CAPUT II.

De Residentia.

Sed quia suo munere, uti par est, fungi Episcopi nequeunt nisi in Dioecesi commorentur, residentiae legem in sacris Canonibus saepissime inculcatam eos servare necesse est. Itaque omnes patriarchalibus, primatialibus, metropolitanis et cathedralibus Ecclesiis quibuscumque, quocumque nomine et titulo, praefecti, etiam si S. R. E. Cardinales sint, meminerint se obligari ad personalem in sua Ecclesia vel Dioecesi residentiam, ubi injuncto sibi officio defungi teneantur. Si quis vero, praeterquam causa visitationis sacrorum Liminum, vel Synodorum Provincialium, ultra duos, vel ad summum tres intra annum menses, sive continuos, sive interruptos, absque expressa hujus Sedis Apostolicae, vel sui Patriarchae quoad Episcopos ritus orientalis, licentia, etiam ex causis alias a jure admissis, a sua Dioecesi abfuerit, sacro hoc approbante Concilio, volumus et declaramus, eum, praeter mortalis peccati reatum, quem incurrit, pro rata temporis absentiae reditus mensae Episcopalis, vel qui in ejus locum suffecti fuerint, suos non facere, nec tuta conscientia, alia etiam declaratione non secuta, illos sibi detinere posse; sed teneri illos fabricae Ecclesiae, aut pauperibus loci erogare, ipsoque cessante, per superiorem ecclesiasticum ad id esse cogendum, prohibita quacumque conventione vel compositione, quibuscumque etiam privilegiis, cuicumque collegio aut fabricae concessis, non obstantibus. Quodsi tribus mensibus ultra concessos absens fuerit, Metropolitanus Suffraganeum Episcopum absentem, Metropolitanum vero absentem Suffraganeus Episcopus antiquior residens huic Sedi Apostolicae denunciare teneatur, quae in ipsos absentes, prout cujusque major aut minor culpa exegerit, animadvertat, atque etiam Ecclesiis ipsis de utilioribus personis provideat, sicut in Domino noverit salubriter expedire. Nostris quoque et hujus Apostolicae Sedis Nuntiis sive Delegatis hoc idem demandamus et injungimus, ubi intra ipsorum Nuntiaturae sive Delegationis fines aliquis Episcopus, seu Superior Praelatus existat qui canonicas leges hac in parte violare dignoscatur. 1) In iis vero quibus per praesens Decretum derogatum non est, ea quae per sacrosanctam Tridentinam Synodum, 2) et Praedecessores Nostros, ac praesertim fel. rec. Urbanum VIII3) et Benedictum XIV, 4)

1) Bened. XIV. Const. Ad universae 3. Sept. 1746.

2) Sess. XXIII. cap. 1 de Ref.

3) Const. Sancta Synodus 12. Dec. 1634.

4) Cit. Const. Ad universae.

de Praelatorum residentia sancita fuerunt, rata firmaque esse decernimus atque declaramus.

CAPUT III.

De visitatione Dioecesis.

Nec ad rectum Dioecesis regimen minus necessaria est illius visitatio, qua sacri Pastores sanam et orthodoxam doctrinam inducere, bonos mores tueri, pravos corrigere, ac populum ad religionem, pacem, et innocentiam accendere ex officio tenentur. 1) Nam nisi singula Dioecesis loca frequenter invisant, et sua vigilantia eorum qui secum laborant industriam alant, omniaque per se videant, ubique audiant, ubique explorent, multa profecto ignorabunt, vel serius, quam oporteat, intelligent, nec malis innascentibus promptam et efficacem poterunt medicinam adhibere.2) Quapropter, sacro approbante Concilio, districte monemus Patriarchas, Primates, Metropolitanos, et Episcopos, ut per se ipsos, vel si forsitan fuerint impediti, per Vicarium Generalem, aut alios ecclesiasticos viros a se approbatos, quolibet triennio Dioecesim suam pastorali visitatione perlustrent. Sicubi vero universa Dioecesis propter ejus latitudinem triennii spatio visitari non possit, statuimus, ut major ejus pars infra hoc spatium perlustretur, ita tamen ut totius Dioecesis visitatio quolibet saltem quinquennio omnino compleatur.

