicimur, attendamus, et susceptum officium exhibere erga custodiam Dominicarum ovium non cessemus, ne in die divini examinis pro nostra desidia ante summum pastorem negligentis reatus excruciet... . . . ne quod ullus non fueris, perpetrari non permittas. Sit in te et boni pastoris dulcedo, sit et judicis severa districtio, unum scilicet quod innocenter viventes foveat, aliud quod inquietos feriendos a pravitate compescat. Viduis ac pupillis injuste oppressis defensio tua subveniat. Ecce, frater karissime, inter multa alia ista sunt sacerdotii, ista sunt pallii; quæ si studiose servaveris, quod foris accepisse ostenderis, intus habebis. Legationem quoque et archiepiscopalem potestatem in omnia regna septentrionalia, Danorum scilicet, Suenorum, Norvenorum, Hislandicorum et omnium insularum his regnis adjacentium, tibi et omnibus successoribus tuis perpetuo tenenda concedimus. Si quis hæc infringere, aut permutare, aut violare in toto vel in parte temptaverit, sit excommunicatus in perpetuum, nisi resipiscat, et Ecclesiæ Hammaburgensi satisfaciat. Datum per manum Petri, cancellarii sanctæ Ecclesiæ, in mense Aprili, indictione quinta. XXXVIII. De electione abbatis Casinensis. A iniquo judicio damnaverunt; habeatque partem cum Juda traditore, qui pro amore pecuniæ Dominum suum vendidit atque magistrum; sit anathematizatus a septem universalibus conciliis; alienus sit a consortio omnium sanctorum et ab omni Ecclesia Dei, et, in die judicii cum diabolo damnatus, non videat gloriam Dei. Amen. Actum die apostolorum Petri et Pauli. Ego Puppo patriarcha Aquilegensis. Ego Belligrinus archiepiscopus Nepesinus. Ego Boso episcopus Tyburtinus. B C Ego Heinricus cancellarius domni imperatoris. Ego Everardus episcopus et cancellarius domni imperatoris. Ego Ugo cancellarius Everardi archicapellani. Bulla Benedicti papæ VIII qua Henrico sanitatem [TOSTI, Storia di Monte Casino, I, 251.] BENEDICTUS episcopus servus servorum Dei. Notum volumus esse omnibus fidelibus Christianis, tam prælatis quam subditis, quia dominus Henricus imperator, spiritualis noster filius, perrexit ad monasterium Sancti Benedicti quod situm est in monte qui dicitur Castrocasini, ubi sacratissimum corpus ejusdem sanctissimi Benedicti humatum est; et quamvis maximam circa eumdem locum devotionem gereret,et nunquam terribilius ac venerabilius oratorium se vidisse assereret, tamen dubietalis scrupulo movebatur utrumnam beatus Benedictus corporaliter in eodem Casinensi cœnobio quiesceret. Præ dolore autem quo gravissime idem imperator cruciabatur, nec plene dormienti, nec ex integro vigilanti sanctissimus Pater Benedictus eidem imperatori apparens, ubinam pateretur inquirit. Cui langorem protinus profitenti, sanctissimus Benedictus ait : « Scio quoniam tu me hactenus hic dubitasti quiescere; sed ne super hoc amplius dubites, meumque in loco isto una cum sorore mea certissime quiescere corpusculum credas, hoc Ego BENEDICTUS, catholicæ Romanæ sedis epi-D tibi signum erit : cum primum hodie surrexeris in scopus. Constitutum prædecessoribus meis hoc facio, ut nunquam de consecratione Casinensis abbatis, quam hodie a serenissimo filio nostro Henrico imperatore suscepimus, prelium, aut censum, aut dationem requirant aut exigant; quod si aliter fecerint, et venaliter duxerint, quicunque in hoc deprehensus fuerit, sit maledictus a Deo Patre omnipotente, et Filio ejus Jesu Cbristo Domino nostro, et Spiritu sancto; sitque pars ejus cum Dathan et Abiron, qui in Dei Ecclesia seditionem excitaverunt; omnesque imprecationes quas Moyses famulus Dei contemptoribus legis imprecavit veniant super eum; sitque damnatus eum Anna et Caipha, qui Auctorem egestione urinæ tuæ tres lapillos non parvos egerere habebis, et ex tunc dolore isto amplius non laborabis, et scias quia ego sum frater Benedictus. » Et his dictis præsto disparuit. Experrectus imperator confestim surrexit, ac juxta visionem quam viderat sanitati pristinæ redditus Deo et Patri Benedicto gratiam maximam retulit. Mane autem faclo, veniens in conventum fratrum imperator ait : « Quidnam, domini mei, me consulitis donare medico