Insuper ad hanc legem teneri et obstringi edicimus ac declaramus etiam Praelatos inferiores jurisdictionem quasi Episcopalem cum separato territorio obtinentes; et Episcopo viciniori nullum visitandae eorundem Praelatorum Dioecesis jus relinqui decernimus, quin ulla queat ei consuetudo suffragari. Quod si inferior Praelatus visitationem obire neglexerit, ad eundem viciniorem Episcopum pertinebit id ad notitiam hujus S. Sedis perferre, quae quid consilii capiendum sit in Domino constituet.

In visitatione obeunda Episcopi animo recolentes certissimam illam sententiam formidinis ac terroris plenam, quod supremus Pastor creditarum ovium sanguinem ab ipsis requiret, et excusationem non accipiet, si lupus comedit oves, et pastor nescit, operi, quod instat, agendo unice intenti sint, adeoque omnibus aliis rebus sepositis, singula loca ac personas visitationi obnoxias non festinanter et cursim, sed debita diligentia

1) Conc. Trid. Sess. 24. cap. 3. de Ref.

2) Ben. XIV. Const. Ubi primum 3. Decem. 1740.

inspiciant et explorent. Caveant tamen ne ulli graves onerosive sint, et ab immodicis superfluisque sumptibus abstineant, memores sanctionum quae tam in Concilio Lugdunensi,1) quam in Concilio Tridentino 2) hac super re constitutae sunt.

Quoniam vero legum, etsi optimarum, utilitas nulla est, nisi reipsa accurate impleantur, sacro eodem approbante Concilio, memoratos Antistites hortamur, ut infra annum a peracta visitatione eo modo quem magis opportunum existimaverint, ac deputatis etiam, quatenus opus fuerit, ecclesiasticis viris qui in singula loca se conferant, quin tamen personae visitationi obnoxiae ullum patiantur dispendium, certiores fiant, an ea quae decreta provisaque sunt executioni plene demandata fuerint.

CAPUT IV.

De obligatione visitandi Sacra Limina Apostolorum et exhibendi relationem status Dioecesis.

Oportet ut sacri Pastores cum eo, cui confirmandi fratres, et universum catholicum gregem pascendi cura a Christo Domino demandata est, firmiori usque vinculo sese conjungant, et ita catholica Ecclesia ex membris quantocumque dissitis per mutuam in uno capite consociationem unum corpus efficiat. Jam vero ad hanc rem assequendam nihil magis conducit, quam si iidem Pastores juxta perantiquam Ecclesiae disciplinam et sacrorum Canonum praescripta Beatissimorum Apostolorum Petri et Pauli sepulcra veneraturi ad almam Urbem accedant seseque Romano Pontifici sistentes de rebus personisque suae Dioecesis relationem exhibeant. Itaque, sacro approbante Concilio, Constitutiones Apostolicas hac de re editas3) innovantes, injungimus singulis Patriarchis, Primatibus, Archiepiscopis, ac Praelatis inferioribus jurisdictionem quasi Episcopalem et territorium separatum obtinentibus, ut juxta spatia temporum in iisdem Constitutionibus praefinita obligationem adeundi per se, vel per certum nuncium Apostolorum limina, et exhibendi relationem de statu suarum Ecclesiarum religiose adimplere non praetermittant. Quicumque vero ex praedictis, nullo legitimo impedimento detentus, terminum sibi praestitutum praeterlabi sinat, quin huic obligationi satisfecerit, suspensioni ab usu Pontificalium, et crescente contumacia, aliis etiam poenis ab Apostolica Sede infligendis subjiciatur. Volumus autem, ut primus hujus

1) Conc. Lugd. II. cap. 24. 2) Loc. cit.

3) Sixtus V. Const. Romanus Pontifex 20. Dec. 1585. Bened. XIV. Const. Quod sancta 23. Nov. 1740.

modi terminus non amplius a die quo memoratae Constitutiones editae sunt, sed a die promulgationis hujus Decreti pro omnibus indiscriminatim Praelatis incipiat, et in perpetuum deinceps computetur.

Et ne praefatae relationes abundent in superfluis, ac deficiant in necessariis, mandamus insuper iisdem Praelatis, ut in ipsis exarandis Instructioni fel. rec. Benedicti XIII Decessoris Nostri in Concilio Romano anni 1725 editae accurate sese conforment, quam, ut omnibus quae supervenerunt necessitatibus adamussim provisum sit, auctoritate Nostra opportune reformatam in usum eorundem Praesulum evulgandam curabimus.

CAPUT V.

De Conciliis Provincialibus.