qui me curavit? » Cumque responsum illi fuisset ut quidquid sibi de monasterio placeret, tolleret ac medico daret. «Non, inquit, ita o portet,imperator: sed quod sanctissimus Pater Benedictus hac me evidenter nocte curavit, ratio est et quidem justis omnes qui Christiano vocabulo censentur, obsecramus per Dominum Patrem omnipotentem et per Jesum Christum Filium ejus unicum Dominum nostrum, qui pro salute totius muudi nasci, mori et resurgere voluit, et per Spiritum sanctum, ex utroque procedentem, et per beatissimum Petrum apostolorum principem, qui habet potestatem ligandi atque solvendi, ut nullus unquam thesaurum et omnia quæ predictus imperator pro remedio animæ suæ in prædictam ecclesiam antea contulerit, quolibet modo vel ingenio aliquatenus tollere præsumat. Si quis autem, quod non optamus, hanc nostram obstestationem vel obsecrationem pro nihilo duxerit, et aliquid de ea quæ superius scripta sunt, de prædicta ecclesia quolibet modo et temerario ausu tollere præsumpserit, sciat se anathematis vinculis innodatum, et a regno Dei alienum ; et cum diabolo et ejus atrocissimis pompis, atque cum Juda traditore Domini nostri Jesu Christi, æternis incendiis et suppliciis concremandus sit deputatus. At vero qui pio intuitu observator et in omnibus exstiterit custodiens hujus nostri apostolici constituti, et ad cultum Dei respicientibus (sic), benedictionis gratiam a misericordissimo Domino nostro per intercessionem beati Benedicti multipliciter consequatur, et vitæ æternæ particeps esse mereatur. Amen. sima ut de meamet camera illius debetur remune- A servus servorum Dei, una cum prædicto imperatore rare medelas » Et hæc dicens cum lacrymis gaudio mistis retulit omnibus quæ vidisset atque audisset; adjiciens: « Nunc plane pro certo cognovi quoniam vere locus iste sanctus est, et nulli mortalium est ulterius ambigendum quoniam hic sanctissimus Benedictus Pater pariter cum sancta sorore sua quiescat >> At fidem verborum tres illos lapillos, quos sub tenore visionis ante paululum egesserat, palam omnibus ostendebat. Imperator autem surgens et ad corpus beati Benedicti perveniens, obtulit beato Benedicto munera hæc: Textum Evangelii de foris quidem ex uno latere adopertum auro purissimo ac gemmis valde pretiosis, ab intus vero uncialibus litteris atque figuris aureis mirifice decoratum. Calicem aureum cum patena sua geminis B et margaritis ac smaltis optimis laboratum cum mappula, cum quibus offertur, oloserica auro intexta de pallio diopistim adornatam optimis listis aureis, et orarium et mappula atque cingulum et stolam, singula intexta auro similiter, et pluviale diasprum cum lixtis auro textis, nec non et tunicam ejusdem subtegminis, aureis operibus exornatam. Situlam quoque et cuppam argenteam, cum qua fratres in festivitatibus biberint, Planetam diarodinam aureis lixtis ornatam una cum alba, et cingulo, stola atque manipulo. Recollegit autem a Judæis qui retinebant in pignore pro quingentis aureis unam vestem de altario sancti Benedicti, quæ fuit Caroli regis, nec non et calicem argenteum Saxoni- C sis, Belgrinus archiepiscopus Coloniensis cum om cum majorem cum patena sua, quem Theodoricus Saxonum rex beato Benedicto olim transmiserat. Nostra vero parvitas imperatoriæ saluti congratulans, posuimus super altare beati Benedicti planetam optimam veneti coloris lixtis nihilominus aureis decenter ornatam, et stolam optimam auro bustam cum manipulo suo. Similiter et Belgrinus archiepiscopus obtulit planetam purpuream optimam aureis lixtis mensium duodecim signa habentibus, in circuitu adornatam, stolam cum aureo pluviali unum. Quæ omnia posuimus super altare sancti Benedicti in perpetuum ibi habenda. Quapropter ego qui supra Benedictus episcopus, Interfuere huic rei Puppo patriarcha Aquilegen nibus fere episcopis et abbatibus totius Galliæ et Italiæ, XL. Benedictus VIII monasterii S. Petri Luxoviensis privilegia « a Joanne papa IV quondam concessa, totidem verbis, interventu Heinrici imperatoris renovat. » (Anno 1012-1024.) [MABILL., Annal. ordin. S. Bened,, IV, 256.] Datum Romæ Idibus mensis Aprilis, in dictione prima. |