Saluberrimo Ecclesiae instituto sancitum est, ut Metropolitani cum suis Suffraganeis statis temporibus Concilium provinciale celebrare teneantur pro moderandis moribus, corrigendis excessibus, controversiis componendis, aliisque ecclesiasticae rei necessitatibus reparandis. 1) Hanc disciplinam, siquando intermissa erat, non destiterunt Romani Pontifices, Decessores nostri, 2) nec non Conciliorum Patres3) pro data opportunitate innovare, et vehementer inculcare; et Nos ipsi ab initio Pontificatus Nostri ad haec usque tempora nihil potius habuimus, quam ut variarum nationum Antistitibus, prout occasio ferebat, eamdem impense commendaremus. Itaque recolentes animo uberem fructum ex redintegratis alicubi hujusmodi coetibus collectum, hac oecumenica Synodo approbante, statuimus ac mandamus, ut Metropolitani ad normam sacrorum Canonum ac potissimum Tridentini Concilii, per seipsos, seu illis legitime impeditis, vel Sede Archiepiscopali vacante, Coepiscopus antiquior intra biennium a fine praesentis Concilii, ac deinde quolibet saltem quinquennio Synodum in sua provincia cogere non omittat, nisi ob justas et canonicas causas a S. Sede ejusdem termini prorogationem obtinuerit.

Ad Synodum omnes Provinciae Episcopi, et qui de jure vel consuetudine interesse debent, omnino conveniant, iis tantummodo exceptis qui legitimo impedimento ab ejusdem Synodi Patribus recognoscendo detineantur.

Cone. Nic. I. can. 5. Conc. Chalced, can. 19. Conc. Nic. II. can. 6. Sixtus V. Const. Immensa 22. Januar 1588. Bened. XIII. in Conc. Rom. anni 1725. Tit. 2. Cap. I. et seq. Bened. XIV. Const. Quamvis 26. Aug. 1741 et Const. Singularis 1. Sept. ejusdem anni.

3) Conc. Later. IV. cap. 16. Conc. Later. V. Sess. 10. Conc. Trid. Sess. 24. Cap. 2. de Ref.

Episcopi autem, qui nulli Archiepiscopo subjiciuntur, et Abbates vere nullius, item Archiepiscopi Suffraganeis carentes aliquem vicinum Metropolitanum, nisi jam forte elegerint, semel eligant, in cujus Synodo provinciali cum aliis intersint, et quae ibi ordinata fuerint observent ac observari faciant.

Ut vero quae sancita sunt in usum facilius deducantur, et mala quae interim innata fuerint innotescant, veteri Ecclesiae consuetudini inhaerentes, Decretum Concilii Lateranensis IV. 1) confirmamus et innovamus, quo idoneae de Clero personae, gravitate, prudentia, pietate, ac zelo secundum Deum praestantes in singulis Dioecesibus deputari jubentur, quae simpliciter ac de plano absque ulla jurisdictione sollicite ac circumspecte explorent, an praecedentis Concilii provincialis Decreta religiose serventur, ac simul investigent quae correctione, vel reformatione indigent, eaque fideliter Metropolitanis, et Suffraganeis, aliisque in Concilio subsequenti significent, ut super his provida deliberatione consulatur.

Insuper juxta Decretum Patrum Tridentinorum 2) mandamus Episcopis omnibus, et aliis, qui de jure vel consuetudine in Synodo provinciali interesse debent, atque enixe praecipimus, ut in ipsa prima Synodo provinciali post exitum praesentis oecumenici Concilii habenda, omnia et singula in eodem definita ac statuta palam recipiant, necnon veram obedientiam Romano Pontifici spondeant et profiteantur, unaque pariter omnes haereses, ac praesertim in hoc Vaticano Concilio damnatas, publice detestentur et anathematizent. Idemque in posterum quicunque in Patriarchas, Primates, Archiepiscopos, et Episcopos promovendi, in prima Synodo provinciali, in qua ipsi interfuerint, omnino observent.

Postquam autem provincialia Concilia dimissa fuerint, Metropolitani omnia eorum acta et decreta S. Sedi transmittant, neque eadem ante publicent, quam de more expensa ac recognita receperint.

CAPUT VI.

De Synodis Dioecesanis.

Veteri pariter sacrorum Canonum sanctione sapienter provisum est, ut Episcopi in suo quisque Dioecesi Synodum indicant. 3) Ibi enim oportet Concilii provincialis statuta publi

1) Cap. Sicut olim 25. De Accusat.

2) Sess. 25. Cap. 2. de Ref.

3) Conc. Antioch. anni 341. cap. 20. Conc. Lateran. IV. cap. 6.